Pages

Φαίδρα Σούτου : «Η εξάρτηση είναι από μόνη της πάντοτε αυτοκαταστροφική!»


Χορεύτρια, xορογράφος, ηθοποιός, θεατρολόγος και ιδρυτικό μέλος της ομάδας “TroutPhysical Theater” η Φαίδρα Σούτου «κολυμπά» φέτος όχι μόνο ενάντια στο ρεύμα, εξερευνώντας τα όρια του σωματοποιημένου θεάτρου αλλά και στα βαθιά νερά της σκηνοθεσίας , διασκευάζοντας και συν – σκηνοθετώντας μαζί με την Μαρία Κατσανδρή την αριστουργηματική νουβέλα του Irvine WelshTrainspotting”, που ανεβαίνει από τις 28 Φλεβάρη στο Θέατρο Χυτήριο. «Από την πρώτη φορά που διάβασα την νουβέλα του Welsh διέκρινα την ότι γράφει σε γενικές γραμμές για την εξάρτηση…» μας λέει η ίδια μιλώντας για την σκηνική μεταφορά της ιστορίας του θρυλικού Mark Renton (Χρήστος Μαλάκης) και της παρέας του στους αυτοκαταστροφικούς δρόμους της εξάρτησης αλλά και τον διπλό ρόλο του Στράτου Τζώρτζογλου ως Begbie και εμπόρου ναρκωτικών, σε ένα ιδιότυπο alter- ego

Σε ποιο βαθμό βασίζεται η παράσταση στην νουβέλα του Irvine Welsh ;
Το μυθιστόρημα  περιέχει διάφορες σπονδυλωτές ιστορίες. Μια από αυτές  είναι και η ιστορία των τεσσάρων αγοριών .  Η παράσταση βασίστηκε εξ’ ολοκλήρου στην νουβέλα του Welsh και καθόλου στην ταινία. Πρόκειται ουσιαστικά για την ιστορία αυτών των αγοριών μέσα στον δρόμο των ναρκωτικών εκφρασμένη με σωματικό και θεατρικό τρόπο , έτσι ώστε να αποτελεί ένα πάντρεμα σώματος και λόγου. Οπότε υπάρχουν ταυτόχρονα δράσεις και καταστάσεις σώματος.
Ποιος ήταν ο λόγος που βασίστηκες περισσότερο στο μυθιστόρημα και όχι στην ταινία;
Επειδή το μυθιστόρημα είναι πολύ πιο σκληρό από την ταινία και εκφράζει πολύ περισσότερο την κόλαση των ναρκωτικών και την κυνικότητα και την σκληρότητα που υπάρχει, περιέχει πολύ πιο μεστά και ολοκληρωμένα δραματουργικά νοήματα πάνω στα οποία μπορείς να βασιστείς για να φτιάξεις ολοκληρωμένους χαρακτήρες και σκηνές από ότι η ταινία.
Γιατί αυτό το έργο τώρα;
Την πρώτη φορά που το διάβασα διέκρινα ότι ο Welsh γράφει σε γενικές γραμμές για την εξάρτηση. Για το πώς δηλαδή μπορεί η εξάρτηση οποιουδήποτε ανθρώπου από οποιοδήποτε πράγμα να τον φέρει σε μια τέτοια διαδρομή της ζωής του, που να είναι και η τελειωτική. Που μπορεί να φτάσει ένα εξαρτώμενο άτομο από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής του, πως μπορεί να αλλάξει η προσωπική αλλά και η κοινωνική του συμπεριφορά. Αυτός ήταν και ο λόγος που μου διήγειρε το ενδιαφέρον αυτή η ιστορία, όπως επίσης και το γεγονός ότι δουλεύω πάνω στο σωματοποιημένο θέατρο που μου δημιούργησε την επιθυμία να το προσεγγίσω από την πλευρά του σώματος και του λόγου.
Είναι ένα δύσκολο έργο για να μεταφερθεί σε θεατρική σκηνή και λόγω της κινηματογραφικής μεταφοράς;
Ναι το σκέφτηκα αυτό κάποια στιγμή αλλά επειδή αυτή η παράσταση έχει να κάνει με την δική μου προσωπική γραμμή και άποψη πάνω στο έργο του Welsh, δεν νομίζω ότι υπάρχει ο οποιοσδήποτε φόβος σύγκρισης με την ταινία, γιατί πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Ποια είναι η σκηνοθετική γραμμή πάνω στην οποία κινηθήκατε μαζί με την Μαρία Κατσανδρή;
Προσπαθήσαμε όλο αυτό τον καιρό να σωματοποιήσουμε χαρακτήρες και καταστάσεις , δίνοντας υπόσταση σε κάποια λόγια χρησιμοποιώντας το σώμα και δίνοντας υπόσταση στο σώμα χρησιμοποιώντας τον λόγο. Πιστεύω ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό, αν όχι σε όλο, το έχουμε καταφέρει αυτό.
Η ωμότητα και η σκληρότητα ορισμένων σκηνών του έργου παραπέμπει σε μια θεατρική έκφραση , τύπου “in yer face theater”. Έχει καμία σχέση με αυτό το είδος θεάτρου η παράσταση;
Όχι δεν υπάρχει καμία σχέση με το in yer face. Στην παράσταση παρουσιάζεται το έργο με την σκληρότητα που πρέπει να παρουσιαστεί, χωρίς τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω για να χαϊδέψει αυτιά ή για να μην σοκάρει ανθρώπους.
Ποιος είναι ο ρόλος του Στράτου Τζώρτζογλου στην παράσταση;
Ο Στράτος Τζώρτζογλου παίζει ένα διπλό ρόλο εκείνον του Βegbie, τον οποίο στην ταινία υποδύεται ο Robert Carlyle, που είναι φίλος των παιδιών από μικρή ηλικία και είναι αλκοολικός και παίζει και τον έμπορο ναρκωτικών των παιδιών. Πιστεύω ότι ο ένας ρόλος αποτελεί το  alter ego του άλλου, παρόλο που ποτέ δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν συναντώνται.
Πως προέκυψε η συνεργασία σας μαζί του;
Ο Στράτος είναι ένας άψογος συνεργάτης και ένας ηθοποιός που θέλησε να δουλέψει με μια ομάδα νέων ανθρώπων και να πειραματιστεί έξω από τα όποια θεατρικά ή σκηνικά δεδομένα υπάρχουν. Μέχρι σήμερα έχει λειτουργήσει ως ένας τρομερός δέκτης και πομπός ερεθισμάτων σε αυτή την παράσταση.
Εσύ πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο και την σκηνοθεσία;
Εγώ κατά βάση είμαι χορεύτρια, χορογράφος, ηθοποιός και θεατρολόγος. Το συγκεκριμένο έργο το προετοίμαζα και πάρα πολύ καιρό και ο τρόπος με τον οποίο το έχω διασκευάσει βασίζεται στο σωματοποιημένο θέατρο, που πάει να πει ότι χρησιμοποιούσα πάρα πολύ το σώμα ως μέσο έκφρασης του λόγου. Μέσα από αυτή την διαδρομή , που θέλησα να σωματοποιήσω κάποια πράγματα προέκυψε και σκηνοθεσία με αφορμή στην συγκεκριμένη παράσταση και η συνεργασία με την Μαρία Κατσανδρή , με την οποία γνωριζόμαστε χρόνια και μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις για το θέατρο.
Που παραπέμπει το όνομα της ομάδας “trout”, πότε συγκροτήθηκε και μέσα από ποια ανάγκη;
Εγώ είμαι ιδρυτικό μέλος της ομάδας , η οποία συγκροτήθηκε το 2007 κάνοντας την πρώτη της παράσταση στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Αυτή είναι η δεύτερη παραγωγή της ομάδας. Το όνομα της σημαίνει πέστροφα στα αγγλικά και ο λόγος που το επιλέξαμε είναι ότι η πέστροφα είναι το μοναδικό ψάρι που πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα.
«Οι πολλαπλές εκδοχές της προσωπικότητας των ηρώων είναι τελικά και η πραγματική τους εξάρτηση». Μήπως αυτή η εκδοχή είναι τελικά και η πραγματική εξάρτηση όλων μας στον σύγχρονο κόσμο;
Ναι πιστεύω ότι παρόλο που είμαι πάρα πολύ μικρή για να μιλήσω για άλλες εποχές, η συγκεκριμένη εποχή που ζούμε δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε κάπως από κάπου εξαρτημένοι για να μπορούμε να συνεχίσουμε. Και αυτό γιατί η εποχή είναι πάρα πολύ δύσκολη κοινωνικά και ρευστή με αποτέλεσμα ο καθένας να αισθάνεται ότι χρειάζεται κάτι για να μπορεί να προχωρήσει. Αυτό το κάτι δεν είναι ανάγκη να είναι ουσία. Μπορεί να είναι από το πιο γελοίο και ασήμαντο πράγμα ως το πιο μεγάλο και καταστροφικό. Αν και η εξάρτηση από μόνη της είναι πάντα καταστροφική.

Trainspotting, του Irvine Welsh, από 28/02 στο Θέατρο Χυτήριο
Παραστάσεις:Πέμπτη - Δευτέρα: 21.30 (έως 18/04) / Διάρκεια: 80’
Παίζουν: Χρήστος Μαλάκης, Στράτος Τζώρτζογλου, Φαίδρα Σούτου,
Αντρέας Κοντόπουλος, Γιώργος Σταυριανός, Νίκος Ιωαννίδης,
Μαργαρίτα Τρίκα, Ναυσικά Πέππα–Τριαντάρη,  Άννα Δάρα
Μετάφραση: Σόνια Σαλίμπα
Διασκευή: Φαίδρα Σούτου
Σκηνοθεσία: Μαρία Κατσανδρή & Φαίδρα Σούτου
Χορογραφία: Φαίδρα Σούτου
Σκηνογραφία – Κοστούμια: Κατερίνα – Χριστίνα Μανωλάκου
Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής
Sound Design: Μίλτος Μαγκώνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λία Τσάνα
Βοηθός Χορογράφου: Μαργαρίτα Τρίκα


Θέατρο Χυτήριο: Ιερά Οδός 44, τηλ. 211.012.44.01.
Εισιτήρια: 20 € , 15 €  (κάτω των 20 ετών & άνω των 60) & 12 € (Φοιτητικό & άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ)

Πρεμιέρα με Άμλετ από τις 18/03 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης- Black Box



H ομάδα «The Helter Skelter Company» παρουσιάζει τον Πρίγκηπα της Δανίας στο κλασικό έργο του Σαίξπηρ

Βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα μιας χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ολόκληρο το έργο διαδραματίζεται σε μία νύχτα. Σε μια αίθουσα δεξιώσεων, όπου πραγματοποιείται η γαμήλια τελετή του νέου βασιλιά και της βασίλισσας. Ήχοι, θόρυβοι, μουσικές και φωνές, έρχονται απρόσκλητα πίσω από τις κουρτίνες, δηλώνοντας πως κάτι απειλητικό αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Ο χρόνος περνά. Γύρω από την γιορτινή τράπεζα, θύτες και θύματα, σταδιακά αποκτηνώνονται και συνθλίβονται. Η γιορτή απορρυθμίζεται, μετασχηματίζεται σ’ ένα άγριο παιχνίδι επικράτησης, παρακολούθησης κι εκδίκησης. Και όλα τα ζητήματα πρέπει να λυθούν απόψε. Ο Άμλετ αναλαμβάνει, με την παρακίνηση της Ιδέας του πατέρα του, να ανατρέψει την κατάσταση. Θέλει να είναι αυτός που θα χαλάσει τη γιορτή. Οι σκέψεις του τον κυριεύουν, τον αγριεύουν - αλλά μουσκεμένες στην αμφιβολία, σβήνονται πριν καν γίνουν. Το ξημέρωμα, όλοι θα έχουν αλληλοεξοντωθεί. Και το βασίλειο θα είναι πια ελεύθερο. Έτοιμο να το παραλάβει ο επόμενος άρχοντας και να ξεκινήσει τη δική του γιορτή.


Η νεοσύστατη ομάδα «The Helter Skelter Company» παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την πρώτη της παραγωγή. Επαναπροσδιορίζοντας την αίσθηση του χώρου και του χρόνου στη αμλετική ποντικοπαγίδα και με την καθοριστική συμβολή ενός σύγχρονου ηχοτόπιου, επιθυμεί να αποδόσει την τραγική ιστορία του πρίγκηπα της Δανίας μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα μιας οικογενειακής «γιορτής».


Συντελεστές:
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Ηχοτοπίο: Αντώνης Μόρας
Φωνητική Αγωγή - Φωνητικά Σύνολα: Henri Kergomard
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κατασκευές: Βασίλης Γεροδήμος
Κατασκευή γλυπτού νεκροκεφαλής: Περικλής Πραβήτας
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελένη Μολέσκη, Ειρήνη Ασημακοπούλου
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Δάφνη Γιαννουλάτου
Σχεδιασμός Έντυπου Υλικού & Γραφιστικών Εφαρμογών: Κωστας Χαïδαλής (brittle.gr)
Φωτογραφίες: Βάλια Πιλάφα

Παίζουν:
Γιώργος Γεραρής, Τάσος Δαρδαγάνης, Ορέστης Εσπερινός, Μαρία Κορωνιώτη, Αλέξανδρος Λυκούρας, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Ελίνα Ρίζου, Σπύρος Τσίκνας

Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21.15
Διάρκεια: 100΄
Τιμές Εισιτηρίων: 15 €  &  10 €

To 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου και Τέχνης παρουσιάζει :


 

Costa Rica


Costa Rica: ο απόλυτος προορισμός, μια χώρα παράδεισος στην Κεντρική Αμερική
Αθήνα-Μαδρίτη-San Jose,Costa Rica:  ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, περιμένει on line.
Ο παράδεισος είναι μόνο ένα κλικ μακριά.
Όλοι έχουμε σκεφτεί κάποτε στη ζωή μας να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε ένα ταξίδι κάπου μακριά όπου δεν μας γνωρίζει κανείς.
Τι μας κρατάει εδώ;
Τι μας ωθεί μακριά;
Οι βαλίτσες  είναι έτοιμες.
Όλοι οι λογαριασμοί απλήρωτοι από καιρό.

Η Ρόζυ στην Costa Rica.
Η Ρόζυ επιθυμεί διακαώς να φύγει για Costa Rica.
 Στο σπίτι της όλα είναι πακεταρισμένα , οι βαλίτσες έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες.
Το μόνο που μένει είναι ένα τακ στο πληκτρολόγιο και έχει το εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Costa Rica.
Μόνο που αυτό το τακ δεν είναι τόσο απλό.
Το τηλέφωνο χτυπάει, το ιντερνέτ κόβεται, το φορτηγό δεν έρχεται ποτέ, οι τράπεζες την καταδιώκουν για τα απλήρωτα χρέη της, οι άντρες της ζωής της την αναζητούν,  η μάνα της αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή, ο αδερφός της, της χτυπάει την πόρτα…
όλη της η ζωή, όλα τα λάθη που έχει κάνει , θα την εμποδίσουν να πατήσει το πληκτρολόγιο και να καταφέρει αυτό το τακ που θα της επιτρέψει να αποδράσει στην  εξωτική Costa Rica;

Κείμενο: Αλέξανδρος Ντερπούλης
Σκηνοθεσία : Πωλίνα Καραναστάση
Σκηνικά-Κουστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Blain Reinenger
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Μενέλαος Μυρίλλας

Ερμηνεύει η Καλλιρόη Μυριαγκού

Έναρξη Παραστάσεων Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου και Τέχνης  / Θεμιστοκλέους 104 – Εξάρχεια / 210.38.26.185.
Σκηνή 104+1
Διάρκεια παράστασης 90’
Παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9.30 μμ
Γενική είσοδος 15 ευρώ – μειωμένο 10 ευρώ

"Fucking Games" για πρώτη φορά στο Θέατρο Βικτώρια


«Ένας τέλειος γάμος, τρία παιδιά που ουρλιάζουν, το εμπορικό κέντρο το Σάββατο... αν θέλουν να ζουν σα ζόμπι, ασ’ τους... Οι γκέι αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλιώς». To THEATROVICTORIA και ο Δημήτρης Κομνηνός παρουσιάζουν  από την Τετάρτη 2 Μαρτίου για πρώτη φορά στην Ελλάδα το βραβευμένο με βραβείο Laurence Olivier 2003 έργο "Fucking Games" του σκοτσέζου συγγραφέα Grae Cleugh στην Κεντρική Σκηνή του μικρού θεάτρου της πλατείας Βικτωρίας.

 Ο Τέρενς και ο Τζόνα είναι μαζί δέκα χρόνια. Ο Τζουντ είναι νέος, όμορφος και πάντα φέρνει τους νέους συντρόφους του στην παρέα. Όταν λοιπόν φέρνει σπίτι το τελευταίο του απόκτημα, τον Ντάννυ, αρχίζουν τα παιχνίδια: συγκρούσεις, υπονοούμενα, χτυπήματα κάτω από τη μέση καθώς οι τέσσερις  άντρες, μαέστροι στους λεκτικούς διαξιφισμούς, αρχίζουν να εκσφενδονίζουν απόψεις για τις σχέσεις, το σεξ, την απιστία, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη μοναξιά. Υπάρχει όμως και ένα μυστικό που δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά...

Το «FUCKING GAMES» είναι το καυστικό και ειρωνικό πορτραίτο δύο γκέι ζευγαριών καθώς εμπλέκονται σ’ ένα περίπλοκο ιστό σχέσεων στην μετά AIDS εποχή. Το έργο ανήκει στην κατηγορία του in-yer-face theater της αγγλικής σκηνής όπου αυτό που ειπώνεται δεν υπονοείται αλλά παρουσιάζεται αυτούσιο επί σκηνής. Όπως έγραψε ο Μάικλ Μπίλινκτον του The Guardian: «Η δράση στο έργο του Cleugh είναι όσο απερίφραστη όσο κι ο τίτλος – ανταγωνισμοί, πεολειχίες και πρωκτικό σεξ. Όπως κι ο Μαρκ Ρέιβενβιλ, ο νεαρός Σκωτσέζος συγγραφέας υπαινίσσεται ότι το γκέι σεξ έχει ξεπέσει από σύμβολο απελευθέρωσης σε φαινόμενο μόδας ή και σε εργαλείο εξουσίας».

Η gay εμπειρία είναι ένα γεγονός που αφορά πλέον τη ζωή μας – άρα και το θέατρό μας. Επομένως, έργα σαν το FUCKING GAMES, διαθέτουν τη διαφορετική εκείνη ματιά που στηλιτεύει τα στερεότυπα κι επανεξετάζει τις προκαταλήψεις μας, μια ματιά την οποία χρειαζόμαστε ως αντιστάθμισμα στον κομφορμισμό που μας κατακλύζει.

Η παράσταση του Δημήτρη Κομνηνού, μέσα από το βραβευμένο έργο του Cleugh, έρχεται σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανοχής στην «κατά τα άλλα συμπαθή» κοινωνική μειονότητα των gays. Η ανοχή αυτή όμως συνιστά απόδοχή; Θα μπορούσε ποτέ η κοινωνία να ενσωματώσει και να αγκαλιάσει τους gays ως δικά της παιδιά; Ο Grae Cleugh με το πολυεπίπεδο όσο και αμφίπλευρο FUCKING GAMES υποστηρίζει ότι και η ίδια η κοινότητα των gays οφείλει να εργαστεί με συντεταγμένο και πολιτικά μαχητικό τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Να σταματήσει να περιχαρακώνεται στις ενοχές της, να σταματήσει να κρύβεται πίσω από την κοινωνική κατακραυγή. Να σταματήσει να υποκρίνεται και να προχωρήσει σε μια επι της ουσίας αυτοκριτική. Να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών της. Να στηρίξει την διαφορετικότητά της όχι στη βάση του «score fucking» αλλά στη βάση της κοινωνικής ανάγκης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ανεξάρτητα φύλου, φυλής ή εθνικότητας. Στη βάση της ουσιαστικής ισότητας.

Όπως σχολιάζει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κομνηνός: “Στο έργο του ο Cleugh δεν ηθικολογεί. Τον ενδιαφέρουν οι κατασκευές και τα άλλοθι που προσφέρουμε ο ένας στον άλλο, αλλά και ως “δώρο” ο καθένας στον εαυτό μας, προκειμένου να αποφύγουμε όλοι την προσωπική μας καταδίκη”. Πράγματι ο Cleugh χρησιμοποιεί ως καμβά τον σκληρό κόσμο που έχουν δομήσει οι gays για τον εαυτό τους, για να περιγράψει την ανάγκη του ανθρώπου για επαφή. Επαφή ουσιαστικότερη του sex και ανώτερη της σεξουαλικής επιλογής. Ασχολείται με την αδυναμία του ανθρώπου να συνάψει ουσιαστικές σχέσεις. Στροβιλίζει με μανία τους ήρωές του και τους οδηγεί στα όρια μέσα από οργή, θλίψη και φόβο.

“Στο δύσκολο μονοπάτι της συνειδητότητας και του αυτοπροσδιορισμού ο Cleugh αναδεικνυει το βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης: Ισοσταθμίζει τη γοητεία της σωματικής έλξης με το σκοτάδι του θανάτου”, συνεχίζει ο Δημήτρης Κομνηνός.

Ο σκηνοθέτης στήνει έναν κόσμο αδίστακτο και αδυσώπητο. Στήνει την προκλητική δράση του έργου σε ένα λιτό νεο-πάνκ σκηνικό χώρο φιλοτεχνημένο από τον εικαστικό Γιώργο Λυντζέρη. Με αιχμή του δόρατος τους ταλαντούχους ηθοποιούς Γιαννακάκο, Κανναβό, Μπόσινα και Παναγιωτάκη, αναδεικνύει  με τρόπο ωμά ρεαλιστικό τη ζοφερή αλήθεια του έργου μέσα από το σεξ και τα ναρκωτικά.

 Συντελεστές

Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Κομνηνού, τα σκηνικά/κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη, ο σχεδιασμός των φωτισμών του Βασίλη Κλωτσοτήρα, ενώ η μουσική και τα visuals της παράστασης του Ανδρέα Τρούσσα. Τους απαιτητικούς ρόλους του ιδιαίτερου αυτού έργου υποδύονται οι ηθοποιοί Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας και Μαρίνος Παναγιωτάκης.


Βιογραφικό Σκηνοθέτη

Ο Δημήτρης Κομνηνός γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει μεταφράσει τα έργα ‘‘Καλοκαίρι και Καταχνιά’’ και ‘‘Γυάλινος Κόσμος’’ του Τεννεσσί Ουίλλιαμς που ανέβηκαν στο Κ.Θ.Β.Ε. και ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας αντίστοιχα, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με τον οποίο συνεργάστηκε επί σειρά ετών ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές παραστάσεις. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα ‘‘Στους 90°C’’ της M. Norman (Επί Κολωνώ), ‘‘Φαλακρή Τραγουδίστρια’’ του Ε. Ιονέσκο (Επί Κολωνώ, Κ.Θ.Β.Ε., Βικτώρια),‘‘Σπιρτόκουτο’’ του Γ. Οικονομίδη (Βικτώρια), το οποίο πήρε το Βραβείο καλύτερου Νέου Έργου στα Βραβεία Αθηνοράματος 2008, ‘‘Λόγω Φάτσας’’ του Γ. Διαλεγμένου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας) και ‘‘Αυτό θα το δούμε’’ του Τομ Στόπαρτ (Βικτώρια). Το 2004 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα 90°C. Είναι τακτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (UNESCO). Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του THEATROVICTORIA μαζί με τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη.

To Δωμάτιο της Έλσας μέχρι 6 Απριλίου στο S.I.X. D.O.G.S.


Ένας μονόλογος για μια ηθοποιό, 7 ομοιώματα, 20 playmobil και ένα καράβι από την θεατρική ομάδα "Το Κόκκινο Δάσος"

 Σ΄ ένα δωμάτιο, μια κοπέλα 30 χρονών αναπαριστά στιγμές της ζωής της μπροστά σ΄ ένα άψυχο κοινό που αποτελείται από μερικά ομοιώματα. Είναι ταυτόχρονα μια νέα γυναίκα κι ένα κορίτσι 9, 10 ή 11 ετών. Διηγείται την ιστορία μιας κοπέλας που λέγεται Έλσα, η οποία διηγείται την ιστορία μιας κοπέλας που…Άλλοτε ζωντανεύει τις διάφορες φωνές του έργου σχηματίζοντας στον τοίχο σκιές με τα δάχτυλά της και άλλοτε χρησιμοποιώντας κούκλες ή playmobil. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του έργου, η Έλσα παίζει ή προσπαθεί να παίξει με τις φωνές που, συνήθως, παίζουν με τη ζωή της.
 
 
Το Δωμάτιο της Έλσας, του Δημήτρη Αλεξάκη, ένας μονόλογος για μια ηθοποιό, 7 ομοιώματα, 20 playmobil κι ένα καράβι, αποτελείται από δεκάδες φωνές: φωνές του νησιού, φωνές της Αθήνας, φωνές της παιδικής ηλικίας, φωνές των συγγενών, φωνές κάποιου ψυχιατρείου στα περίχωρα της πόλης, φωνές που μια κοπέλα, μόνη της στη σκηνή, ξαναφέρνει στο φως, σχηματίζοντας ένα πορτρέτο της σημερινής Ελλάδας.
Η θεατρική ομάδα "Το κόκκινο δάσος" δημιουργήθηκε το 2008 από τη Φωτεινή Μπάνου και τον Δημήτρη Αλεξάκη. Τον Ιούνιο του 2009, παρουσίασε Το Κόκκινο δάσος, ονειρικό έργο για 15 ηθοποιούς εμπνευσμένο από το πυρηνικό ατύχημα που σημάδεψε, το 1986, την περιοχή του Τσερνόμπιλ. Το Μάρτιο του 2010, συμμετείχε στις «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου με το έργο Παραμύθι της κίτρινης χώρας, παραμύθι μιας χώρας που, κάποιο πρωί, ξύπνησε χωρίς κατοίκους.

σκηνοθεσία: Φωτεινή Μπάνου
εικαστική επιμέλεια: Utopia
σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί: Ευαγγελία Θεριανού, Ελένη Αηδόνη, Θάλεια Βελεγράκη
κούκλες, ομοιώματα: Ελένη Ξυλούρη,Εύα Τσαμπάση, Εύη Εκμεκτσίογλου
παίζουν:
Χριστίνα Μαξούρη (Δευτέρα, Τρίτη)
Παρασκευή Πατελάκη (Τετάρτη, Πέμπτη)
στo Project Space του six d.o.g.s, Δευτέρα έως Πέμπτη,
15 Φεβρουαρίου – 6 Απριλίου 2011
Ώρα έναρξης: 9:00 μ .μ .


Είσοδος: 12 €, 8 € (φοιτητικό)­