Pages

Κριτική: "To Όνομά μου είναι Rachel Corrie"

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕAΤΡΟΥ


Rachel Corrie
στο Θέατρο
του Ν. Κόσμου


Υπάρχουν κάποιοι άνθρω-
ποι που γεννιούνται και
πεθαίνουν ελεύθεροι.
Κάποιοι που ξεκινούν με
τα χέρια τους να αλλάξουν
τον κόσμο, έστω και χωρίς
να διαθέτουν τίποτα περισ-
σότερο από 8 στιλό
διαρκείας και 5 ημερολόγια
χαμένα σε διάφορα τρένα,
κουβαλώντας όμως στις
αποσκευές τους το σημαν-
τικότερο εφόδιο: Την
ελπίδα! Μια από αυτούς
ήταν και η 23χρονη Αμερι-
κανοεβραία Rachel Corrie,
η αυτοβιογραφική ιστορία
της οποίας παρουσιάστηκε
για πρώτη φορά στο Royal
Court Theater του
Λονδίνου το 2005, σε σκηνο-
θεσία Alan Rickman. Έχον-
τας αποσπάσει πολλά βρα-
βεία και διακρίσεις, η ιστο-
ρία της Rachel αναβιώνει
στο Δώμα του Θεάτρου του
Νέου Κόσμου και η
«metro» βρέθηκε εκεί! Η
αίθουσα ήταν γεμάτη
ασφυκτικά. Στον ομώνυμο
ρόλο η Δήμητρα Σύρου,
που περίμενε υπομονετικά
να ξεδιπλώσει -με τη
συγκλονιστική της
ερμηνεία- την ιστορία της
κοπέλας που
υπερασπίστηκε με τίμημα
την ίδια της τη ζωή το
όνειρό της για παγκόσμια
ειρήνη και δικαιοσύνη και
το δικαίωμα του κάθε
ανθρώπου να νιώθει ασφα-
λής μέσα στο σπίτι του.
Τα όνειρά της καταπλα-
κώθηκαν μαζί με την ίδια
γύρω στις 16.45-17.00 16ης
Μαρτίου του 2003 από μια
μπουλντόζα των Ισραηλι-
νών Δυνάμεων Άμυνας,
στην προσπάθειά της να
εμποδίσει την κατεδάφιση
σπιτιών Παλαιστινίων σε
κατοικήσιμη περιοχή της
Ράφα, την οποία είχαν ορί-
σει ως ζώνη ασφαλείας. Τα
σπίτια όμως έμειναν όρθια
τη μέρα του θανάτου της
Ρέιτσελ, όπως και το όραμά
της, που μεταφέρεται επί
σκηνής μέσα από τη σκηνο-
θεσία της Μάνιας Παπαδη-
μητρίου, αξιοποιώντας
όλες τις δυνατότητες του
χώρου και των ηθοποιών -
Δήμητρα Σύρρου & Μάρω
Αγρίτη-, έτσι ώστε να μετα-
φερθούμε σε κάθε δωμάτιο
της ψυχής της ηρωίδας και
να ακουμπήσουμε το
βλέμμα μας πάνω στην
ανοιχτή πληγή που αιμο-
ραγεί ακόμα στη Γάζα!


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
Metro, 29/01/2009

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΩΜΑ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟ

ΘΩΜΑΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ


«ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Η
ΚΩΜΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ»


To καλοκαίρι αποθεώθηκε από
κοινό και κριτικούς για την ανα-
τρεπτική σκηνοθεσία του στην
«Άλκηστη» του Ευριπίδη, απο-
σπώντας το βραβείο Αρχαίου
Δράματος από την Ένωση Ελλή-
νων Θεατρικών & Μουσικών
Κριτικών. Από τις 31/1, ο Θ. Μοσχόπου-
λος μεταφέρει στη σκηνή του
θεάτρου «Αλίκη» τη σαιξπη-
ρική μασκαράτα «12η νύχτα»
και τη φάρσα του ’60 «Τι είδε
ο μπάτλερ» του Τζο Όρτον ως
δυο ξεχωριστές παραστάσεις
υπό ενιαίο concept, με τον
γενικό τίτλο «Ό,τι προτιμάτε».
Η συνέντευξη που παραχώ-
ρησε στη «metro» αποκαλύ-
πτει πολλά, όχι μόνο για το
έργο, αλλά και για τον ίδιο,
έναν άνθρωπο σεμνό, ευγε-
νικό, μετρημένο, με σαφείς
θέσεις για την έννοια της
κωμωδίας, τον ρόλο του θεά-
τρου ως ένα από τα
τελευταία προπύργια κοινω-
νικότητας, την τραγική απο-
ξένωση του ατόμου και τη
θεατρική κριτική ως διαλο-
γική διαδικασία και όχι ως
αφ’ υψηλού αφορισμό. 


Ο κωμικός χαρακτήρας και η
κοινή θεματολογία των δυο
έργων, καθώς και η
απρόσμενη καθυστέρηση
των εγκαινίων της νέας του
θεατρικής στέγης, Π, όπου
θα έχει την καλλιτεχνική
διεύθυνση, του έδωσαν την
ιδέα να ενώσει τις δυο διαφο-
ρετικές παραστάσεις σε ένα
έργο, βρίσκοντας ακόμα
περισσότερα κοινά μεταξύ
τους. «Όταν λέμε ενιαίο concept,
εννοούμε έναν κοινό
θίασο που παίζει δυο έργα.
Υπάρχει ωστόσο ένας κό -
σμος στον οποίο μπαινο -
βγαίνουν φιγούρες από δια-
φορετικές εποχές. Τα έργα
πάντως διατηρούν την αυτο-
νομία τους και δεν ισοπεδώ-
νονται το ένα από το άλλο».
Όχημα για την είσοδο σε
αυτό τον κόσμο, οι μηχανι-
σμοί της παρενδυσίας -οι
οποίοι στον Όρτον έχουν
σαφή και συνειδητή
διάσταση ασκώντας κριτική
στον αστικό καθωσπρεπισμό
και τον ψυχαναλυτικό ορθο-
λογισμό-, μέσα από τους
οποίους υλοποιείται ο πλή-
ρης κατακερματισμός της
ταυτότητας, στοιχείο που
αποτελεί και τον κοινό
άξονα των δυο έργων, όπως
και η έντονη αντίθεση
μεταξύ ονείρου και πραγμα-
τικότητας και φυσικά η συν-
τήρηση και ο τρόπος με τον
οποίο αυτή υπονομεύεται
από τον κωμωδιογράφο.
Διατρέχοντας τους αιώνες,
τα στοιχεία αυτά αποτελούν
διαχρονικές συνιστώσες του
ανατρεπτικού ρόλου της
κωμωδίας. Αυτό είναι εξάλ-
λου και το είδος της κωμω-
δίας που αφορά και τον ίδιο
τον σκηνοθέτη: «Η κωμωδία
χωρίς χιούμορ είναι κάτι
που δεν με αφορά», μας λέει,
τονίζοντας ότι, αν δεν έχεις
την τόλμη να
αυτοσαρκαστείς μέσα από
την κωμωδία είτε ως
δημιουργός είτε ως ερμηνευ-
τής, τότε η κωμωδία δεν μπο-
ρεί να λειτουργήσει ως
λύτρωση.


Δ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
Metro, 26/01/2010

H Όπερα της Πεντάρας!


















ΜΑΓΕΨΕ Η ΟΠΕΡΑ
ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ


Μάγεψε το κοινό «Η όπερα της
πεντάρας» του Robert Wilson
και η «metro» ήταν εκεί!


Η γοητεία της μουσικής, η
εκφραστικότητα της γλώσ-
σας του σώματος και η
υποβλητικότητα της αφή-
γησης συνάντησαν τα
βήματα του Μάκι του
Μαχαιροβγάλτη στην πρε-
μιέρα της θρυλικής «Όπε-
ρας της πεντάρας» των
Μπέρτολτ Μπρεχτ και
Κουρτ Βάιλ, διά χειρός του
πιο avant garde Αμερικα-
νού σκηνοθέτη, Robert
Wilson, που πραγματοποι-
ήθηκε την περασμένη Πέμ-
πτη το βράδυ στην κατάμε-
στη αίθουσα του θεάτρου
Παλλάς. Σαν χάρτινες
φιγούρες βγαλμένες μέσα
από την κοινωνική και
ιστορική διαδρομή του
ανθρώπου, οι αντι-ήρωες
του Μπρεχτ, με τα φαντα-
χτερά κοστούμια και τα
πουδραρισμένα πρόσωπα-
προσωπεία, συμπλήρωναν
το μινιμαλιστικό σκηνικό
και τους αρτ ντεκό φωτι -
σμούς του πρωτοπόρου
δημιουργού, καθώς και
την εμβληματική μουσική
του Κουρτ Βάιλ, διαμορφώ-
νοντας ένα πρωτοποριακό
αισθητικό σύνολο, που λει-
τουργώντας αντιστικτικά
αποκάλυπτε σε κάθε λέξη
και σε κάθε κίνηση τις
λεπτές αποχρώσεις της
ειρωνικής διάθεσης και
του ιδεολογικού προσανα-
τολισμού του συγγραφέα.
Το αποτέλεσμα, ένα ρεστι-
τάλ θεατρικής σημειολο -
γίας και επαγγελματισμού
στον άξονα του επικού θεά-
τρου, που δίνει νέα πνοή
στην παρεξηγημένη από
πολλούς αποστασιοποίηση
του μπρεχτικού θεάτρου.


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ




www.metrogreece.gr
ΤΡΙΤΗ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΜΤΣΗ

«ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΕΥΝΑΣ
ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ»


Ατενίζοντας την ψυχολογική
ερημιά των ηρώων του Μπέκετ
στο έργο «Το τέλος του παιχνι-
διού» μέσα από τη
σκηνοθετική ματιά του Νίκου
Καμτσή.


Απόφοιτος του Λαϊκού Πει-
ραματικού Θεάτρου του
Λεωνίδα Τριβιζά το 1979,
με σπουδές σκηνοθεσίας
και θεατρολογίας στο Λον-
δίνο, μέλος του Διεθνούς
Ινστιτούτου Θεάτρου, της
Εταιρείας Ελλήνων Σκηνο-
θετών, Ελλήνων Θεατρικών
Συγγραφέων, καθώς και
του Σωματείου Ελλήνων
Ηθοποιών, άνθρωπος με
βαθιά θεατρική μόρφωση
και πολύπλευρη
ερευνητική
δραστηριότητα, ο Νίκος
Καμτσής είναι επίσης ο
ιδρυτής του θεάτρου Αερό-
πλοιο (1985), του Κέντρου
Σπουδών Λαϊκού Θεάτρου
(1991), καθώς και του θεά-
τρου Τόπος Αλλού (1999),
το οποίο συμπλήρωσε
αισίως τα 10 του χρόνια.
Μολονότι η ανακαίνιση του
παλιού νεοκλασικού
κτιρίου του 1920 στη συμ-
βολή των οδών
Κεφαλληνίας και
Κυκλάδων και η
μετατροπή του σε θέατρο
το 1999 ολοκληρώθηκε με
πολλούς κόπους και στερή-
σεις για εκείνον, ο αγώνας
του -όπως λέει- δεν κρύβει
τίποτα το ηρωικό, αλλά
μαρτυρά απλώς και μόνο
τη συνεχή αγωνία των
δημιουργών να
αποκτήσουν μια μόνιμη
θεατρική στέγη. Γι’ αυτό
και για εκείνον ο μεγάλος
αριθμός θεάτρων δεν οφεί-
λεται πουθενά αλλού παρά
στην εκφραστικότητα και
τη δημιουργικότητα
ορισμένων ανθρώπων που
θέλουν να ασχοληθούν με
το θέατρο. Κινούμενο
παράλληλα σε δυο άξονες,
εκείνον της ενασχόλησης
με κλασικούς συγγραφείς
και εκείνον της
ερευνητικής δραστηριότη-
τας, το Τόπος Αλλού φιλο-
δοξεί να ρίξει ένα νέο
βλέμμα τόσο σε σύγχρονα
όσο και σε κλασικά
κείμενα, όπως το «Τέλος
του παιχνιδιού» του Σ.
Μπέκετ, το οποίο
παρουσιάζεται φέτος σε
σκηνοθεσία του ίδιου του
Νίκου Καμτσή. Όπως λέει,
είναι έργο που δεν τον
δυσκόλεψε ιδιαίτερα ως
προς τη σκηνοθετική του
προσέγγιση, είναι ωστόσο
εντυπωσιακό το γεγονός
ότι, αν και γράφτηκε το
1954, είναι σήμερα τόσο
κοντά στην ανθρώπινη
κατάσταση: «Οι ήρωες του
Μπέκετ είναι πέρα από κοι-
νωνικές, πολιτικές ή εθνι-
κές καταστάσεις. Ο Χαμ
και ο Γκλοβ είναι ο
καθένας μας. Τόσο το κεί-
μενο όσο και η προσέγγιση
του συγγραφέα φτάνουν
στα μύχια της ανθρώπινης
μοναξιάς και της ψυχικής
ερημιάς των ηρώων, απει-
κονίζοντας έναν άνθρωπο
ο οποίος βρίσκεται στο
μέσο ενός πολιτισμού που
ο ίδιος δημιούργησε και
τώρα στρέφεται εναντίον
του!» 


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ


METRO,15/01/2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ

«Η ΕΡΝΕΣΤΙΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΡOΛΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ
ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ»

Η μεγάλη πρωταγωνίστρια και
σπουδαία τραγωδός του ελλη-
νικού θεάτρου, Αντιγόνη
Βαλάκου, μιλά στη «metro»
για τα σύννεφα της ψυχασθέ-
νειας που αγκαλιάζουν την
ηρωίδα που υποδύεται φέτος,
στη σκηνή του Αγγέλων Βήμα
(Σατωβριάνδου 36, κέντρο),
στο έργο του Eric Westphal
«Εσύ και τα σύννεφά σου», σε
σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη !


Γεννήθηκε στην Καβάλα το
1932, έκανε το ντεμπούτο
της στο θέατρο μερικά χρό-
νια αργότερα, παράλληλα
με τις σπουδές της στο Θεα-
τρικό Εργαστήριο του
Βασίλη Ρώτα. Ακολούθησε
η συνεργασία της με τον
θίασο Μανωλίδου-Αρώνη-
Χατζίσκου (1951-52), όπου
διακρίθηκε ως ενζενί, ενώ
τα επόμενα χρόνια τής
χάρισαν μερικούς από
τους σημαντικότερους κλα-
σικούς ρόλους στο Εθνικό
Θέατρο και στο Θέατρο
Κήπου, καθώς και ανεξίτη-
λες ερμηνείες στη μεγάλη
οθόνη σε έργα όπως «Οι
ουρανοί είναι δικοί μας»,
«Γκόλφω», «Ο δρόμος με τις
ακακίες» κ.ά.
Η επίσημη κάθοδός της
στην Επίδαυρο, στις ιστορι-
κές παραστάσεις της «Αντι-
γόνης» (1956) και της «Ηλέ-
κτρας» (1972), η μύησή της
στον κόσμο του αρχαίου
δράματος και η ανάμνηση
της Κατίνας Παξινού τυλί-
γουν τη συζήτησή μας στο
φουαγιέ του θεάτρου όπως
τα σύννεφα την Ερνεστίνα,
την οποία καλείται να υπο-
δυθεί, έναν ρόλο τεραστίων
διαστάσεων και
ταυτόχρονα έναν από τους
σημαντικότερους της
καριέρας της: «Έχω υποδυ-
θεί και άλλες φορές ηρωί-
δες με ψυχολογικές διατα-
ραχές. Ξεκίνησα, μάλιστα,
τη θεατρική μου καριέρα
ερμηνεύοντας την Τριαντα-
φυλλιά στο “Νυφιάτικο
τραγούδι” του Περγιάλη,
με τον θίασο του Ρεαλιστι-
κού Θεάτρου του Αιμίλιου
Βεάκη το 1946. Επίσης, έχω
ερμηνεύσει την Οφηλία,
την “Τρελή του Σαγιώ”,
όμως η ηρωίδα που ερμη-
νεύω σε αυτό το έργο είναι
μια ιδιοφυής τρελή. Έχει
πάρα πολλές πλευρές και
ιδιαιτερότητες, όπως και
εναλλαγές, και διακρίνεται
από έναν τεράστιο ψυχικό
πλούτο, που δυστυχώς δεν
μπόρεσε να εκφραστεί. Η
Ερνεστίνα είναι άτομο ιδιο-
φυές και με χιούμορ.
Ωστόσο ο κοινωνικός απο-
κλεισμός, η προτεσταντική
ηθική και η ψυχολογική
εξουσία που ασκεί πάνω
της η αδελφή της
μετουσίωσαν την ιδιοφυία
της σε ψυχική ασθένεια,
την οποία η ίδια συνειδητο-
ποιεί πλήρως. Όλα αυτά τα
στοιχεία συνθέτουν τη
δυσκολία, αλλά και τη γοη-
τεία αυτού του ρόλου».
Ακροβατώντας
ταυτόχρονα στους άξονες
του ψυχολογικού θεάτρου
και του θεάτρου του παρα-
λόγου, το έργο περιστρέφε-
ται κυρίως γύρω από τις
κάθε είδους εξουσίες που
συντρίβουν την ελευθερία
της προσωπικής
έκφρασης.

Δ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
METRO, 12/01/2010