Η μοίρα έπαψε να προστάζει, οι θεοί εξαφανίστηκαν, η επανάσταση έγινε κι ο θάνατος είναι ο μόνος που ορίζει το τέλος. Αφού ο κόσμος παίρνει παραληρηματικό δρόμο, εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε μια παραληρηματική οπτική, μας λέει η ομάδα "κι όμΩς κινείται" ακροβατώντας πάνω σε συγκεκριμένα εκστατικά μοτίβα μέσα απ' τα οποία στροβιλίζονται αέναα οικουμενικές έννοιες. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, περιπλανιόμαστε στο εκρηκτικά πολύπλοκο σύμπαν της τέχνης με οδηγό την χορογράφο της παράστασης Χριστίνα Σουγιουλτζή!
Ποια είναι
η παραληρηματική οπτική που ακολουθεί η παράσταση ;
τις φόρμες
στην κίνηση και τη μουσική,τον τρόπο που κυλάει ο χρόνος, τις σχέσεις των επί σκηνής και την απαίτησή τους τον συνειρμό των σκηνών. Προσπαθήσαμε να επιμείνουμε σε ορισμένες περιοχές
-εκστατικά μοτίβα-και να μην επιτρέπουμε την περιπλάνησή μας, σε
διαφορετικές ποιότητες ,εντάσεις και τρόπους.
ΜedDet γιατί;
Η λέξη στην κυριολεξία της μεταφράζεται ως βοήθεια
,χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στους θρησκευτικούς και λαϊκούς αμανέδες. Είναι μια λέξη που την ζητάς από
όλους τους μικρούς και μεγάλους θεούς των συμπτώσεων,των αποφάσεων,των θαυμάτων
και των καταστροφών. Τους ζητάς να είναι επιεικείς,να μην σε αφήσουν μόνο.Οι Στωικοί δεν
ξέρω ποσα ακριβώς χιλιάδες χρόνια πριν προσπαθούν να πείσουν, ότι ζούμε σε
συμφωνία με τη θεία δύναμη, ότι ζούμε σε συμφωνία με αυτό το εκρηκτικά πολύπλοκο σύστημα δυνάμεων
του σύμπαντος (από το DNA μεχρι τους γαλαξίες).Ένα ανεξέλεγκτο και σίγουρα ανεξήγητο σύμπαν γεμάτο από
μικρούς θεούς που υπάρχουν παντού έτοιμοι να σε βοηθήσουν, σαν να περπατάς στο
κενό και κάτω από τα πόδια σου να μπαίνουνε στηρίγματα. Αρκεί να περπατήσεις...
Πως προέκυψε η ιδέα;
Βρισκόμαστε στην Αθήνα μέσα σάυτό το τρομώδες παραλήρημα της κρίσης,όπου
ξαφνικά είμαστε όλοι σε πανικό να μετράμε. Κάπου εκεί ξανασυναντηθήκαμε με
το βιβλίο του Jean Baudrillard (Η διαφάνεια του
κακού). Το βιβλίο αυτό αρχίζει με αυτή τη σοκαριστική, για μένα τουλάχιστον, διατύπωση,
ότι η επανάσταση συνέβει παντού, μόνο που αυτό δεν έγινε καθόλου, όπως το
περιμέναμε. Κάποτε περίμεναν τη 2α παρουσία,την απελευθέρωση,την
τελική καταστροφή,την ανατροπή και να ΄μαστε τώρα χωρίς να έχουμε τίποτα
«μεγάλο» να περιμένουμε, με μια μικρή ζωή στα χέρια, που κάτι πρέπει να την
κάνουμε, χωρίς συλλογικές σωτήριες αποστολές, χωρίς δεσπότες Θεούς και άδικες
μοίρες να προστάζουν, μόνο με το θάνατο να ορίζει το τέλος. Και αυτό είναι αβάσταχτο. Στο τέλος όμως του βιβλίου εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός "ο Άλλος", αυτό
που υπάρχει έξω από το δικό μου σύνορο,η σειρήνα που μας καλεί από εκεί έξω
έτοιμη να μας ξανά ορίσει και όχι να μας κατασπαράξει. «Ο Άλλος υπάρχει δεν τον συνάντησα,Ο Άλλος υπάρχει τον
ακολούθησα. Είναι ο τόπος του ιλίγγου,της εμφάνισης και της
εξαφάνισης. Ακολούθησε τον σαν σκιά, περιέβαλλε τον."Ο Άλλος" είναι αυτό που μου
επιτρέπει να μην επαναλαμβάνομαι επ' άπειρον.”
Στη θέση του Αλλου ,οι μικροί και μεγάλοι θεοί που έλεγα νωρίτερα….
Πως
απελευθερώνει η τέχνη του χορού από το βάρος της ευθύνης της ζωής μας;
Ο χορός μπορεί να είναι μια αφήγηση σε μια άλλη γλώσσα,τρομακτικά
δυνατή.φανταστείτε τη γνώση που αποκτούμε για κάποιον που βλέπουμε απλώς να
περπατά στο δρόμο,την απαίτηση και το βάθος μιας ματιάς.είναι σαν μέσα στη ζωή
παράλληλα με τον προφανή κώδικα επικοινωνίας να υπάρχει μια ταυτόχρονη και
ισχυρότατη εκπομπή μηνυμάτων ,που έχουν να κάνουν με μια περιοχή που φεύγει από
τις δομές του λόγου. Από εκεί, μέχρι να φτάσουμε στο χορό τελετή ,όπου η κίνηση εναρμονίζεται με
τη μουσική, πρωτόγονη πρακτική που για κάποιο μυστηριώδη λόγο, αφήνει τον άνθρωπο να
σχετιστεί με τη μαγεία, με δυνάμεις δηλαδή πολύ ισχυρές,που θολώνουν το προσωπικό και φωτίζουν το
οικουμενικό.
Πως θα
αποτύπωνες με μια χορευτική πόζα τις λέξεις: πεπρωμένο, μυστήριο, ευθύνη,
θέληση, πόθος, ουτοπία;
Με μια σωματική θέση ,δε θα το επιχειρούσα. Ας υποθέσουμε, ότι βλέπουμε έναν ανθρωπο να χορεύει(η φόρμα του χορού είναι
συνήθως ορισμένη π.χ .ζεμπέκικο από τη λαική παράδοση).Μέσα σε αυτή τη
διαδικασία στροβιλίζονται οι έννοιες πεπρωμένο μυστήριο,
ευθύνη, θέληση, πόθος, ουτοπία.Δε χρειάζεται να τις αναπαραστήσει,βρίσκονται
στο φαντασιακό του ,άρα στα σχήματα του σώματος,στις εντάσεις,τις ποιότητες του
,στο βλέμμα του,στην παύση,την επιμονή του,στην τόλμη του ,την ανάσα,την αντοχή
του,στο πως αφήνεται ή αντιστέκεται στη μουσική,στην απεύθυνση του ,στον τρόπο
που πατάει ,που τρέμει ,που μορφάζει. Στροβιλίζονται δηλαδή μέσα στο χορό του.
Χορηγός Επικοινωνίας: Theaterview
Χορός-ακροβασία: Bentancor Camilo, Δημάς Βασίλης, Λινάρδου Αντιγόνη, Μαλκότσης Ερμής, Παρασκευοπούλου Ιωάννα, Σουγιουλτζή Χριστίνα
Μουσική σύνθεση και ερμηνεία: Αντωνίου Κλέων (mode plagal), Αποστολάκης Δημήτρης (ΧΑΪΝΗΔΕΣ), Κανέλος Τάκης (mode plagal), Μπρέντας Δημήτρης (ΧΑΪΝΗΔΕΣ), Νόνης Αλέξης (ΧΑΪΝΗΔΕΣ), Ρελλος Θοδωρής (mode plagal)
Σκηνογραφία: Bentancor Camilo
Φωτισμοί: Καψούρος Βασίλης
Κοστούμια: Μάνεση Αγγελική - Μουζάκη Φανή
Παραστάσεις: 1, 2, 3, 4 & 8, 9, 10, 11 Μαρτίου στις 21.00
Διάρκεια: 70 λεπτά
Είσοδος: 10 ευρώ
Προπώληση: στα ταμεία του Ιδρύματος
(Πειραιώς 206, Ταύρος) - 210 3418579, Δευ-Παρ 11:00 - 14:00
και σε όλα τα καταστήματα PUBLIC
