Μετά τα "Χάρτινα Λουλούδια" του Βόλφ ακόμα ένα έργο στον άξονα των κοινωνικών διαφορών και των ψυχολογικών συγκρούσεων εκείνο του Τζον Πρίσλει "Ο Επιθεωρητής έρχεται" έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ιλίσια . Βλέποντας τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της "ηθικής" του καπιταλισμού, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την συμβολική του γραφή για να προαναγγείλει τις συνέπειες της προτεραιότητας του ατομικού συμφέροντος έναντι του συλλογικού, υπογραμμίζοντας τις αξίες της ατομικής ηθικής, παιδείας και αλλαγής για την διαμόρφωση ενός καλύτερου κόσμου και προειδοποιώντας πως αν η ανθρωπότητα δεν λάβει σύντομα αυτό το μάθημα, τότε θα χρειαστεί αργά η γρήγορα να της το διδάξει η ιστορία και μάλιστα με τον πιο οδυνηρό και αιματηρό τρόπο...
Η ευρηματική και εύρυθμη σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινού σε συνδυασμό με τις άριστες ερμηνείες του Κώστα Βασαρδάνη, του Μάνου Ζαχαράκου, της Ευτυχίας Γιακουμή και της Κερασίας Σαμαρά- κατάφεραν να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα του αστυνομικού μυστηρίου διατηρώνατς αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών και να αναδείξουν την συμβολική διάσταση του έργου και τον μεταφυσικό χαρακτήρα του χρόνου, ως ένα στοιχείο που ρέει αέναα και κυκλικά, επιστρέφοντας πάντα στην πηγή των ανθρώπινων πράξεων, που δεν είναι άλλη από την ατομική καταρχάς και συλλογική, εν συνεχεία, ευθύνη.
Πριν οι άνθρωποι μοιραστούν τις ενοχές τους, μπορούν πρώτα να μοιραστούν τις ευθύνες τους. Και η φωνή της συνείδησης τους, που συμβολίζεται στο έργο μέσα από την "ενοχλητική" , επίμονη και δυσάρεστη ανάκριση του επιθεωρητή Γκούλ, τον ρόλο του οποίου ερμηνεύει εξαιρετικά ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ένας από τους καλύτερους και πιο σεμνούς ηθοποιούς της γενιάς του- προειδοποιεί για αυτό. Όμως μονάχα μια φορά!
Χαιδεύοντας με ειλικρίνεια, αμεσότητα, απλότητα και επικοδομητική σκληρότητα κάθε ευαίσθητη χορδή όλου του αξιακού μας συστήματος, ο συγγραφέας αποδίδει το φόβο, την ενοχή, την απώθηση, την μεταμέλεια, την οργή και την πώρωση της μεγαλοαστικής τάξης λίγο πριν το ξέσπασμα του Α παγκοσμίου πολέμου, που βλέπει με αδιαφορία τα σημάδια της καταστροφής που έρχεται, και όμως προτιμά να συνεχίζει το λίθαργό της ονειρεύομενη ένα καλύτερο μέλλον χωρίς ένα καλύτερο παρόν. Γράφοντας το έργο στον απόηχο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο Πρίσλει παρατηρεί την τάση της ανθρωπότητας να μην μαθαίνει από τα λάθη της με συνέπεια να τα επαναλαμβάνει, προαναγγέλοντας μέσα από την δυσοίωνη φράση του έργου: " αν η ανθρωπότητα δεν πάρει σύντομα αυτό το μάθημα θα χρειαστεί να το διδάξει η ιστορία" τον εφιάλτη του ναζισμού και του φασισμού που επρόκειτο να στοιχειώσει το μέλλον της ανθρωπότητας.
