Pages

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ BLITZ- CINEMASCOPE

Sssh! Το τέλος του κόσμου πλησιάζει… στο Bios


Οι Blitz ενώνουν το θέατρο με τον κινηματογράφο δίνοντας ένα αποτέλεσμα που ξεπερνά κατά πολύ και τα δυο και ακούει στο όνομα Cinemascope: Ένα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου – συμπαραγωγή της ομάδας και του Bios- εγκαινιάζοντας για πρώτη φορά την ψηφιακή πλατφόρμα Silend Sound Show  (SSSh!)  από 3 έως 27 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Συνέντευξη ΩΡΚΑ- "Μάθημα" & "Ενοικιαστής"

Ώρα συνάντησης με το
τέλος της λογικής...

Μια πολύ συγκροτημένη νεα-
νική θεατρική ομάδα δίνει τη
δική της «Ώρα συνάντησης» με
το κοινό πάνω από «Κοινές
ανησυχίες» που βασανίζουν τα
μέλη της από 28 Μαΐου στο
Θέατρο Παραμυθίας, διαβά-
ζοντας ανάποδα τη λογική
μέσα από τα δυο μονόπρακτα
του Ευγένιου Ιονέσκο
«Μάθημα» και «Νέος ενοικια-
στής», σε σκηνοθεσία Λουκά
Ζήκου.
Το ταξίδι της «ΩΡΚΑ» (Ώρα
Κοινής Ανησυχίας), που όπως
δηλώνουν και οι ίδιοι «ουδεμία
σχέση έχει με το (κατά τ’ άλλα
συμπαθές) περιώνυμο θηλα-
στικό, ξεκίνησε το φθινόπωρο
του 2008, όταν οι Σάλλυ Αση-
μάκη, Γιάννης Βογιατζής, Χρή-
στος Δοδόπουλος, Γιώργος
Κομνηνάκης, Ιωάννα Λεούση,
Ανθή Λουκάτου και Παυλίνα
Τσίκνα διασταύρωσαν τις
εμπειρίες τους ύστερα από
πολύχρονες θεατρικές προ-
σπάθειες και αποφάσισαν να
μιλήσουν για όλα όσα τους
ταλαιπωρούν, τους βασανί-
ζουν και τους διασκεδάζουν.
«Η “ΩΡΚΑ” είναι ένα πεί-
ραμα, μια απόπειρα σύνθεσης
διαφορετικών-συμπληρωματι-
κών, αλλά και αντιφατικών
ανησυχιών, σε ένα πρωτότυπο
δημιουργικό εγχείρημα με
στόχο έναν μόνιμο διάλογο με
τα όρια του κόσμου και του
εαυτού της, με τα σύνορα της
θεατρικής σκηνής και έκφρα-
σης και με όχημα τη συλλογική
και από κοινού δημιουργία
ηθοποιών, σκηνογράφων, μου-
σικών και άλλων καλλιτεχνών»,
μας λένε δίνοντας το καλλιτε-
χνικό τους στίγμα.
Μετά το «Θα ‘θελα κάτι να
συμβεί», μια θεατρική πρό-
ταση βασισμένη στο έργο του
Βιτόλντ Γκομπρόβιτς, που είχε
παρουσιαστεί το 2009 στο θέα-
τρο Άλεγκτον, η ομάδα επιχει-
ρεί να βυθιστεί στον παράλογο
κόσμο του Γαλλορουμάνου
συγγραφέα, «διαβάζοντας
λογικά το παράλογο και πα -
ρου σιάζοντας παράλογα το
λογικό, θέτοντας ερωτήματα
για τις κοινωνικές πιέσεις, τις
απαιτήσεις της ζωής, τον
θάνατο και τον εγκλεισμό…».
Όσο για το ύφος: «Επιλέ-
ξαμε να προσεγγίσουμε τα δυο
κείμενα όσο το δυνατόν ρεαλι-
στικότερα, για να αντιλη-
φθούμε πού ακριβώς μας οδη-
γούν οι επιλογές που κά νουμε
(ή νομίζουμε ότι κά νουμε) στη
ζωή μας. Ανακαλύψαμε, έτσι,
ότι ο Ιονέσκο, με βασικό εργα-
λείο το πικρό γέλιο, οδηγεί
(συμβολικά και εν μέρει πραγ-
ματικά) τους ήρωές του στην
ακύρωση των βασικότερων
επιλογών ζωής που έχουν
κάνει…», μας λέει ο σκηνοθέτης
της παράστασης Λουκάς
Ζήκος.
«…Στο “Μάθημα” ο Καθη-
γητής αδυνατεί να επιτελέσει
το κοινωνικό-επαγγελματικό
του έργο, να εκπληρώσει
δηλαδή τις απαιτήσεις του κοι-
νωνικού μοντέλου του καθη-
γητή, ενώ η Μαθήτρια αδυνα-
τεί να πράξει αυτό που υποδη-
λώνει η ιδιότητά της, δηλαδή να
μάθει. Έτσι οδηγούμαστε σε
έναν συμβολικό θάνατο του
“παραφουσκωμένου” από τις
γνώσεις μαθη τή, που μας κά -
νει να αναρωτηθούμε για τη
ζω ή του μετά την “αποφοί-
τηση”. Στον “Νέο ενοικιαστή”
-όπου ο συγγραφέας εστιάζει
στη μοναξιά του σύγχρονου
ανθρώπου και στο “αντίδοτο”
που αυτός ψάχνει: Τη συγκέν-
τρωση αγαθών, την κατανά-
λωση-, ο Κύριος “οργανώνει”
τόσο λεπτομερώς την εγκατά-
στασή του στο (αρχικά άδειο)
νέο του διαμέρισμα και οχυ-
ρώνεται απ’ τον έξω κόσμο
στοιβάζοντας τα πράγματά του
στο νέο του δωμάτιο. Στο τέλος
όμως αδυνατεί να ζήσει, εξαι-
τίας αυτής ακριβώς της “ορθο-
λογικής οργάνωσης” που του
επιβάλλεται από την κοινωνία.
Δεν μένει χώρος ούτε για τον
κόσμο ούτε για τον ίδιο και έτσι
πνίγεται μέσα στον ασφυκτικό
κλοιό των ίδιων των επίπλων
του».


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
METRO

"Η Μνηστή"- Συνέντευξη με την Ευα Κουκούτση

«ΜΝΗΣΤΗ»: Η ΘΕΪΚΉ
ΜΗΤΕΡΑ
ΤΟΥ ΝΤΥΡΑΝΖΕ


Μετά τις δυο performances
αφιερωμένες στον Philip Dick
«Συμβαίνουν μόνο στη φαντα-
σία μας 1 και 2» και τις φάρσες
«Νου νούς-Μπερνικέλ» των Ντι-
βερνουά - Μάτερλινκ, η ομά δα
«Ζάω-Ζω» παρουσιάζει τη
«Μνηστή» του σύγχρονου Γάλ-
λου συγγραφέα Ξαβιέ Ντυ-
ρανζέ, που συνεχίζει τις παρα-
στάσεις του στο Στούντιο Μαυ-
ρομιχάλη μέχρι τα τέλη Μαΐου.
«Ο συγγραφέας αντιπαραθέτει
τη μάχη δύο ιδεών: Είναι ο
πόλεμος ένα αναπόφευκτο κα -
κό ή είναι δυνατή η πραγμά-
τωση της γης της επαγγελίας;
Σε ένα άλλο επίπεδο παρακο-
λουθούμε τη ζωή μιας οικογέ-
νειας που προσπαθεί να για-
τρέψει τα τραύματα ενός εμφυ-
λίου που συνεχίζει να τη μολύ-
νει, αφού ο εχ θρός είναι πλέον
αυτός που σκέφτεται. Συγχρό-
νως, τίθενται τα ερωτήματα:
Ποιανού τις ιδέες σκεφτόμαστε;
Είναι πράγματι δικές μας ή τις
έχουμε αποδεχτεί χωρίς κρι-
τική εξέταση; Μέσα σε όλα
αυτά, ένας παιδικός έρω τας
προσπαθεί να επιβιώ σει σ’
έναν κόσμο γε μά το φόβο,
μίσος και προκαταλήψεις, που
διχάζουν τον νου και την
ψυχή», λέει η σκηνοθέτης της
παράστασης και μέλος της ομά-
δας που ιδρύθηκε το 2003, Εύα
Κουκούτση. «Η “Μνηστή”, την
οποία υποδύεται η Μαργαρίτα
Μακαρούνη, είναι μια γυναίκα
που φέρει από βιασμό ένα
παιδί του “εχ θρού”. Μια
γυναίκα ερωτευμένη με τον
παιδικό της έρωτα, που θέλει
να ξεχάσει και να ζήσει και
που στην πορεία συμφιλιώνε-
ται μ’ αυτό που της συνέβη,
ενώ συμβολικά παραπέμπει
στο αρχέτυπο της Θεϊκής Μητέ-
ρας, που υπάρχει σε όλες τις
θρησκείες».. Στα συντρίμμια
της ηθικής του πολέμου, ο Ντι-
ρανζέ δίνει ένα από τα καλύ-
τερα έργα του, κερδίζοντας το
στοίχημα της συγχώρεσης και
της αγάπης κόντρα στα μίση
και τις συγκρούσεις. «Οι χαρα-
κτήρες του είναι απλοί άνθρω-
ποι, που υφίστα νται την αλλοί-
ωση σώματος και ψυχής που
επιφέρει ένας πόλεμος, η
οποία επιδρά διαφορετικά
στον καθένα τους, ανάλογα με
τον χαρακτήρα τους. Η γλώσσα
του είναι μια σύ ζευξη ακραίου
ρεαλισμού και άκρατου λυρι-
σμού. Με λεπτό χιούμορ, μιλάει
για τα σύγχρονα προβλήματα,
τοποθετώντας τα σε μια ιστο-
ρική προοπτική».


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ

Συνέντευξη με την Θέμιδα Μπαζάκα

«Η ζωή σε σπρώχνει
σε ρουτίνα για να
νιώθεις ασφαλής,
όχι ελεύθερος…»


Ο ρόλος της Μπρέντα στο New
Electric Ballroom (θέατρο
Χώρα) υπό τη σκηνοθετική
καθοδήγηση του Δημήτρη Καρα-
τζά γίνεται αφορμή για μια συ -
νάντηση με τη Θέμιδα Μπα ζάκα,
την οποία η επόμενη χρονιά θα
βρει στο Τσίλερ, στα έργα «Αιμι-
λία Γκαλότι» του Λέ σινγκ και «Η
Μητέρα του σκύ λου» του
Μάτεση.
To 1985 κερδίζει το βραβείο
Α’ γυναικείου ρόλου στο
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για
την ερμηνεία της στα «Πέτ -
ρινα Χρόνια» του Παντελή
Βούλγαρη και οι κριτικοί
την αποθεώνουν: «Όλοι μου
έλεγαν “τώρα θα φύγεις,
που θα αρχίσουν τα
τηλέφωνα να χτυπάνε;”».
Εκείνη όμως δεν τους
ακούει. Ακολουθεί τον
άντρα της, έναν φτωχό
Ιάπωνα-Αμερικανό μουσικό,
τον οποίο γνώριζε μόλις
έναν μήνα, στην άλλη άκρη
του Ατλαντικού. Πολλοί την
κατακρί νουν, η ζωή όμως τη
δικαιώνει: «Πήγα σε μια
άγνωστη χώρα, έκανα παιδί
και δούλευα πέντε χρόνια:
Έπλενα πιάτα, δούλευα στο
θέατρο, σκούπιζα το θέα -
τρο... Αυτό θεωρήθηκε
ακραίο. Για μένα δεν ήταν.
Τώρα που το σκέφτομαι λέω
“πλάκα είχε”… Επικρίθηκα
γι’ αυτό. Με είπαν επιπό -
λαιη, τρελή… Όμως η ζωή
τούς διέψευσε…».
Το τηλέφωνό της ξανα -
χτυπά για δουλειά τον Αύ -
γουστο του 1986, ενώ είναι
στην Αμερική και έχει ήδη
μια κόρη και αυτό για να
αντικαταστήσει μια ηθο -
ποιό. «Ούτε καν πρώτη επι-
λογή. Ενώ δεν υπήρχε
έντυπο τότε που να μην έχει
γράψει για την ερμηνεία
μου, ουσιαστικά κανείς δεν
ήθελε να δουλέψει μαζί
μου», λέει καταγγέλλοντας
τη ζήλια, την έπαρση και
την αναξιοκρατία αυτής της
χώρας. Όλα όσα της έλεγαν
πως θα συμβούν πριν φύγει
ήταν γραφτό να συμβούν
μετά την επιστροφή της.
«Επέ στρεψα γιατί έπρεπε.
Τότε ήταν ωραία στην
Ελλάδα. Ίσως μετάνιωσα
που δεν κράτησα ανοιχτή
μια πόρτα. Έπρεπε να δου-
λεύω εδώ και να βγάζω κά -
ποια χρήματα, γιατί μέχρι
τότε δεν μπο ρούσα να ζήσω
με τα λεφτά που έπαιρνα
από τις ταινίες. Άρχισα να
κάνω τηλεόραση κι έβγαζα
λεφτά για να ζω, όχι για να
γίνω πλούσια».
Γενικά δεν έχει παράπονο
από τη ζωή της: «Η ζωή μου
πήγαινε παράλληλα με τις
επιθυμίες μου. Έχω μια γε -
μάτη ζωή και μου δίνεται η
ευκαιρία να είναι ακόμα πιο
γεμάτη επειδή έχω αυτό τον
χαρακτήρα. Έχω κάνει πολ -
λά πράγματα και έχω ακό -
μα όνειρα και σχέδια για
χίλια δυο άλλα».
Ανάμεσα στα οποία το να
ζήσει κάποια στιγμή στο
Μπου ένος Άιρες. Και το δικό
της διαβατήριο στη ζωή ω -
στόσο μουτζουρώθηκε από
φό βους και τραύματα: «Και
πολλοί φόβοι με νίκησαν
και τη ζωή μου στο φουλ δεν
έχω ζήσει. Νιώθω ότι έχω
δημιουργήσει τέτοιες συνθή-
κες τριγύρω μου που μου
απαγορεύουν να επι λέξω
αυτό που πραγματικά θέλω.
Η ζωή σε σπρώχνει σε κλισέ
και ρουτίνα για να νιώθεις
ασφαλής, όχι ελεύθερος».
Σήμερα μένει απέναντι
από το Μουσείο Σύγχρονης
Τέχνης. «Το κέντρο μου αρέ-
σει, γι’ αυτό σε όσες χώρες
έχω ζήσει έμενα στο κέντρο.
Έχει μια ζωντάνια που σου
επιτρέπει να γυρίζεις ακόμα
και αργά τη νύχτα. Στην Α -
θήνα αυτό δεν ισχύει. Το ‘94-
‘95 δούλευα στο Τσίλερ. Είχε
ανοίξει τότε το Γκούρου
στην πλατεία Θεάτρου. Έ -
φευ γα μετά την παρά σταση
και περπατούσα ως εκεί
μόνη μου. Κάτι τέτοιο στην
κακόφημη περιοχή του Lowery
East End της Ν.Υ. όπου
ζούσα ήταν απαγορευτικό.
Τώρα περπατάς πα ντού στη
Ν. Υόρκη ό,τι ώρα θέλεις.
Εδώ δυστυχώς δεν μπορείς.
Αυτό με πληγώνει φοβερά».


ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR

Steven Berkoff- "Shakespeare' s Villains"

Steven Berkoff:
Aπό τον James
Bond στον Σαίξπηρ


«Οι “κακοί” του Σαίξπηρ βρί-
σκονται εκεί για να υπενθυμί-
ζουν σε εμάς του “καλούς” ότι
είμαστε στη σωστή πλευρά της
ζωής, ενώ ταυτόχρονα μας δια-
περνούν ένα ή δυο ρίγη συγ-
κίνησης, ώσπου ο “κα κός” να
αγγίξει ή και να φτάσει στον
απόλυτο σκοπό του».
Από τον πρωταγωνιστικό
ρόλο στον «Μάκβεθ» ως τον
κακό Ρώσο συνταγματάρχη
στο «Octapussy» του Bond, o
Steven Berkoff έχει ενσαρ κώσει
τους περισσότερους από τους
πλέον αξιομνημόνευτους κα -
κούς ήρωες κατά τη διάρ κεια
μια διαπρεπούς θεατρικής και
κινηματογραφικής καριέρας.
Από τις 18 ως τις 20 Μαΐου,
η Αττική Πολιτιστική Εταιρεία
παρουσιάζει στο θέατρο του
Ιδρύματος Κακογιάννη τον
δημοφιλή ηθοποιό, θεατρικό
συγγραφέα και σκηνοθέτη
στην παράσταση «Οι μοχθη -
ροί χαρακτήρες του Σαίξπηρ»,
στο πλαίσιο του θεάτρου Πέρα
από τα Όρια.
«Θα ξεκινήσω με τον Ιάγο,
αφού, με την πρώτη φράση
που ξεστομίζει, δίνει το έναυ-
σμα για όλη την υφή του
έργου: “Και ποιος είναι εκεί-
νος που θα πει ότι παίζω τον
κακό!...”. Μήπως, απλώς, να
απαγγείλω τρεις-τέσσερις στί-
χους και να “φύγω” από τον
χαρακτήρα, όπως κάνουν
πολλοί ήρωες στις ταινίες του
Γούντι Άλεν, γυρίζοντας πρό-
σωπο ξαφνικά προς το κοι -
νό;», αναρωτιέται και συνεχί-
ζει: «Το βράδυ μόλις αρχίζει,
παρατηρώ τον εαυτό μου
στον καθρέφτη του καμαρι-
νιού και, σιγά-σιγά, ξετυλίγω
τον μονόλογο του Ιάγου, αρ -
γά, απειλητικά, δυσοίωνα και
απότομα. “Εύρηκα!”, αναφω -
νώ. Θα ξεκινήσω έτσι λοιπόν,
και το κοινό θα είναι σε θέση
να καταλάβει αμέσως το ύ -
φος. Περιγράφω, όσο μπο ρώ
πιο γλαφυρά, τον “μοχθηρό”
μου ήρωα και φλυαρώ ως
ταπεινός ομιλητής, αλλά δεν
πρέπει να χάσω τον ρυθμό
της παράστασης και την
ουσία της και να τη μονοπω-
λήσω με ακατάπαυστες λέξεις
για πολύ».
Στον ρόλο του
κακού
Γεννημένος στο East End του
Λονδίνου το 1937, ο Berkoff
έχει υποδυθεί από τους κα -
κούς του «Βοnd» ως τον Άμλετ
και από τον διώκτη του
Rambo ως τον Κοριολανό. Τώ -
ρα μετα λαμπαδεύει αυτό τον
πλούτο εμ πειριών στα περιβό -
ητα κα θάρματα του Σαίξπηρ,
επιχειρώντας μια βουτιά στο
κα κό για να εξερευνήσει
κά ποιους από τους πιο σκο-
τεινούς χαρακτήρες του συγ-
γραφέα, όπως οι Ιάγος, Μάκ-
βεθ, Σάιλοκ, Ριχάρδος, Όμπε-
ρον αλλά και ο Άμλετ! Όχι
εύκολο για τον καθένα, αλλά ο
Berkoff αποσπά επευφημίες
για την προσπάθειά του να
αναμίξει στοιχεία διάλεξης
και κωμωδίας σε πορτραίτα
ηρώων που κατά κύριο λόγο
προκαλούν ρίγη φρίκης.

0 Μπέρκοφ παρουσιάζει στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη όλους τους «κακούς» του Σαίξπηρ

METRO
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR

"Δεν τον Περίμεναν"-Συνέντευξη Ιόλης Ανδρεάδη

"ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ": ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΜΗΣ…


Το σαλόνι μιας μεσοαστικής οικογένειας. Από την άλλη πλευρά, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου βρίσκεται εξόριστος κάποιος συγγενής τους. Δυο πραγματικότητες που τέμνονται στην παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη, η οποία, μετά την πρεμιέρα στο Lincoln Center Theater Directors’ Lab της Nέας  Υόρκης, ετοιμάζεται να παρουσιαστεί στον Πολυχώρο Αθηναΐς (5-8 Μαΐου), σε σύλληψη, σκηνοθεσία και ερμηνεία της ίδιας με την ομάδα «One Way Eutopia».



Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με το θέατρο τόσο από την πλευρά της υποκριτικής όσο και από την πλευρά της συγγραφής και της σκηνοθεσίας;
Αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική αφού είδα μια παράσταση του Βασιλιά Ληρ στο Θέατρο Τέχνης το ‘99, γιατί οι ηθοποιοί που έβλεπα πάνω στη σκηνή μιλούσαν για πράγματα που με αφορούσαν. Διαβάζω και γράφω θεατρικά κείμενα επειδή τα πιο πολλά δε λέγονται και πρέπει να τα ανακαλύψεις. Ένα από τα στοιχεία της σκηνοθεσίας που αγαπώ είναι το ότι επιχειρείς να κάνεις πραγματική εικόνα ένα όνειρο, σε τρισδιάστατη μορφή. Με πραγματικούς ανθρώπους. Και το ότι δουλεύεις σε ένα δωμάτιο με αυτούς τους ανθρώπους -που έχεις και σε έχουν επιλέξει- για να μπλέξετε το δικό σου όνειρο με τα δικά τους. Ελπίζοντας το προϊόν της συνεργασίας σας να αφορά και μερικούς άλλους. Να μπορέσεις να επικοινωνήσεις.

Πως προέκυψε η ομάδα One Way> Eutopia και που παραπέμπει το όνομα του θιάσου;
Το «ευτοπία» προέκυψε επειδή η πρώτη παράσταση της ομάδας («Στην πόλη», 2007, Θέατρο Σημείο) είχε να κάνει με το ταξίδι σε μια ουτοπία. Το one way> είναι αναφορά στις ταμπέλες των δρόμων της Νέας Υόρκης, που σου δείχνουν πως μπορείς να πας μόνο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ότι προχωράς προς ένα συγκεκριμένο μέρος. (Κι ας βρεις τοίχο ή μια ουτοπία.) Η κίνηση προς κάπου συγκεκριμένα σε βοηθά να μη ζαλίζεσαι, να κρατιέσαι «μέσα στη φυγή».

Τι σε παρακίνησε να ασχοληθείς με το θέμα της επιστροφής;
Το να γυρίζεις σε μια πόλη, ή σε ένα σπίτι, ή το να ξαναβλέπεις τον ίδιο άνθρωπο μετά από καιρό συχνά δεν είναι επιστροφή σ’ αυτό που ήξερες. Είναι επιστροφή σε κάτι καινούριο, μ’ αυτή την έννοια επιστροφή στο μέλλον. Γιατί το παρόν, την καθημερινότητα της πόλης, του σπιτιού ή του ανθρώπου την έχεις χάσει.
 Άλλες φορές ταξιδεύεις σε μια καινούρια πόλη, γνωρίζεις έναν άνθρωπο ή ακούς μια ιστορία που δεν την είχες ξανακούσει και νομίζεις πως επιστρέφεις σε κάτι γνώριμο. Γιατί συνδέεις το καινούριο με κάτι άλλο, μια εικόνα που είχες δει ή φανταστεί.
Η επιστροφή έχει να κάνει και με την αποδοχή ή την απόρριψη. Νιώθει κανείς σπίτι του εκεί όπου του λένε καλημέρα και χαμογελάνε, ή εκεί που ο ίδιος δέχεται τη μέρα που του ξημερώνει με χαμόγελο.   

Πως προσεγγίζεται αυτή μέσα από την παράσταση;
Στην παράσταση, ο γιος μιας οικογένειας είναι στην εξορία. Εμείς βλέπουμε την καθημερινότητα από την οποία απουσιάζει, μια καθημερινότητα στην οποία η θέση του έχει –τουλάχιστον επιφανειακά- αναπληρωθεί. Ταυτόχρονα, η απουσία του επηρεάζει την καθημερινότητα της οικογένειάς του, βουβά, υπόγεια. Η επιστροφή του εξόριστου δεν προσεγγίζεται νοσταλγικά, αλλά σαν ένα γεγονός που θα ταράξει την ισορροπία. Και γι’ αυτό σαν ένα γεγονός επικίνδυνο και προβληματικό.

Η παράσταση είναι επηρεασμένη από τον πίνακα  του Ρέπιν μόνο ως σύλληψη ή υπάρχει μια διαλογική σχέση με το  συγκεκριμένο έργο;

Επιχειρούμε μια διαλογική σχέση. Μια ερμηνεία του πίνακα «Δεν τον περίμεναν» γέννησε την ιστορία της παράστασης, που μετά εξελίχθηκε ελεύθερα. Δεν είναι πιστή στο χώρο και το χρόνο του Ρέπιν, τη Ρωσία του 19ου αιώνα –αντίθετα, η ιστορία αυτή θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε πόλη, γι’ αυτό και υπάρχουν αναφορές σε πολλά και διαφορετικά μέρη του κόσμου- αλλά έχει επηρεαστεί από τους χαρακτήρες του, δηλαδή την οικογένεια και τον εξόριστο συγγενή που επιστρέφει. Και τις συγκεκριμένες αντιδράσεις τους στην επιστροφή του, που «δεν την περίμεναν», με την έννοια του ότι δεν ήταν έτοιμοι γι’ αυτήν.

Ποια αφηγηματική δομή ακολουθεί η παράσταση ;
Ο μεγάλος γιος της οικογένειας συλλαμβάνεται και στέλνεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τον έχει καταδώσει ο πατέρας του. Περνούν χρόνια. Η οικογένειά του δε μιλά γι’ αυτόν, αποφεύγει επίμονα αυτή τη συζήτηση. Και όπως γίνεται όταν αποφεύγουμε να μιλήσουμε για ένα θέμα που μας καίει και να το λύσουμε, το θέμα αυτό εκδηλώνεται με τη μορφή μιας ζαλάδας ή ενός βίαιου ξεσπάσματος με αφορμή κάτι άσχετο, ένα φαγητό που βγήκε αλμυρό. Κάποτε ο εξόριστος γιος επιστρέφει. Γίνεται δηλαδή ένας πλήρης κύκλος: η φυγή του, η ζωή της οικογένειάς του χωρίς αυτόν και η επιστροφή του.
Μεγάλο μέρος της αφήγησης στηρίζεται στη σωματική έκφραση των ηθοποιών. Δουλέψαμε με ένα κείμενο που αποτελείται μόνο από σκηνικές οδηγίες, και ο λίγος διάλογος που υπάρχει –σε απλά αγγλικά- προέκυψε στις πρόβες. Το ηχητικό τοπίο –ο ήχος που βγαίνει από την τηλεόραση- παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. Η χορογράφος της παράστασης Μαριέλα Νέστορα και η σκηνογράφος Sarah Edkins, με την οποία ξεκινήσαμε το πρότζεκτ στη Νέα Υόρκη το καλοκαίρι, εκτός από την κυρίως ιδιότητά τους, είναι παρούσες επί σκηνής επηρεάζοντας την έκβαση της ιστορίας.

Υπάρχουν κενά που δεν αναπληρώνονται και κάνουν την επιστροφή πιο μάταιη από την απουσία;
Σίγουρα κάποια κενά γεμίζουν αλλά δύσκολα αναπληρώνονται. Μακάρι να τα αναπληρώνουμε με φίλους και ταξίδια και έρωτες και θάλασσα και τη δουλειά που αγαπάμε!

Σε τι δεν θα επέστρεφες ποτέ;
Στο σχολείο. Η έλλειψη του πρωινού ξυπνήματος στις 7 δε μου έχει αφήσει κανένα κενό.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ

Συνέντευξη με την Ομάδα Vasistas

Vasistas: Φοβίες
και θέαμα στο
Hostel του Εθνικού



Η Α’ Σκηνή του Σύγχρονου
Θεάτρου Αθήνας είναι σχεδόν
έτοιμη να φιλοξενήσει από τις
5 Μαΐου, στο πλαίσιο του
Group Hostel, την ομάδα
«Vasistas», που μετά τις παρα-
στάσεις «Get over it» - σε Γαλ-
λία και Αθήνα παρουσιά-
στηκε με τον τίτλο «Φαίδρες»-,
«Κόκκινη σκουφίτσα - Eγώ και
ο λύκος μου» και «Silence»
επιστρέφει με ένα θέαμα το
οποίο προσεγγίζει τις φοβίες
μέσα από τους κοινωνικούς
παράγοντες που τις προκα-
λούν και τους ψυχολογικούς
μηχανισμούς μέσα από τους
οποίους εκφράζονται.
Με κομμένη την ανάσα για
να προλάβει την πρόβα της
στο Εθνικό για τον Ορέστη του
Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γ.
Χουβαρδά, που θα παρουσι -
αστεί στην Επίδαυρο στο πλαί-
σιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η
Αργυρώ Χιώτη, ιδρυτικό μέ -
λος της ομάδας και σκηνοθέ-
της της παράστασης «Phobia-
Ένα θέαμα», μας συστήνει τη
«Vasistas» και ξεκαθαρίζει: «Η
παράσταση έχει δυο μέρη.
Εκείνο που ασχολείται με τη
φοβία και εκείνο που ασχο-
λείται με το θέαμα, καθώς επί-
σης με τον τρόπο που η φοβία
μετατρέπεται σε θέαμα και το
θέαμα γεννά τις φοβίες. Φο -
βία για μένα είναι ένα σύ μ -
πτω μα που μας προειδοποιεί
για ένα σωματικό μπλοκάρι-
σμα. Με αυτή την έννοια, το
έργο εξετάζει τους τρόπους με
τους οποίους το θέαμα δημι-
ουργεί τέτοιου είδους μπλο-
καρίσματα».
Το «Phobia» χτίστηκε σιγά-
σιγά, κατά τη διάρκεια της
χρονιάς, σε Αθήνα, Σαντορί -
νη, Μασσαλία και Βερολίνο.
«Ακριβώς επειδή θέλαμε να
αποφύγουμε τις γενικότητες
και τον διδακτισμό, ψάχναμε
έναν πολύ συγκεκριμένο άξο -
να. Οι συναντήσεις με ψυχο-
λόγους, ψυχιάτρους, ακόμα
και με διαφημιστές, μας βοή-
θησαν να οριοθετήσουμε την
έννοια της χειραγώγησης
μέσω του φόβου σε οτιδήποτε
αφορά στο θέαμα και στον
τρόπο που επηρεάζει την επι-
κοινωνία διαμορφώνοντας
μια συγκεκριμένη κοινωνική,
ψυχολογική και διαπροσω-
πική συμπεριφορά».
Η παράσταση ξεκινά με
μια διάλεξη βασισμένη σε κεί-
μενα των Henri Laborit, Guy
Debord, Jean Baudrillard,
Κωστή Παπαγιώργη, Michel
Foucault, σύμβολα, εικόνες,
καθημερινές λειτουργίες και
κείμενα που γράφτηκαν από
όλη την ομάδα.
Από εκεί αρχίζει η αφηγη-
ματική δομή, η οποία διανθί-
ζεται από ιλουζιονιστικά μέρη
που επενδύονται με μουσική,
συμβολίζοντας ένα πα ράλ -
ληλο σύμπαν στη σφαίρα του
μη ελεγχόμενου. Μαζί στεκό-
μαστε στη μέση του λιτού και
απέριττου σκηνικού, καθώς
τα συχνά ταξίδια δεν τους επι-
τρέπουν να μεταφέρουν σκη-
νικά. Το περιβάλλον ψυχρό,
απρόσωπο. Μοιάζει με χώρο
αναμονής που θα γεμίσει από
τα χρώματα των κοστουμιών
σε στυλ playmobil της δεκαε-
τίας του ‘80: Μπροστά ένας
πάγκος και δυο καθρέφτες,
μέσω των οποίων διαθλάται
ό,τι συμβαίνει στον κρυφό
χώρο της σκηνής, συμβολί-
ζοντας τη διαμεσολάβηση της
ελεύθερης έκφρασης σε ένα
ελεγ χόμενο θέαμα. Η «Vasistas
» (σ.σ.: Φεγγίτης, στα γαλ-
λικά) δημιουργήθηκαν το
2005 στη Μασσαλία από τους
Naima Carbahal (Ισπανία),
Ariane Labed (Γαλλία), Isa -
belle Schneider και Αργυ ρώ
Χιώτη. Το όνομα προέκυψε ως
επιλογή που συνδέεται άμεσα
με τον τρόπο δουλειάς τους,
καθώς η ομά δα χρησιμοποιεί
σε κάθε πα ρά σταση τη
μητρική γλώσσα των ηθο-
ποιών, με ταυτόχρονη μετά-
φραση για το κοινό.





ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR

Robert Wilson : Krapp's Last Tape

Γουίλσον - Μπέκετ:
Περίεργη συνάντηση
35 χρόνια μετά…




Συνεχίζοντας τον θεσμό του
Θεάτρου Πέρα από τα Όρια,
που ξεκίνησε πριν από πέντε
χρόνια, η Αττική Πολιτιστική
Εταιρεία παρουσιάζει για
πρώτη φορά στην Ελλάδα τον
Robert Wilson επί σκηνής,
ξελογιάζοντας το κοινό ως
ηθοποιός και σκηνοθέτης στο
μονόπρακτο του Samuel Beckett
«Η τελευταία μαγνη τοται-
νία του Κραπ», που θα ανεβεί
για τρεις παραστάσεις 8 και
9 Μαΐου (8/5 στις 9.30 μ.μ. και
9/05 στις 6.30 μ.μ., 9.30 μ.μ.)
στο Θέατρον του Κέντρου
Πολιτισμού «Ελληνικός
Κόσμος».
«Είχα την τιμή να δεχτώ τον
Μπέκετ στα παρασκήνια ενός
από τα πρώτα μου έργα, του
“A letter to queen Victoria”.
Mε συνεχάρη για το αποσπα-
σματικό, ασυνεχές κείμενό
μου. Είπε ότι ήταν καταπλη-
κτικό… ένιωθα μεγάλη νευρι-
κότητα που θα τον συνα-
ντούσα από κοντά. Πάντοτε
ένιωθα στενά συνδεδεμένος
με τον κόσμο του. Σε σημεία
βρίσκεται πολύ κοντά στο
έργο μου…».
Τριάντα πέντε χρόνια μετά
την πρώτη τους συνάντηση
και δέκα χρόνια μετά την
τελευταία του εμφάνιση ως
ηθοποιού στο έργο «Hamlet:
A monologue», ο Wilson
συναντά επί σκηνής τον συγ-
γραφέα που έδωσε ιδιαίτερο
νόημα στις λέξεις.
Ο ίδιος έχει συγκριθεί πολ-
λές φορές με τον Μπέκετ ως
προς το γεγονός ότι «μεγα-
λουργεί μέσα σε εξαιρετική
λιτότητα, ένα από τα δυσκο-
λότερα καλλιτεχνικά επιτεύγ-
ματα». «Η παράσταση δίνει
μια μοναδική ευκαιρία για το
ερμη νευτικό του ταλέντο,
καθώς αποτελεί μείξη της
χαρακτηριστικής υπογραφής
του με την άψογη ενσωμά-
τωση κίνησης, φωτισμού,
ήχου και της δομής του κει-
μένου που δίνει μεγάλη ελευ-
θερία στο υποκριτικό κομ-
μάτι», τονίζει η Sue Stoker.
Στην «Τελευταία μαγνητοται-
νία του Κραπ», ο Wilson φωτί-
ζει τον Μπέκετ με νέον, τοπο-
θετώντας πάνω του την αγα-
πημένη του ανυπαρξία χρώ-
ματος, γράφει η Rossella Battisti
στην ιταλική «L’ Unita»,
παρουσιάζοντας τον ηλικιω-
μένο άντρα -που λίγο πριν
μπει στην 7η δεκαετία της
ζωής του ετοιμάζεται να
μαγνητοφωνήσει τις σκέψεις
του για τη χρονιά που
πέρασε- έμπλεο δύναμης και
ποτέ νικημένο, παρά τη συνει-
δητοποίηση της καταστροφής
του.


METRO, 30/04/2010
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ