Pages

Πενθεσίλεια, του Χάινριχ φον Κλάιστ Από 1 Απριλίου, στο Θέατρο της Δραματικής Σχολής



Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ανοίγει και φέτος τις πόρτες της στο κοινό και δίνει την ευκαιρία στους σπουδαστές του Γ΄ έτους να επιχειρήσουν το πρώτο τους «επίσημο» ανέβασμα στο Θέατρο της Σχολής.

Πρεμιέρα σήμερα για το έργο Θεατές του Μάριου Ποντίκα στο Εθνικό Θέατρο



Σε ένα δωμάτιο ενός άθλιου ξενοδοχείου, ένας «θεατής» παρακολουθεί από μία τρύπα στον τοίχο το δράμα ενός ανάπηρου πρώην ταγμασφαλίτη και της γυναίκας του. Την τρομερή μαρτυρία του θα μοιραστεί στη συνέχεια με τη δική του σύντροφο καθώς το κοινό κρυφοκοιτάει τώρα τη δική του ιστορία.

Επιστολή της Ένωσης Εναλλακτικών Χώρων Πολιτισμού Αθήνας για την "σφράγιση θεάτρων που λειτουργούν χωρίς άδεια"


Συνάντηση στα γραφεία του ΣΕΗ με εκπροσώπους από τους θιχθέντες χώρους, μέλη του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και εκπροσώπους από διάφορους φορείς (ενδεικτικά Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων, την Ένωση Αστικών Μη Κερδοσκοπικών Εταιριών, ΠΟΘΑ κ.α.), πραγματοποιήθηκε χθες 26/03/13 με αφορμή τις αιφνίδιες επιστολές της Διεύθυνσης Εμπορίου & Ανάπτυξης του Δήμου Αθηναίων με θέμα την "σφράγιση θεάτρων που λειτουργούν χωρίς άδεια", όπου αποφασίστηκε συσπείρωση φορέων προκειμένου να αντιμετωπιστεί η επικείμενη σφράγιση των χώρων πολιτισμού.

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ, από τον Ντάριο Φο


Μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου να συμπληρώνει σήμερα αισίως τα 52 της χρόνια, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ως γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας  που εορτάζεται σε όλο τον κόσμο στις 27 Μαρτίου, με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, ο θεατρικός κόσμος στην Ελλάδα ωστόσο είναι αναστατωμένος από την πρόσφατη απόφαση του Δήμου Αθηναίων να σφραγίσει 81 θεατρικούς και μη χώρους που λειτουργούν χωρίς άδεια. Στο πνεύμα του καλλιτεχνικού διωγμού ηθοποιών και θιάσων και του προβλήματος της ανεύρευσης θεατρικής στέγης αλλά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κινήθηκε το μήνυμα για ημέρα που φέτος έφερε την υπογραφή του Ιταλού κωμικού συγγραφέα, θεατρικού σκηνοθέτη και συνθέτη Ντάριο Φο.

"Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte διώχνοντας τους από την χώρα. 

Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.
Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν 
αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.
Τουναντίον, κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.

Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.

Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».

Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση."