Pages

Συνέντευξη με τον Κώστα Κουτσολέλο της ομάδας Mag



«Ο Μπέρνχαρντ είναι ένας ψύχραιμος παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης…»

Στους διαδρόμους της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, ανάμεσα σε τρία κτίρια γεμάτα γκράφιτι, χωρίς κάποια συγκεκριμένη χρήση, ένα σκοτεινό τσίρκο ξεπηδά για να μας μεταφέρει εικόνες και λόγια από το έργο «Αυτοβιογραφία» (μτφρ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Εξάντας, Αθήνα 1995) του αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ που σφράγισε την γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20 ου αιώνα και έγινε γνωστός κυρίως από τα πεζογραφικά και θεατρικά του έργα. Η πρώτη Πολεοδομία του Φεστιβάλ Αθηνών, που ξεκινά με την Ομάδα Mag 3-5 Ιουλίου, επιχειρεί να εξετάσει τις απόψεις του συγγραφέα και την επιρροή τους στον τρόπο ζωής των ανθρώπων εστιάζοντας σε έννοιες όπως η απόγνωση μέσα από την σωματική έκφραση των παραμορφωμένων εσωτερικών τοπίων του συγγραφέα. «Η ομάδα , όπως μας λέει ο σκηνοθέτης Κώστας Κουτσολέλος δεν θέλει να μιλήσει για τις έννοιες αυτές αλλά να τις δείξει με όργανο το σώμα του ηθοποιού μέσα από εκφράσεις άμεσα αναγνωρίσιμες σε όλους, όπως είναι η κραυγή, το κλάμα ή ψίθυρος…»
Ο χώρος της Καλών Τεχνών: H παράσταση βασίζεται στην Αυτοβιογραφία του Τόμας Μπέρνχαρντ , στην οποία ο συγγραφέας μιλάει για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια , τα οποία τα πέρασε κυρίως έγκλειστος μέσα σε ιδρύματα, είτε σε οικοτροφεία και μάλιστα της Ναζιστικής Αυστρίας είτε σε διάφορα σανατόρια, όπου νοσηλεύτηκε για πολλά χρόνια εξαιτίας μιας ασθένειας στους πνεύμονες. Η αίσθηση του εγκλεισμού είναι κάτι που διατρέχει γενικότερα το έργο . Έχοντας τον χώρο της Καλών Τεχνών διαπιστώσαμε ότι πρόκειται ουσιαστικά για έναν χώρο ανάμεσα σε τρία κτίρια γεμάτο γκράφιτι, που δεν έχει κάποια συγκεκριμένη χρήση. Είναι κάτι σαν πέρασμα. Ένας διάδρομος ανάμεσα από τρία κτίρια που σου δημιουργεί επίσης ένα αίσθημα εγκλεισμού.  Έτσι βρήκαμε ότι υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο έργο και τον συγκεκριμένο χώρο.
Η επιλογή του έργου: Παρόλο που ο Μπέρνχαρντ αναφέρεται μέσα από το συγκεκριμένο έργο σε γεγονότα της προσωπικής του ζωής , η παράσταση δεν εξιστορεί την βιογραφία του συγγραφέα. Τα γεγονότα αποτελούν απλώς την αφορμή για να εξετάσουμε τις απόψεις του αυστριακού  συγγραφέα και την επιρροή τους στις ζωές των ανθρώπων.  Αυτό είναι το βασικό θέμα της παράστασης και μάλιστα υπάρχει ένας υπόγειος βαθύς θυμός από τον ίδιο για τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν τις ζωές τους. Πρόκειται για ένα βαθύ, πυκνό, εμμονικό και δύστροπο για τον μέσο αναγνώστη έργο.
Ο χαρακτήρας της παράστασης: Το πρώτο αίσθημα που σου δημιουργεί η Καλών Τεχνών είναι ενός χώρου, όπου περιμένεις να δεις ένα θέατρο δρόμου, οπότε αυτό που κάναμε εμείς για να μεταφέρουμε το έργο του Μπέρνχαρντ είναι να παρουσιάσουμε ένα ιδιότυπο θέατρο δρόμου, ένα σκοτεινό τσίρκο μέσα από το οποίο ξεπηδούν οι εικόνες και ο λόγος (αν και λίγος) της παράστασης.
Η μεταφορά ενός μη θεατρικού έργου επί σκηνής : Είναι δύσκολο να καταπιαστεί κανείς με ένα μη – θεατρικό έργο, που δεν σου δίνει τις ανάλογες συνθήκες για να το μεταφέρεις. Εμείς είχαμε μπροστά μας μια σειρά από λόγια που από μόνα τους δεν σημαίνουν τίποτα και αυτό έπρεπε να γίνει θέατρο.  Έτσι εκτός από την δυσκολία του συγγραφέα υπήρχε και η πρόσθετη δυσκολία του ύφους του κειμένου, που δεν ήταν γραμμένο για θέατρο.  Με βάση λοιπόν το κείμενο είδαμε ότι σε ένα τέτοιο ανοιχτό χώρο δεν θα μπορούσε να σταθεί ένα θέατρο λόγου. Έτσι δουλέψαμε και εμείς περισσότερο με βάση τις εικόνες που μας δημιουργήθηκαν ξεπηδούσαν από αυτό το κείμενο .
Η θέση και έννοια της κραυγής, ως μορφής απόγνωσης στην παράσταση: Γενικά η δική μας θέση είναι ότι δεν θέλουμε να μιλήσουμε για έννοιες , όπως η απόγνωση ή η αγανάκτηση στην παράσταση αλλά θέλουμε να δείξουμε αυτές τις έννοιες και το μόνο όργανο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ηθοποιός για να πετύχει κάτι τέτοιο είναι το σώμα του και με σωματικές εκφράσεις, όπως η κραυγή, το κλάμα , ο ψίθυρος κ. λ. π, που είναι και άμεσα αναγνωρίσιμες εκφράσεις σε κάθε εποχή από όλους τους ανθρώπους.
Η ανάγκη για κραυγή στην Ελλάδα του 2011 : Είναι πάρα πολύ έντονη από οποιαδήποτε άλλη εποχή εδώ και δεκαετίες. Σίγουρα η κραυγή πολλών ανθρώπων μαζί θα μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή στον κόσμο όμως η άποψη, την οποία εκφέρει και ο Μπέρνχαρντ στο έργο του, είναι ότι το ατελές της ανθρώπινης κατάστασης, οι δυσκολίες, τα όνειρα που ποτέ δεν γίνονται πραγματικότητα, το κενό που ποτέ δεν γεμίζει δεν θα αλλάξει ποτέ.
Μπέρνχαρντ απαισιόδοξος ή ρεαλιστής; Δεν θεωρώ ότι είναι απαισιόδοξος , θεωρώ ότι είναι περισσότερο ένας ψύχραιμος παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης. Πιστεύω ότι αυτή η τρύπα που δεν κλείνει ποτέ, η αγωνία που δεν γιατρεύεται, όλα αυτά που χιλιετηρίδες τώρα δεν έχουν αλλάξει , μολονότι έχουν εφαρμοστεί όλα τα πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, θρησκευτικά συστήματα, δεν πρόκειται να αλλάξει. Όσο και να θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα , να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και με τους άλλους και να κλείσουμε τις πηγές τις δυστυχίας μας, είναι εξ ορισμού αδύνατο να συμβεί. Αυτό είναι άλλωστε και το υπαρξιακό θέμα πίσω από το βιβλίο του Μπέρνχαρντ.

Το Τheaterview στην Πρεμιέρα της (Α)pollonias του Βαρλικόφσκι


Ενθουσίασε και προβλημάτισε χθες η (Α)πολλωνία του Κρυστόφ Βαρλικόφσκι που έκανε πρεμιέρα στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

Με το πρώτο γράμμα της σε παρένθεση να παραπέμπει στην προ συστάσεως του Πολωνικού κράτους εποχή, όπου τα κοριτσάκια βαφτίζονταν Απολλωνία για να ακούνε το Πολωνία, η παράσταση - σύνθεση κειμένων από την Ορέστεια, την Άλκηστη, τις Ευμενίδες του Τζόναθαν Λίτελ και την Ελίζαμπεθ Κοστέλο του Κούτσι, περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της οικογενειακής τραγωδίας, όπως την συναντάμε στον Οίκο των Ατρειδών, στην οικογένεια της Άλκστης και της Απολλωνίας Μαχτσύνκα , μιας Πολλωνής που έχασε την ζωή της κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στην προσπάθειά της να σώσει 25 Πολλωνοεβραίους.
Χρησιμοποιώντας γνωστά αισθητικά μοτίβα , όπως αυτό ενός μη-χώρου από τζάμι που μεταμορφώνεται σταδιακά πότε σε σαλόνι και πότε σε τουαλέτα , όπως και στο "Ένα Λεωφορείο" που παρουσιάστηκε πέρσι στο Φεστιβάλ Αθηνών με πρωταγωνίστρια τη Ιζαμπέλ Υπέρ,  μια ροκ μπάντα με την Ρενάτε Τζέτ να μας άλλοτε να μας βουτά στην μελαγχολική δύναμη ενός ταγκό και να μας στροβιλίζει στα βήματα ενός παθιασμένου έρωτα που ζητά ακόμα μια Κυριακή με τον ή την αγαπημένο/ νη του μέσα από τους στίχους του (ερμηνευμένου από τον  Mieczysław Fogg) "Ostatnia niedziela", και άλλοτε να μας ξεσηκώνει από τα καθίσματά μας με τις ροκ ιαχές της, παράλληλες βιντεοπροβολές και  μικροφωνικές εγκαταστάσεις, ο Βαρλικόφκσι βάζει τους ήρωες του να στοχάζονται από σκηνής γύρω από την έννοια της θυσίας και  την ηθική του πολέμου, απευθύνοντας ρητορικές ερωτήσεις προς το κοινό και αφήνοντας τις απαντήσεις να αιωρούνται είτε σε μυθολογικούς συμβολισμούς είτε στο υποσυνείδητο μας.
Μιλώντας μέσα από τα λόγια ενός αξιωματικού των Ες-Ες- που ίσως παραπέμπει και στον Dr. Max Aue , τον ήρωα του Τζόναθαν Λίτελ στις Ευμενίδες, ο Αγαμέμνονας του Βαρλικόφσκι- σε έναν συγκλονιστικό και αληθινό μονόλογο- διαβάζει ανάποδα την ηθική του πολέμου και τις θηριωδίες των Ναζί, μπαίνοντας από την πλευρά του θήτη, του φονιά, του μαζικού εκτελεστή και δικαιώνοντας τον μέσα από την ηθική του πολέμου, ενός πολέμου που ακόμα και όταν τελειώσει, συνεχίζεται . " Αν δεν έχετε ζήσει σε εποχή  ή σε χώρα που είδατε την οικογένεια σας να σφαγιάζεται ή αναγκαστήκατε και εσείς να σκοτώσετε τον διπλανό σας, τότε πηγαίνετε σπίτι σας και κάντε τον σταυρό σας. Γιατί μετά από έναν πόλεμο κανείς δεν μπορεί να πει δεν θα σκοτώσω ποτέ , μονάχα ελπίζω να μην σκοτώσω. Δεν είσαστε καλύτεροι από εμένα μονάχα πιο τυχεροί (που δεν αναγκαστήκατε ακόμα να σκοτώσετε)", λέει ο αξιωματικός που λίγο αργότερα μοιάζει να παραλυρεί ξεκινώντας την φράση του με το "Θα ήθελα να ήμουν γυναίκα, γυμνή και ξαπλωμένη με τα πόδια ορθάνοιχτα" και συνεχίζοντας  με την συμβολή του προστάτη στην ανδρική ικανοποίηση κατά την σεξουαλική πράξη, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο θεός έδωσε στον άνδρα τον πόλεμο και τον προστάτη για να τον αποζημιώσει που δεν τον έκανε γυναίκα.
Η τραγωδία του οίκου των Ατρειδών που ξεκινά με την θυσία της Ιφιγένειας και τελειώνει με την μητροκτονία του Ορέστη, διατρέχει μεγάλο μέρος της παράστασης, βάζοντας αρχικά την Ιφιγένεια να παροτρύνει την μητέρα της να μην την θρηνήσει αφού θρήνος δεν υπάρχει εκεί όπου δεν υπάρχει τάφος, αργότερα τον Ορέστη να ντύνεται ποτε γυναίκα υπάλληλος από την Υπηρεσία Ψυχολογικής Υποστήριξης της Πρόνοιας για να ξεγελάσει την μητέρα του και να την δολοφονήσει, και πότε παρουσιαστής σε ψυχαγωγικό σόου μαζί με την μητέρα του, αποφασίζοντας στο τέλος να την κάψει κάνοντας διαρκείς αναφορές στο Οιδιπόδειο που υποβόσκει στην σχέση των δυο.
Από την άλλη πλευρά η όψη ενός ολόγυμνου γκέι Απόλλωνα- με τις λέξεις σεξ και αγαπη γραμμένες με μπλέ μπογιά στο στήθος του και στην πλάτη του το εβραϊκό αστέρι κρεμασμένο από μια κρεμάλα και το σύμβολο της ειρήνης - να παραπέμπει στο αρσενικό αντίστοιχο της Απολλωνίας, που προσπαθεί να τουμπάρει τον θάνατο για να μην πάρει την ζωή της Άλκηστης , προτάσσοντας τα ιδανικά της ειρήνης, της φιλίας και της αγάπης γίνεται αντίβαρο στην σκληρότητα που εμπεριέχει απόφαση κάποιου να απαρνηθεί την ζωή του, τον κόσμο, όσους αγαπά και τον αγαπούν για πάντα.
Εξαιρετικά αληθινή επίσης η στιχομυθία ενός σύγχρονου ζευγαριού - μοιάζει με σύγχρονη εκδοχή του Άδμητου και της Άλκηστης- με έναν δημοσιογράφο που τους θέτει ερωτήματα για την σχέση τους. Απαντήσεις ριζικά διαφορετικές προδίδουν τις αντιθέσεις αναμέσα τους , οι οποίες όμως φαίνεται να γεφυρώνονται τελικά στην σιωπή και των δυο μπροστά στο ερώτημα "Θα πέθαινες για εκείνον ή για εκείνη;"

Πόσο έγκλημα κρύβει μια θυσία; Πόση θυσία κρύβει ένα έγκλημα; Θυσιάζεται άραγε κάποιος που αναγκάζεται να σκοτώσει επιλέγοντας ένα δρόμο που δεν έχει γυρισμό για την συνείδησή του; Θυσιάζεται κάποιος που επιλέγει εκούσια να πεθάνει στερώντας όταν στερεί εκτός από την δική του ζωή και την ζωή του αγέννητου παιδιού του για να σώσει ένα άλλο παιδί, όπως στην περίπτωση της εγγύου Απολλωνίας που τελικώς θυσιάζει την δική της ζωή και την ζωή του παιδιού της για να σωσεί ένα άλλο παιδακι;
Θυσία και φόνος μοιάζουν με δυο όψεις του ίδιου νομίσματος που αμφισβητεί και αποδομεί την έννοια  και την ηθική και των δυο πράξεων φτάνοντας στα όρια ίσως του κυνισμού, προκαλώντας συχνά ηθικές ενστάσεις και επιφυλάξεις και αφήνονας χώρο για να επαναπροσδιορίσει την σχέση μεταξύ τους  και να διαμορφώσει την δική του άποψη γύρω από τα κίνητρα και τις συνέπειες τους. Φέρνοντας στο μυαλό μας κάτι από τις φράσεις "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" , "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", "μην κρίνεις για να μην κριθείς" ή "αναμάρτητος πρώτος το λίθον βαλέτο..." ο Βαρλικόσφκσι μοιάζει να εξαγνίζει την ηθική της αμαρτίας και σπιλώνει την ιερότητα της αυταπάρνησης συνθέτοντας ένα εμπριστικό κείμενο με λεκτικές ακρότητας και σκηνικές υπερβολές που σε ξαφνιάζουν άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα κρατώντας όμως διαρκώς ανοιχτή την πόρτα προς ένα κόσμο όπου τίποτα από όσα καθορίζουν και στιγματίζουν την ανθρώπινη μοίρα και την ανθρώπινη φύση δεν έχουν σημασία, σε ένα κόσμο χωρίς θύτες χωρίς θύματα, χωρίς δικαίους και αδίκους, χωρίς αθώους και ενόχους, χωρίς καμία δίκη και χωρίς κανέναν δικαστή!

Ακυρώνεται η παράσταση "Παραμύθι χωρίς όνομα" στο Θέατρο της Ρεματιάς

Η προγραμματισμένη για τις 30 Ιουνίου παράσταση του Εθνικού Θεάτρου "Παραμύθι χωρίς όνομα" της Πηνελόπης Δέλτα σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά , που θα γινόταν στο Θέατρο της Ρεματιάς, δεν θα πραγματοποιηθεί, λόγω απεργίας των τεχνικών του Εθνικού Θεάτρου.

Η εξαργύρωση των εισιτηρίων θα γίνει στο ταμείο του Ευριπίδειου θεάτρου, την ημέρα που είχε προγραμματιστεί η παράσταση - Πέμπτη 30 Ιουνίου - από τις 20.00 έως και 21.00 και στα σημεία προπώλησης μέχρι και την Παρασκευή 8 Ιουλίου. 


Εκατό χρόνια από την πρώτη δημοσίευσή του, το Παραμύθι χωρίς όνομα, γραμμένο από μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς, παραμένει από τα πιο όμορφα αναγνώσματα για μικρούς και μεγάλους. Μία συναρπαστική αλληγορική ιστορία, με αναπάντεχα επίκαιρα μηνύματα, που επιτρέπει στην ελπίδα να ανθίσει.
 Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς, γνωστός τόσο από την καλλιτεχνική όσο και από τη μακρόχρονη παιδαγωγική του πορεία, έχει αναλάβει, μαζί με ένα σύνολο δυναμικών συντελεστών, να μεταφέρει στη θεατρική σκηνή το διαχρονικό μήνυμα και την τρυφερή ματιά της αγαπημένης σε όλους Πηνελόπης Δέλτα.
Σ’ ένα μακρινό βασίλειο, ο Βασιλιάς, φροντίζοντας μόνο για τη διασκέδαση και την καλοπέρασή του, έχει αδειάσει το θησαυροφυλάκιο της χώρας. Οι κάτοικοι υποφέρουν και εγκαταλείπουν σιγά σιγά τον τόπο τους, μέχρι που ο γιος του βασιλιά αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Με σύμμαχο τη μικρή αδερφή του, ξεκινά μια πορεία γεμάτη περιπέτειες και δυσκολίες, αλλά το θάρρος και η ακλόνητη πίστη του στους ανθρώπους θα τον βοηθήσουν να χαρίσει ξανά στο βασίλειό του όλα όσα έχουν χαθεί.

ΔΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ ΑΠΟ ΟΚΤΩΒΙΟ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ



Ζαν Ζενέ και Μάρτιν Μακ Ντόνα ανοίγουν από τα μέσα Οκτωβρίου την αυλαία της Κεντρικής Σκηνής στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη. Η Έφη Μουρίκη και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης σκηνοθετούν αντίστοιχα τις "Δούλες" του Ζενέ και το έργο "Μοναξιά στην Άγρια Δύση" του Μακ Ντόνα, σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. 

 Η Κατερίνα Παππουτσάκη, η Έφη Μουρίκη και η Μαρία Μοτάκη ερμηνεύου τις ηρωίδες του θεατρικού έργου  σταθμό του θεατρικού συγγραφέα , σκηνοθέτη και εκπροσώπου του θεάτρου του παραλόγου, Ζαν Ζενέ. To έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 17 Απριλίου 1947 στο Théâtre de l'Athénée στο Παρίσι , σε σκηνοθεσία Louis Jouvet, ενώ στην Ελλάδα ανέβηκε το 2005 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή με Σολάνζ και Κλαίρ (υπηρέτριες) την Μπέτυ Αρβανίτη και την Ρένη Πιττακή αντίστοιχα ενώ τον ρόλο της Κυρίας ερμήνευε η Μάγια Λυμπεροπούλου. Ο Μίνως Βολανάκης σκηνοθέτησε τις Δούλες το 1963 στο Oxford Playhouse. Ο Ζενέ βασίστηκε για το έργο του στην ιστορία των αδελφών Λέα και Κριστίν Παπέν , οι οποίες το 1933 δολοφόνησαν βαναύσα την κυρία τους και την κόρη της στην περιοχή του Λε Μάν στην Γαλλία,  μολονότι η ιστορία του έργου δεν είναι η ιστορία των αδελφών Παπέν.
Οι αδελφές Σολάνζ και η Κλαίρ είναι δυο  υπηρέτριες που σχεδιάζουν τον φόνο της κυρίας τους. Οι δυο τους παρασύρονται σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας βασανίζοντας η μια την άλλη. Είναι εθισμένες στην αλλαγή ρόλων. Κάθεμιά τους γίνεται κυρία, για να μπορεσουν να ζήσουν το μεγαλείο της εξουσίας της κυρίας και να ταπεινώσει η καθεμιά τους με την σειρά τους την άλλη. Αυτό άλλωστε είναι που τις κρατάει στην ζωή. Αγαπούν και μισούν θανάσιμα την Κυρία τους, τους ίδιους τους ευατούς τους και εγκλωβίζονται σε μια φαντασίωση αλλαγής προσώπωνκαι ταυτοτήτων που τις οδηγεί στην καταστροφή.


Από τα μέσα Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα παρουσιάζεται στην ίδια σκηνή το έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα "Μοναξιές στην Άγρια Δύση" σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη και με τους Τίτο Λίτινα, Γιώργο Πολυχρονόπουλο, Πέτρο Γούτη και Μελίνα Χιλέλη.
Το έργο αφηγείται την ιστορία των Ιρλανδών αδελφών Κόλμαν και Βαλέν που ζούν μαζί στο πατρικό τους σπίτι. Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του πατέρα τους από τον μεγάλο αδελφό (Κόλμαν), έχουν μοναδικό σκοπό να πληγώνει ο ένας τον άλλο. Οι προσπάθειες του ιερέα Γουέλς και της μικρής Γκερλήν να συμφιλιώσουν τα δυο αδέρφια δεν καρποφορούν και οι δυο τους οδηγούνται σε ένα μονόδρομο πρωτοφανούς αντιπαλότητας. Το τέλος είναι σκληρό και για τους δυο.





Με ματαιώσεις καλοκαιρινών παραστάσεων στην Επίδαυρο σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν οι ΣΣΕ απειλούν τα Σωματεία Εργαζομένων στα Κρατικά Θέατρα

Σε κινητοποιήσεις  προχωρούν η Ομοσπονδία και τα Σωματεία Εργαζομένων  με στόχο την υπεράσπιση του θεσμού των Κρατικών Θεάτρων, μετά και από την  διαβούλευση των Διοικήσεων των Κρατικών Θεάτρων με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών από την οποία δεν προέκυψε, όπως υποστηρίζουν με ανακοίνωσή τους , καμία ουσιαστική λύση στα προβλήματα λειτουργίας των Κρατικών Σκηνών. 

Οι εργαζόμενοι κάνουν λόγο για οικονομικό και καλλιτεχνικό στραγγαλισμό του έργου των Κρατικών Θεάτρων που φτάνει ως την αδυναμία κάλυψης των βασικών οικονομικών τους αναγκών στους των εργαζομένων, γεγονός που διευκολύνει την εμπλοκή χορηγών και ευεργετών ανοίγοντας την πόρτα για ιδιωτικοποιήσεις και συρρικνώνοντας το καλλιτέχνικό τους έργο και την οικονομική τους ανεξαρτησία. 

"Η περιστολή της αποζημίωσης εκτός έδρας σε σημείο που θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η έντονη φημολογία για συγχώνευση των οργανισμών και η ένταξη τους σε καθεστώς ΔΕΚΟ με τον Ν. 3899/10 ένα αποτέλεσμα φέρνουν. Μετατρέπουν το αγαθό του Πολιτισμού σε εμπορικό προϊόν και αφαιρούν από τον Ελληνικό λαό τη δυνατότητα πρόσβασης στο θεσμό των Κρατικών Θεάτρων.
Οι περιοδείες είναι η μοναδική δυνατότητα να επικοινωνήσουμε ως Κρατικές Σκηνές και με το κοινό της περιφέρειας και να συμμετάσχουμε στα μεγάλα Φεστιβάλ αναδεικνύοντας τον Ελληνικό πολιτισμό. Οι περιοδείες είναι μέσα στους σκοπούς της ίδρυσης και της λειτουργίας των οργανισμών μας. Ο Ν. 3899/10 δεν μπορεί να εφαρμοσθεί στο χώρο της Τέχνης. Είναι πέραν των δυνατοτήτων μας να μετακινηθούμε μακριά από την μόνιμη κατοικία μας με δικά μας έξοδα.
Οι εργαζόμενοι στα Κρατικά θέατρα υφίστανται συνεχείς περικοπές δικαιωμάτων, απολύσεις, μειώσεις των αποδοχών.
Φτάνει πια ο εξευτελισμός!
Σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν οι ρυθμίσεις της ΣΣΕ, θα προχωρήσουμε σε ματαιώσεις καλοκαιρινών παραστάσεων στην Επίδαυρο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, επιφυλασσόμενοι και για τη χειμερινή περίοδο " αναφέρουν σε κοινό δελτίο τύπου οι Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος , το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, το Σωματείο Ελλήνων Τεχνικών Θεάτρου, ο Σύλλογος Εργαζομένων στο Κ.Θ.Β.Ε. πάσης φύσεως Προσωπικού και το Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου απαιτώντας: 

  • Να εξαιρεθούν τα Κρατικά Θέατρα από το Ν. 3899/10 (να μην ενταχθούν στο καθεστώς των ΔΕΚΟ).
  • Να εφαρμοστούν οι όροι των Συλλογικών Συμβάσεων και
  • Να μην προχωρήσει η κατάργηση ή η συγχώνευση των οργανισμών των Κρατικών Θεάτρων.

Συνέντευξη με την Φρόσω Λύτρα


«Βλέπω το έργο του Pommerat σαν μια πορεία προς την ωριμότητα»

Δέκα μικρές ιστορίες γονέϊκων σχέσεων. Δεκαπέντε εικαστικοί καλλιτέχνες. Ένα πρωτότυπο εικαστικό – θεατρικό δρώμενο και μια αλήθεια κρυμμένη πάντοτε πίσω από οποιαδήποτε σχέση: το ανθρώπινο λάθος. Λάθη γονιών που έκαναν παιδιά; Λάθη παιδιών απέναντι στους γονείς τους; Λάθη που είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε ή ελεύθεροι να αποφύγουμε; Όπως και να χει τα λάθη είναι πολλές φορές το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κανείς για να κερδίσει την  ωριμότητα του. «Πιστεύω πιο πολύ στην γέννηση ενός καινούριου εαυτού κάθε φορά, στην αναθεώρηση των πραγμάτων και στον επαναπροσδιορισμό τους» , μας λέει η Φρόσω Λύτρα που σκηνοθετεί την παράσταση «Αυτό το Παιδί» βασισμένη στο έργο του Joel Pommerat, σε εικαστική επιμέλεια της Ίριδος Κριτικού και μετάφραση της Μαριάννας Κάλμπαρη , η οποία παρουσιάζεται ως τις 15 Ιουλίου στο Κτίριο 56 του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Σαν να περπατά στους διαδρόμους της ζωής του λίγο πριν ανοίξει η αυλαία αυτού του κόσμου, το παιδί της παράστασης μοιάζει να ρίχνει μια κρυφή ματιά στις εκκωφαντικές αλήθειες που παραφυλάνε μετά την γέννηση του!

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο του Pommerat ;
Το έργο μου το πρότεινε η Μαριάννα Κάλμπαρη πριν από ένα χρόνο. Μου το έφερε σπίτι και μου το διάβασε. Γοητεύτηκα τρομερά και έτσι άρχισα να το προετοιμάζω στο μυαλό μου πριν ένα χρόνο. Πρακτικά όμως η δουλειά ολοκληρώθηκε μέσα σε ενάμιση μήνα. Τις δύο πρώτες εβδομάδες πηγαίναμε με την βοηθό μου και συζητούσαμε με τους εικαστικούς το concept κάθε σκηνής και ένα μήνα κράτησαν οι πρόβες. 

Η ανάγκη να δώσετε σε αυτό μια εικαστική μορφή, πότε προέκυψε;
Αφότου μου το διάβασε η Μαριάννα , για μια – δυο μέρες το έφερνα συνεχώς στο μυαλό μου. Ένιωθα σαν να παραβιάζω ιδιωτικούς, μυστικούς χώρους. Σαν να περπατάω σε ένα δρόμο και μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο ή μια μισάνοιχτη πόρτα να βλέπω μια εικόνα ή ένα δρώμενο που δεν συμμετείχα στην δράση, όμως παιζότανε λέει για μένα, όπως στα όνειρα. Μέσα από αυτή την οπτική γωνία που είδα το έργο, γεννήθηκε η ιδέα ενός εικαστικού τοπίου, ενός χώρου που θα επιτρέπει στον θεατή να  παρακολουθεί τα δρώμενα σαν να συμμετέχει ,να πλησιάζει να αφουγκράζεται και να απομακρύνεται όπως στα όνειρα.  

Η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθήσατε σε αυτή την παράσταση αποτελεί παράλληλα και μια δική σας σκηνοθετική ταυτότητα ;
Και στις προηγούμενες τρεις παραστάσεις μου, οι επιλογές του ανεβάσματος ήταν σε έναν τέτοιο δρόμο. Η  πρώτη μου παράσταση στο Φεστιβάλ της Τρίπολης με το έργο της Μαριάννας Κάλμπαρη, «Τα τρένα κινούνται την νύχτα» έγινε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Τρίπολης χρησιμοποιώντας αληθινά τρένα, και γερανούς που κατέβαζαν τους ήρωες από τον ουρανό. «Η νεράιδα του Ζιροντού» παρουσιάστηκε σε ένα αντίστοιχο χώρο με αυτόν , γύρω στα 500 τ.μ. , όπου κατασκευάσαμε μια λίμνη και έβαλα την νεράιδα μου να βγαίνει στ’ αλήθεια μέσα από το νερό. 

Μπορεί κανείς να ξεφύγει τελικά από τα λάθη των γονιών του;
Η απάντηση βρίσκεται μέσα στον καθένα μας ξεχωριστά. Σημασία έχει να μαθαίνουμε και να ωριμάζουμε. Εγώ  βλέπω το έργο σαν μια πορεία προς την ωριμότητα. Εξάλλου ξεκινά με μια εγκυμοσύνη και ολοκληρώνεται με ένα τοκετό. Πιστεύω πιο πολύ στην γέννηση ενός καινούριου εαυτού κάθε φορά, στην αναθεώρηση των πραγμάτων και τον επαναπροσδιορισμό μας.

Υπάρχει πάντως και ένα παιδί που αρνείται να βγει προμηνύοντας την βίαιη είσοδο του στον κόσμο που ίσως ευθύνεται για τα όποια τραύματα στην ψυχή του.
Στην παράσταση ακούγονται ηχογραφημένα όνειρα που συνδέουν τις σκηνές.  Στο πρώτο όνειρο υποτίθεται ότι το παιδί είναι μέσα σε ένα λευκό μπαλόνι δηλαδή στην κοιλιά της μητέρας του και ταξιδεύει μαζί με τον θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης όπου και έρχεται η ώρα να γεννηθεί. Νομίζω ότι αν ένα παιδί έβλεπε πραγματικά τι  μπορεί να του συμβεί, δεν θα ήθελε να έρθει στον κόσμο. 

Επίσης το παιδί είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε κάθε σκηνή.
Το παιδί συμβολίζει το θεατή – παιδί.
Ο θεατής ξαναγίνεται κατά κάποιο τρόπο παιδί παρακολουθώντας  μια παράσταση 

Υπάρχει κάποια δική σας αγαπημένη σκηνή ή φράση από το έργο;
Ναι υπάρχουν κάποιες στιγμές που με αγγίζουν ιδιαίτερα και εξακολουθούν κάθε φορά να με ξαφνιάζουν και να με σοκάρουν. Πρόκειται για την σκηνή της υιοθεσίας , που μια μάνα αποφασίζει ότι δεν είναι η κατάλληλη για να γίνει μητέρα και δίνει το παιδί της αντί να συνεχίζει να ζει μαζί του και να το κακοποιεί όπως κάνουν οι περισσότεροι  γονείς. Αυτό το βρίσκω εξαιρετικά ώριμη και έντιμη στάση, όπως και η συγγνώμη της μάνας στο τέλος . Πάντα κλαίω όταν βλέπω αυτή τη σκηνή.



Το Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή τον Σεπτέμβρη στο Παλλάς


 Το Τρίτο Στεφάνι, το έργο που καθιέρωσε τον Κώστα Ταχτσή και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από το Εθνικό Θέατρο την περίοδο 2009-2010, ανεβαίνει για περιορισμένες παραστάσεις στο Παλλάς, από τις 28 Σεπτεμβρίου του 2011, σε συμπαραγωγή της Ελληνικής Θεαμάτων και του Εθνικού Θεάτρου.

Το Τρίτο Στεφάνι ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά μυθιστορήματα, εκδόθηκε το 1962. Έργο αυτοβιογραφικό, με πρόσωπα από τη ζωή και τις μνήμες του συγγραφέα, Το Τρίτο Στεφάνι, σκιαγραφεί με πρωτόγνωρο για την εποχή του τρόπο ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας μέσα από τη ματιά δύο γυναικών, της Νίνας και της Εκάβης.

Δύο γυναίκες οικείες, γεμάτες δύναμη και αδυναμίες, ξετυλίγουν μπροστά μας το νήμα της ζωής τους: γάμοι, απιστίες, διαζύγια, θάνατοι, οικονομικές αποτυχίες, οικογενειακά δράματα. Η προσωπική, μικρή τους ιστορία είναι δεμένη με τη μεγάλη ιστορία, με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας – τα κυριότερα γεγονότα του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα – ο Μακεδονικός αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μικρά Ασία, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή – περνάνε μπροστά μας. Άλλοτε καθοριστικά και άλλοτε σαν φόντο σε ένα συναισθηματικό τοπίο.

Το τρίτο στεφάνι της Νίνας- ο τελευταίος γάμος της με τον άνδρα της και γιο της Εκάβης, είναι το σημείο που η ιστορία ξεκινά και τελειώνει. Ένας κύκλος που κλείνει μέσα του όλο το πάθος των δύο ηρωίδων για τη ζωή, τον αγώνα για επιβίωση, τη σκληρότητα, την τρυφεράδα αλλά και το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό τους, που μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου.

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Κοστούμια: Ντέννη Βαχλιώτη
Μουσική σύνθεση-επιμέλεια: Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση: Αποστολία Παπαδαμάκη
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παινίδου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαδόπουλος

Διανομή: Νένα Μεντή, Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη και είκοσι ακόμη ηθοποιοί.

Ωρες Παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή στις 19:00, Παρασκευή και Σάββατο στις 20:00
Τιμές Εισιτηρίων: 20, 25, 35, 40 €
Η προπώληση ξεκίνησε.

"Καλοκαίρι στην Πόλη: Ο Πολιτισμός πάει στις πλατείες και στους δρόμους"

 Εκτός από τις πλατείες των αγανακτησμένων οι πλατείες αλλά και οι δρόμοι των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας, καλούν τους πολίτες να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν στις φετινές εκδηλώσεις του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου της Αθήνας σε συνεργασία με τα Μουσικά Σύνολα και την Τεχνόπολη, στο πλαίσιο των οποίων εντάσσεται και το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου, που συνεχίζει από 30 Ιουνίου έως 4 Ιουλίου, ανανεωμένο και γεμάτο εκπλήξεις τις δράσεις του στο Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας.

Μεσοπρόθεσμος και μακροπρόθεσμος στόχος αυτής της προσπάθειας , όπως δήλωσε σήμερα σε συνέντευξη τύπου ο Αντιπρόεδρος του ΠΟΔΑ, κ. Τέλης Σαμαντάς είναι να η δημιουργία σταθερών σημείων πολιτιστικών δράσεων ή "Πολιτιστικών Κέντρων" που θα συμβάλλουν στην σταδιακή αναβάθμιση των περιοχών , που σήμερα θεωρούνται περίπου "άβατα" για τους πολίτες, και στην επανακατοίκιση του αστικού χώρου. " Θεωρούμε πως το Δικαίωμα στην Πόλη συνδεέται άρρηκτα - μέσα από την επαναφορά της ψυχαγωγίας και της δημιουργίας σε όλες τις μορφές στο κέντρο της πόλης- με το δικαίωμα στον πολιτισμό ως αντίβαρο στην κοινωνική κρίση αλλά και στην έξαρση της βίας και των εγκληματικών συμπεριφορών ". Προϋπόθεση για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, όπως τόνισε ο κ. Σαμαντάς είναι αφενός η άμεση συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, ώστε οι εκδηλώσεις να αφήσουν "ίχνη" για να αναπτυχθούν με σκοπό την αναβάθμιση της κάθε περιοχής, και αφετέρου  η απόκτηση μιας μονιμότερης πολιτιστικής ταυτότητας, η οποία να γίνει γνωστή στους κατοίκους της.

Με την έντονη ενεργοποίηση των δυνάμεων του Δήμου και των Τοπικών Συλλογικοτήτων , τα Μουσικά Σύνολα, η Φιλαρμονική του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων καθώς και άλλα εθελοντικά σχήματα εξορμούν από την Πλατεία Κλαθμώνος, με σκοπό να την μετατρέψουν σε μια πλατεία μουσικής, χορού και διασκέδασης, ως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου κάθε Παρασκευή θα δίνει συναυλία η Φιλαρμονική του Δήμου, τον Εθνικό Κήπο, όπου κάθε Κυριακή θα οργανώνονται διαδραστικά παιχνίδια για τα παιδιά και θα ακολουθούν συναυλίες της Φιλαρμονικής και τις Πλατείες Κοτζιά, Κεραμεικού, Κουμουνδούρου, Βικτωρίας, Κυψέλης, Εξαρχείων, Αγίου Παύλου κ.α.

"Όλη η Πόλη , όλη η μέρα , μια σκηνή"

Το σίκουελ του "Νο budget sorry", που ακολουθεί τα δύο τουλάχιστον τελευταία χρόνια το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου, επαναλαμβάνεται και φέτος, λόγω της οικονομικής κατάστασης και την μηδαμινής οικονομικής υποστήριξης, με το Φεστιβάλ να υλοποιείται με μηδενικό προϋπολογισμό και χάρη στην οικονομική και ηθική υποστήριξη του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων. Και όλα αυτά την στιγμή που, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε σήμερα ο Πρόεδρος της Ομάδας Helix κ. Χατζηπαππάς " φέτος είχαμε 300 προτάσεις για συμμετοχή από κάθε γωνιά του πλανήτη".
Παρόλα αυτά τόσο η οργανωτική ομάδα του Φεστιβάλ όσο και το Θέατρο Δρόμου Helix δεν το βάζουν κάτω και υπόσχονται ένα φεστιβάλ με κεντρικό σύνθημα "Όλη η Πόλη, όλη η μέρα, μια σκηνή" που φέτος θα ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί στην Πλατεία Κοτζιά, ενώ - όπως ήταν αναμενόμενο- εκδηλώσεις δεν θα πραγματοποιηθούν  στην Πλατεία Συντάγματος.

Για 5 μέρες (από το πρωί ως αργά το βράδυ), 60 ομάδες, πάνω από 400 καλλιτέχνες και πιο πολλές από 250 παραστάσεις θα "καταλάβουν" καλλιτεχνικά τους χώρους μέσα στο Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας και γύρω από την Ακρόπολη, περιλαμβάνοντας την Πλατεία Ομονοίας, την Ερμού, την Πλατεία Καπνικαρέας, την Πλατεία Μοναστηρακίου, την Πλατεία Ασωμάτων στο Θησείο, την Αποστόλου Παύλου και τα γύρω Άλση, την Πλατεία Κουμουνδούρου, την Νέα Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων στο Μεταξουργείο, το Πάρκο Ελευθερίας, την Καλών Τεχνών στην Πειραιώς, το Θέατρο Αλκμήνη και το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη.

Η τελετή έναρξης θα πραγματοποιηθεί στην Πλατεία Κοτζιά στις 9.30 το βράδυ με την ομάδα Helix να παρουσιάζει την πρώτη της παράσταση από το 97  με τίτλο "Η Τρέλα της Ημέρας".

Οι φετινές συμμετοχές αγγίζουν τις 55 από την Ελλάδα και τις 7 από την Ισπανία, την Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Βουλγαρία, το Μεξικό, την Τουρκία ( που έρχεται με έξοδα του Δήμου Σμύρνης) και την Κύπρο.

Η οργανωτική δομή του Φεστιβάλ παραμένει ίδια χωρίζοντας το σε δυο τμήμτα το Κεντρικό- όπου θα συμμετέχουν 17 ομάδες από την Ελλάδα και το Εξωτερικό- και το Ελεύθερο  με απεριόριστες συμμετοχές. Για το Κεντρικό Τμήμα θα δοθούν τρία βραβεία (Συνολικής Πρότασης και Σύλληψης σε δημόσιο χώρο, Πρότασης και Πρωτοτυπίας για θέαμα σε δημόσιο χώρο και Βραβείο Μετάκλησης μιας Ελληνικής Ομάδας στο Montegranarro της Ιταλίας). Για το Ελεύθερο Τμήμα θα δοθούν δυο τιμητικές διακρίσεις, μια για ομάδα με επίσημη πρόσκληση σε Κεντρικό Φεστιβάλ του 2012 και μια για Μεμονωμένο Καλλιτέχνη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει για πρώτη χρονιά φέτος το "Art Market" που πραγματοποιείται με την στήριξη του Ιδρύματος Κακογιάννη, σε στόχο να αποτελέσει ένα μέσο προώθησης της δουλειάς των ομάδων και των καλλιτεχνών, στο πλαίσιο του οποίου ομάδες που συμμετέχουν ή δεν συμμετέχουν στο Φεστιβάλ θα μπορούν να εκθέσουν την δουλειά τους ζωντανά , με παραστάσεις, χάπενιγνκς, έντυπο υλικό, προγράμματα, βίντεο, εργαστήρια και διαλέξεις

Κάνοντας μια στάση στους άγνωστους θεατρίνους του δρόμου και σε μια διαφορετική ξεχασμένη Αθήνα το Φετινό Φεστιβάλ τιμά την μνήμη ενός κορυφαίου θεατρίνου του δρόμου και της δράσης και απόλυτου κλόουν , του Θανάση Βέγγου, μέσα από ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα σε δημόσιο χώρο, όπου θα προβληθούν οι ταινίες : "Η Μαγική Πόλη" του Νίκου Κούνδουρου, που είναι και η πρώτη ταινία του Θανάση Βέγγου, την μικρού μήκους ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Τζίμης ο Τίγρης", την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη "Συνοικία το Όνειρο" και τη ταινία "La Strada" του Φελίνι.

 Η Απονομή των Βραβείων θα γίνει στις 4 Ιουλίου, το μεσημέρι, στο Ίδρυμα Κακογιάννη ενώ το βράδυ στις Πλατείες Μοναστηρακίου και Κοτζιά θα πραγματοποιηθεί η Τελετή Λήξης του Φεστιβάλ.
Όλες οι εκδηλώσεις είναι ελεύθερες για το κοινό.

LES NAUFRAGES DU FOL ESPOIR : ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ "ΟΥΤΟΠΙΚΕΣ"!



Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να κάνει θέατρο και κινηματογράφο ταυτόχρονα; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί να ντύσει με πανί τις θάλλασσες, με χαρτόνια τους πάγους, με μουσαμάδες τα τοπία, με σίδερο τα πουλιά, με ξύλο τα καράβια, με ανεμιστήρες τους ανέμους, με φως το φεγγάρι, για να δηιγηθεί την ωραιότερη ιστορία του κόσμου, εκείνη που περνά μέσα από τα στενά της Αλήθειας για να βγεί κάποτε στο Ακρωτήρι της "τρελής" ίσως , μα της Ελπίδας!  Yπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν μέσα σε λίγα λεπτά να στήνουν και να ξεστήνουν σκηνικά, να αλλάζουν κοστούμια, να φωτίζουν την παράσταση, να φτιάχνουν τον ήχο, τον αέρα, την σκιά, την θύελα, να ντύνονται ιθαγενείς, ευγενείς, πρωθυπουργοί, βασιλείς, κατάδικοι, ινδοί ακόλουθοι, κινέζοι λευκαντές και να ζωντανεύουν μπροστά μας σελίδες και πρόσωπα και μέρη ιστορικά από την αυτοκτονία - (πολιτική δολοφονία;) του "ερυθρού αρχιδούκα", διαδόχου του θρόνου της Αυστρίας, πρίγκηπα Φραγκίσκου Καρόλου Ιωσήφ Ροδόλφου στα 1889, που βρέθηκε νεκρός μαζί με την ερωμένη του Μαρία Βετσέρα στο βασιλικό κυνηγετικό περίπτερο στο Μάγιερλινγκ, ως την κήρυξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου , την δολοφονία του Ιδρυτή του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν Ζορές και τον πόλεμο των Φώκλαντς;

Παγκόσμια Πρώτη για την Βίντεο - Περφόρμανς του Αμερικανού Εικαστικού Ντάγκ Άιτκεν στην Ελλάδα

Στην Φορτηγίδα "Μελίνα" μαζί με τον Ντάγκ Άιτκεν λίγο πριν την πρεμιέρα του "Μαύρου Καθρέφτη" (Black Mirror)

Στις δυο όψεις του "Μαύρου Καθρέφτη" μας ξενάγησε σήμερα το μεσημέρι - κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου- ο Αμερικανός εικαστικός Ντάγκ Άιτκεν, που υποδέχτηκε τους δημοσιογράφους στην φορτηγίδα "Μελίνα" στον Πειραιά, μαζί με τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργο Λούκο και τον Προέδρο του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ κ. Ιωάννου. 
Η εικαστική περφόρμανς "Black Mirror", που  παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην χώρα μας στο πλαίσιο της συνεργασίας του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ με το Ελληνικό Φεστιβάλ  θα πραγματοποιηθεί σε δυο μέρη : την έκθεση - η οποία εγκαινιάζεται επίσημα στις 20 Ιουνίου -με την μορφή μιας πολυκάναλης βίντεο -εγκατάστασης ειδικά σχεδιασμένης  για το project space του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία της Ύδρας (20/06 -25/09) και την θεατρική παράσταση που λαμβανει χώρα σε ειδικά διαμορφωμένη φορτηγίδα η οποία πλέει μεταξύ Αθήνας (16,17/06 Πειραιάς) και Ύδρας (19,20/06). Απλός, προσιτός και γεμάτος πάθος για το πρωτότυπο αυτό εγχείρημα ο Ντάγκ Άιτκεν μίλησε για την ιδέα της παράστασης αλλά και τον ρόλο της νεαρής ηθοποιού και φίλης του Κλοέ Σεβινί.

«Σας ευχαριστώ όλους που ήρθατε σήμερα και θα ήθελα να σας έχω εδώ και πάλι το βράδυ, όταν ο ήλιος δύει και το πλοίο αρχίζει να αποκτά ζωή», είπε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός εικαστικός και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της βίντεο άρτ, καλωσορίζοντας μας στην φορτηγίδα Μελίνα, όπου όλα δείχνουν να είναι έτοιμα για να υποδεχθούν σε λίγες μέρες το κοινό σε αυτή την ιδιότυπα σύνθεση βιντεοπροβολής και παράστασης, που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα πάνω σε ένα πλοίο. Σύμφωνα με τον Άιτκεν ο Μαύρος Καθρέφτης δεν είναι παρά μια αλληγορία πάνω στις ζοφερές πτυχές της ζωής των ανθρώπων στο ξεκίνημα του 21 ου αιώνα "... Ένας παράλληλος κόσμος όπου η παγκοσμιοποιημένη αγορά , η επίδραση της ψηφιακής κουλτούρας και η εξάρτηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε συνέργεια με την καθημερινή ζωή διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων ανά την υφήλιο, κατασκευάζουν μια εύθραυστη πραγματικότητα όπου τα πάντα κινούνται με αστραπιαία ταχύτητα και τίπτα δεν είναι όπως φαίνεται..."
«Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ. Προσπαθούμε να καταπιαστούμε με ένα είδος devised παράστασης. Κάτι που δεν αποτελεί ούτε παραδοσιακό θεατρικό έργο, ούτε έργο τέχνης , ούτε αρχιτεκτονικό έργο αλλά κάτι που συγκεντρώνει διάφορες καλλιτεχνικές στιγμές είτε από το θέατρο, είτε από την  λογοτεχνία, είτε από τα εικαστικά, είτε από ένα site specific θέαμα , όπως ένα νησί που μετατρέπεται σε λιμάνι. Το πρότζεκτ είναι ουσιαστικά περισσότερο μια ιδέα παρά ένα μέσο. Βασίζεται στην ιδέα του σύγχρονου και γρήγορου τρόπου ζωής, των αλλαγών στην επικοινωνία."


Το αποτέλεσμα είναι μια ενιαία ιστορία ειπωμένη μέσω πολλαπλών κινηματογραφικών προβολών με πρωταγωνίστρια την Κλοέ Σεβινί, η οποία ενσαρκώνει μια νεαρή ηρωίδα που ζεί στον δίχως σύνορα κόσμο του "μαύρου καθρέφτη", όπου ο ανθρώπινος βίος είναι ραγδαίος, νομαδικός και σκιώδης. Οι χαρακτήρες που συναντά κανείς στον "μαύρο καθρέφτη" είναι εκείνοι ο άνθρωποι που προσπερνάς δίχως  ν αναγνωρίζεις στα αεροδρόμια, τα λόμπι των ξενοδοχείων, τα περίπτερα ενοικίασης αυτοκινήτων.
 "Για να πω την ιστορία χρειαζόμουν έναν χαρακτήρα και για να το κάνω αυτό επέλεξα μια φίλη μου την ηθοποιό Κλοέ Σεβινί. Για μένα η Κλοέ είναι μια εξαιρετικά δυναμική παρουσία. Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας της στην παράσταση δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί. Πρόκειται για μια δυνατή γυναίκα που ζει μια ανεξάρτητη ζωή σε διαφορετικά μέρη συγκεντρώνοντας διαφορετικές εμπειρίες."


Η Δομή του Έργου

"Η δομή του έργου χωρίζεται σε πέντε ενότητες , όπως θα μπορούσαν να είναι πέντε κεφάλαια ενός βιβλίου. Κάθε ενότητα ή κάθε κεφάλαιο αποκαλύπτει μια διαφορετική πτυχή του προσωπείου, της προσωπικότητας και της ζωής της.

Αναλογιζόμενος την ιδέα πίσω από αυτή την παράσταση δεν υπάρχει για μένα καλύτερο σημείο για να την παρουσιάσω από την Αθήνα. Πιστεύω ότι η μοντέρνα αυτή εμπειρία στηρίζεται σε θραύσματα, με την έννοια ότι δεν αποτελεί τόσο μια ιστορία αλλά κομμάτια μιας ιστορίας. Αυτό το οποίο φιλοδοξώ με αυτή την δουλειά είναι να παρουσιάσω ένα κολλάζ εμπειριών για την καλύτερη κατανόηση ενός προσώπου ή μιας ιδέας.

Μαζί με το έργο παρουσιάζονται διάφορες πτυχές του από ένα βιβλίο που φτιάξαμε μέχρι την εγκατάσταση στα Σφαγεία της Ύδρας , όπου θέλαμε να πάρουμε κάτι το οποίο θα έδινε αυτή την αίσθηση της προσωπικής επαφής. Αλλά εκτός αυτού πιστεύω ότι η έννοια του διαλόγου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ συνιστάται στην διαμόρφωση ενός έργου που δίνει την δυνατότητα της κοινής εμπειρίας σε πολλούς ανθρώπους και έπειτα τελειώνει, σαν ένα παράθυρο στον χρόνο που είναι σύντομο, έντονο, δυναμικό και έπειτα εξαφανίζεται ξανά".


Το έργο καταπιάνεται με τον σύγχρονο βίο σε μια έτι επιταχυμένη εκδοχή του, σκιαγραφόντας το πορτρέτο ανθρώπων - προϊόντων ενός κόσμου που έχασε τον έλεγχο της πληροφορίας, ενός κόσμου διαβρωμένου ως τα κατάβαθα από την αδιάλειπτη ροή των αλλαγών. Κινούμαστε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση, κατά μήκος της ίδιας οδού, σαν ένα ποτάμι φωτός που ρέει στις επιφάνειες των αυτοκινητοδρόμων. Όμως αυτή η ιστορία μιλά για εκείνους που δεν μπορούν να διαχωρίσουν την ύπαρξή τους από τον δρόμο, εκείνους που δεν σταματούν να μυρίσουν τις μυρωδιές που κουβαλάει ο άνεμος, τους αεικίνητους, εκείνους που δεν λιμνάζουν ποτέ ... αυτό είναι "το παρόν".

Οι χαρακτήρες του έργου κινούνται στενογραφικά . Η επικοινωνία έχει την μορφή μιας σειράς βραχέων παλμών. Διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις ώστε να παρεβρεθούν σε σύντομες συναντήσεις. Αναχωρούν γρήγορα.


Κατά την διάρκεια της παράστασης στον Πειραιά το πλοίο δεν θα αποπλεύσει, ενώ στην Ύδρα το κοινό θα επιβιβαστεί από το Κεντρικό Λιμάνι της Ύδρας και θα μεταφερθεί έξω από τον χώρο του Ιδρύματος Δέστε, στα Σφαγεία της Ύδρας, όπου θα παρουσιαστεί η έκθεση. Στη συνέχεια οι θεατές θα μεταφερθούν στην θέση  Μανδράκι που είναι γύρω στα 35 λεπτά περπάτημα από το Κεντρικό Λιμάνι , όπου θα παρακολουθήσουν την περφόρμανς ενώ γυρίζοντας θα φτάσουν τελετουργικά ως τα Σφαγεία όπου θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την συνέχεια της έκθεσης στον χώρο των Σφαγείων.

Ντάγκ Άιτκεν



Γεννημένος το 1968 στην Καλιφόρνια , όπου  το 1991 αποφοίτησε  από το Art Center College of Designt , ο Άιτκεν είναι ουσιαστικά ένας καλλιτέχνης πολυμέσων, που χρησιμοποιεί ως κύρια μορφή έκφρασης το βίντεο δημιουργώντας παράλληλα μια θεατρική κατάσταση, ένα εικαστικό περιβάλλον όπου ο θεατρής βυθίζεται κυριολεκτικά μέσα στις εικόνες και στην μουσική. Οι βίντεο εγκαταστάσεις του συνδυάζουν αρχιτεκτονική, περφόρμανς, χορό , εγκαταστάσεις, φωτογραφία και ήχο. Δίνοντας ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον ήχο. Το έργο του Electric Earth βραβεύτηκε το 1999 στην 48η Μπιενάλε της Βενετίας εξασφαλίζοντας του δημοτικότητα και καλλιτεχνική αναγνώριση. Το 2009 εγκαινίασε την ηχητική εγκατάσταση Sonic Pavillion στο δάσος της Βραζιλίας, όπου έθαψε ένα ειδικό επιστημονικό μικρόφωνο βαθιά μέσα στην γή για να μεταφέρει απευθείας στο κοινό τους πρωτόγονους ήχους της. Έργα του έχουν παρουσιαστέι σε μεγάλα μουσεία του κόσμου αποτελώντας ένα είδος αφηγηματικού ντοκιμαντέρ που αντανακλά τις κοσμοθεωρίες του: "Δεν στριμώχνω τα πάντα σε ένα σενάριο ή σε μια οθόνη, προσπαθώ να σπάω την φόρμα, να δημιουργώ κάτι σαν καλειδοσκόπιο. Προσπαθώ να καλλιεργήσω ένα αγνό διάλογο μεταξύ θεατή και περιεχομένου."

Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ - Σφαγεί Ύδρας (20 Ιουνίου  - 25 Σεπτεμβρίου)

Ο εκθεσιακός χώρος (project space) του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στην Ύδρα εγκαινιάστηκε το 2009 στα παλιά σφαγεία του νησιού, ένα μέρος υποβλητικό, μυστηριακό σχεδόν , που ως εκθεσιακό περιβάλλον αποδεικνύεται εκτός από ασυνήθιστο και εξαιρετικά φορτισμένο. Παρότι πρόσφατα αποκαταστημένος και ανακαινισμένος, ο χώρος διατηρεί πολλά αυθεντικά στοιχεία του πρότερου χαρακτήρα του και εξακολουθεί να φέρει σημάδια του παρελθόντος, διαφυλάσσοντας σε μεγάλο βαθμό την αρχική ταυτότητά του. Από το 2009 και κάθε καλοκαίρι παραχωρείται σε έναν καλλιτέχνη, ο οποίος καλείται να παρουσιάσει μια έκθεση ειδικά σχεδιασμένη με γνώμονα τον συγκεκριμένο χώρο.


Χρήσιμες Πληροφορίες 

Διάρκεια: 1 ώρα και 50 λεπτά

Εγκαίνια Έκθεσης:  Δευτέρα 20 Ιουνίου. 
Η έκθεση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία της Ύδρας λειτουργεί καθημερινά εκτός Τρίτης 11-13.00 και 19.00-22.00 μέχρι 25 Σεπτεμβρίου

Ημερομηνίες Παρουσίασης Θεατρικού Δρώμενου : Πέμπτη 16/06 και Παρασκευή 17/06, στο Λιμάνι του Πειραιά στην Αθήνα, Κυριακή 19/06 και Δευτέρα 20/06, στην Ύδρα.

Εισιτήρια για την Ύδρα μπορεί κανείς να προμηθευτεί μόνο από την Ύδρα, σε κάθε κιόσκι έξω από το πλοίο , το οποίο θα βρίσκεται αγκυροβολημένο στο κεντρικό λιμάνι.

Διάθεση εισιτηρίων δεν γίνεται μέσω διαδικτύου για την παράσταση της Ύδρας. 
Εισιτήρια για την παράσταση του Πειραιά : Απευθυνθείτε στην σελίδα του Φεστιβάλ 
www. greekfestival. gr

*Θα υπάρξει σχετική ενημέρωση για τον αριθμό των διαθέσιμων εισιτηρίων.

Αριθμός Θέσεων : 326