σε ρουτίνα για να
νιώθεις ασφαλής,
όχι ελεύθερος…»
Ο ρόλος της Μπρέντα στο New
Electric Ballroom (θέατρο
Χώρα) υπό τη σκηνοθετική
καθοδήγηση του Δημήτρη Καρα-
τζά γίνεται αφορμή για μια συ -
νάντηση με τη Θέμιδα Μπα ζάκα,
την οποία η επόμενη χρονιά θα
βρει στο Τσίλερ, στα έργα «Αιμι-
λία Γκαλότι» του Λέ σινγκ και «Η
Μητέρα του σκύ λου» του
Μάτεση.
To 1985 κερδίζει το βραβείο
Α’ γυναικείου ρόλου στο
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για
την ερμηνεία της στα «Πέτ -
ρινα Χρόνια» του Παντελή
Βούλγαρη και οι κριτικοί
την αποθεώνουν: «Όλοι μου
έλεγαν “τώρα θα φύγεις,
που θα αρχίσουν τα
τηλέφωνα να χτυπάνε;”».
Εκείνη όμως δεν τους
ακούει. Ακολουθεί τον
άντρα της, έναν φτωχό
Ιάπωνα-Αμερικανό μουσικό,
τον οποίο γνώριζε μόλις
έναν μήνα, στην άλλη άκρη
του Ατλαντικού. Πολλοί την
κατακρί νουν, η ζωή όμως τη
δικαιώνει: «Πήγα σε μια
άγνωστη χώρα, έκανα παιδί
και δούλευα πέντε χρόνια:
Έπλενα πιάτα, δούλευα στο
θέατρο, σκούπιζα το θέα -
τρο... Αυτό θεωρήθηκε
ακραίο. Για μένα δεν ήταν.
Τώρα που το σκέφτομαι λέω
“πλάκα είχε”… Επικρίθηκα
γι’ αυτό. Με είπαν επιπό -
λαιη, τρελή… Όμως η ζωή
τούς διέψευσε…».
Το τηλέφωνό της ξανα -
χτυπά για δουλειά τον Αύ -
γουστο του 1986, ενώ είναι
στην Αμερική και έχει ήδη
μια κόρη και αυτό για να
αντικαταστήσει μια ηθο -
ποιό. «Ούτε καν πρώτη επι-
λογή. Ενώ δεν υπήρχε
έντυπο τότε που να μην έχει
γράψει για την ερμηνεία
μου, ουσιαστικά κανείς δεν
ήθελε να δουλέψει μαζί
μου», λέει καταγγέλλοντας
τη ζήλια, την έπαρση και
την αναξιοκρατία αυτής της
χώρας. Όλα όσα της έλεγαν
πως θα συμβούν πριν φύγει
ήταν γραφτό να συμβούν
μετά την επιστροφή της.
«Επέ στρεψα γιατί έπρεπε.
Τότε ήταν ωραία στην
Ελλάδα. Ίσως μετάνιωσα
που δεν κράτησα ανοιχτή
μια πόρτα. Έπρεπε να δου-
λεύω εδώ και να βγάζω κά -
ποια χρήματα, γιατί μέχρι
τότε δεν μπο ρούσα να ζήσω
με τα λεφτά που έπαιρνα
από τις ταινίες. Άρχισα να
κάνω τηλεόραση κι έβγαζα
λεφτά για να ζω, όχι για να
γίνω πλούσια».
Γενικά δεν έχει παράπονο
από τη ζωή της: «Η ζωή μου
πήγαινε παράλληλα με τις
επιθυμίες μου. Έχω μια γε -
μάτη ζωή και μου δίνεται η
ευκαιρία να είναι ακόμα πιο
γεμάτη επειδή έχω αυτό τον
χαρακτήρα. Έχω κάνει πολ -
λά πράγματα και έχω ακό -
μα όνειρα και σχέδια για
χίλια δυο άλλα».
Ανάμεσα στα οποία το να
ζήσει κάποια στιγμή στο
Μπου ένος Άιρες. Και το δικό
της διαβατήριο στη ζωή ω -
στόσο μουτζουρώθηκε από
φό βους και τραύματα: «Και
πολλοί φόβοι με νίκησαν
και τη ζωή μου στο φουλ δεν
έχω ζήσει. Νιώθω ότι έχω
δημιουργήσει τέτοιες συνθή-
κες τριγύρω μου που μου
απαγορεύουν να επι λέξω
αυτό που πραγματικά θέλω.
Η ζωή σε σπρώχνει σε κλισέ
και ρουτίνα για να νιώθεις
ασφαλής, όχι ελεύθερος».
Σήμερα μένει απέναντι
από το Μουσείο Σύγχρονης
Τέχνης. «Το κέντρο μου αρέ-
σει, γι’ αυτό σε όσες χώρες
έχω ζήσει έμενα στο κέντρο.
Έχει μια ζωντάνια που σου
επιτρέπει να γυρίζεις ακόμα
και αργά τη νύχτα. Στην Α -
θήνα αυτό δεν ισχύει. Το ‘94-
‘95 δούλευα στο Τσίλερ. Είχε
ανοίξει τότε το Γκούρου
στην πλατεία Θεάτρου. Έ -
φευ γα μετά την παρά σταση
και περπατούσα ως εκεί
μόνη μου. Κάτι τέτοιο στην
κακόφημη περιοχή του Lowery
East End της Ν.Υ. όπου
ζούσα ήταν απαγορευτικό.
Τώρα περπατάς πα ντού στη
Ν. Υόρκη ό,τι ώρα θέλεις.
Εδώ δυστυχώς δεν μπορείς.
Αυτό με πληγώνει φοβερά».
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR
