Pages

ΕΝΑ ΟΡΓΙΑΣΤΙΚΟ RELOVUTION ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ: ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΙΣ ΟΡΝΙΘΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΘΑΝΟΥ...


Ήταν ωραίο αυτό το ξέφρενο καλοκαιρινό πάρτι στον τροπικό του ερωτισμού και της απόλυτης κυριαρχίας της φύσης και της ελευθερίας. Αριστοφανικό δεν ξέρω, αφού η πολυχρωμία των αισθήσεων, των ερεθισμάτων και των εικόνων επιτρέπει πολλούς και διαφορετικούς συνειρμούς στον καθένα από εμάς και στους συντελεστές τους ίδιους. Άλλοι είδαν την κραυγή του Μουνκ, άλλοι σκηνικά εμπνευσμένα από πίνακες του Μανέ ή του Καραβάτζιο, άλλοι είδαν τον Αυλωνίτη να συναντά τον Μπάστερ Κίτον, και τον βουβό κινηματογράφο να συναντά τον ελληνικό και τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού. Όμως είναι μεγάλη συζήτηση το πως πρέπει κανείς να βλέπει ή να ξαναβλέπει τα έργα των αρχαίων τραγικών και σατυρικών ποιητών- και δη του Αριστοφάνη-  και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη η συζήτηση γύρω από το αν υπάρχουν και αν πρέπει να γίνονται συγκρίσεις με εμβληματικές παραστάσεις, όπως εκείνη του Κουν το 59, που με την σειρά της αντιμετώπισε την δική της αυστηρή μέχρι σημείου απαγορεύσεως κριτική. Το ζήτημα δεν αν η παράσταση του Καραθάνου κέρδισε το στοίχημα της αναμέτρησης με την ιστορική παράσταση του θεάτρου Τέχνης αλλά αν κατάφερε να περάσει τα μηνύματα της στο κοινό των 20.000 ατόμων που κατέκλυσε την Επίδαυρο το διήμερο που μας πέρασε.  Τι πήραμε λοιπόν και τι μας έλειψε από αυτό το κατά τα άλλα επιβλητικό μέσα στην απλότητα του αισθητηριακό  υπερθέαμα  που αν μη τι άλλο έμεινε στην μνήμη μας ως μια αρχετυπική ανάμνηση της ουτοπίας!