Ένα ταξίδι επιστροφής στο σπίτι- για τους ήρωες του έργου "Προς Ελευσίνα" του Παύλου Μάτεση, σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη - και στο Θέατρο Τέχνης τριάντα ένα χρόνια μετά την αποφοίτηση της για την Μαρία Καβογιάννη, που πρωταγωνιστεί στον ρόλο της μητέρας- είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, όσοι βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης που δόθηκε την περασμένη Τετάρτη στην σκηνή της Φρυνίχου, και συγκίνησε το κοινό αποσπώντας το πιο θερμό του χειροκρότημα.
Κάπως έτσι ανακουφιστικά, βλέπει το ταξίδι της ζωής προς το επουράνιο σπίτι μας ο συγγραφέας του έργου αρθρώνοντας έναν λόγο παρηγορητικό που αναβλύζει συγκίνηση πετώντας από πάνω του τις λύπες, τις δυστυχίες, τα βάσανα κι όσα κανείς δεν επέλεξε όμως σηκώνει στους ώμους του ατελείωτα σαν σταυρό, προς τον δικό του Γολγοθά, σαν φθαρμένα ρούχα, που κάποτε φορέθηκαν και είναι γραφτό να παραμείνουν κρεμασμένα στο βεστιάριο της ζωής όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν.
Έτοιμη σαν από καιρό για το μεγάλο πολυπόθητο ταξίδι προς το "σπίτι" η μητέρα-Μαρία Καβογιάννη που ακροβατεί μοναδικά ανάμεσα στο δάκρυ και το γέλιο, με το δικό της γνώριμο χαρακτηριστικό ύφος, καταθέτοντας πάντα την δική της αλήθεια σε κάθε λέξη, σε κάθε κίνηση, χωρίς τίποτε επιτηδευμένο και τίποτε περιττό- στέκει από ψηλά και κοιτάζει τους υπόλοιπους του θιάσου που ακόμα παίζουν τους ρόλους, έναν άντρα της και πατέρα των παιδιών της που ποτέ δεν αγάπησε (Γιάννης Κοκιασμένος - απλή και λιτή ερμηνεία με το απαραίτητο νεύρο όπου χρειάζεται), δυο γιους, ο ένας χαμένος μέσα στα σκοτάδια της ψυχής του -
(Δημήτρης Δρόσος- στον ρόλο του εκκεντρικού τρελού ή ίσως εκείνου που γνωρίζει πιο πολλά από όσα μπορεί να αντέξει, ερμηνεία που σίγουρα τραβά την προσοχή, αν και δανείζεται εξωτερικά στοιχεία για τον ρόλο δεν υστερεί σε βάθος καταφέρνοντας εν τέλει να κερδίσει τις εντυπώσεις), κι άλλος (Αθανάσιος Μυλωνόπουλος- σε μια ξεκάθαρη και αρκετά στιβαρή ερμηνεία) που μάταια προσπαθεί να αντισταθεί στην άβυσσο των συναισθημάτων που ακολουθούν τον θάνατο της μητέρας και απειλούν να παρασύρουν τα πάντα και τους πάντες στο πέρασμα τους και μια κόρη (Μαρία Μαμούρη - καταθέτει μια εσωτερική ερμηνεία, με βάθος και ειλικρίνεια στα απότομα ξεσπάσματα και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ρόλου χωρίς να ολισθαίνει σε ανούσιους μελοδραματισμούς) που στέκει δίπλα στην νεκρή μητέρα της ως το τελευταίο αντίο, ίσως το πιο τραγικό πρόσωπο απ' όσα μένουν πίσω περιμένοντας τον δικό τους "ατελείωτο" αρραβώνα και την δική τους λαμπρή έξοδο από την σκηνή.
Η σκηνοθεσία της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη (που από το 2013 είναι μέλος της Bijoux de Kant) , μεταφέρει με γλαφυρότητα και αισθητική λιτότητα στοιχεία της καθημερινότητας στην ελληνική ύπαιθρο σμίγοντας τα με αρχετυπικές αναπαραστάσεις καθώς οι ήρωες πορεύονται όπως οι μύστες, κατά την δεύτερη ημέρα των Ελευσινίων σε πομπή προς το δικό τους καθαρτήριο.
Ένα έργο που ακουμπά τρυφερά πάνω στην υπαρξιακή αγωνία του θανάτου, λούζοντας την με το φως της αιώνιας ζωής που λίγο πριν από την "τελευταία υπόκλιση" έρχεται να μας σιγοψυθιρίσει " κι αν δεν ήσουνα καλός σε αυτό το ρόλο, δεν πειράζει, ρόλος ήταν..."
Από την Δέσποινα Ραμαντάνη
Από την Δέσποινα Ραμαντάνη
