«Ένας τέλειος γάμος, τρία παιδιά που ουρλιάζουν, το εμπορικό κέντρο το Σάββατο... αν θέλουν να ζουν σα ζόμπι, ασ’ τους... Οι γκέι αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλιώς». To THEATROVICTORIA και ο Δημήτρης Κομνηνός παρουσιάζουν από την Τετάρτη 2 Μαρτίου για πρώτη φορά στην Ελλάδα το βραβευμένο με βραβείο Laurence Olivier 2003 έργο "Fucking Games" του σκοτσέζου συγγραφέα Grae Cleugh στην Κεντρική Σκηνή του μικρού θεάτρου της πλατείας Βικτωρίας.
Ο Τέρενς και ο Τζόνα είναι μαζί δέκα χρόνια. Ο Τζουντ είναι νέος, όμορφος και πάντα φέρνει τους νέους συντρόφους του στην παρέα. Όταν λοιπόν φέρνει σπίτι το τελευταίο του απόκτημα, τον Ντάννυ, αρχίζουν τα παιχνίδια: συγκρούσεις, υπονοούμενα, χτυπήματα κάτω από τη μέση καθώς οι τέσσερις άντρες, μαέστροι στους λεκτικούς διαξιφισμούς, αρχίζουν να εκσφενδονίζουν απόψεις για τις σχέσεις, το σεξ, την απιστία, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη μοναξιά. Υπάρχει όμως και ένα μυστικό που δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά...
Το «FUCKING GAMES» είναι το καυστικό και ειρωνικό πορτραίτο δύο γκέι ζευγαριών καθώς εμπλέκονται σ’ ένα περίπλοκο ιστό σχέσεων στην μετά AIDS εποχή. Το έργο ανήκει στην κατηγορία του in-yer-face theater της αγγλικής σκηνής όπου αυτό που ειπώνεται δεν υπονοείται αλλά παρουσιάζεται αυτούσιο επί σκηνής. Όπως έγραψε ο Μάικλ Μπίλινκτον του The Guardian: «Η δράση στο έργο του Cleugh είναι όσο απερίφραστη όσο κι ο τίτλος – ανταγωνισμοί, πεολειχίες και πρωκτικό σεξ. Όπως κι ο Μαρκ Ρέιβενβιλ, ο νεαρός Σκωτσέζος συγγραφέας υπαινίσσεται ότι το γκέι σεξ έχει ξεπέσει από σύμβολο απελευθέρωσης σε φαινόμενο μόδας ή και σε εργαλείο εξουσίας».
Η gay εμπειρία είναι ένα γεγονός που αφορά πλέον τη ζωή μας – άρα και το θέατρό μας. Επομένως, έργα σαν το FUCKING GAMES, διαθέτουν τη διαφορετική εκείνη ματιά που στηλιτεύει τα στερεότυπα κι επανεξετάζει τις προκαταλήψεις μας, μια ματιά την οποία χρειαζόμαστε ως αντιστάθμισμα στον κομφορμισμό που μας κατακλύζει.
Η παράσταση του Δημήτρη Κομνηνού, μέσα από το βραβευμένο έργο του Cleugh, έρχεται σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανοχής στην «κατά τα άλλα συμπαθή» κοινωνική μειονότητα των gays. Η ανοχή αυτή όμως συνιστά απόδοχή; Θα μπορούσε ποτέ η κοινωνία να ενσωματώσει και να αγκαλιάσει τους gays ως δικά της παιδιά; Ο Grae Cleugh με το πολυεπίπεδο όσο και αμφίπλευρο FUCKING GAMES υποστηρίζει ότι και η ίδια η κοινότητα των gays οφείλει να εργαστεί με συντεταγμένο και πολιτικά μαχητικό τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Να σταματήσει να περιχαρακώνεται στις ενοχές της, να σταματήσει να κρύβεται πίσω από την κοινωνική κατακραυγή. Να σταματήσει να υποκρίνεται και να προχωρήσει σε μια επι της ουσίας αυτοκριτική. Να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών της. Να στηρίξει την διαφορετικότητά της όχι στη βάση του «score fucking» αλλά στη βάση της κοινωνικής ανάγκης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ανεξάρτητα φύλου, φυλής ή εθνικότητας. Στη βάση της ουσιαστικής ισότητας.
Όπως σχολιάζει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κομνηνός: “Στο έργο του ο Cleugh δεν ηθικολογεί. Τον ενδιαφέρουν οι κατασκευές και τα άλλοθι που προσφέρουμε ο ένας στον άλλο, αλλά και ως “δώρο” ο καθένας στον εαυτό μας, προκειμένου να αποφύγουμε όλοι την προσωπική μας καταδίκη”. Πράγματι ο Cleugh χρησιμοποιεί ως καμβά τον σκληρό κόσμο που έχουν δομήσει οι gays για τον εαυτό τους, για να περιγράψει την ανάγκη του ανθρώπου για επαφή. Επαφή ουσιαστικότερη του sex και ανώτερη της σεξουαλικής επιλογής. Ασχολείται με την αδυναμία του ανθρώπου να συνάψει ουσιαστικές σχέσεις. Στροβιλίζει με μανία τους ήρωές του και τους οδηγεί στα όρια μέσα από οργή, θλίψη και φόβο.
“Στο δύσκολο μονοπάτι της συνειδητότητας και του αυτοπροσδιορισμού ο Cleugh αναδεικνυει το βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης: Ισοσταθμίζει τη γοητεία της σωματικής έλξης με το σκοτάδι του θανάτου”, συνεχίζει ο Δημήτρης Κομνηνός.
Ο σκηνοθέτης στήνει έναν κόσμο αδίστακτο και αδυσώπητο. Στήνει την προκλητική δράση του έργου σε ένα λιτό νεο-πάνκ σκηνικό χώρο φιλοτεχνημένο από τον εικαστικό Γιώργο Λυντζέρη. Με αιχμή του δόρατος τους ταλαντούχους ηθοποιούς Γιαννακάκο, Κανναβό, Μπόσινα και Παναγιωτάκη, αναδεικνύει με τρόπο ωμά ρεαλιστικό τη ζοφερή αλήθεια του έργου μέσα από το σεξ και τα ναρκωτικά.
Συντελεστές
Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Κομνηνού, τα σκηνικά/κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη, ο σχεδιασμός των φωτισμών του Βασίλη Κλωτσοτήρα, ενώ η μουσική και τα visuals της παράστασης του Ανδρέα Τρούσσα. Τους απαιτητικούς ρόλους του ιδιαίτερου αυτού έργου υποδύονται οι ηθοποιοί Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας και Μαρίνος Παναγιωτάκης.
Ο Δημήτρης Κομνηνός γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει μεταφράσει τα έργα ‘‘Καλοκαίρι και Καταχνιά’’ και ‘‘Γυάλινος Κόσμος’’ του Τεννεσσί Ουίλλιαμς που ανέβηκαν στο Κ.Θ.Β.Ε. και ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας αντίστοιχα, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με τον οποίο συνεργάστηκε επί σειρά ετών ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές παραστάσεις. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα ‘‘Στους 90°C’’ της M. Norman (Επί Κολωνώ), ‘‘Φαλακρή Τραγουδίστρια’’ του Ε. Ιονέσκο (Επί Κολωνώ, Κ.Θ.Β.Ε., Βικτώρια),‘‘Σπιρτόκουτο’’ του Γ. Οικονομίδη (Βικτώρια), το οποίο πήρε το Βραβείο καλύτερου Νέου Έργου στα Βραβεία Αθηνοράματος 2008, ‘‘Λόγω Φάτσας’’ του Γ. Διαλεγμένου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας) και ‘‘Αυτό θα το δούμε’’ του Τομ Στόπαρτ (Βικτώρια). Το 2004 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα 90°C. Είναι τακτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (UNESCO). Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του THEATROVICTORIA μαζί με τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη.
