Sssh! Το τέλος του κόσμου πλησιάζει… στο Bios
Οι Blitz ενώνουν το θέατρο με τον κινηματογράφο δίνοντας ένα αποτέλεσμα που ξεπερνά κατά πολύ και τα δυο και ακούει στο όνομα Cinemascope: Ένα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου – συμπαραγωγή της ομάδας και του Bios- εγκαινιάζοντας για πρώτη φορά την ψηφιακή πλατφόρμα Silend Sound Show (SSSh!) από 3 έως 27 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
«Λοιπόν είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε»; ρωτάω. «Και αισθάνομαι μια χαρά…» μου απαντάει γελώντας ο Γιώργος Βαλαής ανάβοντας το τσιγάρο του, αναφερόμενος στο γνωστό τραγούδι των REΜ λίγο πριν με ξεναγήσει μαζί με τον Χρήστο Πασσαλή και την Αγγελική Παππούλια στην μαγεία του οπτικοακουστικού θεάματος που θα στηθεί σε λίγες μέρες στους δρόμους της Πειραιώς και της Σαλαμίνος. «Είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα ούτε στο θέατρο» , ούτε όμως και στο Βιος. Και θα συμβεί χάρη στην ψηφιακή πλατφόρμα Silent Sound Show που απέκτησε πρόσφατα ο ιστορικός (πια) πολυχώρος της Αθήνας, η οποία επιτρέπει να υπάρχουν ταυτόχρονα δυο ηχητικά περιβάλλοντα χωρίς να αλληλοκαλύπτονται. Φορώντας ένα ζευγάρι ασύρματα ακουστικά οι θεατές παρακολουθούν τους ήχους , τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ηθοποιών που βρίσκονται απέναντι τους στον δρόμο αποκομμένοι και περιορισμένοι πίσω από ένα τζάμι. Μια παράσταση φτιαγμένη ουσιαστικά από ήχους- η βροχή που πέφτει, το πλήθος που φωνάζει σε μια διαδήλωση, ο αέρας που φυσάει- και μουσική , στην οποία ο θεατής εισέρχεται χρησιμοποιώντας μόνο το ένα από τα δυο κανάλια ήχων που είναι ενσωματωμένα στο κάθε ζευγάρι ακουστικών. Πίσω από όλο αυτό το concept και μια μεγάλη αλήθεια που προσπερνάμε καθημερινά γύρω μας. Είναι η αλήθεια του άλλου. Αυτό που νιώθει. Αυτό που σκέφτεται. Αυτό που έχει σημασία τελικά. Αυτό που χάνουμε καθώς περνάμε τόσο κοντά και συγχρόνως τόσο μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Από αυτό το σημείο του κόσμου- και από την καρέκλα του σκηνοθέτη κυρίως και ελάχιστα του ηθοποιού- επιλέγουν οι Blitz να ατενίσουν τις τελευταίες εννέα ημέρες πριν από την οριστική καταστροφή. «Προσπαθήσαμε να αφηγηθούμε το τέλος όχι τόσο με εξωτερικά στοιχεία όσο μέσα από ένα τέλος στην συνείδηση των ανθρώπων. Τα πράγματα είναι δυσλειτουργικά. Κανείς δεν νοιάζεται όμως να τα αλλάξει και έτσι καταλήγουμε στο τέλος. Στην ιστορία υπάρχει μία μόνο σκηνή, όπου οι ήρωες βρίσκονται όλοι μαζί. Σε όλο το υπόλοιπο έργο είναι ο καθένας μόνος του. Παρόλο όμως που είναι ενήμεροι για το τι πρόκειται να συμβεί το αντιμετωπίζουν ήσυχα, απλά, σιωπηλά χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις και θεαματικούς όρους…», μας λέει ο Χρήστος Πασσαλής και συμπληρώνει «… Θυμάμαι τον θείο μου που ήξερε ότι σε τρεις βδομάδες θα πεθάνει. Δεν έκανε τίποτε διαφορετικό. Αντίθετα μαζεύτηκε ακόμα περισσότερο. Για μένα αυτή είναι και η επιτυχία και η αρετή του έργου: η έλλειψη ψευτοεξωστρεφειών και ψευτοδραματικών εντάσεων. Έχει εξωστρέφειες αντιδραματικές. Τελειώνει ήσυχα ο κόσμος.» «…Διαβάσαμε και για την συμπεριφορά ανθρώπων πριν από αεροπορικά δυστυχήματα που γνώριζαν ότι το αεροπλάνο θα πέσει και άλλοι έκαναν πλάκα, άλλους τους είχε πιάσει πανικός, άλλοι έστελναν γράμματα στους δικούς τους. Υπήρχε μια πληθώρα αντιδράσεων και αυτό προσπαθήσαμε να έχουμε κι εμείς στην παράσταση» λέει ο Γ. Βαλαής… «δεν θέλαμε να παρουσιάσουμε έναν χορό πανικοβλημένων ανθρώπων που θρηνούν για το τέλος.»
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR
