Ώρα συνάντησης με το
τέλος της λογικής...
Μια πολύ συγκροτημένη νεα-
νική θεατρική ομάδα δίνει τη
δική της «Ώρα συνάντησης» με
το κοινό πάνω από «Κοινές
ανησυχίες» που βασανίζουν τα
μέλη της από 28 Μαΐου στο
Θέατρο Παραμυθίας, διαβά-
ζοντας ανάποδα τη λογική
μέσα από τα δυο μονόπρακτα
του Ευγένιου Ιονέσκο
«Μάθημα» και «Νέος ενοικια-
στής», σε σκηνοθεσία Λουκά
Ζήκου.
Το ταξίδι της «ΩΡΚΑ» (Ώρα
Κοινής Ανησυχίας), που όπως
δηλώνουν και οι ίδιοι «ουδεμία
σχέση έχει με το (κατά τ’ άλλα
συμπαθές) περιώνυμο θηλα-
στικό, ξεκίνησε το φθινόπωρο
του 2008, όταν οι Σάλλυ Αση-
μάκη, Γιάννης Βογιατζής, Χρή-
στος Δοδόπουλος, Γιώργος
Κομνηνάκης, Ιωάννα Λεούση,
Ανθή Λουκάτου και Παυλίνα
Τσίκνα διασταύρωσαν τις
εμπειρίες τους ύστερα από
πολύχρονες θεατρικές προ-
σπάθειες και αποφάσισαν να
μιλήσουν για όλα όσα τους
ταλαιπωρούν, τους βασανί-
ζουν και τους διασκεδάζουν.
«Η “ΩΡΚΑ” είναι ένα πεί-
ραμα, μια απόπειρα σύνθεσης
διαφορετικών-συμπληρωματι-
κών, αλλά και αντιφατικών
ανησυχιών, σε ένα πρωτότυπο
δημιουργικό εγχείρημα με
στόχο έναν μόνιμο διάλογο με
τα όρια του κόσμου και του
εαυτού της, με τα σύνορα της
θεατρικής σκηνής και έκφρα-
σης και με όχημα τη συλλογική
και από κοινού δημιουργία
ηθοποιών, σκηνογράφων, μου-
σικών και άλλων καλλιτεχνών»,
μας λένε δίνοντας το καλλιτε-
χνικό τους στίγμα.
Μετά το «Θα ‘θελα κάτι να
συμβεί», μια θεατρική πρό-
ταση βασισμένη στο έργο του
Βιτόλντ Γκομπρόβιτς, που είχε
παρουσιαστεί το 2009 στο θέα-
τρο Άλεγκτον, η ομάδα επιχει-
ρεί να βυθιστεί στον παράλογο
κόσμο του Γαλλορουμάνου
συγγραφέα, «διαβάζοντας
λογικά το παράλογο και πα -
ρου σιάζοντας παράλογα το
λογικό, θέτοντας ερωτήματα
για τις κοινωνικές πιέσεις, τις
απαιτήσεις της ζωής, τον
θάνατο και τον εγκλεισμό…».
Όσο για το ύφος: «Επιλέ-
ξαμε να προσεγγίσουμε τα δυο
κείμενα όσο το δυνατόν ρεαλι-
στικότερα, για να αντιλη-
φθούμε πού ακριβώς μας οδη-
γούν οι επιλογές που κά νουμε
(ή νομίζουμε ότι κά νουμε) στη
ζωή μας. Ανακαλύψαμε, έτσι,
ότι ο Ιονέσκο, με βασικό εργα-
λείο το πικρό γέλιο, οδηγεί
(συμβολικά και εν μέρει πραγ-
ματικά) τους ήρωές του στην
ακύρωση των βασικότερων
επιλογών ζωής που έχουν
κάνει…», μας λέει ο σκηνοθέτης
της παράστασης Λουκάς
Ζήκος.
«…Στο “Μάθημα” ο Καθη-
γητής αδυνατεί να επιτελέσει
το κοινωνικό-επαγγελματικό
του έργο, να εκπληρώσει
δηλαδή τις απαιτήσεις του κοι-
νωνικού μοντέλου του καθη-
γητή, ενώ η Μαθήτρια αδυνα-
τεί να πράξει αυτό που υποδη-
λώνει η ιδιότητά της, δηλαδή να
μάθει. Έτσι οδηγούμαστε σε
έναν συμβολικό θάνατο του
“παραφουσκωμένου” από τις
γνώσεις μαθη τή, που μας κά -
νει να αναρωτηθούμε για τη
ζω ή του μετά την “αποφοί-
τηση”. Στον “Νέο ενοικιαστή”
-όπου ο συγγραφέας εστιάζει
στη μοναξιά του σύγχρονου
ανθρώπου και στο “αντίδοτο”
που αυτός ψάχνει: Τη συγκέν-
τρωση αγαθών, την κατανά-
λωση-, ο Κύριος “οργανώνει”
τόσο λεπτομερώς την εγκατά-
στασή του στο (αρχικά άδειο)
νέο του διαμέρισμα και οχυ-
ρώνεται απ’ τον έξω κόσμο
στοιβάζοντας τα πράγματά του
στο νέο του δωμάτιο. Στο τέλος
όμως αδυνατεί να ζήσει, εξαι-
τίας αυτής ακριβώς της “ορθο-
λογικής οργάνωσης” που του
επιβάλλεται από την κοινωνία.
Δεν μένει χώρος ούτε για τον
κόσμο ούτε για τον ίδιο και έτσι
πνίγεται μέσα στον ασφυκτικό
κλοιό των ίδιων των επίπλων
του».
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
METRO
