Επιμένοντας ελληνικά και ανοίγοντας μια βεντάλια ρεπερτορίου, που αφορά σε όλες τις κατηγορίες του πληθυσμού, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και ο Καλλιτεχνικός του Διευθυντής, Σωτήρης Χατζάκης, φέρνει και στην Αθήνα, την παράσταση που παρακολούθησαν 25.000 θεατές στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης, η οποία θα φιλοξενηθεί στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη με πρωταγωνίστρια την Φωτεινή Μπαξεβάνη - περσινή Λωξάντρα- , Παναγιωτάκη τον Κώστα Σαντά και έναν 22 μελή θίασο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιάννη Μετζικώφ ενώ το πρόγραμμα έχει επιμεληθεί ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης. Με αφορμή την παράσταση στην Αίθουσα Αντιγόνη και τη συμπλήρωση 33 χρόνων από το θάνατο του Δημήτρη Ψαθά,
θα λειτουργήσει επίσης στο Φουαγιέ του Θεάτρου έκθεση φωτογραφίας με ανέκδοτο
υλικό από την ιστορία της Σουσούς,
τη ζωή και το έργο του συγγραφέα της.
Βαδίζοντας προς μια ελληνοκεντρική κατεύθυνση μακριά από τις ακρότητες που περιβάλλει συχνά τέτοιες έννοιες, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, συνεχίζει την περσινή επιτυχία της Λωξάντρας, με ένα ακόμα σπουδαίο έργο του Δημήτρη Ψαθά, γύρω από την μυθική και συμβολική φιγούρα ενός υπαρκτού προσώπου, όπως η Μαντάμ Σουσού, που έμελλε να περάσει στα ελληνικά λεξικά- σουσου, ενός "ολοζώντανου ανθρώπινου χαρακτήρα , η οποία όπως φημολογείται υπήρξε σύζυγος ενός φίλου ( πιθανώς δημοσιογράφου) του συγγραφέα, εμπλουτισμένου με τις ύψιστες αρετές της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας", όπως χαρακτηριστικά ανέφερε για εκείνη η κόρη του Δημήτρη Ψαθά, Μαρία, σε συνέντευξη τύπου που δόθηκε σήμερα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, παρουσία των βασικών συντελεστών της παράστασης.
Έργο επίκαιρο στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε , όπως ανέφερε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κ.Θ.Β.Ε., αφού " Ο Έλληνας είχε μάθε να ζει μέσα στην κοινότητα, για την κοινότητα και με την κοινότητα. Κάποια στιγμή , μεταπολεμικά, προέβαλλε τον εαυτό του σε μια φαντασιακή διάσταση, που δεν αντιστοιχούσε στην παραγωγική του βάση ούτε στην παράδοση του, έτσι δημιουργήθηκε η παθογένεια της συμμετοχής του καθενός μας σε αυτό τον σύγχρονο βίο", η Μαντάμ Σουσού, όπως και η Λωξάντρα πέρσι, παρουσιάστηκε φέτος για πρώτη φορά σε σκηνή Κρατικού Θεάτρου ενώ η φιλοξενία της στο Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος" συμβαδίζει με τον στόχου του Κέντρου, για την προώθηση της ελληνικής ιστορίας και ως εκ τούτου της ελληνικής δραματουργίας.
"Είναι τιμή μας που ο Ψαθάς , ανεβαίνει στο Κρατικό Θέατρο. Η θέση του είναι στα Κρατικά Θέατρα" είπε ο Σωτήρης Χατζάκης αναφερόμενος στο μυθικό και εμβληματικό έργο της ελληνικής δραματουργίας που συνέπεσε με σημαντικές στιγμές της διαχρονίας του Έθνους αλλά και στην ελληνική κατεύθυνση επί της οποίας το Κρατικό βαδίζει χωρίς προτροπές, πιστεύοντας πολύ στην επίσκεψη των ρευμάτων της αποδόμησης, του μενταμοντέρνου (decadence ) στην ελληνική σκηνή μέσα από τα έργα των καλύτερων αντιπροσώπων τους, γεγονός που επιτάσσει τις προσεκτικές επιλογές : " Η Μαντάμ Σουσού ήταν για μένα από την παιδική μου ηλικία ένας μύθος. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι ήταν γιατί διαβάζοντας για εκείνη από τα αρχεία της εποχής, έβλεπα να διατρέχει τα πάντα και κατάλαβα ότι είναι τόσο εμβληματικό , όσο από την άλλη πλευρά είναι η "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη ή η "Πάπισσα Ιωάννα" του Ροίδη. Για μένα δεν είναι μόνο κωμωδία, είναι και ένα πικρό έως τραγικό κείμενο που υποκρύπτει δομές και βουβές απελπισιές εκδοχών του ανθρώπινου βίου, που οφείλουμε να τις ξέρουμε ή τουλάχιστον να είμαστε στραμμένοι προς αυτές".
Γ. Αρμένης : " Είδα ξανά τα νιάτα μου μέσα στις γειτονιές της Αθήνας"
Μένοντας πιστός στο κείμενο του Ψαθά και μπολιάζοντας την παράσταση με στοιχεία από το συναξάρι της γλώσσας του συγγραφέα ο Γιώργος Αρμένης υπογράφει την σκηνοθεσία μιας δίωρης παράστασης, μεταφέροντας επί σκηνής την αλήθεια του έργου, όπως έμαθε τόσα χρόνια δίπλα στον δάσκαλο του , στο Θέατρο Τέχνης, Κάρολο Κούν.
"Διαβάζοντας το έργο είδα ότι έχω να κάνω με ένα έργο που αγγίζει την σάτυρα. Μάζεψα τους ηθοποιούς μου και τους μίλησα για τις εποχές που έζησα στις γειτονιές της Αθήνας, στο Βύθουλα, άκουσα τα τρένα που πέρναγαν, τις λατέρνες, τους ήχους , τα κλάματα, τα γλέντια τους, είδα τα μποστάνια πιο κάτω, την φτώχεια, τα παραπήγματα, τους ζητιάνους, προσπαθώντας να τους περάσω την θεατρική ποίηση του Δημήτρη Ψαθά, την ευαισθησία του και αυτά που χρόνια παλεύω να κρατήσω ζωντανά από τον δάσκαλό μου. Μέσα από αυτή την ματιά δούλεψα το έργο, δεν χρειάστηκε να προσθέσω κανένα εύρημα, μόνο ελάχιστα πράγματα και προσπάθησα να βγάλω την αλήθεια, που είναι κάτι που με κυνηγούσε πάντα στο παίξιμο μου και παντού. Ό,τι γίνεται στην σκηνή , γίνεται τώρα. Το έτοιμο είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Έτσι κατάφερα να στήσω μια παράσταση με πολύ χρώμα, πολύ κίνηση, πολύ ζωντάνια και με πολύ ευαισθησία".
Φ. Μπαξεβάνη: " Η Σουσού είναι ένας άνθρωπος που δεν παύει να θέλει μια καλύτερη ζωή"
"Όταν πέρσι τέτοια εποχή ο Σ. Χατζάκης μου πρότεινε την Μαντάμ Σουσού, η πρώτη μου αντίδραση μέσα μου δεν μου πήγαινε καλά. Ίσως γιατί είχα μια Σουσού στο μυαλό μου , όπως κάθε Έλληνας, με την οποία ένιωθα ότι δεν είχα μεγάλη σχέση. Αν και μου αρέσουν τα δύσκολα , ένιωθα ότι ήταν κάτι πολύ εξωτερικό, μια φιγούρα , την οποία πιθανώς θα μπορούσα να την προσαρμόσω εμφανισιακά, με μια καρικατούρα, ένα χοντρό σκίτσο, ένα εξωτερικό παίξιμο. Στην συνέχεια ωστόσο και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γ. Αρμένη, με τον οποίο συνεργαστήκαμε πέρσι το καλοκαίρι, και έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του ξέρω πως είναι ένας άνθρωπος που τον ενδιαφέρει η αλήθεια και δεν ψάχνει για επιφάνειες, καθησυχάστικα ως προς αυτό , αν και με δυσκόλεψε αρκετά ως ρόλος όσον αφορά την ανθρωπιά που μπορεί να έχει ένας τέτοιο πρόσωπο. Δουλεύοντας πολύ το ρόλο, την λάτρεψα, έχω βρει πολλά κοινά στοιχεία με εμένα και πλέον μπορώ να πω ότι δεν ήταν καθόλου αυτό που είχα στο μυαλό μου. Η Σουσού είναι ένας άνθρωπος που δεν παύει να θέλει μια καλύτερη ζωή και δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται για αυτό. Ως ρόλος είναι δοσμένος μέσα από ανθρωπιά και αλήθεια και ελπίζουμε ότι αυτό θα το δει και ο κόσμος."
