ΘΩΜΑΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ
«ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Η
ΚΩΜΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ»
Ο κωμικός χαρακτήρας και η
κοινή θεματολογία των δυο
έργων, καθώς και η
απρόσμενη καθυστέρηση
των εγκαινίων της νέας του
θεατρικής στέγης, Π, όπου
θα έχει την καλλιτεχνική
διεύθυνση, του έδωσαν την
ιδέα να ενώσει τις δυο διαφο-
ρετικές παραστάσεις σε ένα
έργο, βρίσκοντας ακόμα
περισσότερα κοινά μεταξύ
τους. «Όταν λέμε ενιαίο concept,
εννοούμε έναν κοινό
θίασο που παίζει δυο έργα.
Υπάρχει ωστόσο ένας κό -
σμος στον οποίο μπαινο -
βγαίνουν φιγούρες από δια-
φορετικές εποχές. Τα έργα
πάντως διατηρούν την αυτο-
νομία τους και δεν ισοπεδώ-
νονται το ένα από το άλλο».
Όχημα για την είσοδο σε
αυτό τον κόσμο, οι μηχανι-
σμοί της παρενδυσίας -οι
οποίοι στον Όρτον έχουν
σαφή και συνειδητή
διάσταση ασκώντας κριτική
στον αστικό καθωσπρεπισμό
και τον ψυχαναλυτικό ορθο-
λογισμό-, μέσα από τους
οποίους υλοποιείται ο πλή-
ρης κατακερματισμός της
ταυτότητας, στοιχείο που
αποτελεί και τον κοινό
άξονα των δυο έργων, όπως
και η έντονη αντίθεση
μεταξύ ονείρου και πραγμα-
τικότητας και φυσικά η συν-
τήρηση και ο τρόπος με τον
οποίο αυτή υπονομεύεται
από τον κωμωδιογράφο.
Διατρέχοντας τους αιώνες,
τα στοιχεία αυτά αποτελούν
διαχρονικές συνιστώσες του
ανατρεπτικού ρόλου της
κωμωδίας. Αυτό είναι εξάλ-
λου και το είδος της κωμω-
δίας που αφορά και τον ίδιο
τον σκηνοθέτη: «Η κωμωδία
χωρίς χιούμορ είναι κάτι
που δεν με αφορά», μας λέει,
τονίζοντας ότι, αν δεν έχεις
την τόλμη να
αυτοσαρκαστείς μέσα από
την κωμωδία είτε ως
δημιουργός είτε ως ερμηνευ-
τής, τότε η κωμωδία δεν μπο-
ρεί να λειτουργήσει ως
λύτρωση.
Δ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
Metro, 26/01/2010
«ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Η
ΚΩΜΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ»
To καλοκαίρι αποθεώθηκε από
κοινό και κριτικούς για την ανα-
τρεπτική σκηνοθεσία του στην
«Άλκηστη» του Ευριπίδη, απο-
σπώντας το βραβείο Αρχαίου
Δράματος από την Ένωση Ελλή-
νων Θεατρικών & Μουσικών
Κριτικών. Από τις 31/1, ο Θ. Μοσχόπου-
λος μεταφέρει στη σκηνή του
θεάτρου «Αλίκη» τη σαιξπη-
ρική μασκαράτα «12η νύχτα»
και τη φάρσα του ’60 «Τι είδε
ο μπάτλερ» του Τζο Όρτον ως
δυο ξεχωριστές παραστάσεις
υπό ενιαίο concept, με τον
γενικό τίτλο «Ό,τι προτιμάτε».
Η συνέντευξη που παραχώ-
ρησε στη «metro» αποκαλύ-
πτει πολλά, όχι μόνο για το
έργο, αλλά και για τον ίδιο,
έναν άνθρωπο σεμνό, ευγε-
νικό, μετρημένο, με σαφείς
θέσεις για την έννοια της
κωμωδίας, τον ρόλο του θεά-
τρου ως ένα από τα
τελευταία προπύργια κοινω-
νικότητας, την τραγική απο-
ξένωση του ατόμου και τη
θεατρική κριτική ως διαλο-
γική διαδικασία και όχι ως
αφ’ υψηλού αφορισμό.
Ο κωμικός χαρακτήρας και η
κοινή θεματολογία των δυο
έργων, καθώς και η
απρόσμενη καθυστέρηση
των εγκαινίων της νέας του
θεατρικής στέγης, Π, όπου
θα έχει την καλλιτεχνική
διεύθυνση, του έδωσαν την
ιδέα να ενώσει τις δυο διαφο-
ρετικές παραστάσεις σε ένα
έργο, βρίσκοντας ακόμα
περισσότερα κοινά μεταξύ
τους. «Όταν λέμε ενιαίο concept,
εννοούμε έναν κοινό
θίασο που παίζει δυο έργα.
Υπάρχει ωστόσο ένας κό -
σμος στον οποίο μπαινο -
βγαίνουν φιγούρες από δια-
φορετικές εποχές. Τα έργα
πάντως διατηρούν την αυτο-
νομία τους και δεν ισοπεδώ-
νονται το ένα από το άλλο».
Όχημα για την είσοδο σε
αυτό τον κόσμο, οι μηχανι-
σμοί της παρενδυσίας -οι
οποίοι στον Όρτον έχουν
σαφή και συνειδητή
διάσταση ασκώντας κριτική
στον αστικό καθωσπρεπισμό
και τον ψυχαναλυτικό ορθο-
λογισμό-, μέσα από τους
οποίους υλοποιείται ο πλή-
ρης κατακερματισμός της
ταυτότητας, στοιχείο που
αποτελεί και τον κοινό
άξονα των δυο έργων, όπως
και η έντονη αντίθεση
μεταξύ ονείρου και πραγμα-
τικότητας και φυσικά η συν-
τήρηση και ο τρόπος με τον
οποίο αυτή υπονομεύεται
από τον κωμωδιογράφο.
Διατρέχοντας τους αιώνες,
τα στοιχεία αυτά αποτελούν
διαχρονικές συνιστώσες του
ανατρεπτικού ρόλου της
κωμωδίας. Αυτό είναι εξάλ-
λου και το είδος της κωμω-
δίας που αφορά και τον ίδιο
τον σκηνοθέτη: «Η κωμωδία
χωρίς χιούμορ είναι κάτι
που δεν με αφορά», μας λέει,
τονίζοντας ότι, αν δεν έχεις
την τόλμη να
αυτοσαρκαστείς μέσα από
την κωμωδία είτε ως
δημιουργός είτε ως ερμηνευ-
τής, τότε η κωμωδία δεν μπο-
ρεί να λειτουργήσει ως
λύτρωση.
Δ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
Metro, 26/01/2010
