Pages

Λα Τσούνγκα - Κριτική

“Λα Τσούνγκα” : Μια γυναίκα, δυο πρόσωπα, μια μαγική θεατρική στιγμή!

Κάθε δρόμος στην Πιούρα έχει να αφηγηθεί τις δικές του ιστορίες. Μια από εκείνες που γεννιούνται συνήθως στις φτωχές,  περιθωριακές,  συνοικίες της Λατινικής Αμερικής , ανάμεσα στα πορνεία και τα παρακμιακά μπάρ, είναι και εκείνη της Τσούγκα, της ιδιοκτήτριας ενός κακόφημου καφενείου στην μικρή παραγκούπολη της Λίμα, που γράφτηκε το 1985 από τον διακεκριμένο με βραβείο Θερβάντες για το μυθιστόρημα « Το Πράσινο Σπίτι», Περουβιανό λογοτέχνη Μάριο Βάργκας Λιόσα και παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη (Ροτβάιλερ) στο  Θέατρο Επι Κολωνώ.

Σαν τους ορεινούς όγκους  της  γης του Περού που στέκουν αγέρωχοι πλάι στην ζούγκλα που καλύπτει την ενδοχώρα,  το φαινομενικά απαθές, παγερό βλέμμα της Τσούνγκα, ρίχνει βαριά την σκιά του σε όποιον τολμήσει να θίξει με οποιοδήποτε τρόπο την τιμή και την υπόληψη της. Ασπίδα προστασίας σε έναν σκληρό, κυνικό , ανδροκρατούμενο κόσμο που της ζητά να εγκαταλείψει κάθε ίχνος θηλυκότητας για να υψώσει το ανάστημά της σε μια πόλη όπου τα όνειρα των ανδρών γίνονται πολλές φορές συνώνυμα μιας εφιαλτικής κόλασης για τις γυναίκες. Πορεία αντίστροφη , από ότι ίσως θα περίμενε κανείς, για μια γυναίκα που γεννήθηκε μέσα στο θρυλικό «πράσινο σπίτι», του αγοραίου έρωτα και είδε το φως της ζωής καθώς η μητέρας της περνούσε στην αιωνιότητα. Η ίδια όμως δεν θα έπεφτε ποτέ  σε εκείνη την παγίδα. Ξερίζωσε από μέσα της κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε να την οδηγήσει να γίνει σκλάβα ενός άνδρα, απαρνήθηκε τον έρωτα, τύλιξε με επίδεσμο τα στήθη της, έπιασε κότσο τα μαλλιά της και αποφάσισε να μην επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να πιστέψει ότι κρατάει την ζωή της ενέχυρο. 

Ο ξαφνικός ερχομός μιας κοπέλας έρχεται να ξυπνήσει καλά θαμμένα μυστικά και απωθημένα πάθη μέσα στο τέλμα μιας θλιβερής καθημερινότητας. Η δική μας θεατρική περιπέτεια όμως ξεκινάει αρκετό καιρό μετά. Όταν τα ζάρια φέρνουν στην κουβέντα των «Ανίκητων» την ιστορία του χαμένου κοριτσιού πιέζοντας  την Τσούνγκα-την οποία υποδύεται  η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια από τις καλύτερες θεατρικές της στιγμές- να τους αποκαλύψει την συνέβη το μοιραίο βράδυ που η κοπέλα- η Μετσίτα (Ηλιάνα Μαυρομάτη η οποία μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την ερμηνευτική της φυσικότητα) , εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ανάμεσα στον μονότονο ήχο των ζαριών, τα δακτυλίδια του καπνού,  τις βωμολοχίες και τα σεξουαλικά υπονοούμενα προβάλλονται καρέ-  καρέ οι ανεκπλήρωτοι πόθοι του Χοσεφίνο (Δημήτρης Λάλος σε έναν ρόλο που σε κάποια σημεία θυμίζει τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του Ροτβάιλερ), του Λιτούμα (Στάθης Σταμουλάκος), του Πίθηκου (Γιάννης Λεάκος) , του Χοσέ (Δημήτρης Καπετανάκος) και της Τσούνγκα  πάνω στον προτζέκτορα της νιότης και της αθωότητας που αποπνέει το κορίτσι με το κόκκινο φόρεμα, το λευκό δέρμα, τα κατάμαυρα μαλλιά, το παιδικό βλέμμα και το λαμπερό χαμόγελο.
  
Καθένας τους θα βιώσει μέσα από το μυστήριο που καλύπτει την εξαφάνιση της τους δικούς του φόβους, τις δικές του αμαρτίες , αναστολές και ενοχές βαμμένες όλες με το χρώμα του πάθους, σαν έντονο κοντράστ στον ασπρόμαυρο καμβά της μεταπολεμικής κοινωνίας του Περού της δεκαετίας του 40. Η ιστορία της Μετσίτα - ξεκινά εκεί όπου τα όνειρα σμίγουν με την πραγματικότητα και ο ρεαλισμός παντρεύεται με την φαντασία δίνοντας μας ένα λογοτεχνικό μυθιστόρημα στο ύφος του μαγικού ρεαλισμού. Η  ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση της Ελένης Σκότη , οι  έξοχες ερμηνείες των ηθοποιών, ο ατμοσφαιρικός φωτισμός, η μουσική επένδυση του Ισίδωρου Πάτερου- η βαθειά φωνή του οποίου μας ξεναγεί στα εξωτερικά και εσωτερικά τοπία των ηρώων- καθώς επίσης τα σκηνικά και τα κοστούμια διαμορφώνουν  μια ανάγλυφη αναπαράσταση πραγματικών και φανταστικών εικόνων και συναισθημάτων αποπνέοντας την αίσθηση ενός αδιάσπαστου κόσμου επιθυμιών, που γδέρνει σαν γυαλόχαρτο τις καρδιές μας, καλύπτει σαν την άμμο  της πληγές μας, φουσκώνει , όπως η πλημμυρίδα , τους φόβους και τα πάθη μας, καταλαγιάζει σαν την άμπωτη της αναστολές μας και φωτίζει τις αυλές των ονείρων μας ανοίγοντας μια χαραμάδα ελευθερίας στη φυλακισμένη μας ψυχή!

Δέσποινα Ραμαντάνη

Συνέντευξη Λοράν Σετουάν

ΛΟΡΑΝ ΣΕΤΟΥΑΝ
ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΝ ΕΦΕΡΕ ΣΤΟ
ΘΕΑΤΡΟ, ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΝ
ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘHΝΑ



Στα 37 του χρόνια ο Λοράν
Σετουάν έχει σκηνοθετήσει
ήδη στα μεγαλύτερα γερμανικά
θέατρα, ενώ το 2008 του απο-
νεμήθηκε υποτροφία από το
κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας
ως εξαιρετικού νέου καλλιτέ-
χνη, καθώς και το βραβείο
Wild Card της Πολιτιστικής
Πρωτεύουσας της Ευρώπης
από την επιτροπή του τριετούς
Φεστιβάλ της Ρουρ.
Αυτές τις μέρες βρέθηκε
στην Αθήνα για τις πρόβες
της παράστασης «Λεόντιος
& Λένα», του Γκέοργκ Μπί-
χνερ, που ανεβαίνει μετά το
Πάσχα στην Νέα Σκηνή
«Νίκος Κούρκουλος» του
Εθνικού.
Η σκέψη να γίνει ηθο-
ποιός ή να ασχοληθεί με το
θέατρο δεν του είχε περάσει
ποτέ από το μυαλό. Ο ίδιος
άλλωστε σπούδαζε χημικός-
μηχανικός στο Παρίσι,
όμως ένας έρωτας και μια
διπλωματική εργασία τον
οδήγησαν στη Γερμανία.
«Άρχισα να πηγαίνω στο
θέατρο και ακούγοντας τη
γερμανική γλώσσα επί σκη-
νής συνέβη κάτι μέσα μου
που με έκανε να μη θέλω
πλέον να γίνω μηχανικός.
Μετά το τέλος των σπουδών
μου ακολούθησε η πρα-
κτική. Πέρασα έξι μήνες σε
μια αμερικανική εταιρεία,
μέσα σε πληκτικές συναν-
τήσεις με πολύ έξυπνους
ανθρώπους, τους οποίους
όμως έβρισκα βαρετούς.
Έτσι στράφηκα στο θέατρο
ως ένα μέσο που θα μου
προσέφερε διαφορετική
οπτική της κοινωνικής
πραγμα τικότητας, διαδρα-
ματίζοντας έναν πιο ενεργό
ρόλο στο παιχνίδι της
ζωής».
Αρχικά του είχε προταθεί
να ανεβάσει Ζενέ. «Πιστεύω
ότι θα ήταν τέλειο να ανε-
βάσω ένα έργο όπως το
“Μπαλκόνι”, όπως μου είχε
ζητηθεί. Όμως θα έπρεπε να
γίνει με έναν πιο παραδο-
σιακό τρόπο και δεν ήθελα
κάτι τέτοιο. Αμέσως μετά
μου πρότειναν αυτό το
έργο, το οποίο βρήκα εξαι-
ρετική ιδέα».
Ο Μπίχνερ είναι άλλωστε
ο αγαπημένος του θεατρι-
κός συγγραφέας: «Εκείνο
που έχει μεγαλύτερη σημα-
σία στον Μπίχνερ δεν είναι
οι χαρακτήρες, αλλά η
γλώσσα ως έκφραση επιθυ-
μίας. Η επιθυμία αυτή είναι
και το ζωντανό στοιχείο στο
θέατρο που κάνω».
Γι’ αυτό και στις οντισιόν
έψαχνε περισσότερο για
ηθοποιούς που να μπορούν
να μιλάνε τη γλώσσα του
Μπίχνερ, επιλέγοντας έτσι
διαφορετικά πρόσωπα που
να ερμηνεύουν εναλλάξ τον
Λεόντιο και τη Λένα, με
μόνο σταθερό χαρακτήρα
τον Βαλέριο, «έναν πρα-
κτικό φιλόσοφο της ζωής
χωρίς ιδανικά».
Το κάστινγκ διήρκεσε
δυο ημέρες, μέσα στις
οποίες πρέπει να είδε γύρω
στους 25-30 ηθοποιούς. «Το
σκεπτικό πίσω από την επι-
λογή ήταν η ενέργεια που
απέπνεε κάθε ηθοποιός.
Δεν γνώριζα ποιος ήταν ο
καθένας, όμως μπορούσα
να αισθανθώ την επιτυχία
που κουβαλούσε στον
τρόπο που κινούνταν πάνω
στη σκηνή».
Με το έργο αυτό ο
Σετουάν ολοκληρώνει τον
κύκλο των έργων του Μπί-
χνερ που έχει σκηνοθετή-
σει, αναδεικ νύοντας μέσα
από την ποιητική θανάτου
που αναπτύσσουν οι πρω-
ταγωνιστές του αντισυμβα-
τικού αυτού κειμένου το
πραγματικό νόημα της αγά-
πης και τα γνήσια κίνητρα
που σημασιοδοτούν την
έννοια της απόλυτης επιθυ-
μίας!


ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR

Η Μαρινέλλα στο Παλλάς!

«Η Μαρινέλλα - Το
μιούζικαλ» στο Παλλάς

Γυναίκα-μύθος του ελληνικού
τραγουδιού, σύμ βολο μιας επο-
χής, ανεξίτηλη κινηματογρα-
φική φι γούρα, απόλυτη αισθα -
ντική ερμηνεύτρια, επαναστα-
τική σκηνική παρου σία. Η Μα -
ρινέλλα είναι σίγουρα κα θένα
από αυτά και όλα αυτά μαζί.
Όμως η Μαρι νέλλα που θα
απο λαύσουμε στο Παλλάς από
τις 15 Απριλίου ως τις 30 Μαΐου
είναι πάνω απ’ όλα συναισθη-
ματικά ίχνη πά νω στη ζωή μιας
ολόκλη ρης κοινωνίας που αγά-
πησε και πόνεσε, αγωνί στηκε
και άντεξε μέσα από τα τραγού -
δια της!
Σε αυτό το πρώτο θεατρικό
της βή μα θα έχει κοντά της τον
Σταμάτη Φασουλή, τον άνθ ρω -
πο που γνωρίζει 22 χρόνια και
ο οποίος -μολονότι γνωρίζει το
θέατρο καλύτερα από τον καθέ -
να- πρώτη φορά στη ζωή του
έχει τόσο άγχος για το αποτέ-
λεσμα, κάτι που εξομολο γήθη-
κε σε συνέντευξη Τύ που που έ -
γ ι νε παρουσία της Μαρινέλλας
και όλων των συντελεστών: «Η
ιδιορρυθμία αυτής της παρά-
στασης έγκειται στο ότι ακουμ-
πάει σε πραγματικά γε γονότα,
αλλά διατηρεί και μια αυτονο-
μία. Σκηνοθετικά και συγγρα -
φικά βασίζεται στην πορεία της
Μαρινέλλας, η δική μας φρον-
τίδα όμως ήταν να διατηρούμε
μονί μως το ενδιαφέρον του κοι-
νού, ώστε το τραγούδι να εί ναι
μέρος της πρό ζας και το αντί-
θετο, με επίκεντρο τον τρόπο
που τα τραγούδια της Μαρι-
νέλλας επηρέασαν τη συναι-
σθηματική ζωή των Ελλήνων».
Κομψή, αριστοκρατική, χα -
μο γελαστή και ιδιαίτερα σεμνή
παρά τα 50 χρόνια προσφοράς,
η μεγάλη κυρία του ελληνικού
τραγουδιού αντιμετωπίζει το
εγχείρημα με την περιέργεια
και τη δίψα για μάθηση ενός
μικρού παιδιού. Όσον αφορά
το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα-
Παπαθανασίου, που συνεργά-
ζονται για πρώτη φορά με την
Ελληνίδα ντίβα, η βιογραφία
ως είδος δεν τους άρεσε ποτέ,
«γιατί ή θα πρέπει να γίνεις
αδιάκριτος ή να εξωραΐσεις τα
γεγονότα. Η Μαρινέλλα, όμως,
είναι ένα σύμβολο που πάνω
του καθρεφτίζονται διάφορες
κοινωνικές ομάδες. Την τρα-
γουδίστρια την παρακολου-
θούμε μόνο σαν καριέρα…».

metro, 24/03/2010
Δ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ

Το Θέατρο πηγαίνει Φεστιβάλ Αθηνών!

Οστερμάιερ, Στάιν και
Βαρλικόφσκι στο φετινό
Φεστιβάλ Αθηνών



Με θέατρο, και μάλιστα με το
πολυβραβευμένο έργο του Τόνι
Κούσνερ «Άγγελοι στην Αμε-
ρική», σε σκηνοθεσία Ν. Μαστο-
ράκη, ανοίγει από 1η Ιουνίου η
αυλαία του Φεστιβάλ Αθηνών
και Επιδαύρου, στην Πειραιώς
260!
Στον ίδιο χώρο, ο Τόμας
Οστερμάιερ επιστρατεύει από
τις 24-27/6 τα «ιερά τέρατα» της
Σαουμπίνε στους πρωταγωνι-
στικούς ρόλους του «Τζον
Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Ίψεν,
ο Πίτερ Στάιν φέρνει τους «Δαι-
μονισμένους» του Ντοστογιέφ-
σκι για δυο 12ωρες παραστά-
σεις στις 3-4/7 με έναν θίασο 30
Ιταλών ηθοποιών, ο Kριστόφ
Βαρλικόφσκι παρου σιάζει το
δικό του «Λεωφορείο» (1-5 /7) με
Ντιμπουά την Ιζαμπέλ Ιπέρ, ο
Λευτέρης Βογιατζής σκηνοθετεί
το νέο έργο του Δ. Δημητριάδη
«Τόκος»,ο Βασίλης Παπαβασιλείου
ανεβάζει τον «Τυχοδιώκτη» του
Χουρμούζη, ο Τάκης Τζαμαρ-
γιάς σκηνοθετεί το «Ανείπωτο»
του Γ. Χειμωνά και τρεις νέες
θεατρικές ομάδες, «Φιλιατρό»,
«Sforaris» και «micra via»
κάνουν την παρθενική τους
εμφάνιση!
Και αν ο χώρος της Πειραιώς
αναμένεται να αποτελέσει φέτος
το πιο hot θεατρικό σημείο της
Αθήνας, στο Ηρώδειο το θεα-
τρόφιλο κοινό θα έχει την ευκαι-
ρία να μυηθεί στο ιαπωνικό
θέατρο και να απολαύσει τους
Rimini Protokoll (Radio
Muezin) στο έργο «Ο Προμη-
θέας στην Αθήνα» (14/7), τρίτο
μέρος του κύκλου «Προμηθεάς»
(το πρώτο, «Ο Προμηθέας
Δεσμώτης», παρουσιάζεται από
τον Θόδωρο Τερζόπουλο-Θέα-
τρο Άττις στο Παλαιό Ελαιουρ-
γείο Ελευσίνας στις 9-10/7 και το
δεύτερο, «Αντιπρομηθέας», από
τη Σαχίκα Τεκάντ στις 07/07
στην Πειραιώς 260), ενώ η Επί-
δαυρος θα αποτελέσει σίγουρα
το «αντίπαλον δέος» με 11 συνο-
λικά παραστάσεις, μια παγκό-
σμια πρεμιέρα και τον Αριστο-
φάνη να έχει την τιμητική του.
Ο αριστοφανικός χορός
ξεκινά στις 2/7 με τους «Ιππής»
από τη Θεατρική Διαδρομή και
το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και συνε-
χίζεται στις 16-17/7 με τη «Λυσι-
στράτη» και τον Β. Χαραλαμπό-
πουλο στον ομώ νυμο ρόλο, στις
23-24/7 με τους «Αχαρνής» και
Δικαιόπολη τον Στ. Κραουνάκη
(μουσική) και ολοκληρώνεται
στις 13-14/8 με το έργο «Πλούτος-
Πενίας Θρίαμβος» σε συμπα-
ραγωγή Θεάτρου Τέχνης και
ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Στις 6-7/8 ο
Τόμας Οστερμάιερ επανέρχεται
με την παγκόσμια πρεμιέρα του
«Οθέλου», ενώ σημαντικά θεα-
τρικά ραντεβού αποτελούν ο
«Οιδίπους Τύραννος» (9-10/7)
από το Αμφιθέατρο του Σπύρου
Ευαγγελάτου, με τους Κ. Μαρ-
κουλάκη και Κ. Καραμπέτη, και
ο «Ορέστης» του Ευριπίδη 30-
31/7 σε σκηνοθεσία Γ. Χου-
βαρδά.


Δ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
www.metrogreece.gr 11
ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

Το πρώτο Ελληνικο 24 Hour Plays!

Το πρώτο ελληνικό
24 Hour Plays



Έξι συγγραφείς, 6 σκηνοθέτες,
20 ηθοποιοί και 24 ώρες να
δημιουργήσουν και να ανεβά-
σουν το έργο τους! Ο χρόνος
είναι λίγος και ο ιδρώτας που
θα χυθεί επί σκηνής του θεά-
τρου Χώρα σίγουρα πολύς,
ώστε τα πάντα να είναι έτοιμα
για την αυλαία που θα ανοίξει
στις 23 και τις 30 Μαρτίου
(λόγω μεγάλης συμμετοχής,
αλλά με διαφορετικούς συμμε-
τέχοντες), οπότε και το αθη-
ναϊκό κοινό θα έχει την ευκαι-
ρία να απολαύσει το πρώτο 24
Ηour Plays στην Ελλάδα.
Ας κάνουμε τώρα ένα φλας
μπακ σε όσα θα προηγηθούν
της πρεμιέρας, καθώς η αντί-
στροφη μέτρηση ξεκίνησε χθες
το βράδυ και ο Γιώργος
Λυκιαρδόπουλος λύνει κάθε
απορία μας. Συντελεστές και
άνθρωποι της παραγωγής που
έχουν ταξιδέψει για αυτό από
την Αμερική συναντιούνται
στις 20:00 στο θέατρο, έχοντας
μπροστά τους μια ολόκληρη
μέρα για να γράψουν, να σκη-
νοθετήσουν και να παρουσιά-
σουν ένα μονόπρακτο 15 λεπ -
τών. Οι συγγραφείς επιλέγουν
τον χώρο που τους βολεύει στο
γράψιμο. Έπειτα ανάβουν τα
φλας. Οι ηθοποιοί φωτογραφί-
ζονται πορτρέτο μαζί με ένα
κοστούμι και ένα αντικείμενο
της επιλογής τους. Οι συγγρα-
φείς μένουν μόνοι τους με τους
ανθρώπους της παραγωγής
και τις φωτογραφίες των ηθο-
ποιών. Καθένας τους μπορεί να
επιλέξει 3-4 ηθοποιούς. Ο συγ-
γραφικός πονοκέφαλος αρχί-
ζει. Στις 6 το πρωί τα μολύβια
κάτω, γιατί στις 7 έρχονται οι
σκηνοθέτες. Διαβάζουν τα
έργα χωρίς να γνωρίζουν τον
συγγραφέα και επιλέγουν τα
τρία καλύτερα. Στο τέλος η επι-
τροπή, που αποτελείται από
την παραγωγή, τα μαζεύει και
προσπαθεί να δώσει στον
καθένα την πρώτη του επιλογή
ή ένα από τα τρία έργα της επι-
λογής του. Αν τα έργα συμπέ-
σουν, μπορεί να γίνει ως και
κλήρωση. Στις 8 έρχονται οι
ηθοποιοί και στις 9 ξεκινούν
τις πιο εντατικές πρόβες της
ζωής τους ως τις 5 το από-
γευμα. Πέντε με οχτώ το βράδυ
γίνονται οι πρώτες και οι τελευ-
ταίες τεχνικές δοκιμές και στις
21:00, δηλαδή 24 ώρες μετά...
It’s show time!
Το εγχείρημα δύσκολο, η
παραγωγή κάπως ακριβή.
Είναι οπωσδήποτε και ένα
οικονομικό στοίχημα, αν όμως
κερδηθεί, τα χρήματα που θα
συγκεντρωθούν θα διατεθούν
στο ΕΚΕΘΕΧ, υπό την αιγίδα
του οποίου τελείται η διοργά-
νωση, για να δοθούν είτε υπό
τη μορφή χρηματικού επά-
θλου είτε υπό τη μορφή
δωρεάς του χώρου του θεά-
τρου σε νέες ομάδες για να
καλύψουν τις στεγαστικές τους
ανάγκες. Το σίγουρο είναι πως,
αν το πείραμα στεφθεί με επι-
τυχία, θα επαναληφθεί και του
χρόνου, φιλοδοξώντας να απο-
τελέσει ένα ετήσιο θεατρικό
φεστιβάλ.


Δέσποινα Ραμαντάνη
metro, 23/03/10

Mαρά/Σάντ του Πέτερ Βάις







Μαρά / Σάντ : Μια ρηξικέλευθη παράσταση από την Έφη Θεοδώρου στην Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού!

Η σύγκρουση μεταξύ ατομικού και συλλογικού έχει γραφτεί πολλές φορές με αίμα  στις σελίδες της ιστορίας όμως η απόλυτη προσωποποίηση της επινοήθηκε από τον Πέτερ Βάις στο θεατρικό του έργο Μαρά/Σάντ, όπου περιγράφεται με τον πιο ζωντανό, συγκλονιστικό και επίκαιρο τρόπο η ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ των δυο απόλυτων εκφραστών της Επανάστασης (Μαρά) και του Ατομικισμού (Σάντ). Η ιστορική αυτή αναμέτρηση ωστόσο ανάμεσα στον Ζαν Μαρά και στον Μαρκήσιο Ντε Σαντ, δεν έλαβε χώρα ποτέ πραγματικά, για αυτό και  ο Βαίς δεν αναπαριστά στο έργο του τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται αλλά μονάχα τα παρουσιάζει σαν παράσταση έργου, που είχε δήθεν γραφτεί από τον Μαρκησιο Ντε Σαντ και που παίχτηκε τάχα το 1808 στο Άσυλο Φρενοβλαβών του Σαραντόν.  Ο μύθος της ιστορίας στρέφεται, γύρω από το ιστορικά καταγεγραμμένο γεγονός της δολοφονίας του Γάλλου επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά από την Σαρλότ Κορντάι, στις 13 Ιουλίου του 1793.

Η ρηξικέλευθη σκηνοθετική προσέγγιση της  Έφης Θεοδώρου ιχνηλατεί το χρονικό της δολοφονίας του Μαρά από τον Σαντ ακροβατώντας με το ίδιο πάθος ανάμεσα στην ηδονή της ανταρσίας (Μαρά) και της συνουσίας (Σαντ) και αναδεικνύοντας τον ριζοσπαστισμό του κειμένου μέσα από την νεανική ορμή που δίνει στα διαχρονικά ζητήματα, τα οποία πραγματεύεται το έργο. Η παράσταση ξεκινά με την προβολή ενός βίντεο , όπου νέοι διαβάζουν δυνατά τα άρθρα της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, ένα από τα θεμελιώδη κείμενα  που ψήφισε η Συντακτική Συνέλευση το 1789. Οι νέοι αυτοί συνομιλούν με το έργο του Βαίς ,  παρεμβαίνοντας στο θέατρο εν θεάτρω με έναν τρόπο ζωντανό που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικού και συμβολικού, όπως άλλωστε και το ίδιο το έργο του συγγραφέα εισάγοντας την συνθήκη της παραφροσύνης.  

Μια αρένα ιδεών στήνεται επί σκηνής με τους τροφίμους- ρόκ επαναστάτες  σε ρόλο χορού να διακόπτουν τον φιλοσοφικό διάλογο των Μαρά και Σάντ υπό τους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας. Σε αυτή την ιδεολογική γκιλοτίνα ατομικό και συλλογικό, ελευθερία και επανάσταση, λογική και παραφροσύνη, πραγματικό και φανταστικό συναντιούνται στα μονοπάτια της βίας και του χάους που γεννά ο πόνος και η καταπίεση των άλλων είτε ως πηγή  προσωπικής ηδονής είτε ως μέσο κοινωνικής απελευθέρωσης. 


Απέναντι στον ηδονιστικό εγωκεντρισμό του Μαρκήσιου Ντε Σάντ -  τον οποίο υποδύεται με απόλυτη συνέπεια ο          Μηνάς Χατζησάββας, ορθώνει το ανάστημα της η φλογερή ενσάρκωση της  απόλυτης Επανάστασης που συμβολίζει ο Μαρά- μέσα από την έξοχη ερμηνεία του πολλά υποσχόμενου Κώστα Βασαρδάνη. Την μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα σιγοντάρουν οι τρόφιμοι του ψυχιατρίου. Το Σαραντόν παίρνει φωτιά από τις ρόκ συγχορδίες των αρρώστων του ιδρύματος. Όμως όχι για  πολύ. Η μοίρα του Μαρά είναι προδιαγεγραμένη όμως πριν ο κουρνιαχτός της επανάστασης καταλαγιάσει για πάντα εμείς ακούμε για τελευταία φορά από την πένα του Ντε Σαντ τι θα συμβεί όταν τα λόγια του Μαρά , τυλίξει για πάντα η σιωπή. Ακολουθεί η δολοφονία του Μαρά από την λεπίδα της Σαρλότ Κορντάι. Λίγο πριν πέσει η αυλαία οι πρωταγώνιστές συμπυκνώνουν όσα ακούστηκαν κατά την διάρκεια αυτής της ανορθόδοξης ίσως σκηνικής μεταφοράς του κλασικού έργου του Βάις, που ισορροπώντας πάντοτε ανάμεσα στο  τότε και το σήμερα, στρέφει τους προβολείς της στο παρόν και στο μέλλον της ανθρωπότητας εξετάζοντας τις αντιθέσεις μεταξύ ατομικής και συλλογικής ελευθερίας υπό το φως των σύγχρονων απαιτήσεων για κοινωνικές αλλαγές.

 Δέσποινα Ραμαντάνη

Bαριέμαι από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κέρκυρας

«Βαριέμαι» στο Επτά
Τεχνών Τόπος από το
ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας!


Κοιτάζοντας έξω από το παρά-
θυρο της ζωής του, μια
Κυριακή βράδυ, ο Νέστορας
Βινιάλε βλέπει τα παιδικά του
όνειρα και τις μικρές χαρές
της ζωής του να απογειώνουν
και πάλι τη φαντασία του,
προσκαλώντας τον σε μια
φραστική, αλλά ριζική «επα-
νάσταση»!
Ύστερα από οχτώ χρόνια
δουλειάς σε μια από τις μεγα-
λύτερες επιχειρήσεις της
χώρας, η αίγλη , το κύρος και
ο μισθός της Γκλόμπαλνοτ δεν
αρκούν για να τον παρακινή-
σουν να ακούσει το ξυπνη-
τήρι την επόμενη μέρα, μετα-
τρέποντας μια συνηθισμένη
Δευτέρα πρωί σε Ημέρα Ανε-
ξαρτησίας από την ασφυ-
κτική αίσθηση της γραβάτας
γύρω από τον λαιμό του και
σε απόδραση από το κοστούμι
της δουλειάς, το μίζερο περι-
βάλλον του γραφείου από το
οποίο δεν έχει λείψει ούτε μια
ημέρα, τα κρύα αστεία του
διευθυντή και το κλειδωμένο
χαμόγελο στο πρόσωπό του-
μάσκα υποκρισίας απέναντι
σε ανθρώπους που δεν
χωνεύει καν. Και όλα αυτά
γιατί; Απλά! Γιατί βαριέται!
Ένα «βαριέμαι» που βάζει
φωτιά στη μικροαστική του
ζωή, ταράζει συθέμελα τον
γάμο του, αποδομεί σταδιακά,
αλλά με απόλυτη πιστότητα
και ειλικρίνεια, τον μύθο της
σύγχρονης, οικονομικά ταχτο-
ποιημένης οικογενειακής
ζωής και ευτυχίας και απο-
καλύπτει μια ατέρμονη
φενάκη για επιβίωση, σχίζον-
τας σε χίλια κομμάτια τον
καταναλωτικό παράδεισο που
αξίζει όσο ένα ακριβό ταξίδι
στην Ευρώπη, ένα μεγαλύτερο
διαμέρισμα, ένα καινούργιο
αυτοκίνητο, ρούχα, παπού-
τσια, βιντεοκάμερα και ό,τι
άλλο μπορεί κανείς να φαν-
ταστεί, όχι όμως όσο μια Δευ-
τέρα στο κρεβάτι, μια ημέρα
αφεντικό και υπηρέτης του
εαυτού του, ένα πρωινό με τη
γυναίκα του, ασκήσεις γυμνα-
στικής μέσα στην άνετη
φόρμα του, απεριόριστο
χρόνο να απολαύσει σπιτικό
φαγητό, να δει έναν αγώνα
μπάσκετ και να παίξει ποδό-
σφαιρο με τους φίλους του.
Μπορεί να είναι αυτή η
εναλλακτική λύση απέναντι
στα 40,33 ευρώ μεροκάματο;
Στο νοίκι που τρέχει και στη
συμμετοχή στο ασφαλιστικό
ταμείο της μητέρας του, που
πάσχει από τα αθριτικά της;
Στα 75 του χρόνια, ο Ρικάρντο
Ταλεσνίκ γράφει ένα εμπρη-
στικό θεατρικό έργο με παιχνι-
διάρικη διάθεση και αργεντί-
νικο ταπεραμέντο, αποσπών-
τας το Βραβείο Καλύτερης Θεα-
τρικής Κωμωδίας, που στα
χέρια της σκηνοθέτιδας Κατε-
ρίνας Πολυχρονοπούλου και
της μεταφράστριας Κατερίνας
Χριστοδούλου μετατρέπεται σε
μια εξαιρετική παράσταση, η
οποία παρουσιάζεται αυτές
της μέρες από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρ-
κυρας στο Επτά Τεχνών Τόπος,
με ευρηματική σκηνοθεσία,
λιτά σκηνικά (του Άρη Χειρ-
δάρη) και κο στούμια (της
Μαρί Ροδίτη), που ακολουθούν
τη ζωντάνια και τη φυσικότητα
των διαλόγων, συνθέτοντας ένα
γνώριμο σκηνικό για όλους
τους ανθρώπους σε όλο τον
κόσμο, έναν εκπληκτικό
Νέστορα Βινιάλε από τον βετε-
ράνο του θεάτρου Γιάννη Κο -
τσα ρίνη, καθώς και συγκλονι-
στικές ερμηνείες από τους:
Ερμίνα Γεράρδη (Μάρθα), Νό -
τα Δαρμανή (μητέρα), Κατερίνα
Μηλιώτη (συνάδελφος) και
Ανδρέα Σκλαβουνάκο (διευ-
θυντής).
Μια παράσταση-ταγκό με τη
ζωή - που αναμένεται να ταρά-
ξει σύντομα και τα θεατρικά
νερά της Αθήνας!


Δέσποινα Ραμαντάνη
Μetro, 19/03/10

Συνέντευξη με τον Βασίλη Μαζωμένο

Guilt: H ιστορία μιας
ψυχής μέσα από τα
γεγονότα της Iστορίας
«Αποφάσισα να κάνω
μια ταινία για μια
αιμορραγούσα
πλευρά του
ελληνισμού»


«Ενοχή είναι το όνομα ενός
φιδιού που με στοιχειώνει.
Εκτός από μένα κανείς δεν
μπορεί να το δει…», λένε οι στί-
χοι που συνοδεύουν το τρα-
γούδι των τίτλων της νέας ται-
νίας του Βασίλη Μαζωμένου,
η οποία μετρά ήδη έξι διεθνείς
συμμετοχές και περιμένει από
χθες τους απανταχού σινεφίλ
στον κινηματογράφο «ΛΑΪΣ»
στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.
Στο σταυροδρόμι Iστορίας
και συνείδησης, ο διακεκρι-
μένος σκηνοθέτης και μέλος
της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας
Κινηματογράφου παρουσιά-
ζει ένα πολιτικό ψυχολογικό
θρίλερ ιχνηλατώντας τη νύχτα
του ‘54, όταν φεύγουν οι
Άγγλοι, του ‘74, όταν μπαί-
νουν οι Τούρκοι, και του ‘96,
όταν δολοφονείται ο Σολω-
μού, μέσα από τις εγγραφές
της ψυχής ενός γέρου εμπό-
ρου όπλων, και μιλώντας για
πρώτη φορά για τα λάθη της
δικής μας πλευράς. Αποφασι-
στικός παράγοντας για τη
δημιουργία της ταινίας, οι
δονήσεις της δικής του ψυχής
κάθε φορά που διέσχιζε τον
δρόμο για να φτάσει στο θέα-
τρο όπου θα ανέβαζε μια
παράσταση για τον Θεατρικό
Οργανισμό Κύπρου: «Το θέα-
τρο βρισκόταν δίπλα στην
πράσινη γραμμή. Όταν
δόθηκε άδεια να ανοίξουν τα
σύνορα και μπόρεσα να
περάσω στη νεκρή ζώνη και
στα τουρκοκυπριακά εδάφη,
ένιωσα ένα ρίγος ανεπανάλη-
πτο. Έτσι αποφάσισα να κάνω
μια ταινία για μια αιμορρα-
γούσα πλευρά του ελληνι-
σμού, αλλά όχι πολιτική με
την τρέχουσα έννοια. Δεν με
ενδιέφερε να κάνω μια ιστο-
ρική ταινία, όπου θα χρησι-
μοποιούσα την τραγωδία ενός
ολόκληρου λαού ως θέαμα.
Ήθελα να αποτυπώσω τα
ίχνη στις ψυχές των ανθρώ-
πων». Και δει στην ψυχή ενός
αντι-ήρωα. «Με ενδιαφέρουν
οι τυχοδιωκτικές μορφές.
Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαν-
τικότερο όχημα από έναν
αγωνιστή, του οποίου η πραγ-
ματικότητα για τη ζωή είναι
δεδομένη. Ήθελα να δείξω
αυτό το δυσυπόστατο ανά-
μεσα στις ιδέες και το πορτο-
φόλι...».
Τρεις διαφορετικές στυλι-
στικές προσεγγίσεις δίνουν τη
δική τους εκδοχή του εφιάλτη
σε κάθε εποχή. Τις επικές,
τελετουργικές λήψεις και το
σκοτεινό περιβάλλον του ‘59
διαδέχονται ψυχεδελικά
πλάνα με αντίστοιχη μουσική
στα 70’s και η φουτουριστική
ματιά το 90’s. Μεγάλο αβαν-
τάζ στην ερμηνευτική προ-
σέγγιση των ηθοποιών, τα
γυρίσματα για πρώτη φορά
στον χώρο «Φυλακισμένα
Μνήματα», τόπο μαρτυρίου
των Κυπρίων Αγωνιστών.
Δυσκολότερο γύρισμα: Στην
πράσινη γραμμή. Σημαντικό
οικονομικό ντισαβαντάζ: Η
αναπαράσταση εποχών για
τις ανάγκες της οποίας ολό-
κληρη η παλιά Λευκωσία
μετατράπηκε σε πλατό, τα
κοστούμια των Άγγλων
ράφτηκαν ειδικά για την ται-
νία και η καφκικής έμπνευ-
σης μηχανή του θανάτου
μεταφέρθηκε με πλατφόρμα
από τη Λάρνακα, για να απο-
τυπώσει τα μεσαιωνικά βασα-
νιστήρια με συμβολικό τρόπο.
Λίγο πριν βουτήξουμε στον
νεκρό χρόνο της συνείδησης
πάντως, κρατήστε την τελευ-
ταία αυτή φράση, καθώς εκεί
βρίσκεται το κλειδί για τη
μελέτη και την απόλαυση της
ταινίας!

Metro
Δέσποινα Ραμαντάνη

Άρθρο για τις Νέες Θεατρικές Ομάδες



«Περιπλάνηση στον απέραντο γαλαξία των νέων θεατρικών ομάδων!»


Μικρές καλλιτεχνικές εκλάμψεις που άλλες φορές εμφανίζονται για να φωτίσουν για λίγο το θεατρικό στερέωμα και άλλοτε αποδεικνύουν ότι ήρθαν για να μείνουν. Αέρας ανανέωσης και πολλά υποσχόμενη αισθητική πολυφωνία , τοπίο στην ομίχλη που πρέπει κάπως και κάποτε να ξεκαθαριστεί, συλλογική καλλιτεχνική ανάγκη  ή τρόπος επιβίωσης  μέσα στην θεατρική αρένα ; Όπως και να χει οι νέες ομάδες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση και στην εξέλιξη της σύγχρονης θεατρικής πραγματικότητας. 

Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και τα μέχρι στιγμής στοιχεία που μας δίνει η θεατρολόγος , κριτικός θεάτρου και υπεύθυνη χαρτογράφησης της Ελληνικής Θεατρικής Πραγματικότητας για το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού Ειρήνη Μουντράκη, σύμφωνα με τα οποία  ο συνολικός αριθμός των  σταθερών και των εφήμερων θεατρικών σχημάτων που έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία 6 χρόνια στην χώρα μας  ξεπερνά τα 900 με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών (70% περίπου )  να συγκεντρώνεται στην Αθήνα, ένα 10% περίπου  στην επαρχία και γύρω στο 20% να παρατηρείται στη Θεσσαλονίκη , όπου και παρουσιάζεται εντυπωσιακή άνθιση τα τελευταία τρία χρόνια.  Αναλυτικότερα 350-400 φαίνεται να είναι τα σχήματα που διαλύθηκαν έπειτα από μια δουλειά ενώ  κοντά στα   500  είναι εκείνα που επιδεικνύουν μια σταθερή παρουσία στα θεατρικά δρώμενα, από τα οποία 350 περίπου αντιστοιχούν σε σταθερά θεατρικά σχήματα και γύρω στα 200 αφορούν σε θεατρικές ομάδες που έχουν έως 2 παραστάσεις στο ενεργητικό τους.
  
Μέσα σε αυτό τον αχανή και διαρκώς μεταβαλλόμενο θεατρικό χάρτη γνωρίσαμε και σας συστήνουμε τέσσερα θεατρικά σχήματα με διαφορετική διαδρομή αλλά παρόμοιους στόχους και προβληματισμούς για το μέλλον. Άνθρωποι νέοι, μορφωμένοι, με όρεξη για δουλειά, άσβεστη ανάγκη για θεατρική έκφραση και κοινό όνειρο την ένταξη στα επιχορηγούμενα σχήματα και την απόκτηση μόνιμης θεατρικής στέγης οι  Λεωνίδας Τσίπης – Σωματείο Τεχνών & Πολιτισμού Σκηνοβάτες,  Τόνια Ράλλη – Θεατρική Ομάδα Νοσταλγία,  Εύα Σιμάτου – Θεατρική Ομάδα Αρένα και Ιουλία Πύρρου – Θεατρική Ομάδα «Θείες», μας ξεναγούν με αφορμή τις νέες τους παραστάσεις μπροστά αλλά πίσω από τη λάμψη της σκηνής.

«Το Υπερπέραν είναι εδώ»- Σκηνοβάτες: Δημιουργημένοι εκ του μηδενός στο πνεύμα και του μεταφυσικού προβληματισμού του έργου , οι Σκηνοβάτες συγκροτήθηκαν το 2005 , με το  σκεπτικό, όπως μας λέει ο Λεωνίδας Τσίπης, ιδρυτικό μέλος  , «ότι το νεοελληνικό έργο θα πρέπει να ανανεωθεί  κειμενογραφικά, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά». Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Πάντειο και εργάστηκε ως αρθρογράφος σε διάφορες εφημερίδες. Ο χώρος της δημοσιογραφίας όμως σύντομα τον απογοήτευσε και έτσι αποφάσισε να στραφεί στην συγγραφή θεατρικών κειμένων, αποσπώντας το 1995 το Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού για το έργο του «Τα Κίτρινα Γεράνια». Σήμερα έχει κάθε λόγο  να πιστεύει ότι πολλά αξιόλογα και διακεκριμένα νεοελληνικά έργα αφήνονται ανεκμετάλλευτα γι αυτό και η ομάδα είναι πάντοτε ανοιχτή σε νεοελληνικά κείμενα που δεν έχουν εκδοθεί ή δεν έχουν παρουσιαστεί και σε νέους συγγραφείς.  Διαθέτοντας ένα σταθερό αριθμό μονίμων συνεργατών (γύρω στα 50 άτομα), που φυσικά εναλλάσσονται ανάλογα με τον αριθμό των ρόλων και τις ανάγκες ενός έργου και εμπλουτίζονται από νέο αίμα, καθώς και ένα κεντρικό όργανο υπό την μορφή του Διοικητικού Συμβουλίου, οι Σκηνοβάτες διαφοροποιούνται από τις θεατρικές ομάδες που έχουν συνήθως μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα αποτελώντας  Σωματείο Τέχνης & Πολιτισμού. Μέχρι στιγμής έχουν παρουσιάσει νέα ελληνικά έργα και κλασικά κείμενα σε δικές τους διασκευές ενώ φέτος παρουσιάζουν στο Αντιθέατρο (έως 28 /03) μια μεταφυσική κωμωδία του Λεωνίδα Τσίπη, εμπνευσμένη από τις θεωρίες των Γιούνγκ, Άντλερ και Φρόυντ γύρω από το δισυπόστατο των ανθρώπινων όντων και την καταπίεση της κακής πλευράς του εαυτού μας, γεμάτη  γέλιο , μυστήριο και κινηματογραφικούς ρυθμούς.  Ο χώρος του Αντιθεάτρου ταίριαζε πολύ , όπως λέει ο Λ. Τσίπης , με την σπούγκι , σκοτεινή ατμόσφαιρα του έργου, το Σωματειο ωστόσο βρίσκεται πολύ κοντά στην αναζήτηση ενός νέου μόνιμου θεατρικού χώρου, που φαίνεται να είναι «το ήμισυ του παντώς» για τις νέες θεατρικές ομάδες παρά τα τεράστια έξοδα συντήρησης που συνεπάγεται μια τέτοια προσπάθεια.

«LOOT»- Ομάδα «Νοσταλγία»: Η Νοσταλγία του Καρυωτάκη και του Ταρκόφσκι συναντά τους προβληματισμούς και την αισθητική της ομάδας, που αποφάσισε να υιοθετήσει αυτό το όνομα λόγω της βαθειάς εκτίμησης στο έργο των δυο μεγάλων δημιουργών. Φέτος σβήνει δέκα κεράκια από την ίδρυσή της και αποφάσισε να τα γιορτάσει στο πολυχώρο Six Dogs     με  την ανατρεπτική μαύρη κωμωδία “LOOT” του Joe Orton. Η Τόνια Ράλλη , μεταφράστρια και συν σκηνοθέτης μαζί με τον Γιώργο Σίμωνα αυτής της παράστασης μας κάνει τις απαραίτητες συστάσεις όσον αφορά στην ίδια, στην ομάδα και στο έργο. Μιλώντας για την προσωπική της ενασχόληση με το θέατρο, πιστεύει πως οι σπουδές υποκριτικής που έκανε στην Αμερική , την βοήθησαν πολύ αφού εκεί είχε την δυνατότητα ήδη από την σχολή να εξοικειωθεί και με τα υπόλοιπα στάδια της δουλειάς όπως είναι η θεατρική παραγωγή. Έτσι το ξεκίνημα μιας θεατρικής ομάδας στην Ελλάδα δεν την δυσκόλεψε ιδιαίτερα. Η επαγγελματική της συνάντηση με τον Γιώργο το 2000 εξελίχτηκε σε μόνιμη συνεργασία δημιουργώντας μαζί με τον Στάθη Νταφαλιά τον πυρήνα του σχήματος.  Ομάδα που ξεκίνησε με πειραματικό ύφος και ιδιαίτερη προτίμηση σε έργα που δεν έχουν παρουσιαστεί τόσο στην Ελλάδα , μετράει μέχρι σήμερα 14 παραγωγές ανάμεσα στις οποίες κλασικά έργα αλλά και performance. Η κύρια ενασχόληση και των δυο είναι η Νοσταλγία και μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, μαζί με το οικονομικό και την  θεατρική στέγη είναι, όπως λέει η Τόνια, ότι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να έχουν σταθερό θίασο ως ομάδα, γεγονός που πολλές φορές τους κρατάει πίσω. Μέχρι στιγμή πάντως η Νοσταλγία δείχνει να αντέχει στο χρόνο και να αφουγκράζεται τους κοινωνικούς τριγμούς επιλέγοντας ένα έργο που επιχειρεί ένα ειρωνικό σχόλιο με βιτριολικό χιούμορ πάνω στην υποκρισία του κοινωνικού καθωσπρεπισμού που λειτουργεί ως ηθικό άλλοθι για την περιθωριοποίηση της ευρύτερα μη αποδεκτής συμπεριφοράς.

«Σπασμένη Καρδιά» – Ομάδα Αρένα: Από την αρένα της κοινωνικής και θεατρικής πραγματικότητας εμπνευσμένο και το όνομα της ομάδας μας λέει η Έυα Σιμάτου, ιδρυτικό μέλος της ομάδας μαζί με τον Αλέξανδρο Σωτηρίου που έχει επιμεληθεί την μετάφραση του έργου του κορυφαίου μετά-σαιξπηρικού συγγραφέα Τζών Φόρντ («Κρίμα που είναι Πόρνη») , το οποίο συνεχίζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά. Η ομάδα μετράει ήδη 5  χρόνια στο θεατρικό στερέωμα. Απόφοιτοι και οι δυο του Θεάτρου Τέχνης η Εύα και ο Αλέξανδρος δεν αποφάσισαν να συγκροτηθούν ως ομάδα για να επιβιώσουν καλλιτεχνικά στο χώρο, όσο γιατί , όπως μας λέει, «η ομάδα είναι ένας τρόπος για να κάνεις πράγματα που πραγματικά σε αφορούν, ορίζοντας ο ίδιος κατά κάποιο τρόπο τις συνθήκες δουλειάς και επιλέγοντας, έργα που σε ενδιαφέρουν και συνεργάτες στους οποίους ο ίδιος πιστεύεις. «Είναι θα έλεγα ένας τρόπος  που σου επιτρέπει να κάνεις πράγματα που πραγματικά σε αφορούν, ορίζοντας ο ίδιος κατά κάποιο τρόπο τις συνθήκες δουλειάς και επιλέγοντας  έργα που σε ενδιαφέρουν και συνεργάτες στους οποίους ο ίδιος πιστεύεις.» Μόνιμη συνεργάτες της ομάδας ο φωτιστής Νίκος Σωτηρόπουλος και ο μουσικός Νίκος Διαμαντόπουλος. Στην πορεία τους έως τώρα έχουν ανεβάσει σύγχρονα νεοελληνικά έργα, Ροϊδη, Σαίξπηρ με διάθεση κάθε φορά να παρουσιάζουν  όσο το δυνατόν πιο σπάνια έργα που έχουν σημειώσει αξιόλογη πορεία στο εξωτερικό , όπως  και το ερωτικό δράμα Ιακωβιανής  εποχής που φιλοξενείται στο θέατρο της Άνοιξης με φόντο την σπαρακτική σχέση δυο δίδυμων αδελφών της Πενθαίας και του Ετεοκλή και έμφαση στην δύναμη των γυναικείων χαρακτήρων να αντιστέκονται στα κοινωνικά στεγανά. Έχοντας ήδη ένα πτυχίο Επικοινωνίας και ΜΜΕ από το City του Λονδίνου και μεταπτυχιακό στην Κριτική και Διαχείριση της Τέχνης , η ίδια εργάζεται παράλληλα και ως Theatre Arts Instructor στο Deree ενώ παραδέχεται ότι πράγματα είναι πολύ δύσκολα για την οικονομική βιωσιμότητα των ομάδων, αφού τόσο η Αρένα όπως και παραπάνω ομάδες δεν επιχορηγούνται και η κύρια πηγή εσόδων τους προέρχεται από τα εισιτήρια, μολονότι μέχρι στιγμής έχουν σταθεί τυχεροί λόγω των συμπαραγωγών που έχουν κάνει με άλλα θέατρα όπως το Κεφαλληνίας και το Τέχνης και με το Δήμο Αθηναίων.

«Κεντήματα»- Ομάδα Θείες: Οι «Θείες» είναι μια καινούρια ομάδα. Συγκροτήθηκε την χρονιά που μας πέρασε για να παρουσιάσει την δουλειά της στο ετήσιο ραντεβού του Επί Κολωνώ με νέες θεατρικές ομάδες που ακούει στο όνομα OFF- OFF Athens Festival και πριν καλά – καλά το συνειδητοποιήσουν βρέθηκαν να διαγωνίζονται με το comic της Μαρτζάν Σατραπί  «Κεντήματα»  αποκτώντας παράλληλα την ανάγκη ενός ονόματος. Έτσι γεννήθηκαν οι «Θείες». Το όνομά τους παραπέμπει σε κάτι πάρα πολύ γλυκό  και αγαπημένο που έχει να κάνει με όλη εκείνη την τρυφερότητα, το κουτσομπολιό , τις προκαταλήψεις και την παραμελημένη εμφάνιση τέτοιων γυναικών  που όμως δεν τις εμποδίζει να ασχολούνται με τους άλλους. «Είναι αυτό που λέμε «θείτσες. Και τέτοια πρόσωπα είχα πάντοτε γύρω μου στη ζωή μου», μας λέει η Ιουλία Πύρρου , μια εκ των ιδρυτικών μελών της ομάδας μαζί με την Μαργαρίτα Καστρινού  και τον Γιάννη Σιούτη (σκηνοθέτη). Η σύνθεσή τους έχει υποστεί κάποιες αλλαγές από τότε έως σήμερα αφού οι δυο κοπέλες που συμμετείχαν σε εκείνη την παράσταση (Στέλλα Αντωνίου και Νίκη Καρέλη) έχουν αντικατασταθεί από τις Τόνια Ζαφείρη και Μαριάννα Παπασάββα. Η ίδια ωστόσο θεωρεί ότι όλες οι κοπέλες που έχουν περάσει μέχρι σήμερα από την παράσταση ανήκουν στην ομάδα.



Απόφοιτες της Δραματικής Σχολής της Νέλλης Καρρά το 2007 , τράβηξαν αρχικά διαφορετικά μονοπάτια όμως τελικά οι δρόμοι τους ξανασυναντήθηκαν το 2008 και έτσι αποφάσισαν να βρουν ένα έργο και να δουλέψουν πάνω σε αυτό. Το έργο της Σατραπί ταίριαζε γάντι εκείνη την χρονική περίοδο λόγω του ότι τύχαινε να είναι όλο κοπέλες και τελικά αποδείχτηκε ιδιαιτέρως γουρλίδικο αφού η ομάδα ξεχώρισε στο φεστιβάλ και προσκλήθηκε στο φουαγιέ του Επί Κολωνώ για να παρουσιάσει την δουλειά της χωρίς την οικονομική επιβάρυνση του ενοικίου. «Αυτό ήταν μεγάλη ευκαιρία για μας», λέει αναφερόμενη και εκείνη στα γνωστά προβλήματα του χώρου που αντιμετωπίζουν οι ομάδες. Πτυχιούχος του Ιστορικού Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου , η ίδια εργάζεται παράλληλα ως καθηγήτρια φιλολογίας με τα μάτια στραμμένα σε κάποιο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. «Όλοι μας κάνουμε και άλλες δουλειές παράλληλα με την ομάδα» παραδέχεται όμως ότι κι αν γίνει και «ό, τι κι  αν κάνουμε πιστεύω ότι οι Θείες θα συνεχίσουν να υπάρχουν δίνοντας μας μια καλλιτεχνική διέξοδο». 

Δέσποινα Ραμαντάνη