Ο κόσμος τελειώνει ήσυχα… στο Bios!!!
Cinemascope: Ένα Ντοκιμαντέρ για το Τέλος του Κόσμου, μια συμπαραγωγή της Ομάδας blitz και του BIOS βασισμένη στην ψηφιακή πλατφόρμα Silent Sound Show (SSSh!).
Στην αρχή έμοιαζε περίεργο. Φορούσαμε όλοι τα ακουστικά μας ξαπλωμένοι άλλοι στους φαρδύς καναπέδες του BIOS και άλλοι στα τραπεζάκια απολαμβάνοντας την μπύρα τους και περιμέναμε να περιπλανηθούμε στην ιστορία του cinemascope : ενός ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου! Μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά στέκεται στην μέση της Πειραιώς , εν μέσω κυκλοφορικής συμφόρεσης βράδυ Πέμπτης γύρω στις 9.30 φορώντας τα ίδια ακουστικά. Υποδύεται την δημοσιογράφο που δίνει ζωντανά κάποιο ρεπορτάζ. Κυκλοφορώντας ελεύθερα μέσα και έξω από τον πολυχώρο με τα ακουστικά προσπαθούμε να πιάσουμε κάποια γωνιά κοντά στο τζάμι . Σε λίγο ένας άλλος ηθοποιός επίσης με ακουστικά στέκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο κρατώντας μια ταμπέλα «Μας εγκατέλειψαν», γράφει και την επιγραφή συμπληρώνει ο λόγος ενός αόρατου εκφωνητή, που μοιάζει βγαλμένος από πολιτική συγκέντρωση ενώ λίγο αργότερα – για του λόγου το αληθές- η Πειραιώς γεμίζει με φλάιερς. Περαστικοί κοιτούν παράξενα. Κάποιοι σκύβουν και μαζεύουν τα χαρτάκια. Ο Γιώργος Λούκος, παρών στην πρεμιέρα της παράστασης, βγαίνει για λίγο να δει αυτό που συμβαίνει. Αυτός είναι ο πρόλογος. Ο εκφωνητής δίνει και πάλι οδηγίες να ακολουθήσουμε τον διάδρομο ως την αίθουσα όπου θα παιχτεί η υπόλοιπη παράσταση φορώντας πάντοτε τα ακουστικά , τα οποία δεν πρέπει ποτέ και για κανένα λόγω να αποχωριστούμε από τα αυτιά μας.
Η παράσταση θα συνεχιστεί πια στην Σαλαμίνος. Καθισμένοι πίσω από τους θεατές μπροστά από τα λάπ τοπς και τα μηχανήματα ήχου, η Αγγελική Παππούλια και ο Χρήστος Πασσαλής των Blitz. Δέκα ηθοποιοί υποδύονται τους ήρωες των τελευταίων εννέα ημερών του κόσμου που περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μας μόλις σε 70 λεπτά. Η αφήγηση ξεκινά από την ένατη ημέρα. Κακή αστρολογικά…. «Που… βροχή!» ακούγεται η φωνή της Αγγελικής Παππούλιας καθώς μπαίνουμε. Η Μαρία Φιλίνη η κοπέλα πίσω από το γραφειάκι στο ισόγειο του απέναντι κτιρίου που εργάζεται μέχρι και την τελευταία ημέρα του κόσμου- διενεργώντας έρευνες για κάποια εταιρεία δημοσκοπήσεων, ο Γιώργος Βαλαής – ο ψυχίατρος που αποφασίζει ότι δεν έχει νόημα πια να βοηθάει ανθρώπους που συνεχώς θέλουν και ποτέ δεν ικανοποιούνται ούτε εκτιμούν όσα έχουν. Ο Σιαμάκ Ετεμάντη, Ιρακινός ηθοποιός, έχει δουλέψει πολύ κυρίως στον κινηματογράφο, υποδύεται έναν αμερικανό τουρίστα – backpacker. Όλος ο κόσμος του μέσα στην μικρή του βαλιτζούλα. Είναι μόνος , όμως ελπίζει μέχρι το τέλος ότι η αγάπη θα τον βρει και είναι ευγνώμων για ότι του έδωσε η ζωή. Έτοιμος να αποχαιρετήσει τον κόσμο με ένα τεράστιο χαμόγελο και το τελευταίο άνθρωπο που θα θελε να ευχαριστήσει είναι τον κολλητό του.
Οι ήρωες δεν έχουν ονόματα. Περνάνε γρήγορα από μπροστά μας και η ιστορία τους συμπληρώνεται ή επικαλύπτεται συχνά από εκείνους που ακολουθούν. Και ξαφνικά νιώθεις δεμένος μαζί τους. Τους συμπονάς. Αγωνιάς για την μοίρα τους. Προβληματίζεσαι για το παρελθόν τους. Τα λόγια και οι σκέψεις τους σε αγγίζουν στην καρδιά. Δεν είναι κάποιος. Είναι όλοι μας. Ένα κομμάτι από τον καθένα. Ένα καρέ από το φιλμ της ζωής μας. Δίπλα στα μεγάλα γεγονότα τα απλά καθημερινά. Στο τέλος της ζωής μας τι είναι σημαντικό; Όλοι τους αναλογίζονται την ζωή που δεν έζησαν. Τα λόγια που δεν είπαν. Τις πράξεις που δεν έκαναν. Την οργή που δεν ξέσπασαν. Την ομορφιά που δεν είδαν. Την αγάπη που δεν ένιωσαν. Τον κόσμο που δεν έσωσαν. Πόσο όμορφη θα μπορούσε να ήταν η ζωή τους και δεν ήταν. Κάποιοι αντιδρούν με χαμόγελο, άλλοι με συγκίνηση, άλλη με αγανάκτηση… Όμως στο τέλος τίποτα δεν αλλάζει. Ο σούπερμαν δεν θα έρθει. Οι ευχές δεν θα πιάσουν. Η αναμονή δεν έχει νόημα. Η θρησκεία, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν απαντήσεις για να δώσουν. Όλα θα τελειώσουν όπως άρχισαν… με ένα μπάμ… λέει ο επιστήμονας που παραδέχεται πως πια ο χρόνος δεν είναι αναστρέψιμος. Δεν ήταν ποτέ.
Το τέλος δεν έχει σημασία. Το τέλος μέσα μας είναι εκείνο που μετράει. Ο κόσμος τελειώνει ήσυχα, αντιδραματικά, χωρίς θεαματικές εξωστρέφειες.. όπως είχαν δηλώσει και οι ίδιοι οι Blitz. Όσο για την σωτηρία; Μια γωνίτσα μέσα μας. Μια γωνίτσα που γίνεται θεατρική σκηνή και για λίγο όλα μπορούν να συμβούν. Οι μοναχικοί να βρουν συντροφιά, οι ανικανοποίητοι να βρουν την χαρά, οι ζητιάνοι να χορέψουν κλακέτες στην βροχή, ο δρόμος να γεμίσει από ζευγάρια που περπατούν ερωτευμένα μαζί… Έτσι είναι ο κόσμος , έτσι είναι η ζωή , έτσι είναι και το τέλος : χαρά και λύπη, γέλιο και δάκρυ, κραυγή και σιωπή, έρωτας και οργή κυλάνε μαζί. Τα φώτα σβήνουν. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν νοερά. Θέατρο ή σινεμά; Φαντασία ή πραγματικότητα. Αρχή ή τέλος; Είχανε δίκιο… Ξεπερνά κατά πολύ και τα δυο: Ζωή!!!
