Ένας πατέρας, ένα φιλειρηνικό κίνημα, ένα παιδί, όπλα, ασπίδες, περικνημίδες, ραδιοασύρματος, γάντια , γκλοπ και χέρια. Τα ίδια όπλα. Τα ίδια χέρια. Μπορούν άμα θέλουν να γίνουν αγκαλιά, να χαϊδέψουν το παιδί, να μαγειρέψουν, να φροντίσουν, να αγαπήσουν. Όμως μπορούν και να αγριέψουν, και με ένα κάθετο χτύπημα να ακινητοποιήσουν το παιδί, να το σύρουν, να το δείρουν, να τυφλώσουν και να τυφλωθούν και εκεί μέσα στο σκοτάδι να δουν για πρώτη φορά αληθινά, την άλλη όψη των πραγμάτων, των ανθρώπων, του εαυτού τους, της ζωής, το "ΜΠΑ-μπα" να γίνεται "ΜΠΑ-τσος". Κι όταν αυτοί οι δυο αλλάξουν θέση τι γίνεται; Που βρίσκεται η οικογένεια και που το καθήκον; Που τελειώνει η ελευθερία και που αρχίζει η τάξη; Ποιος την επιβάλει σε ποιόν και γιατί; Εκεί στον Μπάτσο του Φέλιξ Εστέρ, που συνεχίζεται έως τις 21 Απριλίου, στον πολύ όμορφο πολυχώρο Vault, μας γεννήθηκαν όλες αυτές οι απορίες και ο λόγος εκτός από το διαχρονικά επίκαιρο κείμενο του Ισπανού συγγραφέα, είναι η όπως πάντα πολύ διεισδυτική και ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου (Βαριέμαι, Βασανίζομαι), η εμπριστική μετάφραση της Κατερίνας Χριστοδούλου που κυριολεκτικά βάζει φωτιά στις λέξεις και τις πετά κατευθείαν στην καρδιά και οι εξαιρετικές ερμηνείες του Μπάμπη Χατζηδάκη (Μπάτσος) και της Άρτεμις Ορφανίδου, που μέσα σε 70 λεπτά φέρνουν τα πάνω κάτω σε όσα κανείς μπορεί να πιστεύει μια ολόκληρη ζωή.