Το σατυρικό δράμα του Ευρυπίδη "Κύκλωψ", σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου και τις Τραχίνιες του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου θα παρουσιάσει φέτος το καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο.
Πρεμιέρα με το μοναδικό σατυρικό δράμα που έφτασε ακέραιο ως τις μέρες , το έργο "Κύκλωψ" του Ευρυπίδη, θα κάνει στις 2&3 Αυγούστου το Εθνικό στην Επίδαυρο. Ο Κύκλωψ του Ευριπίδη πραγματεύεται από μια άλλη οπτική γωνία τις περιπέτειες του Οδυσσέα στο νησί του κύκλωπα Πολύφημου. Όταν ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος και επινοητικός ήρωας της Οδύσσειας, καταφτάνει στο νησί του Κύκλωπα για να βρει προμήθειες ώστε να συνεχίσει το ταξίδι του προς την Ιθάκη, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια κοινωνία που βασίζεται σε πρωτόγονα ένστικτα. Μια ιστορία γεμάτη κωμικά στοιχεία με τον χορό των σατύρων να δίνει τον τόνο όπου η ανθρώπινη ευφυΐα, η ευστροφία και η επινοητικότητα κατατροπώνουν την κτηνώδη δύναμη και τη στυγνή βία.
Στις 9&10 Αυγούστου ο Θωμάς Μοσχόπουλος μετά την επιτυχημένη Άλκηστη επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο σκηνοθετώντας έναν 26μελή θίασο σε μια από τις σπουδαιότερες τραγωδίες του Σοφοκλή που παρουσιάζεται για δεύτερη φορά στο Εθνικό- η πρώτη ήταν το 1970 σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού. Οι Τραχίνιες, αποτελούν μια συγκλονιστική τραγωδία με θέμα το απόλυτο πάθος της
Διηάνειρας για τον Ηρακλή και τις ακραίες συνέπειές του. Η Διηάνειρα, ερωτευμένη και απελπισμένη, θα
προσπαθήσει να κερδίσει ξανά την αγάπη του Ηρακλή, με ένα ερωτικό φίλτρο από το
αίμα του Κένταυρου Νέσσου – όμως στην προσπάθειά της να αποτρέψει το
αναπόφευκτο θα προκαλέσει χωρίς να το θελήσει το θάνατο του αγαπημένου της.
Σε σημείωμα του για το έργο ο σκηνοθέτης αναφέρει μεταξύ άλλων:"...Ο
άνθρωπος όσο και αν πολεμάει να γνωρίσει το άγνωστο και να εδραιώσει την πολυπόθητη ασφάλεια στη ζωή του το πεπρωμένο πάντα θα τον
ξαφνιάζει, όπως η φύση που παραμένει αδάμαστη, αναγεννητική συνάμα και
καταστροφική, αδιαφορώντας για τους ανθρώπινους μόχθους, τις προσδοκίες και τις
οργανωμένες προσπάθειες να διευρυνθούν τα ανθρώπινα όρια. Είναι όμως
ταυτόχρονα πρωταρχική και ταυτόσημη
ιδιότητα του ανθρώπου να αναζητά αυτό ακριβώς το ξεπέρασμα των ορίων του. Οπότε
η μάχη παρατείνεται στο διηνεκές και κάθε ανθρώπινη γενιά όσο και να δείξει σύνεση,
δύναται να γίνει μάρτυρας της πτώσης των «μύθων» της και των ηρώων της, ενώ
ταυτόχρονα αυτή η «απομυθοποίηση» προκύπτει σαν μια σχεδόν φυσική ανάγκη για
εξέλιξη και στη θέση του «μύθου» έρχεται
ο «λόγος», η λογική, ο διάλογος."
