Με ένα ομπρελίνο, όπως η Γουίνι του Μπέκετ, εμφανίζεται επί σκηνής η Πενία του Αρι στο φάνη, την οποία υποδύεται η Κάτια Γέρου, στο έργο «Πλούτος, Πενίας θρίαμβος», σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, το οποίο συνεχίζει την περιοδεία του στην Αττική έως τις 16 Σεπτεμβρίου ενώ αμέσως μετά η ίδια ετοιμάζει τις θεατρικές της αποσκευές για το «Λεωφορείον ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, με Κοβάλσκι τον Αλέξανδρο Μπουρ δούμη, που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Βασίλη Νι κολαΐδη από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, το οποίο εμείς θα δούμε στην Αθήνα γύρω στις αρχές Φλεβάρη κατά πάσα πιθανότητα στο θέατρο ΚΑΠΠΑ. Εμείς τη συναντήσαμε στις «Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο» λίγους μήνες πριν από την έκδοση του νέου της βιβλίου, που αναμένεται γύρω στα μέσα Νοέμβρη, με μυστικά και ντοκουμέντα γύρω από την περιπέτεια του ηθοποιού και την περιπέτεια του θεάτρου! Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να μου τύχει ο ρόλος της Πενίας φέτος, μέσα σε αυτή την οικονομική και κοινωνική συγκυρία. "Η Πενία, έτσι όπως είναι γραμμένη από τον Αριστοφάνη, είναι πολύ σα φής και δίκαιη. Δεν είναι μια Πενία μίζερη, που θέλει τους ανθρώπους να πεινάνε. Λέει “θα δουλεύουμε και θα ζού με”. Οι αντιλήψεις της είναι ίσως αυστηρές, όμως δεν μπορείς να τις προσπεράσεις εύ κο λα». Εκεί εξάλλου κρύβεται και όλη η ένταση ανάμεσα στην Πενία του Αριστοφάνη και την πενία που εξαπλώνεται γύρω μας: «Η αριστοφανική Πενία αντιπαθεί τη συσσώ ρευση του πλούτου και επαινεί την εργασία… Η μεγάλη αντίθεση που βιώνουμε και θα βιώσουμε τα επόμενα χρόνια είναι ότι η εργασία θα εκλείψει. Γι’ αυτό και στην παράσταση κυριαρχεί μια γλυκόπικρη αίσθηση την ώρα που ακούς την Πενία να ανα φέρεται σε αυτά που θα έπρεπε να γίνονται, ανεξαρτήτως αν τα επόμενα χρόνια πρόκειται να ζήσουμε σε μια κοινωνία που η ανεργία πρόκειται να εκτιναχτεί στα ύψη…». Πριν και πάνω από όλα, ο Αριστοφάνης ήταν ένας μεγάλος ποιητής: «Αυτό είναι που ξεχνάμε καμιά φορά όταν δουλεύουμε πάνω στον Αριστοφάνη και σαν θεατής νιώθω ότι οι παραστάσεις που χάρηκα ήταν τις φορές που συγκινήθηκα. Γιατί σε όλα του τα έργα ο Αριστοφάνης μιλά για μια ουτοπία… Παρακολουθώντας μια αριστοφανική παράσταση, η αίσθηση του ρίγους σε κάνει να νιώθεις πως συμπλέεις και πιστεύω ότι στην παράστασή μας η ποίηση είναι διάχυτη…». Παρακολουθώντας σιωπηλή την παράσταση από τη θέση της, εκτός από τις δύο σκηνές του αγώνα και τα εμβόλιμα αποσπάσματα στην αρχή και στο τέλος, και σηκώνοντας πότε - πότε ειρωνικά το φρύδι για όσα ακούει να λέγονται γύρω της, η Πενία είναι μια ανθρωπόμορφη ιδέα, που επιτρέπει ωστόσο στον ηθοποιό να βάλει τις προσωπικές του πινελιές, και αυτό γιατί προκύπτει και μέσα από προσω
πικά βιώματα: «Η αίσθηση ότι η Πενία έχει και μια γλυκύτητα και ένα χαμόγελο και μια παιδικότητα κά ποιες στιγμές απορρέει και από δικά μου βιώματα, από τη φτώχεια που πέρασα και εγώ στην επαρχία,
στα παιδικά μου χρόνια, η οποία όμως ήταν μια γλυκιά, αξιοπρεπής φτώχεια. Και αυτοσχεδιασμούς είχε και χαμόγελα. Απ’ όλα είχε. Δεν ήταν αυτό το φόβητρο που προβάλλει τώρα μπροστά μας και φοβόμαστε ότι θα μας εξουθενώσει τα επόμενα χρόνια σαν κοινωνία…». Το μέλλον τη φοβίζει, όμως
δεν παύει να διατηρεί την ελπίδα: «Έχω πάψει πια να σκέφτομαι τι θα γίνει στον δικό μου επαγγελματικό χώρο τον χειμώνα. Η αγωνία μου είναι τι θα γίνει στον ευρύτερο χώρο. Τι θα γίνει στην κοινωνία. Τι είδους παραπάνω δυσκολίες θα υπάρχουνε και πόσο οι άνθρωποι θα αντέξουνε. Έχω έναν γενικότερο φόβο και πια δεν έχω καν την πολυτέλεια να σκεφτώ τι θα συμβεί στο θέατρο. Και αυτό σίγουρα θα πληγεί. Είμαι και εγώ σε μια αναμονή για το πού θα πάνε οι ζωές μας. Δεν μπορείς να δουλέψεις στον χώρο της Τέχνης όταν πληροφορείσαι ότι σε τρία χρόνια η ΔΕΗ θα είναι 100% επάνω. Επηρεάζει όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και πρακτικά. Στο μόνο που εξακολουθώ να ελπίζω είναι να ενεργοποιηθεί η κοινωνία των πολιτών…».
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
METRO
27-08-10
