Pages

Ο Βασιλιάς Ληρ έρχεται στο Παλλάς


Οι βασιλιάδες είναι μόνο προσωρινοί!

Η βραβευμένη παράσταση του έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ "Βασιλιάς Ληρ" με τον Νικήτα Τσακίρογλου στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, μετά την μεγάλη επιτυχία της στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, έρχεται στην Αθήνα, στο Παλλάς, την Κυριακή 7 Νοεμβρίου του 2010 στις 21.00 για λίγες παραστάσεις. "Ο Βασιλιάς Ληρ, λέει ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, είναι μια εμπνευσμένη θεατρική ιστορία πάνω στο αιώνιο θέμα της πάλης των γενεών, αλλά και η μεγάλη τραγωδία δυο πατεράδων που αρνούνται να υποχωρήσουν ή να αμφισβητηθούν. Αυτάρκεις, κυρίαρχοι, δεσποτικοί αλλά και ματαιόδοξοι γέροι, ο τρομερός Βασιλιάς Ληρ και ο υπηκόος του Κόμης Γκλόστερ δεν βλέπουν και δεν ακουν. Αφήνονται μακάριοι στον εφησυχασμό και την κολακεία. Ο Ληρ εξορίζει άδικα την αγαπημένη του κόρη. Ο Γκλόστερ αποκληρώνει τον ανύποπτο γιό του. Και οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πιο απάνθρωποι ίντριγκα, τη σκληρότητα και την εγκατάλειψη. Έτσι ο καθένας τους θα κατέβει σιγά σιγά όλα τα σκαλοπάτια της ζωής και θα ανακαλύψει για τον εαυτό του τα μεγάλα μυστικά της μέσα από την απόγνωση, την τρέλα και τον πόνο. Η απώλεια και η μοναξιά θα οδηγήσουν τον άλλοτε κραταιό Βασιλά Ληρ στα άκρα και θα φανερώσουν όλη την ευαισθησία και το μεγαλείο του. Ο Ληρ θα δοκιμαστεί και θα πονέσει όσο δεν έχει πονέσει άνθρωπος ως τώρα.Στο κορυφαίο αυτό έργο, ο Σαίξπηρ δείχνει πως οι βασιλιάδες είναι μόνο προσωρινοί. Ατρόμητοι στην αρχή, απειλητικοί, αμείλικτοι τιμωροί , ώσπου ο χρόνος και η ιστορία να τους μετατρέψουν σε ανήμπορα τραγικά γεροντάκια. Την ίδια στιγμή που οι νέοι βιάζονται, δεν συγχωρούν και δεν περιμένουν, οι γέροι μαθημένοι στην εξουσία δεν ξέρουν πως ήρθε η ώρα να φύγουν και πως είναι αργά.."

Μιλώντας για την παράσταση σε χθεσινή συνέντευξη τύπου στο φουαγιέ του Θεάτρου Παλλάς ο Στάθης Λιβαθινός μίλησε για μια παράσταση που γεννήθηκε σε δυο πόλεις αλλά και για ένα έργο βασισμένο σε πράξεις και όχι λόγια: " Η παράσταση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή Νικήτα Τσακίρογλου, που μας έδωσε την ευκαιρία να παλέψουμε με αυτό το υπέροχο έργο του Σαίξπηρ, να πειραματιστούμε πάνω σε αυτό χωρίς εκπτώσεις στην ενέργεια, στη σκέψη και στη δουλειά και στην Αθήνα με την υποστήριξη της Ελληνικής θεαμάτων που μας βοήθησε να πραγματοποιήσουμε αυτή την παράσταση κάτω από εξαιρετικές συνθήκες. Το έργο είναι πράξεις και όχι λόγια, γι αυτό και ελπίζω η παράστασή μας να είναι ανοιχτή σε πολλές αναγνώσεις. Σίγουρα έχουμε μπει σε μία εποχή όπου το θέατρο ξαναβρίσκει την ομαδική του ταυτότητα, δεν είναι μόνο θέατρο πρωταγωνιστών αλλά είναι ένα θέατρο στο οποίο οι άνθρωποι δουλεύουν ως σύνολο". 

Ο Σαίξπηρ , το Μνημόνιο και η Σύγκρουση των  Γενεών
"Οι σκηνοθετικές προκλήσεις δεν διαφέρουν από οποιουδήποτε άλλου έργου, να δημιουργήσεις δηλαδή μία τέτοια πραγματικότητα που να αφορά τον σύγχρονο θεατή γιατί για μένα όλα τα είδη θεάτρου είναι επιθυμητά εκτός από το βαρετό θέατρο. Όταν έχεις ένα τέτοιο δημιούργημα, υπάρχουν βεβαίως θέματα επικοινωνίας του κοινού σε πολλά επίπεδα με το έργο όπως με τη φιλοσοφία του, με τις υποκριτικές δυνατότητες που δίνουν αυτοί οι ρόλοι στους ηθοποιούς, όπως η αντιστοιχία του με τα γεγονότα που συμβαίνουν μια και ο Σαίξπηρ δεν εξαντλείται σε κανένα επίπεδο, είναι ένα μιλφέιγ ατελείωτο και κάθε στρώση μπορεί να μιλήσει σε πάρα πολλά διαφορετικά θέματα της εποχής του. Η αντιστοιχία του έργου με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου φοβάμαι ότι είναι πάρα πολύ έντονη αλλά δεν είναι η μόνη. Το μνημόνιο της σύγκρουσης των γενεών είναι πολύ πιο έντονο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός. Η κρίση της εξουσίας όπως και η σύγκρουση των γενεών είναι κάτι το οποίο το ζούμε καθημερινά είτε σπάνε βιτρίνες είτε όχι. Αυτό είναι κάτι που ο Σαίξπηρ και η εποχή του καταλάβαινε πάρα πολύ καλά. Όταν οι νέοι βιάζονται να ρθουν στα πράγματα και οι γέροι δεν βιάζονται καθόλου να φύγουν.

Πάθος, οργή και συγγνώμη το μήνυμα του έργου 
 "Ο Σαίξπηρ είναι μία κινητοποίηση των αισθήσεων και του μυαλού γενικότερα, είναι μία φιλοσοφική, μία αισθητική πράξη το να τον αντιμετωπίσεις και απευθύνεται σ ένα κοινό το οποίο στην εποχή του στεκόταν όρθιο. Εκείνο που πραγματικά πρέπει να συμβεί είναι ν ακούσει κανείς με τα αυτιά του μυαλού και της ψυχής τα βαθύτερα νοήματα που υπάρχουν σε αυτό το έργο με αποκορύφωμα τις τελευταίες του φράσεις. «Εμείς πρέπει να αντέξουμε τη θλίψη του άρρωστου καιρού μας». Αυτό είναι μία πράξη που την κάνει ένα θεατρικό έργο έτσι κι αλλίως. Είναι μία πράξη προσέγγισης, παρηγοριάς, εξομολόγησης και ανάμνησης του ότι είμαστε άνθρωποι και ότι δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Αυτό είναι η μία πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με το συγκεκριμένο μήνυμα που θέλουμε σήμερα να φτάσει στην πλατεία. Θέλουμε ο θεατής που θα φύγει από τη παράσταση έχοντας εισπράξει το πάθος και την οργή όλων αυτών των ανθρώπων γηραιότερων και νεότερων, αλλά έχοντας εισπράξει και τη συγγνώμη τους γιατί υπάρχει μεγάλη πράξη μετάνοιας μέσα σε αυτό το έργο. Οι γέροι μετανιώνουν και ξαναγίνονται παιδιά και τα παιδιά βλέποντας τα πάθη των γέρων εξανθρωπίζονται. Βλέποντας όλη αυτή την ιστορία που έχει να κάνει με την αρχαία τραγωδία , έχουμε τη ελπίδα ότι το κοινό θα φύγει από την αίθουσα και θα έχει πάρει κάτι. Θέλουμε ο άνθρωπος που θα φύγει από την αίθουσα να μην θέλει να πεθάνει, να θέλει να ζήσει ακόμα μια μέρα. Αυτό είναι το μυστικό των μεγάλων συγγραφέων και των μεγάλων έργων."

Νικήτας Τσακίρογλου: "  Η παράσταση γεννήθηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, πήγε στο Βελιγράδι και εκεί τελείωσε μαζί με την θητεία μου σαν καλλιτεχνικός διευθυντής. Δουλέψαμε δημιουργικά 4 μήνες για να δημιουργηθεί αυτή η παράσταση, καθημερινά. Με την εμπειρία που έχω πενήντα χρόνια στο θέατρο, πρόκειται για μία διαφορετική παράσταση, την οποία δεν μπορώ να την εντάξω στις παραστάσεις αυτές τις συμβατικές που δημιουργούνται απλά για να παρουσιαστούν στο κοινό. Δεν ακολουθεί την περπατημένη ενός κρατικού θεάτρου. Αντίθετα είναι μία δημιουργία που φτιάχτηκε στον δρόμο, επηρεασμένη από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, με την δολοφονία του νέου αυτού πλάσματος που μας επηρέασε πάρα πολύ καθώς δεν τα βίωνε μόνο η Αθήνα αλλά και η Θεσσαλονίκη. Εκεί ακουμπάει αυτή η παράσταση. Το γεγονός αυτό την έκανε σύγχρονη. Και σήμερα είναι σύγχρονη αυτή η παράσταση γιατί ο Σαίξπηρ από τότε διαπραγματεύεται το θέμα της κρίσης της εξουσίας. Επειδή βιώνουμε και τώρα κρίση, το έργο εξακολουθεί να είναι σύγχρονο.
Είναι μία παράσταση διαφορετική βασισμένη πάνω σε μία διαφορετική δουλειά με σπουδαίους συνεργάτες και ηθοποιούς, νέους ανθρώπους. Εγώ είμαι ο γεροντότερος σε αυτήν την παράσταση και παίρνω δύναμη και ενέργεια από τα νέα παιδιά που συμμετέχουν, τους 20 ηθοποιούς και τους τρεις μουσικούς. Μέσα από αυτή την ροκ μουσική Είναι μία ροκ σκληρή θυμωμένη παράσταση όπως την έχει γράψει ο Σαίξπηρ στην εποχή του. Μακάρι να μην υπήρχαν αυτά τα κοινωνικά, τα πολιτικά γεγονότα ώστε τα έργα να μην είναι πλέον σύγχρονα αλλά φαίνεται ότι τα προβλήματα από την γέννηση του πολιτισμού και εννοώ την αρχαία τραγωδία, υπάρχουν και θα υπάρχουν και δυστυχώς .Μακάρι η τέχνη κάποια στιγμή να ασχοληθεί με άλλα πράγματα.



Συνέντευξη με τον Παύλο Χαϊκάλη


«Πρέπει να δώσουμε στο περιττό και στο απαραίτητο την θέση που τους αξίζει!»

Ένα βότσαλο στην λίμνη της καθημερινότητάς μας πέφτει από τις 11 Νοεμβρίου στο Θέατρο Γκλόρια. Εξήντα περίπου χρόνια μετά την πρώτη προβολή της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου, ο Παύλος Χαϊκάλης συναντά επί σκηνής τον ρόλο του Μανωλάκη Σκουντρή που δεν ταξίδεψε ποτέ έξω από τα ήρεμα νερά του οικογενειακού του βίου. Όλη η γοητεία του ήρωα: η μεταμέλεια και η αθωότητα του, μας λέει από τον άνετο καναπέ του σκηνικού ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης, που μιλάει με πάθος για το ελληνικό έργο, στέκεται με σεβασμό απέναντι στο μεγαλείο των ηθοποιών που πρωτοδίδαξαν αυτούς τους ρόλους και πιστεύει στον επαναπροσδιορισμό όσων έχουμε θυσιάσει στο βωμό του χρήματος.

Θέλατε πάντα να ερμηνεύσετε το ρόλο του Μανώλη Σκουντρή;
Το συγκεκριμένο έργο όπως και άλλα δυο έργα του Σακελάριου είναι από τα αγαπημένα μου και πιστεύω ότι έχουν πολύ υλικό σαν θεατρικά έργα και αξίζει το κόπο να παρουσιαστούν στο  κοινό για να δει την μαεστρία των συγγραφέων, τις καταστάσεις εκείνης της εποχής, την διαχρονικότητά τους και τον τρόπο που διαχειρίζονται το θέμα γυναίκα, το οποίο για μένα έχει μεγάλη σημασία σε μια εποχή που μετράμε τα πάντα. Ο παράγων γυναίκα και ο παράγων χρήμα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μας και νομίζω ότι αυτό αναδεικνύεται μέσα από το έργο. Ο Σκουντρής είναι ένας άνθρωπος που μετράει ακόμα και το φως . Και στην εποχή που ζούμε είναι κάποια πράγματα που πρέπει να αναθεωρήσουμε, όπως είναι η διαχείριση του χρήματός μας. Τόσο στο περιττό όσο και στο απαραίτητο πρέπει να τους δώσουμε την ανάλογη θέση που τους αξίζει.

Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση από αυτή την άποψη λειτούργησε ως ένα βότσαλο στην λίμνη;
Ναι πάντοτε πιστεύω ότι ένα ταρακούνημα μπορεί να δημιουργήσει μια αφύπνιση και έναν επαναπροσδιορισμό των στόχων και των σχέσεων του ανθρώπου γιατί έχουμε χαθεί μέσα στα τετριμμένα της καθημερινότητας χωρίς να υπολογίζουμε τις σωστές αξίες. Αυτή η ευημερία για παράδειγμα που ζούσαμε για μένα αποτελούσε ισοπέδωση των πάντων. Άρα η κρίση είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν και δεν την είχαμε πάρει χαμπάρι. Τώρα ζούμε τα αποτελέσματα της κρίσης. Νομίζω όμως ότι αυτό μπορεί να αφυπνίσει τον κόσμο προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης ώστε να δούμε την ζωή με άλλο μάτι. Ακόμα και να προσδιορίσουμε πραγματικά ιδεώδη τα οποία είχαμε θυσιάσει στον βωμό του χρήματος.

Τι αγαπάτε πιο πολύ στον ήρωα σας και που τον συναντάτε σε εσάς;
Την μεταμέλεια του μέσα από την πράξη, την οποία έκανε. Όλο το έργο νομίζω ότι είναι αυτή η μεταμέλεια ενός ανθρώπου που δεν έχει ζήσει, δεν έχει ταξιδέψει πνευματικά και συναισθηματικά, έχει μείνει κλεισμένος μέσα στην καθημερινότητα. Με γοητεύει πολύ η αθωότητα σε αυτόν τον άνθρωπο. Δεν είναι κακός, ούτε τσιγκούνης με την στενή έννοια. Μην ξεχνάμε ότι το έργο αυτό έρχεται και μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο και από καταστάσεις που η χώρα άρχισε πάλι να αναγεννιέται και υπήρχε μια κατάσταση όπου τα πράγματα ήταν όντως μετρημένα. Γι αυτό και ο ήρωας έχασε τον έλεγχο και ξέφυγε, έτσι έγινε μίζερος ενώ δεν  νομίζω ότι είναι πραγματικά μίζερος αυτός ο άνθρωπος. Πιστεύω πως τον έχω συναντήσει σε αρκετά χρόνια της ζωή μου που η οικονομία για μένα ήταν σημαντικός παράγοντας ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω κάποια πράγματα, με την έννοια της οικονομίας και της σωφροσύνης γιατί κάνουμε και μια δουλειά που είναι λίγο αβέβαιη. Σίγουρα όμως δεν θαμπώθηκα ποτέ από κάτι περιττό στο οποίο να επενδύσω για το μέλλον. Πάντα προσπαθούσα να απλώνομαι ως εκεί που έφταναν τα πόδια μου.

Πως εξηγείτε την στροφή στα παλιότερα θεατρικά έργα;
Είναι ανάγκη να δείξουμε έργα στον κόσμο που είναι δικά μας. Θέλω ας πούμε να ανεβάσω το «Ένας ήρωας με παντούφλες» , το οποίο θεωρώ ότι στέκεται με πολύ μεγάλη άνεση στο παγκόσμιο δραματολόγιο. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να στρεφόμαστε μόνο σε ξένα έργα τα οποία μιλάνε για τα εσώψυχα ή για οποιεσδήποτε καταστάσεις που είναι λίγο τραβηγμένες από τα μαλλιά στο φινάλε όταν έχουμε δικά μας πράγματα που έχουν τόση αξία. Έχουμε συγγραφείς που είναι πραγματικά σπουδαίοι, γιατί τους έχουμε αφήσει. Είναι εκπληκτικός ο Τένεσσυ Ουίλιαμς αλλά δεν νομίζω ότι έχει να πει κάτι σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Υποκλινόμαστε όλοι σε αυτούς τους μεγάλους συγγραφείς. Εμείς όμως δεν έχουμε δικούς μας να δείξουμε; Και δεν είναι επιδερμικά αυτά τα έργα , ούτε εμείς προσπαθούμε μονάχα να περάσουμε τα λόγια του έργου. Παίρνει χρόνια να καταλάβει κανείς την αξία τους. Έτσι παρεξηγούσαν κάποτε και τον συγχωρεμένο τον Δαλιανίδη, όταν έκανε τα μιούζικαλ, ποτέ δεν καταλάβαμε στην χώρα αυτή την αξία του Φίνου, μετά το καταλάβαμε εκ των υστέρων, μετά αναλύσαμε τι είναι αυτοί οι ηθοποιοί, όπως ο Αυλωνίτης ή η Βασιλειάδου, όταν μέσα από τις τηλεοπτικές επαναλήψεις ανακαλύπταμε το μεγαλείο τους. 

Πως επιδρά στην ψυχολογία ενός ηθοποιού το γεγονός ότι ερμηνεύει έναν ρόλο που έχει παιχτεί από πολύ μεγάλους ηθοποιούς;
Δεν πας να κάνεις κόντρα. Το κοινό βέβαια κάνει πάντα συγκρίσεις, οι συγκρίσεις όμως αυτές εμποδίζουν από το να δει κανείς την προέκταση και την εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να μένεις στο πως παίχτηκε ο ρόλος από κάποιον άλλον. Μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι ηθοποιοί που εμείς τους έχουμε ως πρότυπο από το θέατρο και τον κινηματογράφο, και άλλοι ακόμα που εμείς δεν τους ξέρουμε γιατί δεν έτυχε να τους δούμε, είναι εκείνοι που δίδαξαν πως παίζονται οι ρόλοι. Σε αυτούς πατήσαμε εμείς μοιραία. Άρα δεν μπορείς ούτε να τους αποποιηθείς , ούτε να τους πετάξεις. Στέκεσαι με πολύ μεγάλο σεβασμό και το κοινό πρέπει να κατανοήσει αυτόν τον σεβασμό γιατί δεν πάμε να αποδείξουμε τίποτα , ούτε να συγκριθούμε. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ 
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΣΩΖΟ



Χάρης Σώζος: Μια ζωή γεμάτη από ρόλους!!!!

Ευτύχισε να ατσαλωθεί ως ηθοποιός στο Θέατρο Τέχνης, με σκηνοθεσίες του Κουν και του Λαζάνη, συμμετοχές στο Φεστιβάλ Αθηνών, παραστάσεις στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο. Η καριέρα του ένα ατελείωτο καρέ από ρόλους στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, χωρίς ποτέ να τυποποιηθεί ή να παγιδευτεί σε μια μανιέρα. Ο λόγος για τον Χάρη Σώζο , τον οποίο αυτή τη σεζόν συναντάμε στον ρόλο ενός κλασικού, αθεράπευτου γυναικά, όπως είναι ο Γιώργος στην αξέχαστη κωμωδία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, «Ένα βότσαλο στην Λίμνη», που ανεβαίνει από 11 Νοεμβρίου στο θέατρο Γκλόρια, με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Παύλο Χαϊκάλη.
Οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη είναι ο πρώτος ρόλος που ερμηνεύει στο θέατρο και ακολουθούν «Επτά Επί Θήβας», «Ειρήνη», «Ιππής», «Αχαρνής», «Πέρσες», «Βάκχες», «Ορέστεια», «Σφήκες» καθώς και αμέτρητοι ρόλοι σε έργα των Ντάριο Φο, Γκολντόνι, Μίλλερ, Μαριβό, Σαίξπηρ, Γκόγκολ, Μπρέχτ, Φειντό, Νήλ Σάιμον, Έρτμαν, Ίβσικ, Μπότο Στράους, Καμπανέλη, Κορομηλά, Πρετεντέρη, Διαλέγμενου: «Όταν απεφοίτησα από την σχολή είχα ήδη πείρα ηθοποιού δέκα ετών. Από το δεύτερο κιόλας έτος έπαιζα» εξομολογείται ο ίδιος μιλώντας για την τεράστια πορεία του στο θέατρο. «Δεκαεννιά χρονών άλωσα την Επίδαυρο. Τώρα καμιά φορά μου λένε « άντε και στην Επίδαυρο…» και τους λέω «τώρα τι να την κάνω;». Έπαιζα συνεχόμενα 14 ολόκληρα χρόνια, όπως και στο Ηρώδειο». Σήμερα τον συναντάμε στο θέατρο Γκλόρια , όπου πρόκειται να υποδυθεί τον Γιώργο, τον κολλητό του Μανωλάκη Σκουντρή, έναν κλασικό μπόν βιβέρ, όλων των εποχών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας και έναν αθεράπευτο εραστή του γυναικείου φύλλου: «Είναι ένας ξεκάθαρος χαρακτήρας ως προς τους στόχους που έχει. Πάνω σε αυτόν τον άξονα τον ψάχνω και εγώ. Ο Γιώργος είναι ένας χαρακτήρας διαχρονικός. Θα τον συναντούσαμε και πριν  10 χρόνια και σήμερα και μετά από 10 χρόνια και μετά από 100. Βέβαια είναι και λιγάκι μούτρο, γιατί μην ξεχνάμε ότι είναι και παντρεμένος. Δηλαδή είναι ψιλοανηθικούλης κατά βάθος. Είναι ένας άνθρωπος που έχει την γυναίκα του στο σπίτι αλλά λέει και τα παραμυθάκια του, τάχα ότι έχει συμβούλιο ή έχει δουλειά και κάνει την ζωούλα του. Είναι ο χαρακτήρας που νομίζω υπάρχει σε όλους τους Έλληνες. Όλοι οι άνδρες τουλάχιστον κάποια στιγμή θα θέλαμε να έχουμε την γυναίκα στο σπίτι αλλά να μπορούμε να έχουμε και την άνεση να κάνουμε και την «αλητεία» μας , κατά κάποιο τρόπο. Όσοι μπορούν την κάνουν. Έ ο Γιώργος είναι ένας απ’ αυτούς». Και ο ίδιος δεν κρύβει ότι έχει μέσα του αρκετά στοιχεία του ρόλου: «Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που θέλω να περνάω καλά. Είμαι και λίγο «ατακτούλης»» δηλώνει.» Τον ρόλο ωστόσο τον επέλεξε κυρίως εξαιτίας της διαχρονικότητας του έργου ειδικά στην σύγχρονη εποχή αλλά και εξαιτίας της θεατρικής του συνύπαρξης για πρώτη φορά με τον Παύλο Χαϊκάλη σε ένα δυνατό πινγκ πόνγκ ερμηνειών: «Το έργο είναι σαν έχει γραφτεί σήμερα». Ίσως γιατί η ιδιοσυγκρασία και η οικονομία μας δεν έχουν αλλάξει; «Ακριβώς. Είμαστε και ερωτιάρηδες και συντηρητικοί και οικονόμοι όταν δεν έχουμε και σπάταλοι όταν έχουμε . Γι αυτό και είπα αμέσως το ναι σε αυτή την πρόταση.  Είναι φοβερά σημερινό έργο. Σε σημείο που θα μπορούσαμε να μην έχουμε κρατήσει και την εποχή και να το παίζαμε σαν να ήταν ένα σημερινό έργο. Όταν μπαίνει ο Μανώλης και λέει «εεπς τι έγινε ρε παιδιά εδώ; Μπαίνει χράτς κλείστο φώς, βγαίνεις , χράτς άναφτο», μου απαντάει δίνοντάς μου αφορμή να τον ρωτήσω αν υπάρχουν δικά του στοιχεία και στον ρόλο του Μανώλη Σκουντρή: «Πάρα πολλά. Στην προσωπική μου ζωή. Και είμαι γκρινιάρης με αυτά τα θέματα. Κάποτε μου είχε χαλάσει ο θερμοσίφωνας και αναγκάστηκα κάποιες μέρες να πλυθώ με το κατσαρολάκι, όπως πλενόμουνα παλιά στην Εύβοια και με μια λεκανίτσα μικρή νερό, ζεστό, πλενόμουνα ολόκληρος. Το τι νερό ξοδεύουμε όταν κάνουμε ντούς, ενώ χρειαζόμαστε μια λεκανίτσα μικρή. Πολύ σπατάλη. Και τώρα αυτό τον καιρό με την οικονομία… Θα μπορούσαμε να εξοικονομούμε. Πιστεύω ότι ο επόμενος πόλεμος θα γίνει για το νερό όχι για το πετρέλαιο ή την ενέργεια». Όσο για το βότσαλο της οικονομίας που έπεσε στην λίμνη της καθημερινότητάς μας: «θεωρώ ότι αυτό ήταν το μόνο βότσαλο που δεν χρειαζόταν να πέσει στην λίμνη. Μας έχει φέρει πάρα πολύ πίσω. Το βότσαλο που έπεσε δεν έκανε απλώς κάποιους ήρεμους κύκλους στην λίμνη έφερε πολλά κύματα. Έφερε μποφόρ για να μην πω τσουνάμι και ποιες θα είναι οι συνέπειές του είναι ακόμα άγνωστο. Εύχομαι και ελπίζω να είναι με τις λιγότερες δυνατές απώλειες». Στην ζωή του έχει παίξει πολλούς κωμικούς ρόλους όπως και δραματικούς, ο ίδιος ωστόσο θεωρεί τον εαυτό του δραματικό ηθοποιό. «Πιστεύω ότι είμαι θέσει κωμικός ηθοποιός και όχι φύσει κωμικός ηθοποιός, όπως ο Χαϊκάλης ή ο Βέγγος. Εγώ παίζω κωμικά και αλλά δεν είμαι κωμικός ο ίδιος». Μέχρι τώρα έχει καταφέρει να μην τυποποιηθεί και να μην παγιδευτεί σε μια μανιέρα προσπαθώντας να κάνει αντίθετα πράγματα που τον ξεκουράζουν και τον ανανεώνουν.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ