Pages

Mε Αντιγόνη και Τροχόσπιτο το Εθνικό στις Καλλιτεχνικές Δράσεις της Αθήνας



Mε στόχο να βελτιωθεί η καθημερινότητα του πολίτη στην Αθήνα αλλά και να αλλάξει η αρνητική εικόνα της πόλης, το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού με τους εποπτευόμενους φορείς του και σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, πραγματοποιούν σειρά πολιτιστικών δράσεων σε δημόσιους χώρους: πλατείες, πεζόδρομους, πάρκα. Το Εθνικό θέατρο συμμετέχει στις καλλιτεχνικές αυτές δράσεις στο κέντρο της πόλης με την παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή αλλά και το Τροχόσπιτο, που επανέρχεται στους δρόμους της Αθήνας! 

Η Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, που παρουσιάστηκε πέρυσι με τεράστια επιτυχία σε σχολεία της Αττικής και θα συνεχίσει και φέτος το μαγικό αυτό ταξίδι, παρεμβαίνοντας με τρόπο ευφάνταστο και δημιουργικό στην εκπαιδευτική διαδικασία,   θα παρουσιαστεί με ελεύθερη είσοδο στον πεζόδρομο της οδού Τοσίτσα την Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 18:00 – παράσταση που εντάσσεται στις εκδηλώσεις «7 μέρες ζωής στην Τοσίτσα 1-7 Οκτώβρη».

Την ίδια μέρα στις 20.30 στην Πλατεία Κοτζιά ο  Κωνσταντίνος Ρήγος, με όχημα το "Τροχόσπιτο"  θα συντονίζει και θα παρουσιάζει μια βραδιά γεμάτη μουσικές και τραγούδια με αγαπημένους ηθοποιούς όπως οι: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιώργος Γλάστρας, Εφη Θεοδώρου, Μίνως Θεοχάρης, Ελένη Κοκκίδου, Νάντια Κοντογεώργη, Χρήστος Λούλης, Χριστίνα Μαξούρη, Μιχάλης Μητρούσης, Δημήτρης Μοθωναίος, Μαρία Ναυπλιώτου, Κλειώ - Δανάη Οθωναίου, Ιωάννα Παππά, Νίκος Πλάτανος, Βικτωρία Ταγκούλη, Θεοδώρα Τζήμου, Παναγιώτης Τσεβάς, Μάρθα Φριντζήλα. Στο πιάνο ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου. 
 

Στην Κουζίνα του Άρνολντ Γουέσκερ



Ένας από τους κορυφαίους της γενιάς των «Angry Young Men» σε μια άψογα κουρδισμένη παραγωγή σε απευθείας μετάδοση - προβολή από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας!

Οι κατσαρόλες αχνίζουν, τα τηγάνια παίρνουν φωτιά, οι μπαλτάδες επιτίθενται ανελέητα στα κρέατα, οι σεφ δίνουν εντολές με στόμφο, οι βοηθοί εκτελούν έναν άγριο χορό ανάμεσα στις εστίες, οι σερβιτόροι καταρρέουν στο πάτωμα, τα πιάτα σπάνε, οι σερβιτόρες απαγγέλουν ασθμαίνοντας τις παραγγελίες τους, το άγχος ξεχειλίζει, το τυραννικό αφεντικό δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μετά  το «One ManTwo Guvnors», «Η Κουζίνα» είναι η δεύτερη ζωντανή αναμετάδοση για εφέτος, στο πλαίσιο της συνεργασίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το National Theatre Live, που με την υποστήριξη της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα και του Βρετανικού Συμβουλίου και τη βοήθεια της υψηλής ευκρίνειας τεχνολογίας,  έρχεται την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στην οθόνη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών! 

Σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ενδυματολόγος, μηχανικοί ήχου και τριάντα ηθοποιοί δημιουργούν την απόλυτη κουζίνα εστιατορίου στη σκηνή Ολίβιε του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, μια χορευτική παντομίμα με εξοντωτικούς ρυθμούς, έναν χάρτη της φρενίτιδας, της πίεσης και των ανθρώπινων σχέσεων, που κρύβονται πίσω από κάθε πιάτο που προσγειώνεται στο τραπέζι των θαμώνων του.
Στην Κουζίνα, άνθρωποι που συμβιώνουν λόγω της δουλειάς τους, σεφ, σερβιτόροι και πορτιέρηδες, απ’ όλη την Ευρώπη – Άγγλοι, Ιρλανδοί, Γερμανοί, Εβραίοι – συνομιλούν και φλερτάρουν καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν. Ο Πήτερ, ένας κεφάτος νέος μάγειρας συνθλίβεται από την ένταση. Ανάμεσα στην προετοιμασία των πιάτων, καταφέρνει να διατηρεί δεσμό με την παντρεμένη σερβιτόρα Μονίκ κάνοντας διαρκώς όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Αλλά μέσα στην οχλοβοή της κουζίνας όλοι βρίσκονται στο χείλος της κατάρρευσης.
Το ασυνήθιστο αυτό έργο του Arnold Wesker έκανε την πρεμιέρα του στο Ρόγιαλ Κόρτ το 1959 και από τότε έχει παιχθεί σε πάνω από τριάντα χώρες. Την σκηνοθεσία αυτή τη φορά έχει αναλάβει ο Bijan Sheibani. Το έργο “The Kitchen” τοποθετεί τον χώρο εργασίας στο προσκήνιο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε μία «μαύρη», κωμική και ορμητική προσέγγιση της καθημερινότητας, που τρέχει σε ξέφρενους ρυθμούς, όταν η εργασία απειλεί να προσδιορίσει την ταυτότητά μας.
Ο Άρνολντ Γουέσκερ, από τους κορυφαίους της γενιάς των «Angry Young Men», που δημιούργησαν μια νέα κίνηση στο βρετανικό θέατρο στη δεκαετία του 50, έγραψε την Κουζίνα το 1959, και αποτύπωσε εκεί την εμπειρία του από τα χρόνια που και ο ίδιος δούλεψε σε κουζίνες εστιατορίων. 
Η Κουζίνα είναι το πρώτο βρετανικό έργο που βάζει την εργασία στο κέντρο της σκηνής σε μια ζοφερά κωμική και οργισμένη ανατομία της ζωής και ταυτόχρονα είναι μια  χαρτογράφηση της μεταπολεμικής βρετανικής κοινωνίας.
Η υπέροχα ευρηματική παραγωγή –όπως έγραψε ο βρετανικός τύπος- του Εθνικού, και η σκηνοθεσία του Βρετανο-Ιρανού,  Μπιζάν Σεϊμπανί, μεταμορφώνει ένα νατουραλιστικό δράμα σε μια έξοχα χορογραφημένη εναλλαγή σκηνών, αξιοποιεί τις βασικές και προφητικές ποιότητες του έργου και ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό. Αφήνει την κίνηση να πάρει το προβάδισμα από τις λέξεις και δημιουργεί  ένα μπαλετικό τελετουργικό κουζίνας, μια οπτική συμφωνία και εκεί που οι λέξεις δείχνουν την κούραση του χρόνου, ένα πανδαιμόνιο δραστηριότητας τις ξεπερνάει και συναρπάζει το κοινό. Η μεγάλη ομάδα των ηθοποιών εκτελεί έναν άθλο και παίζει άνετα και άμεσα με λεπτές αποχρώσεις χαρακτήρων και ο Νταν Τζόνς κάνει θαύματα με ένα σύμπαν φυσικών ήχων που κάνει τους θεατές  να πιστεύουν  ότι αυτό που δεν βλέπουν,  είναι εκεί.


Ο Άρνολντ Γουέσκερ (γ 1932)  έχει γράψει περισσότερα από σαράντα θεατρικά έργα, αλλά και ποίηση, διηγήματα, παιδικά βιβλία και ένα μυθιστόρημα. Έκανε το όνομά του στα τέλη της δεκαετίας του 50 ως μέλος της ομάδας των Angry Young Men, νεαρών δραματουργών που προέρχονταν από τη λαϊκή και τη μεσαία τάξη και έχτιζαν τα έργα τους με τα υλικά της καθημερινότητας και της άμεσης εμπειρίας τους.
Μεγάλωσε στο εβραϊκό τότε,  East End του Λονδίνου και από την  ατμόσφαιρα εκείνης της φτωχογειτονιάς,  άντλησε το υλικό για τα έργα του και αργότερα το ενίσχυσε με τις εμπειρίες του από τις δουλειές που αναγκάστηκε να κάνει για να επιβιώσει: υπάλληλος βιβλιοπωλείου, βοηθός σε κουζίνας εστιατορίου, βοηθός υδραυλικού.
Το 1957 έγινε δεκτός στην London School of Film Technique, τη σημερινή London Film School και σπούδαζε με τις οικονομίες του από τη δουλειά του στο εστιατόριο. Εκείνη την εποχή είδε στο Royal Court την πρώτη παραγωγή του έργου του Τζον Όσμπορν,  «Look Back in Anger» (Οργισμένα Νιάτα) και του έκανε τόση εντύπωση, που το ίδιο βράδυ άρχισε να γράφει το δικό του έργο. Η Κουζίνα του άνοιξε το δρόμο και από το 1958 έως το 1965, πέντε έργα του έγιναν τεράστιες επιτυχίες.
Φέτος είναι η χρονιά του Άρνολντ Γουέσκερ. Δύο έργα του παίζονται στο Λονδίνο:  The Kitchen και  το Chicken Soup with Barley. Η ‘Κουζίνα’ ανεβαίνει στην Ιταλία, τη Σουηδία και την Κορέα και ο ‘Σάιλοκ’(έργο του 1976) στο Μεξικό.

Σκηνοθεσία: Bijan Sheibani

Σκηνικά: Giles Cadle
Κοστούμια και εξαρτήματα κουζίνας: Moritz Junge
Μουσική και ήχοι: Dan Jones

Οι τιμές των εισιτηρίων είναι : 14€ γενική είσοδος και φοιτητικά 7,00€



Το Κτήνος στο Φεγγάρι 13- 16 Οκτωβρίου στο Θέατρο Μπάντμιντον



Ο Δημήτρης Τάρλοου, επιστρέφει για 3η συνεχή χρονιά στο εναρκτήριο έργο του «Δόλιχου»,  στην παράσταση που στέφθηκε με απόλυτη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, «Το κτήνος στο φεγγάρι» του Ρίτσαρντ Καλινόσκι και δη, με τους ίδιους συνεργάτες, που αντάμωσαν δέκα χρόνια μετά, προσεγγίζοντας με νέα ματιά το σημαντικό αυτό έργο.

Το 1893 έγινε μία έκλειψη σελήνης στην Τουρκία, και οι Τούρκοι, πεπεισμένοι ότι ένα "κτήνος" κατάπινε το φεγγάρι, έστρεψαν
τα όπλα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να το σκοτώσουν.
Με τα ίδια όπλα, που κάπνιζαν ακόμη από ένα φυλετικό μίσος κατά του γειτονικού τους λαού των Αρμενίων, εξολόθρευσαν τους χριστιανούς Αρμένιους, με μια σειρά από εκτεταμένα πογκρόμ στα τέλη του 18ου αιώνα, που κορυφώθηκαν με τη γενοκτονία του 1915 και τον αφανισμό περίπου δύο εκατομμυρίων Αρμενίων.
Ο Ρίτσαρντ Καλινόσκι τοποθέτησε τη δράση του έργου στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν ανάμεσα στο 1921 και το 1933. Ο εικοσάχρονος Αράμ Τομασιάν, μοναδικός επιζών της οικογένειάς του από το ολοκαύτωμα, διέφυγε στις Η.Π.Α., όπου εργάζεται ως φωτογράφος ειδικευμένος στις οικογενειακές φωτογραφίες μεταναστών, και φιλοδοξεί να γίνει ο γεννήτορας της καινούργιας οικογένειας Τομασιάν. Από την Αρμενία έχει φέρει μαζί του μόνο μία οικογενειακή φωτογραφία και το παλτό του πατέρα του, το οποίο του πρόσφερε κάλυψη, ώστε να διασωθεί. Από τη φωτογραφία έχει κόψει τα κεφάλια των νεκρών συγγενών του και έχει τοποθετήσει το δικό του και της δεκαπεντάχρονης Σέτα, που μόλις έχει φτάσει στην Αμερική από το ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης, ως "νύφη από φωτογραφία". Με τη νεαρή του σύζυγο ο Αράμ ανυπομονεί να επιδοθεί στο ιερό τους καθήκον, που συνίσταται στη γέννηση των απογόνων του πατέρα του, οι οποίοι θα συμπληρώσουν τη φωτογραφία.
Ωστόσο το σχέδιο του Αράμ δεν πάει κατ' ευχήν:
η Σέτα δεν είναι το κορίτσι που ο Αράμ Τομασιάν διάλεξε από τη φωτογραφία να γίνει γυναίκα του· η φωτογραφία που είδε ήταν ενός άλλου, νεκρού κοριτσιού. Σα να μην έφτανε αυτό, η νύφη που του ήρθε δεν είναι ικανή να τεκνοποιήσει λόγω ελλιπούς διατροφής κατά χρόνια της περίθαλψής της στο ορφανοτροφείο. Με το βάρος της απώλειας των οικογενειών τους και ανίκανοι να αποκτήσουν δικά τους παιδιά, οι τρομαγμένοι επιζώντες αγωνίζονται για την κατανόηση και το συμβιβασμό. Μέσα σε αυτό το σχήμα εισβάλλει ο Βίνσεντ, ένα άστεγο αγοράκι, το οποίο η Σέτα παίρνει υπό την προστασία της. Τα τρία ορφανά παλεύουν με την πληγωμένη τους ύπαρξη και τελικά η εμφάνιση του Βίνσεντ αλλάζει τη ζωή του Αράμ και της Σέτα για
πάντα. Μετά από χρόνια σιωπής η Σέτα κατορθώνει να πείσει τον Αράμ να πάψει τα "μνημόσυνα" για τη χαμένη του οικογένεια, απομυθοποιώντας το παλτό του πατέρα, απομακρύνοντας την φωτογραφία με τα κομμένα κεφάλια και αποδεχόμενος τον μικρό Βίνσεντ ως το νέο μέλος στην οικογένεια Τομασιάν.
Το Κτήνος στο Φεγγάρι αποτελεί ένα ενδιαφέρον "υβρίδιο" του παραδοσιακού παραστατικού θεάτρου και της αφήγησης ιστοριών.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου απαιτεί τη σύμβαση του "τέταρτου τοίχου", αλλά ο Καλινόσκι συμπεριέλαβε έναν αφηγητή, που απευθύνεται κατευθείαν στο κοινό. 

O σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός για το έργο: 

«Στο Κτήνος στο Φεγγάρι» ένας άνδρας και μια γυναίκα αναζητούν τόπους να συνυπάρξουν και να επιβιώσουν σε μια ξένη χώρα. Αλλά και να κλείσουν τις πληγές που άνοιξε μέσα τους το Ολοκαύτωμα των Αρμενίων. Αλίμονο-κανένα από τα θέματά του δεν ξεπεράστηκε ούτε η συναισθηματική- και γιατί όχι- και η ποιητική του αξία δεν έδειξε να ξεθωριάζει. Με χαρά θα επαναλάβω τη διδασκαλία αυτού του έργου, δέκα χρόνια μετά. Ενός έργου που η πρώτη παρουσίαση όχι μόνο σήμανε πολλά για την καλλιτεχνική εξέλιξη όλων των συντελεστών του αλλά υπήρξε και η αφορμή  για τη δημιουργία ενός σχήματος του «Δόλιχου», που εκ τότε έκανε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πορεία στον ελληνικό θεατρικό χώρο. 

20 Δεκεμβρίου 2011 - 8 Ιανουαρίου 2012 : Θέατρο Εγνατία στην Θεσσαλονίκη

Θέατρο BADMINTON: Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδή. www.adamprods.com. Τηλέφωνα Ταμείων Θεάτρου: 211 1010000 begin_of_the_skype_highlighting            211 1010000      end_of_the_skype_highlighting, 2108840600 begin_of_the_skype_highlighting            2108840600      end_of_the_skype_highlighting. Ωρες Ταμείων: Δευτ.- Παρ.: 9πμ - 9μμ, Σαβ.: 10πμ - 6μμ, Κυρ. 10πμ - 6μμ

«Το κτήνος στο φεγγάρι» του Richard Kalinoski.  
Συντελεστές
Μετάφραση: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνικά –κουστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Haig Yazdjian
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου 
Διανομή
Kύριος: Γιώργος Μπινιάρης
Αράμ Τομασιάν: Δημήτρης Τάρλοου
Σέτα Τομασιάν: Ταμίλλα Κουλίεβα
Βίνσεντ: Ρωμανός Μπολώτας 

Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 2ο ευρώ, Παιδικό - Φοιτητικό - Α΄ Ζώνη 15 ευρώ
Ημέρες Παραστάσεων: Τετάρτη - Παρασκευή 9.15μ.μ., Κυριακή 7μ.μ


ΓΚΑΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ: "ΤΟ ΤΡΙΚΥΚΛΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΧΗΜΑ, ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΕΡΝΑ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ."



Ελισσαίος Βλάχος, Ιωάννα Βασιλακοπούλου, Νάνσυ Μπούκλη, Μαρία Λάππα. «Αυτοί και ένας ακόμα στρατός ανθρώπων που βοήθησαν στα πάντα, είναι η αλυσίδα που δημιουργεί το Tricky”, μου υπενθυμίζει συνεχώς  ο σκηνογράφος Γκάυ Στεφάνου,  αφήνοντας με να ρίξω μια κλεφτή ματιά στο μαγικό σκηνικό που διαμορφώνει αυτή η ιδιότυπη 45' παράσταση πάνω σε  ένα Τρίκυκλο από σήμερα και ως τις 9 Οκτωβρίου στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννη . Γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι καθένας από τους συντελεστές μου δίνει την δική του άποψη για αυτή τη δουλειά. Όλες όμως συγκλίνουν στο ότι το Tricky είναι κάτι παραπάνω από τους ανθρώπους του, κάτι παραπάνω από τις ιδιότητες τους, κάτι παραπάνω από τις εικόνες και τα συναισθήματα που δημιουργεί. Είναι η στιγμή της γέννησης τους. Η μαγική εκείνη στιγμή της θεατρικής πράξης που  ορίζει την ίδια την τέχνη.

 Πως προέκυψε η συμμετοχή σας σε αυτό το πρότζεκτ;
Ι. Β: "Σαν ιδέα και μόνο, ήταν εξ’ αρχής μια πρόκληση για μένα. Τρεις άγνωστοι ερμηνευτές μεταξύ τους , με διαφορετικές ιδιότητες καλούνταν να συν-δημιουργήσουν έχοντας έναν πολύ δυνατό πυρήνα που έχει να κάνει με την σκηνογραφία. Ακόμα και για μένα που είχα εμπειρία δουλειάς όσον αφορά στην συνεργασία με ανθρώπους από διαφορετικά  backgrounds ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Από κει που ουσιαστικά δεν κρατάς κάτι στα χέρια σου , νιώθεις ότι αρχίζει σιγά - σιγά να δημιουργείται κάτι."

Είναι διακριτοί οι ρόλοι σας στην παράσταση ή πρόκειται ουσιαστικά για μια δουλειά που βγαίνει από την αλληλεπίδραση και των τριών πάνω στην σκηνή;

Ν. Μ: "Αρχικά μπήκαμε και οι τρείς σαν να έπρεπε η κάθε μια να κάνει κάτι δικό της. Όταν την πρώτη  μέρα ήρθαμε στο χώρο, μπήκαμε μέσα και «μπουρδουκλώσαμε» και τις τρείς ιδιότητες μας, αλλά με τρόπο ωραίο όχι άτσαλο , επειδή ήταν ένα εντελώς άγνωστο σκηνικό, με πολλά ανοίγματα, κουτάκια, λαμπάκια…, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, που έπρεπε να το διαχειριστούμε . Δεν μπορείς να πεις αυτή κάνει αυτό ή εκείνο. Όλες μαζί συμβάλαμε σε ένα σύνολο , συμβάλλοντας οπωσδήποτε και μέσα από την ιδιότητα μας."

Τι ζητά το “Tricky” από εσάς;

Μ. Λ.: "Να βγάλουμε τον εαυτό μας. Αυτό που μας ζητήθηκε εξ’ αρχής ήταν να μπούμε σαν Μαρία, Ιωάννα και Νάνσυ και κάνουμε το αντίθετο από αυτό που γίνεται στο θέατρο, όπου δημιουργείται ένα σκηνικό πάνω σε ένα έργο. Εδώ έγινε ένα έργο πάνω σε ένα σκηνικό. Οπότε βρεθήκαμε σε ένα κουτί, το οποίο από την αρχή το είδα σαν το κουτί της ψυχής μου. Έτσι το άνοιξα και έβγαλα από μέσα του μια ιδιότητα πολύ δική μου, γιατί δεν είμαι εικαστικός, ζωγραφίζω από ανάγκη. Έτσι αλληλεπιδράσαμε. Τα κορίτσια έγιναν χρώμα, η ζωγραφιά έγινε από ήχο και κίνηση. Όλοι γίναμε λίγο απ’ όλα και ήταν μια υπέροχη εμπειρία."

 Πως εφαρμόζεται πρακτικά αυτή η ιδέα της παράσταση πάνω σε ένα τρίκυκλο;

Ι.Β. " Ήταν κάτι «Tricky” και για μας. Ο τίτλος της παράστασης δεν αναφέρεται μόνο στο τρίκυκλο , έχει και την έννοια της πρόκλησης, που ήταν και είναι για μας και δεν νομίζω ότι έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες του. Πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση για όποιον θέλει να κάνει την επόμενη παράσταση. "

         

Άνθρωπος χαμηλών τόνων, ο Γκάυ Στεφάνου δεν μιλά συχνά για τον εαυτό του. Την δημοσιότητα την αποφεύγει . "Ποτέ δεν με απασχόλησε το μετά σε αυτή την δουλειά. Πάντα με απασχολεί η στιγμή. Το πως κολυμπάμε. Κολυμπάμε για να μην πνιγούμε ή κολυμπάμε επειδή μας αρέσει. Όλα τα άλλα δημοσιότητα, συνεντεύξεις, βιογραφικά δεν με ιντριγκάρουν , ούτε έχουν σημασία για μένα γι' αυτό μένω πάντα πίσω", μου λέει. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο , από την πλευρά της παραγωγής , έγινε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Εκεί συνάντησε για πρώτη φορά και τον Ελισσαίο Βλάχο, συν- συνσκηνοθέτη ουσιαστικά στο Tricky, σε μια παράσταση που σκηνοθετούσε ο ίδιος. Η σκηνογραφία δεν ήταν το όνειρό του , αφού μικρός άλλαζε όνειρα κάθε εξάμηνο. Άρχισε να βλέπει ότι τον ενδιαφέρει όταν ξεκίνησε να αναδημιουργεί τα σκηνικά που είχε φτιάξει στο κεφάλι του για άλλους συναδέλφους σκηνογράφους : "Από την μία ήταν κάτι που μου κέντριζε το ενδιαφέρον πολύ και μου άρεσε και από την άλλη είχε το έξτρα πλεονέκτημα ότι αλλάζει συνέχεια. Ασχολείσαι με μια δουλειά, βάζεις τα δυνατά σου, κατακρεουργείσαι και επομένως βγαίνεις από κάθε δουλειά λέγοντας ότι δεν θα το ξανακάνεις, αλλά έρχεται η επόμενη και βουτάς με την ίδια φορά. Είναι κάτι σαν κύμα που σερφάρεις επειδή σου αρέσει όχι επειδή σε κυνηγάει ο καρχαρίας."


Ποια ήταν η πρόκληση για σας;

Γ. Σ. :  Μια ενδιαφέρουσα αναλογία για μένα είναι ότι μοιάζει σαν να πήραμε τρείς καλλιτέχνες και να τους «πετάξαμε» σε ένα έρημο νησί. Κάπως πρέπει να συνδεθούν για να μπορέσουν να ζήσουν σε αυτό. Με κάποιο τρόπο πρέπει να ανακαλύψουν , που υπάρχει νερό , τροφή … Οπότε ενώ τα κορίτσια διακρίνονται και μεμονωμένα , συνδέονται από την ανάγκη να συνυπάρξουν μέσα σε αυτό που τις αγκαλιάζει. Παράλληλα , η πρώτη αυτή παράσταση του Τρικύκλου έχει και τον χαρακτήρα μιας παρουσίασης. Είναι ένα θεατράκι που μπορεί να στηθεί οπουδήποτε , πάνω στο οποίο ή μέσω του οποίου ο καθένας μπορεί να απελευθερώσει το τεράστιο δυναμικό του. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που ήρθα σε επαφή μαζί τους, γιατί έχουν ακριβώς αυτή την δυνατότητα από ένα μικρό ερέθισμα να χτίζουν κάτι μεγάλο. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που το Τρίκυκλο θέλει να αγκαλιάσει. Μέσα από αυτή την εμπειρία δοκιμαστήκαμε όλοι σε αυτά που νομίζαμε ότι ξέραμε. Αυτή ήταν και η πρόκληση για μας. Και μέσα από αυτή την διαδικασία βγήκαν κομμάτια του εαυτού μας που ήταν στην αφάνεια. Για μένα επομένως ήταν ένα τεράστιο σχολείο."

Ο χώρος και ο χρόνος της παράστασης δεν λειτουργεί κάπως περιοριστικά προς αυτή την κατεύθυνση;

Γ.Σ. "Ο χώρος και ο χρόνος στην σκηνή ορίζονται μόνο από την φαντασία του ανθρώπου. Μπορεί κάποιος να σταθεί σε ένα τετραγωνικό μέτρο και να παράξει απίθανα πράγματα."

 Γιατί ένα Τρίκυκλο και όχι κάτι άλλο;

Γ.Σ. "Ουσιαστικά ήταν μια ιδέα της στιγμής που ήρθε και κλίκαρε πάνω σε κάτι που παράχθηκε μέσα από πολλά χρόνια τριβής στο θέατρο. Καταρχάς το Τρίκυκλο το έχουμε ζήσει όλοι μας. Κάποιοι σε διακοπές. Κάποιους  μας  έχει πατήσει ένα τρίκυκλο που μαζεύει παλιατζούρες. Κάποιοι έχουμε θαυμάσει ένα τρίκυκλο με μια πενταμελή οικογένεια πάνω και έναν σκύλο στο παταράκι. Γενικά είναι μέσα στην ζωή μας το τρίκυκλο. Από την άλλη είναι τρομερά ευέλικτο, συμβαδίζει με την εποχή, δεν καίει πολύ βενζίνη , είναι οικονομικό και στην ουσία δείχνει πως από ένα όχημα, που συνήθως περνάει απαρατήρητο, μπορεί να γεννηθεί κάτι τεράστιο."

 Τricky στο Υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης λοιπόν!

Γ.Σ.  "Ναι. Από την αρχή θέλαμε η παράσταση να δοθεί σε θεατρικό κοινό και εκεί ήρθε και έδεσε η αγκαλιά μας άνοιξε το Ίδρυμα Κακογιάννης, το οποίο από πολύ νωρίς μας έδωσε χώρο για τις πρόβες μας και γενικά κάλυψαν κάθε μας ανάγκη , οπότε μπορέσαμε να απαλλαχθούμε από διάφορα προβλήματα, που συναντήσαμε ως η πρώτη παράσταση του Τρικύκλου και να στρωθούμε στην δουλειά."










Συντελεστές:


Ερμηνεύουν:                           Μαρία Λάππα, Ιωάννα Βασιλακοπούλου, Νάνσυ Μπούκλη

Μουσική:                                Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος
Κοστούμια:                             Τατιάνα Σουχορούκοφ
Σκηνικά-Σκηνοθεσία:              Γκάυ Στεφάνου
Βοηθός Σκηνοθέτη:                 Ελισσαίος Βλάχος

Info:


Γενική Είσοδος: 10 euro


Ώρα Έναρξης: 21.30
Αίθουσα : Ειδικά Διαμορφωμένος Υπόγειος Χώρος

O Σταμάτης Φασουλής σκηνοθετεί Ντονιτσέττι στην Εθνική Λυρική Σκηνή


Σε ένα εργοστάσιο του μεσοπολέμου μεταφέρει ο Σταμάτης Φασουλής το μελόδραμα του Νεμορίνο και της Αντίνα, μέσα από τις υπέροχες μελωδίες του Γκαετάνο Ντονιτσέττι, στην πρώτη του συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή, ανοίγοντας με χαμόγελο από τις 14 Οκτωβρίου την αυλαία της νέας καλλιτεχνικής περιόδου. 

Πρόκειται για μια από τις πιο γοητευτικές και μελωδικές όπερες του ρεπερτορίου, αλλά και μια από τις αγαπημένες του κοινού της όπερας παγκοσμίως. Δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην ατμόσφαιρα του έργου και την ενορχήστρωση Ο Ντονιτσέττι έπλασε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, όπου κυριαρχούν τα φωτεινά χρώματα και τα αγνά συναισθήματα, σε ένα έργο που μέχρι σήμερα επιτρέπει στον θεατή να φύγει από την αίθουσα με χαμόγελο.

Η ασπρόμαυρη καταθλιπτική ατμόσφαιρα που αντικατοπτρίζει την συναισθηματική κατάσταση του Νεμορίνο, ο οποίος διεκδικεί ανεπιτυχώς την πλούσια και όμορφη Αντίνα, δίνει την θέση της στην εφορία που προκαλεί το ελιξίριο και οι «μαγικές» του ιδιότητες. 
Η όπερα αυτή, καθιέρωσε τον Ντονιτσέττι, ο οποίος διαδέχεται τον Ροσσίνι στο είδος της κωμικής όπερας, διατυπώνοντας μια προσωπική γλώσσα πολύ διαφορετική από αυτή του διάσημου συναδέλφου του. Η μεγάλη τομή που κατάφερε ο Ντονιτσέττι είναι ότι εισήγαγε το συναισθηματικό στοιχείο στο είδος αυτό της κωμικής όπερας
Στο Ελιξίριο, οι δύο βασικοί χαρακτήρες ωριμάζουν μπροστά στα μάτια των θεατών τόσο δραματουργικά όσο και μουσικά, ενώ η λύση της ιστορίας δίνεται από την εξέλιξη στην ψυχολογία τους. Με άλλα λόγια σε αντίθεση με την παράδοση του 18ου αιώνα οι χαρακτήρες του Ελιξιρίου μοιάζουν να έχουν αληθινά συναισθήματα, τα οποία μάλιστα ο συνθέτης μοιάζει να τα προσεγγίζει με σκεπτικό σύγχρονης ψυχολογίας.

Η πλοκή του έργου αφορά στον έρωτα που αισθάνεται ο φτωχός χωρικός Νεμορίνο για την όμορφη, πλούσια και φιλάρεσκη Αντίνα. Πιστεύει ότι αν πιεί ένα μαγικό ελιξίριο εκείνη θα τον αγαπήσει. Την αφέλειά του εκμεταλλεύεται ο πλανόδιος αγύρτης Δρ. Ντουλκαμάρα, που τού πουλά αντί για ελιξίριο ένα μπουκάλι κρασί Μπορντώ. Ο Νεμορίνο δεν έχει χρήματα. Έτσι, προκειμένου να το αγοράσει, κατατάσσεται στο στρατό, γεγονός που του αποφέρει άμεσα το επιθυμητό ποσό. Όταν το μαθαίνει, η Αντίνα πείθεται για τη δύναμη των αισθημάτων του, ομολογεί πως εκείνη τον αγαπά και η υπόθεση οδηγείται σε αίσιο τέλος.
Το Ελιξίριο του έρωτα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Τεάτρο ντελλά Κανομπιάνα του Μιλάνου, στις 12 Μαΐου 1835. Το πρώτο ελληνικό θέατρο που υποδέχτηκε την όπερα ήταν το Σαν Τζάκομο της Κέρκυρας ήδη από το 1839. Αρχές του 1843 το έργο παρουσιάστηκε από περιοδεύοντα ιταλικό θίασο στην Αθήνα ενώ στο ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μπήκε στις 27 Ιανουαρίου 1961 σε μουσική διεύθυνση Αντίοχου Ευαγγελάτου.


Ντομένικο Γκαετάνο Μαρία Ντονιτσέττι : Ο Ρομαντικός

Ο Ιταλός συνθέτης της εποχής του Ρομαντισμού, Ντομένικο Γκαετάνο Μαρία Ντονιτσέττι γεννήθηκε στις  29 Νοεμβρίου 1797στο Μπέργκαμο της επαρχίας της Λομβαρδίας και μαζί με τους  Βιντσέντσο Μπελλίνι και Τζοακίνο Ροσσίνι θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του μπελ κάντο.

Έλαβε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής από τον Σίμον Μάυρ, έναν γερμανό οπερατικό συνθέτη, που απασχολείτο ως μουσικός διευθυντής στην τοπική εκκλησία περί το 1802. Αρχικά μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας, καταφέρνει το 1806 να εισαχθεί με υποτροφία στη νεοσύστατη από τον Μάυρ μουσική σχολή Lezioni Caritatevoli, όπου και εκπαιδεύεται στην αντίστιξη και τη φούγκα.
Λαμβάνοντας παραγγελίες από τον Πάολο Ζάνκα, κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα στη σύνθεση· μεταξύ αυτών και η 4η του όπερα, η Zoraida di Granata, που προκαλεί τον θαυμασμό του θεατρικού επιχειρηματία Ντομένικο Μπαρμπάια. Ο εν λόγω ιμπρεσάριος του προσφέρει συμβόλαιο για την όπερα της Νάπολης και σύντομα έργα του αρχίζουν και παρουσιάζονται εκεί, αλλά και στη Ρώμη και το Μιλάνο. 
Η πραγματική αναγνώριση έρχεται περί το 1830, με την όπερα Άννα Μπολένα, που κάνει πρεμιέρα στο Μιλάνο. Ο επακόλουθος θρίαμβος ταξιδεύει το όνομά του κατά μήκος της Ευρώπης, ενώ η επόμενή του όπερα, Το ελιξίριο του έρωτα (1832), καθιερώνεται αμέσως ως ένα αριστούργημα στην κατηγορία του κωμικού μελοδράματος. Μετά την επιτυχία της όπερας Λουκρητία Βοργία (1833), ο Ντονιτσέττι εξαργυρώνει τη φήμη μου ακολουθώντας τα βήματα του Ροσσίνι και του Μπελλίνι: παρουσιάζει στο Παρίσι την όπερα Marin Faliero, ωστόσο επισκιάζεται από τους Πουριτανούς του Μπελλίνι. Επιστρέφοντας στη Νάπολη η καριέρα του απογειώνεται με τη Λουτσία ντι Λάμερμουρ, έργο βασισμένο στη νουβέλα του Γουόλτερ Σκοτ : Η νύφη του Λάμερμουρ. Σ' αυτήν οφείλει το μεγαλύτερο μέρος της φήμης του και αποτελεί συνάμα ακορογωνιαίο λίθο του μπελ κάντο, που την κατατάσσει πλάι στη Νόρμα του Μπελλίνι.
Οι παραγγελίες για όπερες έρχονται πλέον τόσο από την Ιταλία όσο και από τη Γαλλία. Μεταξύ άλλων γράφει τον Πολιούτο, που λογοκρίνεται από τις αρχές, καθώς το ιερό του θέμα τον καθιστά ανάρμοστο για τη σκηνή. Κατόπιν τούτου, το 1838 εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου και συνθέτει μια ακόμη επιτυχημένη όπερα, με τίτλο La fille du régiment.
Με τη σύζυγό του, Βιρτζίνια Βασσέλλι, απέκτησαν τρία παιδιά, από τα οποία κανένα δεν επέζησε. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο των γονιών του χάνει και τη γυναίκα του, ενώ περί το 1843 ο ίδιος εμφανίζει συμπτώματα σύφιλης και πιθανής διπολικής διαταραχής. Το 1845 εισάγεται σε ίδρυμα αποκατάστασης και αργότερα μεταφέρεται στο Παρίσι, όπου και λαμβάνει την απαραίτητη φροντίδα. Πολλοί φίλοι και συνάδελφοι τον επισκέπτονται — μεταξύ αυτών και ο Τζουζέπε Βέρντι. Σύμφωνα με την επιθυμία του επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Μπέργκαμο, όπου και — μετά από αρκετά χρόνια σε κατάσταση ημι-άνοιας — αφήνει το 1848 την τελευταία του πνοή, στην οικία της ευγενούς οικογενείας Σκόττι. Ετάφη αρχικά στο κοιμητήριο του Βαλτέσσε, ωστόσο στα τέλη του 19ου αιώνα η σoρός του μεταφέρεται στη Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζιόρε του Μπέργκαμο, πλάι στο μνήμα του πρώτου του δασκάλου, Σίμον Μάυρ.

Μουσική Διεύθυνση Ισίν Μετίν
Σκηνοθεσία Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος
Διεύθυνση Χορωδίας Θ.Α

Αντίνα Έλενα Κελεσίδη (14, 16, 22, 30/10)
             Βασιλική Καραγιάννη (15, 21, 23, 26/10)
Νεμορίνο Αντώνης Κορωναίος (14, 16, 22, 26, 30/10) 
                  Κωνσταντίνος Κληρονόμος (15, 21, 23/10)
Μπελκόρε Χάρης Ανδριανός (14, 16, 22/10)
                    Διονύσης Σούρμπης (15, 21, 23, 26, 30/10)
Ντουλκαμάρα Δημήτρης Κασιούμης (14, 16, 22, 26, 30/10) 
                          Τάσος Αποστόλου (15, 21, 23/10)
Τζαννέττα Ελπινίκη Ζερβού (14, 16, 22, 26, 30/10)
                   Δέσποινα Σκαρλάτου (15, 21, 23/10)

Ημερομηνίες παραστάσεων: 14, 15,16, 21, 22, 23 26 , 30 Οκτωβρίου 

& 16, 17, 18, 19, 20 Μαΐου 2012
 Ώρα έναρξης: 20.00
Τιμές εισιτηρίων:  €80, €70, €60, €50, €40, €30, €20, Παιδικό, φοιτητικό €15
**Στην παράσταση της Τετάρτης 26 Οκτωβρίου, 
όλες οι κατηγορίες των εισιτήριων διατίθενται με έκπτωση 15%, στο πλαίσιο της κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής της ΕΛΣ.

Worlds End : Ο Κόσμος τελειώνει στο Θέατρο @Ρούφ


Μια ιστορία της πόλης με αρχή, μέση και τέλος  σε μια πόλη χωρίς αρχή, χωρίς μέση και χωρίς τέλος από τον θεατρικό οργανισμό urbn-theatr, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο@Ρουφ. Ο λόγος για το πολυσυζητημένο έργο "Worlds End"  του Paul Sellar που παρουσιάζεται από 4 Νοεμβρίου 2011 ως τις 8 Ιανουαρίου 2012, έχοντας λάβει εξαιρετικές κριτικές στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου , όπου πρωτοπαρουσιάστηκε.

Από τον συγγραφέα των έργων The Bedsit, The Dead Move Fast, 2Graves και The Man Who Fell Out Of Bed, ένα 75λεπτο roal-coaster έντονων συναισθημάτων, βλεμμάτων και κινήσεων, σε ένα έργο - εξερεύνηση για τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και την απώλεια, που εξελίσσεται σε "πραγματικό χρόνο", στο εσωτερικό ενός σπιτιού.

Ο Μπεν και η Κατ ήταν μαζί, εναντίον του «κόσμου όλου». Κατέληξαν, όμως, ο ένας εναντίον του άλλου… ώσπου ένα πρωί ο Μπεν ξύπνησε και η Κατ δεν ήταν εκεί. 
Και ας τον αγαπούσε παράφορα και ας έπεφτε στα πόδια του με δάκρυα, στην ιδέα και μόνο του χωρισμού. Αυτός ο Μπεν…τι σχέση έχει με αυτόν που είχε ερωτευτεί; Είχε τόσα πολλά, και τα άφησε να φύγουν, έμπνευση, χαρά, ζωή. Τώρα η Κατ προσπαθεί να προχωρήσει. Και το κάνει βάζοντας ένα νέο πρόσωπο στη ζωή της, και νιώθει «ασφάλεια», που τόσο την είχε ανάγκη. Μένει όμως μια «τελευταία εκκρεμότητα», πρέπει να επιστρέψει στο πρώην σπίτι τους, να πάρει τα πράγματά της. Ο Μπεν είχε υποσχεθεί ότι θα λείπει μα… πώς θα μπορούσε να λείπει από την «κηδεία» του. Και τι μπορεί να κάνει μπροστά στον «έξυπνο επαγγελματισμό» με τον οποίο βλέπει την Κατ να αδειάζει το σπίτι… και τη ζωή του. Πώς να αντιμετωπίσει την Κατ τι στιγμή που νιώθει την καρδιά του να ξεριζώνεται και να λιώνει στα γυμνά της δάχτυλα; Είναι αργά; Προλαβαίνει να υπερασπιστεί… την ύπαρξή του; Η Τία αποφασίζει να έρθει και αυτή στο σπίτι, την ύστατη στιγμή, για να βοηθήσει. Όμως σε τι; Ποια εκκρεμότητα την οδηγεί εκεί; Η Κατ πιστεύει πως είναι η καλύτερή της φίλη, ο Μπεν βλέπει έναν καλοντυμένο γύπα που κόβει βόλτες πάνω από το πτώμα της σχέσης του. Και μετά από λίγο εμφανίζεται ο Τζος, το νέο αγόρι στη ζωή της Κατ. Και είναι ευγενικός και πολιτισμένος, έτοιμος για μια «τυπική» μετακόμιση. Μήπως είναι κάποιο νέο είδος «αγίου της πόλης» ή ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος που διεκδικεί με κάθε τρόπο ό,τι…«του ανήκει».

Πόσο δύσκολη και πόσο επώδυνη μπορεί να είναι η «απροσδόκητη» συνάντηση ενός ζευγαριού μετά τον χωρισμό σε μια πόλη που αν «χαθείς»… «χάνεσαι»; 
Και ο έρωτας; Πόσο γρήγορα περνά και πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ζήσει με την απώλεια; Μπορούν να κρατηθούν αποστάσεις και να πρυτανεύσει η λογική ή μια σπίθα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα; Και τα αλλάζει όλα προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Και ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο σε μια σχέση όπου η έλξη πορεύεται με τη σύγκρουση; Ο Paul Sellar δημιουργεί ένα έργο-σταθμό στην ψυχολογία του έρωτα, των διαλυμένων υποσχέσεων και του μικρού θανάτου που είναι ο χωρισμός. Ένα έργο με ένταση, βιτριολικό χιούμορ και ευφυείς διαλόγους ανθρώπων της «πόλης», «ζαλισμένων» απʼ τη «ζωή» όσο και απʼ τον ίδιο τον έρωτα.
Το Worlds End πρωτοπαρουσιάστηκε στο Pleasance Theatre του Εδιμβούργου το 2007 και στη συνέχεια στο Trafalgar Studios, West End, του Λονδίνου το 2008. Έκτοτε έχει παρουσιαστεί στο Toronto Theatre Festival (Τορόντο) και στο Bakehouse Theatre (Αδελαΐδα).
"Σε μια πραγματικότητα όπου το αύριο μοιάζει αβέβαιο όσο ποτέ, που ο μύθος της ευημερίας έκανε τους ανθρώπους της πόλης να κοιτούν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους «ουρανοξύστες» από τα πρόσωπα των ανθρώπων, αποφασίσαμε να αποδεχθούμε κάθε δυσκολία που συνεπάγεται το εγχείρημα μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και να παρουσιάσουμε ένα σύγχρονο έργο που στρέφει το «βλέμμα» στο Κεντρο… στον Άνθρωπο. Worlds End, μια ιστορία της πόλης με αρχή, μέση και τέλος μες σε μια πόλη χωρίς αρχή, χωρίς μέση και χωρίς τέλος." λέει ο σκηνοθέτης του urbn-theatr Ηλίας Παναγιωτακόπουλος.


Μετάφραση: Λίνα Παππά
Σκηνοθεσία: Ηλίας Παναγιωτακόπουλος 
Εικαστική επιμέλεια: Λαμπαδάριος Παππάς
Κοστούμια: Φωτεινή Λάζου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Theatre supervisor: Έλενα Άντζακα
Animation: Λεωνίδας Πουλόπουλος 
Παίζουν: Μαρκέλλα Γιαννάτου, Μαρία Μπρανίδου, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, Θοδωρής Σμέρος 


Ο "Κόκκινος Βράχος" του Γρηγορίου Ξενόπουλου για πρώτη φορά στην σκηνή του Εθνικού



Μια ιστορία έρωτα και προδοσίας ανοίγει αυλαία από 14 Οκτωβρίου στην Νέα Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος". Πρόκειται για το "Κόκκινο Βράχο", ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του Γρηγορίου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο.


Σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον στην ύπαιθρο της Ζακύνθου, διαδραματίζεται ο Κόκκινος Βράχος, μια συγκλονιστική ιστορία για τον έρωτα, το πάθος και την προδοσία. Ο ερχομός του ξαδέλφου Άγγελου από την Αθήνα στον Κόκκινο Βράχο για λίγες μέρες ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης θα μετατρέψει την  Φωτεινή από κοριτσάκι σε γυναίκα. Ο έρωτας και ο πόθος που θα ξυπνήσουν μέσα τους και οι απαγορευτικές συμβάσεις της κοινωνικής ζωής  θα έχουν απρόβλεπτες συνέπειες.
 Αφήνοντας την Αθήνα πίσω του, ο γοητευτικός σαραντάρης Άγγελος Μαρίνης βρίσκεται επισκέπτης  έπειτα από δεκαπέντε χρόνια στο σπίτι της θείας του στον Κόκκινο Βράχο στην ειδυλλιακή Ζάκυνθο. Τα  νεαρά ξαδέρφια του, ο Μίμης και η Φωτεινή, τον γοητεύουν με την ανέμελη και ξέγνοιαστη ζωή τους.  Ένας κρυφός ερωτικός πόθος γεννιέται μέσα του για την όμορφη Φωτεινή.  Όταν αυτή αρνείται τον έρωτά του γιατί οι δυο τους  είναι πρώτα ξαδέρφια, ο Άγγελος επιστρέφει απογοητευμένος στην Αθήνα. Ένας άλλος γάμος ανάμεσα σε δύο πρώτα ξαδέρφια θα πείσει την Φωτεινή να τον αναζητήσει. Όμως ο Άγγελος έχει ήδη παντρευτεί στην Αθήνα….
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, το 1908, μεταπλάθει σε θεατρικό έργο για χάρη της Κυβέλης ένα από το πιο δημοφιλή έργα του, τον Κόκκινο Βράχο. Η Φωτεινή Σάντρη, όπως ονομάστηκε το θεατρικό έργο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 11 Αυγούστου του 1908 από τον θίασο της Κυβέλης στο θέατρο «Πανελλήνιον», γνώρισε τεράστια επιτυχία και παραμένει ως τις μέρες μας ένα από τα πιο γνωστά έργα του Γρηγορίου Ξενόπουλου.
Η Ρούλα Πατεράκη ξαναδιαβάζει σήμερα τον Κόκκινο Βράχο, την αγαπημένη νουβέλα του Γρηγορίου Ξενόπουλου, παράλληλα με την Φωτεινή Σάντρη, το θεατρικό έργο αλλά και την Ζωή μου σαν μυθιστόρημα , την αυτοβιογραφία του συγγραφέα και καταθέτει τη δική της εκδοχή μιας παράξενης και συνάμα συναρπαστικής ερωτικής ιστορίας!

Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνική προσαρμογή: Ρούλα Πατεράκη – Άκις Βλουτής
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Σκηνικά: Εύα Νάθενα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σύλβια Λιούλιου

Διανομή
Άγγελος Μαρίνης: Θανάσης Ευθυμιάδης
Φωτεινή: Γιούλικα Σκαφιδά
Κυρία Σάντρη: Θέμις Μπαζάκα
Κύριος Σάντρης: Θέμης Πάνου
Γιούλια Βρονκίνη: Ιωάννα Παππά
Κοσμάς Αλιμπράντε: Κοσμάς Φοντούκης
Τώνης Βρονκίνης: Δημήτρης Μοθωναίος
Μαριέτα: Αμαλία Τσεκούρα
Μίμης: Αργύρης Πανταζάρας
Ο Πιανίστας: Νίκος Πλάτανος

Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου




To Theaterview προτείνει χειμώνα στο Rabbithole...


Η Νοσταλγία και ο Ιππόκαμπος ανοίγουν τις πόρτες του Rabbithole για τη φετινή σεζόν το Σάββατο, 1 Οκτώβρη με μια performance - video installation βασισμένη στην παράσταση "Grimm" που η Νοσταλγία θα παρουσιάσει το Φεβρουάριο του 2012 και ένα Not- Back- to School Party στο γειτονικό Lost 'n' Found με περισσότερες εκπλήξεις από την ομάδα Ιππόκαμπος.


Στο Rabbithole, την σταθερή της πια στέγη από τον Μάρτιο του 2011, υποδέχεται την νέα θεατρική σεζόν η ομάδα Νοσταλγία παρουσιάζοντας μια σειρά από εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις και events, που αναμένεται να μετατρέψουν τον Πολυχώρο της οδού Γερμανικού στο Μεταξουργείο σε πόλο έλξης πολλών καλλιτεχνών, με αξιόλογες προτάσεις, ανοίγοντας έναν "γόνιμο" διάλογο με το κοινό, τον χώρο αλλά και ανάμεσα στους ίδιους τους καλλιτέχνες. 
Εκτός από την "Ζωή στο Θέατρο" του Ντέιβιντ Μάμετ, που ήδη έχουμε παρουσιάσει, και αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 11 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη, ενώνοντας επί σκηνής δυο γενιές ηθοποιών, στα πρόσωπα του Χρήστου Στέργιογλου και Κώστα Γάκη, η σεζόν στο Ράμπιτχόλ ξεκινά στις 14 Οκτωβρίου με την "Επίσκεψη της Αρκούδας" σε σκηνοθεσία Γιώργου Σίμωνα και μια σειρά νέων ηθοποιών για να ακολουθήσει από 1η Νοεμβρίου η ομάδα Άδραξις με την παράσταση "Το αύριο ήταν χθες - Demain was yesterday" σε σκηνοθεσία Χρήστου Αποστολάκη. 
Γύρω στα τέλη Νοεμβρίου η Καλλιρόη Μυριαγκού μαζί με νέους ηθοποιούς και χορευτές, όλοι τους μέλη της ομάδας "Λόγω Χορού", προτείνουν την παράσταση "Έρως και Τέλος" (ή τα δάκρυα του ψαριού μέσα στην θάλασσα) σε σκηνοθεσία Ελένης Τζάρου.

Τέλος για δεύτερη χρονιά θα παρουσιαστεί από αρχές Φεβρουαρίου και η παράσταση Γκρίμ, που φέτος συμπληρώνει αισίως ένα χρόνο ζωής, και θα συνεχιστεί ως τις 10 Απριλίου σε σκηνοθεσία Τώνιας Ράλλη. 

Στον ίδιο χώρο λειτουργούν επίσης:  η ομάδα Ιππόκαμπος, παρακλάδι της ομάδας Νοσταλγία, που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2010 και αποτελείται από μαθητευόμενους ηθοποιούς οι οποίοι δουλεύουν εργαστηριακά πάνω σε ιδιότυπες μεθόδους και κώδικες υποκριτικής ενώ παράλληλα, στα πλαίσια της εκπαίδευσής τους, εξασκούνται και στους τομείς παραγωγής, σκηνογραφίας/ενδυματολογίας, διαφήμισης κ.α., Θεατρικό Εργαστήρι για παιδιά, που λαμβάνει χώρα μέσα στο ίδιο το θέατρο , έχει σαν στόχο την δημιουργία μιας παράστασης και δίνει στους μικρούς του φίλους την δυνατότητα να αποκτήσουν μια συνολική άποψη της τέχνης του θεάτρου καθώς επίσης Σεμινάρια, Εκθέσεις και Εγκαταστάσεις. 



Πληροφορίες στο  210 5249903 και http://rabbitholespace.blogspot.com.

Στους δρόμους οι άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού


Συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία στην Βουλή , διοργανώνει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος καλώντας τις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις των Δημόσιων Οργανισμών και Φορέων, που βρίσκονται στο στόχαστρο της Τρόϊκας σε 24ωρη απεργία την Τετάρτη 28 /09 και σε γενική απεργία το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου.


Στην κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν στις 17/09 οι Ομοσπονδίες  ΠΟΣΠΕΡΤ – Ε.Ι.Ν. – Π.Ο.Θ.Α ΚΑΙ Τα Σωματεία : ΟΣΚ – ΙΓΜΕ – ΟΔΔΥ- ΕΟΜΜΕΧ - ΕΘΙΑΓΕ - ΟΠΕΓΕΠ – ΔΗΜΗΤΡΑ - ΗΔΙΚΑ αναφέρουν μεταξύ άλλων: "Όπως αποδείχτηκε περίτρανα και στη συνάντηση που είχαμε στις 14/9 με τον υπουργό κ. Βενιζέλο, τα πρωτοφανή αυτά μέτρα εντάσσονται στα πλαίσια του επικίνδυνου για τους εργαζόμενους Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και δεν έχουν σε καμία περίπτωση σαν σκοπό την ορθολογική αναδιάρθρωση των Δημόσιων Οργανισμών και Φορέων, αλλά γίνονται με δύο στόχους : 1. την δραστική συρρίκνωση και διάλυσή τους, την παράδοση του αντικειμένου τους στα μεγάλα επιχειρηματικά κερδοσκοπικά συμφέροντα και τη μετακύλιση βασικών υποχρεώσεων του Κράτους και του αντίστοιχου κόστους στο λαό και πάλι. 2. Την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στον ευρύτερο αλλά και το στενό Δημόσιο τομέα, είτε με άμεση απόλυση (για τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου και έργου), είτε με έμμεση απόλυση για τους «αορίστου χρόνου» μέσω της απαράδεκτης διαδικασίας της εργασιακής εφεδρείας!! Αυτούς τους στόχους εξυπηρετεί και η εκστρατεία κατασυκοφάντησης των εργαζομένων στο Δημόσιο, αλλά και αντιπαράθεσης με τους συναδέλφους μας στον ιδιωτικό τομέα." 
Οι εργαζόμενοι που αντιτίθενται στα νέα μέτρα περί απολύσεων και εργασιακής εφεδρίας στο Δημόσιο αγωνίζονται και απαιτούν: να μην γίνει καμία κατάργηση –συρρίκνωση Δημόσιου κοινωφελούς Οργανισμού και Φορέα, να διασφαλιστεί και να αναβαθμιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας και το έργο τους, να μην γίνει καμία  άμεση η έμμεση απόλυση εργαζόμενου, να μην θιγούν μισθοί , συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα και να  σταματήσει  η φορολογική «καταιγίδα» εις βάρος των όλων των πολιτών.
Στην Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας συμμετέχουν επίσης οι Εργαζόμενοι του ΚΘΒΕ, της ΕΛΣ, του ΜΜΑ ενώ οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Θέατρο έχουν προκηρύξει για αύριο 3ωρη στάση εργασίας 12.00-15.00 συμμετέχοντας στην κινητοποίηση που εξήγγειλε η ΠΟΘΑ μαζί με το Συντονιστικό Όργανο των φορέων και Οργανισμών του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα .