Pages

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ : "Ο TENORMAN ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ"


 Ένας τενόρος – σούπερ ήρωας, ονόματι Tenorman – ή κατά κόσμον Γιώργος Τζιουβάρας- που κατάγεται από τον πλανήτη Όπερα, ο οποίος έχει πλέον καταστραφεί  προσγειώνεται στην σκηνή του Ghost House (Λεπενιώτου 26 , Ψυρρή) παρουσιάζοντας το πιο χαοτικό jazz- rock οπερατικό σόου. Μαζί του η Μαργαρίτα Αμαραντίδη (Margarita) αλλά και ένα σωρό ήρωες και ηρωίδες όπως ο Δόν Ζουάν , η Κάρμεν, ο Φίγκαρο, ο Μπάμπης ο Μαύρος Ουκρανός και το Φάντασμα της Όπερας σε ένα ταξίδι ταξίδι στον χωροχρόνο που ξεκινά από την Αρχαία Νέα Υόρκη και την Ιαπωνία ως την ελληνική επαρχία με βασικό μέρος την Σιβηρία. Επόμενη αναχώρηση Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου!

Tenorman, όπως τενόρος φυσικά αφού μιλάμε για οπερετικό σόου;
Tenor απ΄το τενόρος και Man σαν σούπερ ήρωας, διότι έχω υπερφυσικές δυνάμεις. χοχοχο. Το show δεν είναι μόνο οπερετικό, βασίζεται σε διασκευές από όπερες και σε συνδυασμό με Jazz και ελληνική μουσική, είναι η πλήρης αποδόμηση όλων όσων  ξέρετε από μουσική και όχι μόνο.

Ποιος είναι ο Tenorman ;
Ο Tenorman κατάγεται από τον πλανήτη Opera που πλέον καταστράφηκε. Όταν έφτασε στον πλανήτη που ζείτε και εσείς, σπούδασε 35 χρόνια όπερα στη βασιλική ακαδημία της Θες/νίκης ,18 χρόνια πιάνο στη Νέα Υόρκη ,8 χρόνια λατέρνα ,15 χρόνια θέατρο στην Κούβα ,πλέξιμο με αφρικανές μάγισσες , ονυχοπλαστική πεντικιούρ, κομμωτική κ.τ.λ. και ο μοναδικός του σκοπός είναι να μοιράζει την ευτυχία και το χαμόγελο σε όλους τους ανθρώπους.

Η ιδέα για το σόου πως προήλθε;
Πάντα όταν είμαι σε μια παράσταση ,σε όπερα ή κάτι άλλο παρεμφερές, σκαρφίζομαι ιστορίες και κάνω παρωδίες από οτιδήποτε. Αυτές τις παρωδίες, τους περίεργους κωμικούς συνδυασμούς και τα καμμένα αστεία που λέμε στην παρέα ,εγώ με το δικό μου τρόπο τα έκανα παράσταση.

Πρόκειται για τρείς ξεχωριστές ιστορίες με ήρωες πάντα τον Tenorman & την Margarita, ή υποδύεστε και άλλους ήρωες;
Οι ήρωες είναι ο Figaro ,ο Δον Ζουάν ,η Κάρμεν, ο Μπάμπης ο Μαύρος Ουκρανός και το φάντασμα της όπερας. Αυτοί όλοι ή εναλλάσσονται ή παρουσιάζονται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Και είναι και άλλοι βέβαια, όπως λέω συχνά, το show μπορεί να κρατήσει και μια βδομάδα, είναι ηρωίδες της όπερας, ο Σέξπηρ , ο  Νίτσε ,συνθέτες, τώρα που το σκέφτομαι ,ένα χάος . Ο Tenorman  δεν είναι ρόλος, είμαι εγώ, και κάνω όλους τους ρόλους ουσιαστικά και η Μαργαρίτα με το τραγούδι της και την παρουσία της προσθέτει κάτι το διαφορετικό και ξεχωριστό.

Οι τρείς ιστορίες που θα παρακολουθήσουμε , έστω χωρίς τον κοινό παρονομαστή;
Η ιστορία του κουρέα της Σεβίλλης λοιπόν που πήγε στην Σιβηρία να γυρίσει μια ταινία μαζί με την Κάρμεν, η αναζήτηση της Κάρμεν από τον Δον Ζουάν, πως έγινε διάσημος ο Μαύρος Ουκρανός και πως το φάντασμα της όπερας παντρεύτηκε μια πριγκίπισσα από την Ιαπωνία. Ξέρω, τρεις είπαμε ,αλλά γι’ αυτό λέγεται χαοτική ιστορία. Αν προσθέσεις και τις ιστορίες που μου έρχονται εκείνη την ώρα….

Σε ποιες περιοχές του χωροχρόνου μας μεταφέρει το έργο;
Όπως θα διαπιστώσετε, σε όλες . Από την αρχαία Νέα Υόρκη και Ιαπωνία στην ελληνική επαρχία με βασικό μέρος τη Σιβηρία.

Η σχέση σου με την όπερα;
Όπως κάθε σχέση, χωρίζουμε , τα ξαναβρίσκουμε, μαλώνουμε ,με βρίζει ,μου πετάει πράματα, μου κάνει γλύκες ,τρώμε παρέα ,κοιμόμαστε, νιώθω πως με απατάει με άλλους τενόρους ,αλλά την απάτησα πρώτος εγώ με ροκ και τζαζ.

Μουσικές Σπουδές;
Πολλά χρόνια όπερα ,πιάνο ,κιθάρα ,θεωρητικά ,μελοδραματική. Αυτά.

Το θέατρο πότε μπήκε στην ζωή σου;
Ένα βράδυ που’βρεχε μονότονα και βαριόμουνα έπαιξα στο Κρατικό  Θέατρο Βορείου Ελλάδος και από τότε με γυροφέρνει σαν  ντετέκτιβ γαλλικής τηλεταινίας, αδιάκριτα δηλαδή.

Συγγραφή, Σκηνοθεσία και Τραγούδι . Πολλές δουλειές δεν είναι ακόμα και για έναν Tenorman;
Ε όχι και πολλές. Στην πραγματικότητα βέβαια ισχύει το τραγούδι ,η συγγραφή ,η σύνθεση , το πιάνο που είναι πολύ σημαντικό στο show μου καθώς είμαι και πιανίστας, όπως και άλλα μουσικά όργανα .Η σκηνοθεσία δεν ισχύει γιατί δυσκολεύομαι να βάλω στη θέση τους τις σκηνές.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ


 «Τα μάτια λένε πάντοτε την δική τους αλήθεια…»


Μπορεί  οι άνθρωποι , όταν λένε ψέματα να μην συνηθίζουν να κοιτάζουν τους άλλους στα μάτια, όμως τα ψέματα αν είχαν μάτια, θα μας κοίταζαν στα μάτια. Εξ’ ου και ο τίτλος του έργου του Μιχάλη Σπέγγου «Τα Ψέματα και τα Μάτια» που συνεχίζεται έως τις 7 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Ράγες σε σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου ( “Blancing”, «Ο Έλβις Ζει»,  “Fairytales”, “ Βάμπ” κ.α. ). Απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Σχολής Σταυράκου, σπούδασε Φωτογραφία και Οπτικοακουστικές Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών καθώς και υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών. Από το 1993 μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με όλα σχεδόν τα τηλεοπτικά κανάλια ως σκηνοθέτης και κειμενογράφος ειδήσεων , ντοκιμαντέρ και εκπομπών ενώ το διήγημά της «Σέρυ» κέρδισε το βραβείο των εκδόσεων Καστανιώτη. Πριν ένα χρόνο ίδρυσαν μαζί με τον Μάρκο Σαρρή και τον Δημήτρη Κουρέα την εταιρεία «Αθηναϊκή Μυθοποιία». Πρώτη φορά την είδα ως ηθοποιό στους Ήρωες της Ελένης Γκασούκα και  τελευταία φράση που κράτησα από εκείνη «το απόλυτο ψέμα είναι μια μορφή αλήθειας!»

«Τα ψέματα και τα μάτια» γιατί; Γιατί τα ψέματα αν είχαν μάτια, θα μας κοίταζαν στα μάτια... Στην παράσταση όλοι προσπαθούν να καταλάβουν από το βλέμμα του άλλου την αλήθεια ή κρύβουν το βλέμμα τους για να μη μάθουν οι άλλοι τη δική τους αλήθεια.

Ποια είναι η προβληματική του έργου; Με αφορμή κοινότοπες, ίσως, και στερεότυπες ανάγκες των ανθρώπων -όπως την ανάγκη τους να γίνουν γονείς, να έχουν μια άψογη κοινωνικά επιβεβλημένη εικόνα, να είναι δυνατοί και αρεστοί, να φαίνονται ότι είναι εντάξει με τους ανθρώπους γύρω τους…. - , το έργο εστιάζει στις βαθύτερες επιθυμίες για αγάπη και μαγεία, που ψάχνουν τρόπο έκφρασης ενώ τον εμποδίζουν οι ανασφάλειες και οι φοβίες.

Τα μάτια λένε ψέματα; Θα θέλαμε να μη λένε πάντως! Νομίζω, βέβαια, ότι με κάποιο τρόπο, τα μάτια λένε πάντοτε τη δική τους αλήθεια. Πολλές φορές πείθουμε και τον ίδιο τον εαυτό μας τόσο πολύ για κάτι που το πιστεύουμε στο τέλος. Το απόλυτο ψέμα είναι μια μορφή αλήθειας.

Τι το ασυνήθιστο έχει αυτό το παράνομο ζευγάρι; Η αφετηρία του μοιάζει αρκετά ίδια με όσα γνωρίζουμε για τα παράνομα ζευγάρια όμως αυτή η σχέση είναι τελικά η απόρροια μιας «ίντριγκας» που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ ξανά. Η λύση μοιάζει απλή αλλά είναι αδιανόητη.

Τι σας έκανε να το σκηνοθετήσετε; Η πρόκληση να ανακαλύψω τις βασικές ανάγκες των ηρώων μέσα από τη φαινομενική τους πολυπλοκότητα και το γεγονός ότι σε όλο το έργο γίνεται τόσος λόγος για τα ψέματα και τις αλήθειες ενώ στην πραγματικότητα δεν ειπώνεται καμιά αλήθεια επί της ουσίας. Ο θεατής εισπράττει την αλήθεια του ήρωα που ποτέ όμως εκείνος δεν αποκαλύπτει ευθέως.

Highlights της παράστασης: Τα τηλέφωνα που κάνουν οι ήρωες στο έργο και που «γειώνουν» πολύ διασκεδαστικά την ατμόσφαιρα και φυσικά το «τραγούδι από τη Μαλαισία». Δεν υπάρχει θεατής που να μην το θυμάται μετά…

Αγαπημένη ατάκα: «… όποιον δρόμο κι αν πάρεις, θα περπατήσεις πάνω μου, πάνω μου, πάνω μου, πάνω μου – κόλλησα…»