Pages


ΤHE FOREST
“ΑΝ ΧΑΘΕΙΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ…”

H ζωή της, ένα «δάσος» από αναμνήσεις. Η αλήθεια της κομμένη σε χίλια κομμάτια. Μόνη της θα προσπαθήσει να τα ενώσει φτάνοντας ως την άκρη της «αγάπης». Η σεξουαλική κακοποίηση, το προσωπικό συμφέρον, η ψυχολογική βία και η κάθε είδους σκληρότητα παίρνουν μορφή στο πρόσωπο της ηρωίδας της performance «Τhe Forest» της Λουίζας Κωστούλα, που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη ως τις 13/12 στο Bios. Γνωστή ως Violet Louise στο χώρο της μουσικής (μουσική σύνθεση & τραγούδι στους Polaroid, συνεργασία με τους Film και πρώτο προσωπικό μουσικό project με τίτλο «Cardinals & Lovers [Electronica]»), η Λουίζα Κωστούλα, οδηγεί την αφήγησή της με κυρίαρχο μέσο το λόγο μέσα από ένα ηχητικό περιβάλλον και με την βοήθεια της μουσικής και της εικόνας. Απόφοιτος της Νομικής Αθηνών , του Εθνικού Ωδείου και της Δραματικής Σχολής της Νέλλης Καρρά,  με συμμετοχές στο Φεστιβάλ Αθηνών, το Εθνικό Θέατρο , το Θέατρο του Νέου Κόσμου κ.α. σε σκηνοθεσίες Γιάννη Χουβαρδά, Τάκη Τζαμαργιά, Μάνιας Παπαδημητρίου κ.α. η σκηνοθέτης της παράστασης μας μιλά στο Theaterview για το αντεστραμμένο είδωλο της αγάπης…


ΕMMANUEL DARLEY
“A traveler writer”

Γεννημένος το 1963 στο Παρίσι, ο Emmanuel Darley ξεκίνησε να γράφει από τα 20 και ταξίδεψε πολύ σε Αφρική , Λωραίνη και Γαλλική επαρχία, πριν αποφασίσει να εγκατασταθεί  μόνιμα στην Ωντ, πραγματοποιώντας ενδιάμεσα σπουδές κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και γυρίζοντας την πρώτη του ταινία. Τα πρώτα του έργα ήταν νουβέλες, σύντομα όμως ανακαλύπτει την δραματική γραφή στην οποία μένει αφοσιωμένος μέχρι σήμερα, γράφοντας πολυάριθμα θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία το υποψήφιο δυο φορές για τα βραβείo Moliere του Εθνικού θεάτρου της Γαλλίας  “Mardi a Monoprix”, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Από Μηχανής», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα. Με αφορμή την παράσταση τον συναντάμε στο καμαρίνι του θεάτρου σε μια συζήτηση για την φροντίδα, την αποδοχή και την διαφορετικότητα.

Μια ζωή αγρίως απίθανη στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών



Τα ημερολόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου, που εκδόθηκαν με τον τίτλο Η ζωή είναι αγρίως απίθανη, μαζί με το τελευταίο της μυθιστόρημα Μαμά που απευθυνόταν στη μητέρα της, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ενέπνευσαν τη νέα σκηνοθετική δουλειά της Άντζελας Μπρούσκου με τίτλο "Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" που παρουσιάζεται από 24 Νοεμβρίου έως 4 Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

Μητέρα και κόρη, και οι δύο συγγραφείς, ξεδιπλώνουν το νήμα της ζωής τους μέσα σ' έναν ίλιγγο συνεχών μεταμορφώσεων στα όρια μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Μια σχέση λατρείας και μίσους, ταύτισης, ανταγωνισμού και υπέρβασης. Οι δύο γυναίκες θα βιώσουν την αγωνία για την ύπαρξη, την τέχνη, το φύλο, τη μητρότητα, τον έρωτα, το θάνατο. Στην παράσταση συμβάλλει καθοριστικά η δημιουργική χρήση του βίντεο, ενώ την πρωτότυπη μουσική υπογράφει η Μόνικα.
Σκηνοθεσία-Κοστούμια: Άντζελα Μπρούσκου  
Δραματουργία-Ερμηνεία: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη
Σκηνικά: Γκάι Στεφάνου  
Μουσική: Μόνικα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος  
Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
 
Τα βιβλία Μαμά και Η ζωή είναι αγρίως απίθανη της Μαργαρίτας Καραπάνου κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα.

Εισιτήρια: 15-18-28 € | Μειωμ. 10-15 €  
Ώρα : 20.30 

ΜΕ ΕΝΑΝ ΟΜΗΡΟ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΑ 15 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ


Κλείνοντας τα 15 χρόνια στις ράγες μιας απαιτητικής διαδρομής με πολύ κόπο, αγώνα, δυσκολίες και επιτυχίες το Τρένο στο Ρουφ, ανοίγει την θεατρική αυλαία αυτής της σαιζόν με το έργο "Ένας Όμηρος" του Brendan Behan, γραμμένο το 1953, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 1962 σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά, μετάφραση Βασίλη Ρώτα - Βούλας Δαμιανάκου , σκηνικά - κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη και μουσική Μίμη Θεοδωράκη. Σαράντα εννέα χρόνια μετά την πρώτη εκτέλεση των τραγουδιών ο Μίκης Θεοδωράκης συνθέτει δυο νέα τραγούδια, οι στίχοι των οποίων περιλαμβάνονταν στο αρχικό έργο αλλά όχι μελοποιημένοι, για την παράσταση του ίδιου έργου που παρουσιάζεται από την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου στην Αμαξοστοιχία - Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη από ένα λαμπρό θίασο δέκα ηθοποιών.
Με αφορμή τα 15 χρόνια συνεπούς λειτουργίας και σημαντικής πολιτιστικής παραγωγής του Θεάτρου Τρένο στο Ρούφ, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου και σκηνοθέτης της παράστασης "Ένας Όμηρος" του Brendan Francis Behan, Τατιάνα Λύγαρη αναφέρθηκε στην μακρά αυτή πολιτιστική διαδρομή, κάνοντας στάση στο έργο Ιρλανδού ποιητή, διηγηματογράφου, μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα, που είδε για πρώτη φορά το φως της Ελληνικής σκηνής στα ταραγμένα χρόνια της δικτατορίας και έγινε η αφορμή για να συνθέσει ο Μίκης Θεοδωράκης την μουσική της παράστασης , από την οποία ξεπήδησαν  τραγούδια σύμβολα των αγώνων της εποχής, όπως "Το γελαστό παιδί " και το "Άνοιξε λίγο το παράθυρο". Στο πλάι της , μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του αμφιθεάτρου του Μουσείου της Ακρόπολης, βρέθηκαν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και  η Φωτεινή Τσαλίκογλου ενώ την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Μίκης Θεοδωράκης.
Μιλώντας για την παράσταση αλλά και για τις συνέπειες της κοινωνικοοικονομικής κρίσης στην πολιτισμική ανάπτυξη της χώρας, ο μεγάλος Έλληνας μουσουργός χαρακτήρισε το έργο "Μια αχτίδα ελπίδας μέσα σε όλο αυτό το χάος που υπάρχει γύρω μας" και εξέφρασε το φόβο του για το τέλος της τέχνης. " Είναι ένα έγκλημα διαρκείας αυτό που γίνεται σε βάρος της τέχνης στην χώρα μας" είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος αναφερόμενος στην απαξίωση της τέχνης και την παρακμή της τηλεόρασης που δυστυχώς συντηρεί αυτή την κατάσταση." 
Σχετικά με την παρούσα οικονομική συγκυρία ο ίδιος υπογράμμισε τον ρόλο των ξένων συμφερόντων στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου κάνοντας λόγο για μια "Μεγάλη Μπλόφα".. "και οι μπλόφα είμαστε όλοι εμείς". "Το αίμα και οι αγώνες του παρελθόντος, εν όψει και της Επετείου του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου, μου δίνει το δικαίωμα να τοποθετηθώ λέγοντας πως θα πρέπει επιτέλους να γίνουμε πιο έξυπνοι και να επιμείνουμε καλλιτεχνικά και ελληνικά"'
Μιλώντας για το ίδιο ζήτημα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που είχε παραβρεθεί στην πρεμιέρα του 61 αναφέρθηκε επίσης στις πνευματικές ζυμώσεις μιας εποχής σημαδεμένης από τα τραγούδια του Χατζηδάκη, την ποίηση του Ελύτη, τα κείμενα του Καμπανέλη, τις  παραστάσεις του Κουν, τα έργα σπουδαίων Ελλήνων εικαστικών, μιας εποχής που οι Έλληνες συνέρρεαν στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου για να αγοράσουν το νέο βιβλίο του Καραγάτση, τονίζοντας την απουσία πνευματικής ζωής στις μέρες μας παρά την ύπαρξη σημαντικών πνευματικών έργων και υπογράμμισε τον ρόλο της τηλεόρασης ως μέσου μαζικής κουλτούρας που θα μπορούσε να είχε συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση. 
Όσον αφορά στο έργο του Francis, ο κ. Γεωργουσόπουλος έκανε λόγο για ένα σπουδαίο έργο γεμάτο ειρωνεία για τα πράγματα, για την πολιτική, για τα αδιέξοδα όταν δεν υπάρχει επαφή μεταξύ των ανθρώπων κυρίως εξαιτίας της συναισθηματικής φόρτισης" Το έργο έμεινε στην ιστορία λόγω της μουσικής, που είναι θα έλεγα τραγική. Παρόλο που το έργο προβλέπει την τραγωδία, ο Μίκης το έδωσε μέσα από μια οπτική αρχαίας τραγωδίας, δίνοντας του χαρακτήρα χορικών. Έτσι το έργο λειτούργησε σαν τα ηρωικά έργα του Ευριπίδη. Σαν όλα τα έργα που είναι ένα κλείσιμο ματιού και στον μύθο και στις πατροπαράδοτες, κοινόχρηστες ιδέες, που λειτουργούν ανατρεπτικά, όπως η Ιφεγένεια εν Αυλίδι, η Ιφιγένεια εν Ταύροις, που δεν υπηρετούν τον παλιό μύθο αλλά τον ανατρέπουν. Από κει και πέρα πολύ σημαντική είναι η σύλληψη του χώρου, από την μεριά της Τατιάνας Λύγαρη, που το φέρνει στο βαγόνι ενός τρένου,δημιουργώντας μια νέα θεατρική φόρμα. Θα έλεγα ότι το τρένο είναι μια πολύ μεγάλη ανακάλυψη, μια ανάγκη του καιρού που προσφέρει μια νέα θεατρική αντίληψη".

Γυάλινος Κόσμος: Ένα παράθυρο στα όνειρα μας στο Θέατρο Δημήτρης Χόρν


Ένας κόσμος αχνός, όπως κάθε ανάμνηση, ξεπροβάλει από την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου στη σκηνή του Θεάτρου Δημήτρης Χόρν. Το πιο προσωπικό από τα έργα του Τενεσσή Ουίλλιαμς, που είδε για πρώτη φορά το φως της σκηνής το 1944 στο Σικάγο και τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα, έρχεται να αποκαλύψει όνειρα, προσδοκίες και αναμνήσεις πιασμένες στην παγίδα του χρόνου, μέσα από την λιτή, αφαιρετική αισθητική και σκηνοθετική γραμμή, την μετάφραση και την δραματουργική επεξεργασία της Κατερίνας Ευαγγελάτου , με την Ναταλία Τσαλίκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αμάντα. 

Ο Paul Sellar στο Theaterview: "O ήρωας του έργου είναι κάτι σαν alter-ego για μένα"



Όταν οι αναμνήσεις χάνονται στο χρόνο , ένας κόσμος έρχεται στο τέλος του! Στην δεύτερη επίσκεψη του στην Αθήνα από το 1996, όταν είχε έρθει για διακοπές στα ελληνικά νησιά ο συγγραφέας του "Worlds End", Paul Sellar, βρέθηκε το βράδυ της Παρασκευής στην πρεμιέρα της παράστασης που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην σκηνή του θεάτρου @Ρουφ.  Ο συγγραφέας των "Bedsit" και " Dark is the Night" γράφει με ειλικρίνεια και ευαισθησία τον επικήδειο μιας σχέσεις οξειδωμένης στο πέρασμα του χρόνου μέσα σε πόλεις που στροβιλίζονται στην δίνη του στιλ, του καταναλωτισμού και της επίφασης...


Σοφία Βγενοπούλου: "Το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ήταν μεγάλη πρόκληση για να ανακαλύψω τους φόβους, τις αγωνίες και τα διλήμματα της εφηβείας"

Φως στα όρια της ιδιωτικότητας στην εποχή των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και στις σχέσεις των εφήβων με την γενιά των ενηλίκων, επιχειρεί να ρίξει το πρώτο ελληνικό εφηβικό έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, με τίτλο «Στην Οθόνη Φως», που ανεβαίνει από 19 Νοεμβρίου στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Εξαντλώντας την επινοητικότητα και την φαντασία στον ειδικά διαμορφωμένο σε Black Box χώρο της Μικρής Σκηνής , η Σοφία Βγενοπούλου , που έχει ήδη σκηνοθετήσει με μεγάλη επιτυχία τα Chatroom του Έντα Γουόλς και DNA του Ντένις Κέλλυ, ξεδιπλώνει καρέ – καρέ ένα κομβικό επεισόδιο της πορείας πέντε παιδιών προς την ενηλικίωση. Με την κάμερα ανά χείρας ο κεντρικός ήρωας του έργου καταγράφει όσα διαδραματίζονται σαν επεισόδια αφήνοντας την εικόνα να μιλήσει για ό,τι στα χέρια ενός εφήβου μπορεί να γίνει όπλο ή τέχνη.

Υπάρχουν ομοιότητες με το DNA του Dennis Kelly ή το Chatroom του Enda Walsh?
Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί από το έργο του Kelly, αλλά σαν θεματική και σαν πορεία και πλοκή δεν θυμίζει σε τίποτα το DANN, ούτε και το Chatroom του Walsh. Η μόνη ομοιότητα που υπάρχει είναι ως προς την δομή και την ύπαρξη νέων προσώπων, μιας και η ιστορία αφορά σε μια παρέα νέων παιδιών. Κατά τα άλλα το έργο αυτό δεν έχει καμία σχέση με κανένα τρόπο με την βία, ούτε μέσω διαδικτύου ούτε με την σωματική βία, όπως τα προηγούμενα έργα.
Ποια θέματα αγγίζει το έργο του Χατζηγιαννίδη;
Οι θεματικοί άξονες του έργου αφορούν περισσότερο στο δικαίωμα των ενηλίκων να ορίζουν και να προστατεύουν την ιδιωτικότητά τους σε μια εποχή με τόσα τεχνολογικά μέσα , όπου αυτή παραβιάζεται συχνά κατά κόρον καθώς επίσης και στις σχέσεις των εφήβων με την γενιά των ενηλίκων. Κατά πόσο , δηλαδή, οι έφηβοι περιμένουν από τους ενήλικες να είναι πρότυπα σωστής συμπεριφοράς και κατά πόσο τα λάθη ή τα όρια τους, είτε γίνονται εμπόδιο στην σχέση μεταξύ των δυο είτε μπορούν μέσα από την επικοινωνία και την καλή διάθεση, τελικά να ξεπεραστούν. Αυτός είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός άξονας του έργου, γιατί οι ενήλικες φυσικά και δεν είναι τέλειοι αλλά αυτό δεν παύει να τους δίνει το δικαίωμα να αποτελούν σημαντικά πρόσωπα στην ζωή μας, να είναι παρόντες και να επιβάλλουν όρια. Πιστεύω ότι το να μπει κάποια στιγμή το  θέμα αυτό στο τραπέζι μπορεί να κάνει και τους ενήλικες να αποδεχθούν τα όρια τους και να μην κρυβόμαστε πίσω από ένα πρόσωπο τέλειο, αψεγάδιαστο ή αλάθητο.
Μέσα από ποια μονοπάτια της ιστορίας ξετυλίγονται αυτοί οι θεματικοί άξονες;
Η ιστορία ξεκινά όταν ένας ενήλικας διαρρέει σε τρία αγόρια το μυστικό της καθηγήτριας τους και εκείνα στην συνέχεια το διαχειρίζονται με τρόπο που παραβιάζει την ιδιωτική της ζωή. Κεντρικό ζήτημα στην παράσταση και στο έργο ωστόσο δεν αποτελεί τόσο ο τρόπος που το διαχειρίζονται όσο η αφορμή , πάνω στην οποία δοκιμάζονται οι σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους, η ηθική του καθενός και η ιδεολογία του ως προς τον ορισμό της ιδιωτικής σφαίρας, προσεγγίζονται διάφορα ευαίσθητα σημεία μέσα σε κάθε παιδί ανάλογα με προσωπικά και τα οικογενειακά του βιώματα και βλέπουμε πως πορεύονται από κει και πέρα οι χαρακτήρες, παίρνοντας ο καθένας διαφορετικό δρόμο ανάλογα με το συνειδησιακό βάρος του καθενός και τις επιλογές του. Το έργο καταλήγει σε ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και χαρούμενο τέλος, χωρίς ταυτόχρονα να αλλοιώνεται ο αληθινός του χαρακτήρας , μέσα από την σχέση αγάπης και το νέο ξεκίνημα δυο νέων παιδιών , στην τρυφερή εκείνη ηλικία προς το τέλος της εφηβείας, αναδεικνύοντας παράλληλα και την σημασία του ιδανικού άλλου σε εκείνη την ηλικία.
Τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν την παραβίαση της ιδιωτικής σφαίρας στο έργο;
Σίγουρα έχουμε δει πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, με παιδιά που αισθάνονται πάρα πολύ απειλημένα και ευάλωτα στην παραβίαση της ιδιωτικής τους σφαίρας, με τα κινητά, τις φωτογραφίες, τα facebook και γενικότερα την διαδικτυακή επικοινωνία. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο σε αυτή την ηλικία γίνονται αντιληπτά τα όρια της ιδιωτικότητας σε ένα χώρο , όπως αυτός του διαδικτύου , που ίσως σε αυτές τις ηλικίες να θεωρείται πιο ασφαλής απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα. Η παράσταση θίγει πάρα πολύ το θέμα αυτό μιας και χρησιμοποιείται αρκετά η νέα τεχνολογία στην σκηνική μεταφορά του έργου, επιχειρώντας να δείξουμε με έναν έμμεσο τρόπο ότι όλα αυτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραβίαση της ιδιωτικότητας, μπορούν εξίσου στα χέρια νέων ευφάνταστων ανθρώπων να γίνουν τέχνη. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί όλη αυτή η νέα τεχνολογία που μας έχει κατακλύσει, δεν μπορεί να βγει από την ζωή μας ξαφνικά και ούτε θα είχε νόημα κάτι τέτοιο. Υπάρχουν τρόποι ώστε όλα αυτά τα τεχνολογικά εργαλεία να γίνουν εργαλεία δημιουργικότητας.
Σκηνοθετικά πως έχετε προσεγγίσει αυτή την παράσταση;
Διαμορφώθηκε ένας καινούριος χώρος στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που μας έδωσε την δυνατότητα να αφηγηθούμε μια γραμμική ιστορία, βλέποντας την μέσα από το μυαλό του κεντρικού ήρωα που φαίνεται να κινεί και τα περισσότερα νήματα. Έτσι προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε διάφορα τεχνολογικά μέσα και κυρίως το βίντεο , για να βάλουμε το κοινό μέσα στην συνθήκη της παρακολούθησης αυτής της ιστορίας σε επεισόδια. Εξάλλου το θέμα της εικόνας είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ σε κάθε δουλειά και αυτή την φορά μας δόθηκε η ευκαιρία να το εξελίξουμε ακόμα περισσότερο. Από την άλλη πλευρά επιτέλους είχα στην διάθεση μου ένα νεοελληνικό κείμενο γραμμένα σε μια πάρα πολύ όμορφη γλώσσα, πολύ καθημερινή και καθόλου επιφανειακή που μου έδινε την ευκαιρία να σκάψω κάτω από αυτό το λόγο για να ανακαλύψω τις αγωνίες, τους φόβους, τα διλήμματα και όλη αυτή την φωτιά που τρέχει στην δύσκολη αυτή εποχή της εφηβείας και αυτό ήταν μεγάλη πρόκληση. Μερικές φορές ακούμε τα παιδιά να μιλάνε σε μια γλώσσα που άλλοτε την αναγνωρίζουμε και άλλοτε μας ξενίζει και την κατακρίνουμε ως προς τον τρόπο ή τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε παρόλα αυτά ότι πρόκειται για εύθραυστες και ευάλωτες ψυχές, επιθυμίες και όνειρα στο κόκκινο.
Πόσο σημαντική είναι η ανάδειξη και η εξέλιξη του εφηβικού έργου για το ελληνικό θέατρο;
Αυτό που για μένα ορίζει το εφηβικό θέατρο, όπως αυτό γίνεται σε όλο τον κόσμο, είναι η δημιουργία και το ανέβασμα έργων που έχουν τους έφηβους ως κεντρικούς χαρακτήρες , αναδεικνύοντας τις δικές τους ιστορίες και όχι το κοινό στο οποίο απευθύνονται αυτά τα έργα. Βεβαίως το εφηβικό θέατρο απευθύνεται κυρίως σε εφήβους, χωρίς όμως να αποκλείουν το γενικό κοινό και χωρίς να περιορίζουν το εφηβικό κοινό μόνο σε εφηβικές παραστάσεις. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται μεγάλη επιμονή , γιατί όντως πρόκειται για κάτι καινούριο. Εκείνο που θεωρώ ότι είναι ακόμα πιο σημαντικό όμως, είναι η συγγραφή εφηβικών έργων, διότι αυτό θα δώσει μια μεγάλη ευκαιρία και μια ώθηση στους νεανικούς θιάσους να κάνουν περισσότερο θέατρο. Σίγουρα είναι σημαντικό να εξοικειώνονται οι νέοι θίασοι με τα έργα των μεγάλων κλασικών αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιστορίες που έχουν αυτούς ως κεντρικούς ήρωες και ασχολούνται με τα δικά τους θέμα με έναν άμεσο τρόπο , τα αφορούν και τα ιντριγκάρουν πάρα πολύ.
Από την μέχρι στιγμή εμπειρία σας στο εφηβικό θέατρο ποιες είναι οι αντιδράσεις του εφηβικού κοινού ή άλλων φορέων προς αυτή την κατεύθυνση;
Σίγουρα. Τους τελευταίους έξι μήνες μόνο μου έχουν ζητήσει τα κείμενα του Chatroom και του DNA από τουλάχιστον δέκα σχολεία σε όλη την χώρα, κάτι που απεικονίζει το μέγεθος της επιθυμίας των παιδιών να παίξουν αυτά τα έργα. Πιστεύω ότι όσο περισσότερο στηρίξουμε τις εφηβικές σκηνές και διαθέσουμε τα Budget για να γίνονται σοβαρές επαγγελματικές δουλειές, τόσο το καλύτερο θα είναι για την δημιουργία ενός εφηβικού θεάτρου στην Ελλάδα με επαγγελματικές προδιαγραφές. Γι’ αυτό θεωρώ και πολύ σημαντικό το βήμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών , να διαμορφώσει έναν χώρο ειδικά για αυτή την ιστορία και να το περιποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ένα σημαντικό φεστιβάλ που έδωσε βήμα σε νέους καλλιτέχνες να εκφράσουν τις ανησυχίες τους ήταν το «Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου» που διοργανώθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την περασμένη άνοιξη. Θα υπάρξει συνέχεια σε αυτό;
Ναι. Έχουμε προγραμματίσει ήδη την συνέχιση αυτού του θεσμού, με ένα δεύτερο φεστιβάλ την άνοιξη, όπου αυτή την φορά θα συμμετέχουν δέκα θεατρικές ομάδες, αντί για πέντε , ακριβώς με τους ίδιους όρους που αφορούν στην συγγραφή των κειμένων από τα ίδια τα παιδιά. Εκείνο που μετράει σε αυτή την προσπάθεια δεν είναι η αξιολόγηση των κειμένων αλλά η αρωγή μας προκειμένου τα παιδιά να δώσουν στην σκέψη τους παραστασιακή μορφή και τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο ουσιαστικά όσο πρακτικά. Σίγουρα ήταν δύσκολο να επισκεφθούμε πέντε ομάδες και μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών να καταφέρουμε να καταλήξουν τα έργα τους σε πέντε παραστάσεις, όμως από την άποψη του κινήτρου, του ενθουσιασμού και των υπέροχων σκέψεων που διατύπωσαν ήταν πολύ πιο εύκολο ,  απ’ όσο όλοι μας γνωρίζουμε. Αν υπήρχε αυτή στιγμή στην Ελλάδα ένας θεσμός που να μπορούσε να απορροφήσει ένα δυο ανθρώπους που ενδιαφέρονται να κάνουν αυτή την δουλειά και μπορούν να αγκαλίάσουν τους εκπαιδευτικούς , οι οποίοι πραγματικά δίνουν την ψυχή τους σε μερικά σχολεία με τα παιδιά αυτά, νομίζω θα βλέπαμε θαύματα.

Βασίλης Χριστοφιλάκης: "Προσπάθησα να μεταφερθώ στο μυαλό του Τενεσσή την δεκαετία του 30"

Μετά τα,  “Innubliable“, "Κυνηγός", "Χρυσές Δουλειές", "Μια τεράστια έκρηξη" και "Φάντο & Λίζ", ο Βασίλης Χριστοφιλάκης επιστρέφει σκηνοθετώντας το  πρώιμο αριστούργημα του Τενεσσή Ουίλιαμς «Ανοιξιάτικη Θύελλα», που ανεβαίνει από το Θέατρο της Αλήθειας για πρώτη φορά στην Ελλάδα και για δεύτερη φορά στην Ευρώπη, από 28 Νοεμβρίου στην Τεχνόπολη.  

«Πρόκειται για ένα έργο κυριολεκτικά θαμμένο, που γράφτηκε από τον σπουδαίο Αμερικανό θεατρικό συγγραφέα στο πλαίσιο ενός workshop, την περίοδο που ο Τομ, τότε, φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Η προσβλητική συμπεριφορά του καθηγητή του, που απαξίωσε το έργο του, οδηγώντας τον Τενεσσή, να παρατήσει το κείμενο και να φύγει από το Πανεπιστήμιο. Έτσι το κείμενο χάθηκε , ώσπου πριν από μια δεκαετία περίπου ο δημοσιογράφος Ντον Ίσαακς  το βρήκε κρυμμένο μέσα σε κάποιες σημειώσεις του συγγραφέα και ανέλαβε την έκδοση του σε αναλόγιο. Αφού απορρίφθηκε την πρώτη φορά στο Μπρόντγουει, ταξίδεψε ως το Τέξας όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία, για να επιστρέψει στην σκηνή της Νέας Υόρκης, όπου γνώρισε την θριαμβευτική υποδοχή του κοινού και των κριτικών. Πριν από δυο χρόνια ένας βρετανός σκηνοθέτης από το Northampton το ανέβασε με μεγάλη επιτυχία σε ένα τετράωρο μαζί με το «Πέρα απ’ τον ορίζοντα» του Ευγένιου Ο Νηλ» , μας λέει ο Βασίλης Χριστοφιλάκης λίγες μέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα του σε μια παλιά αποθήκη υγραερίου στην Τεχνόπολη.
Αν και αντιθεατρικός, μιας και καθίσματα, φωτισμός, θέρμανση, έπρεπε όλα να γίνουν από εμάς, ο χώρος ταίριαζε γάντι στην συνθήκη του έργου. Επάνω του μοιάζει να έχει επέλθει το πλήρωμα του χρόνου. Η σκηνή έχει ξεφτίσει και στέκει μόνη της, όπως και οι ήρωες του Τενεσσή στην Ανοιξιάτικη Θύελλα. Μέσα τους βλέπει κανείς έμβρυα όλων των χαρακτήρωνμ που αργότερα θα καθιέρωναν τον συγγραφέα. Από την Μπλάνς Ντεμπουά μέχρι τον Κοβάλσκι ή την Αμάντα από τον Γυάλινο Κόσμο.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Χέβενλι,  νεαρή καλλονή του Νότου και θυγατέρα της ευυπόληπτης οικογένειας Κάρτραιτ.  
Η ιστορία λαμβάνει μέρος στο τέλος της δεκαετίας του 30, την εποχή του Αμερικάνικου Κράχ. Ο νότος έχει χάσει όλη του την περιουσία. Αποτελώντας ένα ερωτικό κουαρτέτο που ξετυλίγεται στις όχθες του Μισσίπι, η Χέβενλι, ο Ντίκ, ταπεινότερης καταγωγής εραστής της, ο Άρθουρ, διανοούμενος γαλαζοαίματος διεκδικητής της καρδιάς της και η σεμνή βιβλιοθηκάριος Χέρθα που αγαπά κρυφά τον Άρθουρ, θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν τα όρια της τάξης τους για να αγγίξουν αυτό που ποθούν, μα δεν θα καταφέρουν ποτέ να δουν εκπληρωμένα τα όνειρά τους. «Μια θύελλα είναι εγκλωβισμένη μέσα μου μα δεν λέει να ξεσπάσει», η φράση του Άρθουρ , χαρακτήρα κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του συγγραφέα, μοιάζει προφητική για όσα θα εκτυλιχτούν επί σκηνής αναδεικνύοντας την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Η πρώτη σκηνική μεταφορά του πρώιμου έργου ενός κλασικού συγγραφέα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. « Στην αρχή ένιωθα πως ότι κι αν έκανα έμοιαζε σαν να είχε ξαναπαιχτεί. Έτσι κάποια στιγμή αποφάσισα να μην κάνω μια αναπαράσταση αλλά  να ξεκινήσω μόνο με το γεγονός, ότι ο συγγραφέας εκείνη την εποχή, προσπαθούσε να ανακαλύψει την φωνή του και να μεταφερθώ όχι απλά στην εποχή, αλλά στο μυαλό του συγγραφέα κείνη την εποχή. Χωρίς σκηνικά , μονάχα με ένα τραπέζι και κάποιες καρέκλες, ήθελα από οι ηθοποιοί να μπουν μέσα και να ανακαλύψουν το έργο από το μηδέν, λειτουργώντας και οι ίδιοι σαν τα προσχέδια του συγγραφέα και λέγοντας την ιστορία απ’ την αρχή. Το μαγικό με τα κείμενα όλων των κλασικών και ειδικά με τα κείμενα του Τενεσσή, είναι ότι έγραφε λέξεις που έπρεπε να ειπωθούν. Μπορεί να παιχτεί με εκατό διαφορετικούς τρόπους αλλά είναι όλα γραμμένα στην σελίδα».
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 28 Νοεμβρίου στην Αποθήκη Δ9 της Τεχνόπολης ( Πειραιώς 100 - Γκάζι). Λόγω διαφωνιών η Κατερίνα Μισιχρόνη , που θα ενσάρκωνε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Χέβενλι, θα αντικαθίσταται από την Μαρία Μπελιγιάννη.