1911 : Όταν η Μαγεία του Παπαδιαμάντη απλώνεται στην πόλη
Από την κορυφή του κτιρίου του Θεάτρου Συνεργείου, ως την κάτω αυλή , την απέναντι ταράτσα και τα γειτονικά κτίρια της οδού Κολωνού, μια αύρα αλλιώτικη τυλίγει μαζί με το ελαφρύ αεράκι τις Μαγιάτικες νύχτες καθώς ο λόγος του Σκιαθίτη ποιητή , δροσίζει τις ψυχές μας με σταγόνες νοσταλγίας για μιαν άλλη Ελλάδα. Εκείνη του Παπαδιαμάντη. Που ζει και αναπνέει ακόμα. Στα χαλάσματα. Εκεί την συναντούμε και εμείς. Στα ερείπια του Μεταξουργείου, ανάμεσα στους οίκους ανοχής και στην ησυχία της νύχτας. Δίπλα σε μια πόρτα μισάνοιχτη, ένα μανουάλι με κεριά και λόγια που μοιάζει να τα έχει πάρει το κύμα του χρόνου μαζί με τον Νεκρό Ταξιδιώτη. Ακρογιάλια, εξωκκλήσια , αμμουδιές, διαγράφονται ανάγλυφα μέσα από την μυσταγωγική αφήγηση της Δέποινας Κούρτη και την ευλαβική φωνή της Κατερίνας Παχάκη. Λύπη και ειρωνία, χαμόγελο και δάκρυ αναμειγνύονται στα λόγια του «αγίου των ελληνικών γραμμάτων». Εικόνες και συναισθήματα πλημμυρίζουν την ψυχή και την σκέψη μας, ξεμυτίζουν από τους τοίχους του θεάτρου. Γίνονται σκιές. «Μάγισσες» που παγώνουν το χρόνο και τον θυμό και μας γυρνούν στο παρελθόν, καθώς το σκοτάδι δίνει την θέση του στο φώς , η σιωπή δίνει την θέση της στον ήχο του φλάουτου, η απουσία δίνει την θέση της στα πρόσωπα και τα αστικό τοπίο γίνεται το ιδανικό σκηνικό για να απλωθεί το Παπαδαμάντειο σύμπαν διαλύοντας για λίγο τα σύννεφα της βροχής, του πανικού και της οργής.
Ένα Ταξίδι κοντά στην ελπίδα και μακριά από το θυμό: "Πέρα από τα 100 χρόνια από τον θάνατό του και πέρα από το ότι είναι ένα συγγραφέας που αγαπώ πάρα πολύ και τον οποίο είχα μελετήσει σε βάθος με αφορμή την παράσταση «Νεκροί Ταξιδιώτες», σκέφτομαι τι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε αυτές τις μέρες; Βρισκόμαστε στο μέσο ενός πανικού, μιας κρίσεως, μιας κατάθλιψης σχεδόν ομαδικής, με έντονο στρες , τα πάντα είναι χάλια, καταρρέουν … Μέσα σε όλα αυτά ποιος συγγραφέας, αν τον ακούσεις, μπορεί να σου δώσει μια αίσθηση ελπίδας, μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς όμορφα, να σε μαγέψει, σε μια περίοδο που πολύ δύσκολα μπορείς να μαγευτείς; Ο Παπαδιαμάντης είναι ένας συγγραφέας, που στις πιο δύσκολες καταστάσεις, μπορεί να σε κάνει να ταξιδέψεις, να βρεθείς πιο κοντά στην ψυχή σου, στην ανθρωπιά σου, πιο κοντά σε αυτό που είμαστε και πιο μακριά από τον θυμό. Γι’ αυτό και επιλέξαμε τον Παπαδιαμάντη αυτή την στιγμή".
Στο Μεταξουργείο ένας λόγος παραπάνω: "Τις Μάγισσές τις έχω τοποθετήσει επίτηδες σε εξωτερικό χώρο. Ένα κομμάτι παίζεται στην ταράτσα του απέναντι σπιτιού και ένα κομμάτι στην από κάτω αυλή. Σιγά – σιγά επεκτεινόμαστε , φεύγουμε από το Συνεργείο και σε αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί βρίσκονται εκτός του θεάτρου, σε γειτονικά κτίρια, όπου οι σκιές ταξιδεύουν ακόμα πιο μακριά, σαν ένας τρόπος να εξαπλωθεί η μαγεία του Παπαδιαμάντη στην πόλη, να ακουστεί το ήχος του φλάουτου στην μέση της νύχτας, ανάμεσα στους οίκους ανοχής και μια κοπέλα να ανοίξει το παράθυρο και να ρωτήσει «τι κάνετε εδώ; Τι συμβαίνει;» Για μένα αυτά τα πράγματα έχουν αξία. Αυτά σε κάνουν να νιώθεις καλά και να ξεχνάς".
Ο φόβος στον Παπαδιαμάντη και σήμερα. "Οπωσδήποτε υπάρχει φόβος στις μέρες μας. Και εγώ έχω φοβηθεί πολλές φορές ότι κάποιος θα μου κλέψει την τσάντα , κάποιος θα μου πάρει το κινητό. Δεν το αρνούμαι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει δεύτερη φύση ή ότι πρέπει να φοβόμαστε ο ένας τον άλλον. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε το πώς , το πότε και το γιατί πρέπει να φοβόμαστε. Προσωπικά έχω υιοθετήσει μια νέα άποψη γύρω από αυτό. Θεωρώ ότι όταν δεν φοβάσαι και περπατάς πραγματικά ατρόμητος στον δρόμο, με τσαμπουκά, ας πούμε, οι άλλοι φοβούνται πιο πολύ από σένα. Οπότε πιστεύω ότι πρέπει να πολεμάμε τον φόβο μας , να μην τον αφήνουμε να μας κυριεύει . Εγώ για παράδειγμα δεν βλέπω ειδήσεις, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν αφήνω το δηλητήριο να μπει μέσα μου. Προσπαθώ να ζω, παρατηρώντας όσα συμβαίνουν γύρω μου στο δρόμο και όχι μέσα από το τι λένε οι άλλοι".
100 χρόνια μετά τον θάνατό του. Επίκαιρος όσο ποτέ. "Ο Παπαδιαμάντης ήταν ένας από τους ανθρώπους που είχαν καταλάβει όσο κανείς την ανθρώπινη φύση . Δεν πιστεύω στον Παπαδιαμάντη ως έναν άνθρωπο που τα βλέπει όλα μέσα από την Χριστιανοσύνη ή μέσα από την θρησκευτικότητα του. Πιστεύω ότι μέσα σε εκείνον υπάρχουν τα πάντα. Βλέπει μέσα στον άνθρωπο. Αυτό και μόνο τον κάνει σύγχρονο. Από την στιγμή που μπορεί να σε αγγίξει και να σε συγκινήσει, δεν έχει πεθάνει. Δεν με ενδιαφέρει η ηθογραφία στον Παπαδιαμάντη. Ίσα – ίσα αντιμετωπίζω με χιούμορ, όπως κι εκείνος κατά βάθος αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή, αυτά που μπορεί να φαντάζουν παλαιά. Και αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον".
