Pages

Οι Καλύτερες Θεατρικές Παραστάσεις για το 2010

Τι να πρωτοσυμπεριλάβει κανείς σε ένα θεατρικό top 10 παραστάσεων της χρονιάς που φεύγει χωρίς να αδικήσει όσες δεν είδε, όσες δεν χωρούν και όσες κατάφερε να στριμώξει δίπλα από έναν αριθμό. Πώς να συγκρίνεις την γειτονιά της Chunga με εκείνη του Rottweiler,  τις σπαρακτικές ερμηνείες στο Γάλα με την αριστοτεχνική υποκριτική δεξιοτεχνία του Μαράν Αθά, πώς να ξεχάσει κανείς το κοντσέρτο ερμηνείας της Φροϋλάιν Ράς – Δέσποινας Κούρτη, στο «Wunschkonzertτου Κρέτς ,  την ρηξικέλευθη σκηνοθετική προσέγγιση της Έφης Θεοδώρου στο έργο «Μαρά/Σάντ» του Πίτερ Βάις, την Εκάβη της Λυδίας Κονιόρδου στις Τρωάδες του Ευριπίδη, τους τραγικούς ήρωιες του Έντουαρντ Άλμπη στο  «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ», την «Εκδίκηση» του Τόμας Κίντ, το Όνομα της Rachel Corrie , το μαργαριταρένιο «Κολιέ της Ελένης», την «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Ροντιόν Νικολάγιεβιτς και της Λύντια Βασίλιεβνα, τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» ανάμεσα στην πανούργα Μαρτέιγ, και τον τυχοδιώκτη Βαλμόν, το ανικανοποίητο πάθος και τις μοιραίες συνέπειες κάθε είδους καταπίεσης μέσα από την τραγωδία της Μπερνάρντα Άλμπα, τον άκακο ιστριομανικό τρελό του Ντάριο Φο στο «Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού», τον «Θεό της Σφαγής» της Γιασμίν Ρεζά και φυσικά την μοναξιά των ηρώων λίγο πριν το Τέλος του Κόσμου στην performance «Cinemascope» των Blitz. Το εγχείρημα δύσκολο, γι’ αυτό στις παραπάνω γραμμές προσπαθήσαμε να αναφέρουμε συνοπτικά όσες παραστάσεις μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις πριν ξεκινήσουμε την αντίστροφη μέτρηση για το τοπ -10 των παραστάσεων  του 2010. 
10 Τρωάδες, του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου : Γιατί εκτός από την εξαιρετική Εκάβη της Λυδίας Κονιόρδου το έργο παραμένει τραγικά επίκαιρο…

9 «Το Κολιέ της Ελένης», Carole Frechette, σκηνοθεσία Τατιάνα Λύγαρη, Αμαξοστοιχία – Θέατρο Το Τρένο στο Ρούφ: Γιατί δεν μπορούμε άλλο πια να ζούμε έτσι…

8 «Cinemascope: Ένα Ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου», συμπαραγωγή ομάδας blitz & BIOS, στο Bios: Γιατί ο κόσμος τελειώνει ήσυχα…

7 «Φθινοπωρινή Ιστορία», Αλεξέϊ Αρμπούζωφ, σκηνοθεσία Ιωάννα Μιχαλακοπούλου στο Θέατρο Άλμα : Γιατί το θαύμα της ευτυχίας δεν κρατά ποτέ για πολύ…

6 «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», Ντάριο Φό, σκηνοθεσία Σπύρος Παπαδόπουλος στο Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης: Γιατί το γέλιο ξεκινά εκεί που αρχίζει η σύγκρουση των ρόλων…

5 «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός, στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας: Γιατί κάθε είδος καταπίεσης φουντώνει απλώς περισσότερο την επιθυμία!

4 «Μαρά/ Σάντ», Πίτερ Βάις, σκηνοθεσία Έφη Θεοδώρου, στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Νίκος Κούρκουλος): Γιατί «εμείς μονάχα εμείς δίνουμε κάποια σημασία στην ζωή μας» (Μαρκήσιος Ντε Σάντ)

3 “La Chunga”, Mario Vargas Llosa, σκηνοθεσία Ελένη Σκότη, στο Θέατρο Επί Κολωνώ: Γιατί η αλήθεια παραμονεύει πάντοτε μέσα μας…

2  “To Όνομά μου είναι Rachel Corrie”, σκηνοθεσία Μάνια Παπαδημητρίου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν ελεύθεροι…

1 «Rottweiler” , Guillermo Heras , διασκευή Ομάδα Νάμα, σκηνοθεσία Ελένη Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ : Γιατί η πραγματική βία ξεκινά εκεί που τελειώνει ο σεβασμός στην διαφορετικότητα!

Εliart: Ένας νέος χώρος τέχνης "φύτρωσε" στον Βοτανικό



Πρόκειται για την ιδέα της Αννέτας Παπαθανασίου, του Γιώργου Φρατζεσκάκη και του Θανάση Ρουμελιώτη επί της οδου Κωνσταντινουπόλεως 127, που πήρε το όνομά της από την ελιά που δεσπόζει στο εξωτερικό του Θεάτρου. Οι παραστάσεις στο Eliart θα ξεκινήσουν από τις 26 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσουν ως το τέλος Μαϊου ενώ την θεατρική αυλαία του νέου χώρου τέχνης, θα ανοίξει, τιμήςένεκεν, ο Δημήτρης Πιατάς με τον μονόλογο του Σάκη Σερέφα "Σεμινάριο Βλακείας" στις 2 και 3 Ιανουαρίου 2011, μόνο για δυο παραστάσεις. 
Στο industrial σκηνικό  του Eliart , δημιουργήθηκε, με πολύ μεράκι, μια σκηνή,  χωρητικότητας 100 θέσεων, η οποία φιλοδοξεί να φιλοξενήσει νέες ομάδες, αλλά και καθιερωμένα σχήματα με γνωστούς Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες, μέσα απο θεατρικές παραστάσεις μουσικές βραδιές, προβολές ταινιών, παρουσιάσεις βιβλίων και αφιερώματα σε Ελληνες ηθοποιούς και συνθέτες.
 Οι θεατές θα έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν το ποτό τους, να μιλήσουν με τους δημιουργούς και να συζητήσουν μεταξύ τους, πριν και μετά την παράσταση, στον ειδικά διαμοφωμένο χώρο υποδοχής, αλλά κυρίως θα έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν ποιές παραστάσεις θα παρακολουθήσουν απο το μηνιαίο εναλλασόμενο πρόγραμμα του ELIART.
Με σκοπό την ανταλλαγή ιδεών και την παρουσία πρωτοποριακών προτάσεων σε ένα «ανήσυχο κοινό» που εκτιμά την τέχνη, το ELIART στοχεύει να γίνει χώρος συνάντησης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και να προσφέρει στο φιλότεχνο κοινό της Αθήνας, εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης και ψυχαγωγίας.
Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται:  Καραγκιόζης για τα παιδιά από το θέατρο Σκιών του Στάθη Λαγκάδα,  η θεατρική παράσταση «Σκουλήκια» του Χίλελ Μίτελπουνκτ με τους: Τάσο Νούσια και την γερμανίδα ηθοποιό Μαρλένε Καμίνσκυ, σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση, η παράσταση «Μέγας Προφητικός Καζαμίας”, έργο της θεατρικής ομάδας «Per-Theater-Formance» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τσιάμη, μουσικές βραδιές με το Jazz Group  «ATMA» την ηθοποιό Ανθή Ανδρεοπούλου σε μια μουσικοθεατρική παράσταση με το Trio Plus,  θεατρικό παιχνίδι με την Ανθή Τσαγκαλίδου, βραδιές με τραγούδια από τον Ελληνικό κινηματογράφο, και την Ελληνική οπερέτα με δύο τραγουδιστές από την Λυρική Σκηνή από το μουσικό σύνολο «ΑΡΙΑ» και πολλές ακόμη παραστάσεις.

Τις μουσικές παραστάσεις προτείνει ο Θέμης Ροδαμίτης

Για περισσότερες πληροφορίες καθώς και για ημερομηνίες και ώρες των παραστάσεων, καλέστε στο ταμείο του ELIART στο τηλέφωνο 210 3477677
 
Οι τιμές των εισιτηρίων θα κυμαίνονται απο 5 έως 15 ευρώ, ανάλογα την παράσταση. Παραστάσεις θα δίνονται απο Δευτέρα έως και Κυριακή

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ


Μια από τις πιο γλυκές ιστορίες αγάπης…

«Έλα μαζί να φύγουμε, πάμε μακριά στα φώτα τα γιορτινά, πρέπει και εμείς να ζήσουμε, για δυο στιγμές η θλίψη να ναι χαρά!» Όμως στο Θέατρο Άλμα η χαρά διαρκεί πολύ περισσότερο. Όσο και η Φθινοπωρινή Ιστορία του Αλεξεί Αρμπούζωφ, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου, με τον Γιάννη Μιχαλακόπουλο και τη Κατερίνα Μαραγκού σε μια  εξαιρετική υποκριτική και φωνητική ερμηνεία. Μια ιστορία αγάπης ανέμεσα στον Ροντιόν Νικολάγιεβιτς και την Λύντια Βασίλιεβνα που έχοντας αφήσει πίσω της την άνοιξη , βαδίζει προς το φθινόπωρο της ζωής και αντί να ανθίζει σε μια ανατολή, αφήνεται να βουλιάξει για λίγο στην ευτυχία μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα. Για λίγο. Όσο κρατά ένα θαύμα. Εκείνο του έρωτα. 

Η ιστορία τους ξεκινά κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Σε μια εξοχή συναντάμε για πρώτη φορά τον μοναχικό κύριο Νικολάγιεβιτς, χειρούργο στο επάγγελμα που εργάζεται σε ένα αναπαυτήριο, είναι αφιερωμένος στην τέχνη του, του αρέσει ησυχία, δεν έχει χρόνο ούτε διάθεση για έρωτες και έχει πάντοτε μαζί του ένα ασημένιο κουτί καραμελίτσες καθώς και  τη αξιαγάπητη ηρωίδα του Αρμπούζωφ, την  Λύντια , φλύαρη, συναρπαστική , γεμάτη αντιφάσεις , γεμάτη ζωή, ελπίδα, χαμόγελο αλλά και πολύ πόνο και μοναξιά κάτω από το κατακόκκινο φόρεμα της και το κατακόκκινο ζευγάρι γυαλιά που φορά. Μαζί της ο Ροντιόν Νικολάγιεβιτς δεν θα βρει ποτέ την άκρη. Θα βρει όμως ή μάλλον θα ξαναβρεί κάτι πολύ πιο σημαντικό. Την αγάπη. Μια αγάπη γλυκιά σαν τις μηλόπιτες από το αγαπημένο τους ζαχαροπλαστείο και μαγική σαν μουσικό κουτί που ανοίγει σιγά - σιγά φέρνοντας στα αυτιά μας μια μελαγχολική, φθινοπωρινή μελωδία και στο νου μας αναμνήσεις, συναντήσεις, βόλτες στην βροχή, νύχτες κάτω απ’ τα άστρα, πρωινά στην βεράντα… 

Στον κόσμο της Λύντια, η ζωή ξεκινά πολύ νωρίς το ξημέρωμα, για να δει τον ήλιο να ανατέλλει να τα βράδια περνούν συντροφιά με στίχους από ποιήματα. Στο κόσμο της η ζωή υπάρχει εκεί έξω και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει από αυτή, ούτε καν τα παράθυρα στα δωμάτια του αναπαυτηρίου απ’ τα οποία συνηθίζει να μπαινοβγαίνει κρατώντας άυπνους τους υπόλοιπους τροφίμους του ιδρύματος. Επίσης υπάρχει πολύ αγάπη και κατανόηση ακόμα και για τον άνδρα της που την άφησε για μια άλλη γυναίκα, καθώς και πάθος και αισιοδοξία και όνειρα. Ένας κόσμος που μοιάζει με αιώνια λιακάδα. Φθινοπωρινή μεν αλλά λιακάδα. Σε αντίθεση με τον βροχερό κόσμο του  Ροντιόν Νικολάγιεβιτς. Έναν άνδρα επίσης γεμάτο πληγές, που τις διατηρεί ανοιχτές η απέραντη μοναξιά του και η ανέκφραστη οργή που ξεσπά πολλές φορές πάνω στην δυστυχισμένη Λύντια. 

Και οι δυο τους πλάσματα με όνειρα τσακισμένα πάνω στα βράχια της πραγματικότητας . Ο Ροντιόν γνώρισε τον έρωτα νωρίς , όσο νωρίς όμως πρόλαβε και να μαραθεί. Έτσι η ευτυχία τον εγκατέλειψε και εκείνος σταμάτησε να την αναζητά. Μόνο την κόρη του περιμένει πάντοτε να έρθει και περιποιείται διαρκώς το σπίτι του και τον κήπο για να την υποδεχθεί. Μάταια. Από την άλλη η  Λύντια, παντρεμένη, μητέρα ενός παιδιού… Μετά χωρισμένη μητέρα ενός παιδιού, λίγο αργότερα ξαναπαντρεμένη μητέρα ενός παιδιού, ύστερα πάλι χωρισμένη μητέρα ενός παιδιού και στο τέλος χωρισμένη,  … μητέρα κάποτε ενός παιδιού. Η ζωή της μια περιπέτεια, μια περιπλάνηση γεμάτη σταθμούς, αποχωρισμούς αλλά και αφετηρίες. Και η ίδια μοιάζει μια άλλη Μπλάνς βασιζόμενη πάντα στις καλές προθέσεις, με τις βαλιτζούλες της, τις πληγές της και τις ελπίδες της,  περαστική από την αγάπη, τον έρωτα, τα φώτα, την σκηνή και την ζωή του Ροντιόν Νικολάγιεβιτς, ζει το σήμερα και ο ζει με την ψυχή της.
Μια ιστορία  γλυκιά και πικρή, μια σταγόνα ευτυχίας μέσα στην μαυρίλα και την μιζέρια της καθημερινότητάς μας που για 110 ‘ μας ταξιδεύει στο θαύμα του έρωτα και της τέχνης, τόσο όμορφο ακριβώς επειδή δεν κρατά ποτέ για πολύ!

Κάτια Γέρου- "Αλλάζοντας τους παλμούς της Καρδιάς"

 Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κούν επί της Οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, πραγματοποιήθηκε χθες η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της ηθοποιού Κάτιας Γέρου, που τιτλοφορείται "Αλλάζοντας τους παλμούς της Καρδιάς" - Συζητήσεις για το Θέατρο με την Ιόλη Ανδρεάδη, με ομιλητές τους Κωστή Καπελώνη (συντονισμός), Μάνο Στεφανίδη και Βασίλη Νικολαϊδη ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν οι Νίκος Νίκας και Μάνια Παπαδημητρίου.

Σε μια εποχή που απειλείται η ποιότητα της ζωής μας, η ανάγκη να αλλάξουμε τους παλμούς της καρδιάς γίνεται επιτακτική. Με αυτη την φράση από την εκπρόσωπο των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο, άνοιξε χθεςη παρουσίαση του βιβλίου της παλαίμαχου ηθοποιού, μαθήτριας κάποτε του Θεάτρου Τέχνης και δασκάλας εδώ και καιρό νέων ηθοποιών, Κάτιας Γέρου, η οποία καταφέρνει να μετουσιώσει την τριαντάχρονη εμπειρία της στο σανίδι σε ένα βιβλίο απαραίτητο για την ουσία της τέχνης του θεάτρου. "Έχουμε βιβλία σκηνοθετών αλλά όχι ηθοποιών, που να γίνονται το προσωπικό τους εργαστήρι. Την έχω δει να μεταλλάσσεται σε άπειρους ρόλους. Πως όμως υλοποιείται αυτή η έκκληση αισθήματος; Η Κάτια Γέρου είναι μια πρωταγωνίστρια αλλά εδώ είναι μια ηθοποιός χωρίς ανωφελής ακκισμούς. Γι αυτό λέει την αλήθεια" συμπληρώνει ο Μάνος Στεφανίδης, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος προλογίζοντας το βιβλίο της  γράφει χαρακτηριστικά: «Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς»: «Το παράξενο, το γοητευτικό το παιχνίδι του θεάτρου, η ανηλεής έκθεση των γυμνών σωμάτων, μήπως και εμφανιστεί κάπου, κάπως, αυτό το σκοτεινό αγρίμι που ονομάζουμε ψυχή... Και πόσο βαθιά, πόσο πολύ οφείλει κανείς να σκάψει στο χώμα μήπως και κάπου, κάπως εμφανιστεί ένα κομμάτι αμόλυντου ουρανού. Γιατί, εντέλει, σημαντικό δεν είναι να σύρεις ένα κομμάτι ουρανού στο παλκοσένικο. Το σημαντικό είναι να πείσεις το κοινό από κάτω πως ό,τι βλέπουν είναι ουρανός. Και όχι μόνον αυτό. Να πιστέψει απόλυτα, αυτό το συχνά δύσπιστο κοινό, πως τώρα βλέπει τον πραγματικό ουρανό. Για πρώτη φορά». 

 Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ένα 15 λεπτο αφιέρωμα στην πορεία της μεγάλης κυρίας του θεάτρου με αποσπάσματα από τις σημαντικότερες θεατρικές και κινηματογραφικές της στιγμές. 

Η έκδοση συνοδεύεται από δύο DVD συνολικής διάρκειας 4 ωρών, τα οποία περιέχουν αποσπάσματα από 20 παραστάσεις και 3 ταινίες. 

Εγκαίνια στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

  
Με πλήθος παραστάσεων στην Κεντρική και στην Μικρή Σκηνή της Νέας Στέγης καθώς και εκδηλώσεις στους υπόλοιπους χώρους του ολοκαίνουριου κτιρίου επί της Λεωφόρου Συγγρού, ολοκληρώθηκε την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου το πρόγραμμα των εγκαινίων. Λάμψη και πολυτέλεια  σε όλους τους ορόφους του τεράστιου γυάλινου κτιρίου με την επιβλητική πρόσοψη , πάνω στην οποία προβάλλονταν οι προγραμματισμένες παραστάσεις , και μια ουσιαστικά απλή δομή που διευκολύνει τον προσανατολισμό του κοινού στο εσωτερικό του κτιρίου, σε κάθε γωνιά του οποίου βρισκόντουσαν ούτως ή άλλως άνθρωποι έτοιμοι να παράσχουν τις απαραίτητες πληροφορίες ήταν όσα διαπιστώσαμε προσερχόμενοι στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την Κυριακή που μας πέρασε για να παρακολουθήσουμε την παράσταση « Χρώματα» της νεοσύστατης ομάδας Bijoux de Kant , στην Κεντρική Σκηνή ενώ λίγο νωρίτερα βρεθήκαμε και στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα Χριστίνα Ωνάση, στην Μικρή Σκηνή, όπου πραγματοποιήθηκε η παράσταση Y-HUE των Μανταφούνη & Zarhy.

Με 3 παραστάσεις σε κάθε μία από τις δυο σκηνές της Στέγης , τους παράξενους χαρακτήρες από διαφορετικά έργα της ομάδας Yelp να συναντούν αναπάντεχα το κοινό στις εισόδους και τα φουαγιέ, στήνοντας ιδιότυπους καλλιτεχνικούς διαλόγους με το κοινό, την επίσης ιδιότυπη έκθεση φωτογραφίας του Στράτου Καλαφάτη και της Λίας Ναλμπαντίδου στον Εκθεσιακό Χώρο του Επιπέδου -1, οι οποίοι μας συστήνουν μέσα από τον φωτογραφικό τους φακό τα πρόσωπα που εργάστηκαν στην κατασκευή του κτιρίου καθώς και τις μουσικές τους προτιμήσεις αλλά και το οπτικοακουστικό – γλυπτό installation των Medea Electronique  με εφαλτήριο  το ποίημα Μονοτονία του Κωνσταντίνου Καβάφη και το Κείμενο «Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής» του Raoul Vaneigem, οι επισκέπτες είχαν την δυνατότητα να την ευκαιρία να περιηγηθούν για δυο τουλάχιστον ώρες στους διαδρόμους της Στέγης αλλά και της Τέχνης.

Περιπλανώμενοι για ώρα και εμείς στους διαδρόμους αυτούς, βρεθήκαμε γύρω στις 20.00 στο θεωρείο της Κεντρικής Σκηνής, όπου έννοιες όπως φάσμα, χρωματικός κύκλος, πρίσμα, διάθλαση, ανάλυση, σύνθεση, βασικά και συμπληρωματικά χρώματα, σκοτάδι και φως καθώς και πολύ περισσότερες θεωρίες σχετικά με την αντίληψη των χρωμάτων και την ψυχολογική τους επίδραση βρέθηκαν στο θεματικό πυρήνα της παράστασης «Χρώματα» της ομάδας Bijoux de Kant, σε σκηνοθεσία, σύλληψη και δραματουργία Γιάννη Σκουρλέτη, βασισμένη στην θεωρία των Χρωμάτων του Γκαίτε. Στο πλαίσιο της συστηματικής ενασχόλησής της  με τον ρομαντισμό και ειδικά με τον Γκαίτε , η ομάδα που πρόκειται να απολαύσουμε ξανά και τον Γενάρη στον Βέρθερο, έδωσε τα διαπιστευτήρια της μέσα από μια ιδιότυπη θεατρική παράσταση που ακροβατούσε ανάμεσα στην καλλιτεχνική μορφή και έκφραση και στον επιστημονικό λόγο, με τον Δημήτρη Πασσά να ανοίγει την αυλαία θυμίζοντας κάτι από Μάρλεν Ντίντριχ καθώς τραγουδούσε σε άψογα γερμανικά για τον πόνο και την δύναμη του έρωτα και τις Γαλήνη Χατζιπασχάλη και Κατερίνα Μισιχρόνη να μας ξεναγούν η καθεμιά με τον τρόπο της στον θαυμαστό κόσμο των βασικών, συμπληρωματικών και ουδέτερων χρωμάτων επιτυγχάνοντας ένα ολιγόλεπτο interaction με τους θεατές.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ


«Είδα  τον ρόλο μου με κλειστά μάτια για να τον αισθανθώ και να μπορέσω να αναπτύξω τα άλλα χαρίσματα…»

Άνθρωπος φωτεινός και φωτισμένος! Ο λόγος για την Σοφία Φιλιππίδου που για άλλη μια χρονιά πρόκειται να μας χαρίζει απλόχερα το γέλιο από την σκηνή του Μικρού Παλλάς , όπου από τις 10 Δεκεμβρίου θα πρωταγωνιστεί στην σουρεαλιστική αστυνομική κωμωδία του Θοδωρή Αθερίδη (σενάριο, σκηνοθεσία) με τίτλο «Τυφλοσούρτης», στον ρόλο μιας τυφλής ζαχαροπλάστισσας. Λίγες μέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης με το εντυπωσιακό σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη να ντύνουν απ άκρη σε άκρη οι ζαχαρωτές λιχουδιές του  Fresh, βρεθήκαμε στο καμαρίνι της ζητώντας της να μας δώσει μια μικρή γεύση από την πιο γλυκιά παράσταση της χρονιάς! 

Τι είναι για εσάς ο Τυφλοσούρτης;
Υπάρχουν χρόνια τώρα συνταγές ευτυχίας, επιτυχίας, διακόσμησης, ραπτικής, life style, που βάζουν μαζικά τους ανθρώπους σε έναν δρόμο που μπορεί ταυτόχρονα να αποτελέσει και μια παγίδα. Είναι δικό μας θέμα από κει και πέρα παίρνοντας αυτές τις συνταγές να προσέχουμε τις μεγάλες παγίδες , όπου αυτές υπάρχουν και μην ξεχνάμε ότι πάντοτε στις συνταγές χρειάζονται στοιχεία από την προσωπικότητά μας:  η δική μας φαντασία, η δική μας πινελιά, η δική μας συγκίνηση, η δική μας άποψη για τα πράγματα και η δική μας γνώση. Η άγνοια συγχωρείται μόνο στα παιδιά, όταν μεγαλώνουμε πρέπει να εστιάζουμε στην σκέψη και στην γνώση χωρίς όμως να θυσιάζουμε την αθωότητά μας.

Ο ορισμός του σουρεαλισμού στο έργο είναι, εκτός φυσικά από το γεγονός ότι συνομιλείτε με έναν σκύλο, ότι υποδύεστε μια τυφλή ζαχαροπλάστη. Αυτή η επιλογή συμβολίζει κυρίως ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο;
Νομίζω ότι ο Θοδωρής Αθερίδης που είναι ο συγγραφέας του έργου, δεν εννοεί μόνο ένα πράγμα. Το έργο του θέλει να πει πολλά πράγματα και ίσως όλα αυτά που έχει μέσα στο μυαλό του, επειδή τον διέπει και μια παιδικότητα, ακόμα δεν έχουν πάρει μια ακριβή μορφή. Γι αυτό το λόγο πιστεύω ότι τα λέει όλα μέσα από τα έργα του. Συνήθως μας δίνει όλες του τις σκέψεις έτσι αγνά και αθώα.

Τι συνταγές κατασκευάζει αυτή η τυφλή ζαχαροπλάστης που υποδύεστε και ποιες παγίδες κρύβουν, αν κρύβουν, οι δικές της συνταγές;
Στην πραγματικότητα μέσα στα στενά χρονικά πλαίσια της παράστασης δεν έχει κανείς το περιθώριο να φτιάξει κάτι, δηλαδή ψωμιά, γλυκά και τέτοια. Εξ άλλου δεν εστιάζει εκεί και ο ρόλος. Κάτι τέτοιο θα είναι ψεύτικο και ανούσιο. Εγώ πρέπει κάθε μέρα να πλάθω τον ρόλο. Πως θα περπατάω, πως θα αισθάνομαι, πως θα κινούμαι, πως θα έχω επαφή με τα πράγματα. Βέβαια στο χώρο μέσα είμαι πάρα πολλά χρόνια και οπωσδήποτε νιώθω μια οικειότητα δεν παύω όμως να υποδύομαι μια τυφλή και να πρέπει να πείσω και τον κόσμο για την τυφλότητα μου χωρίς να προκαλέσω την λύπηση.
Έχω δει τυφλούς και στο δρόμο και σε παραστάσεις. Είναι κατά βάθος δραματικά άτομα. Κυρίως επειδή οι άνθρωποι τους βλέπουν κάπως λοξά. Αν είσαι τυφλός και δεν είσαι πετυχημένος όπως οι άλλοι εννοούν την επιτυχία, αν δεν είσαι μάντης, φιλόσοφος ή ένας γκουρού στο βουνό, από εκεί και πέρα αρχίζει το πρόβλημα. Ένας τυφλός άνθρωπος έχει συσσωρευμένα προβλήματα και συμπεριφοράς επειδή ψάχνει συνέχεια το φώς και αυτό του φέρνει μια μεγάλη ταραχή και γιατί συστέλλεται διαρκώς προς τον εαυτό του κλείνοντας τα μάτια, για μπορέσει να καταλάβει τι γίνεται αναπτύσσοντας όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα και όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις του. 

Εσείς πως προετοιμαστήκατε για τον ρόλο;
Ξεκίνησα από την κίνηση, την συμπεριφορά και είδα τον ρόλο με κλειστά μάτια για να τον αισθανθώ και να αναπτύξω και εγώ τα άλλα χαρίσματα. Τα λόγια τα φόρεσα πολύ – πολύ στο τέλος. Δεν άρχισα πρώτα να μιλάω και μετά να συμπεριφέρομαι. Έτσι ανακάλυψα πως είναι πολύ – πολύ δύσκολο να παίζεις θέατρο χωρίς να κοιτάς στα μάτια τους συναδέλφους. Μου συμβαίνει πρώτη φορά  και είναι επώδυνο γιατί είμαι ηθοποιός που κοιτάω στα μάτια και επικοινωνώ με τα μάτια. Είναι κάτι που με επηρεάζει ως ηθοποιό αλλά ως ρόλο με βοηθάει πάρα πολύ από μια άλλη άποψη, γιατί με κάνει να παίζω διαφορετικά. Θεωρώ όμως ότι τα μάτια μου είναι το όπλο μου.

Στο θέατρο είστε μια κατεξοχήν κωμική ηθοποιός, στην πραγματικότητα κρύβεται κάποια δραματικότητα πίσω από αυτή την κωμική σας πλευρά;
Νοιώθω μεγάλη χαρά γι’ αυτό, επειδή μου το αναγνώρισε ο κόσμος και η συντεχνία. Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος νομίζω, δεν ξέρω βέβαια τι είναι και κανονικότητα, αλλά πιστεύω πως είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος, με πολλά επικοινωνιακά χαρίσματα, εκ πρώτης όψης χαρούμενος εξαιτίας μιας καλής σχέσεως με την παιδική μου ηλικία, βγάζω θετική ενέργεια προς τα έξω και γυρίζω μέσα μου επειδή το έξω κάποιες φορές, με πληγώνει επειδή είναι βάρβαρο, ή σκοτεινό. Πάντως θα έλεγα είμαι φωτεινός άνθρωπος και φωτισμένος!

Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό πως σας φαίνονται;
Νομίζω πρέπει να δώσουμε σε έναν ομαδικό και προσωπικό αγώνα για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα και να σκύψουμε πάνω από τα προβλήματα και με θυμό και με αγάπη.

Κατοικίδιο έχετε;
Ναι έχω μια γάτα, την οποία θαυμάζω πολύ. Αυτή είναι πιο πρωταγωνίστρια από μένα. Τα σκυλιά τα αγαπώ , όμως τώρα αγάπησα ξαφνικά τις γάτες, που τις είχα σε απόσταση και ανακάλυψα την γοητεία τους. Έτσι κατάλαβα ότι τελικά δεν θέλω να έχω έναν πιστό σκύλο, όσο θέλω να έχω μια σνόμπ γάτα. Ο σκύλος εξαρτάται από πάνω σου και αυτό σου δίνει μεγάλη ευθύνη. Η ανεξαρτησία της γάτας είναι πιο γοητευτική!

Ο Τυφλοσούρτης από 10 Δεκεμβρίου στο Μικρό Παλλάς!

Ένα μικρό ζαχαροπλαστείο με τις λιχουδιές του Fresh να συμπληρώνουν το σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη και να μας παρασύρουν σε γλυκές αμαρτίες, έχει δημιουργηθεί στην σκηνή του Μικρού Παλλάς, για τις ανάγκες της νέας σουρεαλιστικής αστυνομικής κωμωδίας του Θοδωρή Αθερίδη, με τίτλο "Τυφλοσούρτης", που κάνει πρεμιέρα σε λίγο καιρό, με πρωταγωνίστρια την Σοφία Φιλιππίδου, στο ρόλο μιας τυφλής ζαχαροπλάστισσας και τον Θοδωρή Αθερίδη στο ρόλο του σκύλου ενώ τον θίασο συμπληρώνουν η Ζέτα Μακρυπούλια στον ρόλο της αστυνομικού που καλείται να εξιχνιάσει το ριφιφί, ο Χρήστος Πλαϊνης στον ρόλο ενός πρώην ποδοσφαιριστή σε Ιταλική ομάδα και η Νίκη Γαβριηλίδου (που εκτελεί παράλληλα και χρέη βοηθού σκηνοθέτη). Για όλα αυτά μίλησαν οι συντελεστές της παράστασης σε συνέντευξη τύπου που παραχωρήθηκε σήμερα στο θέατρο και το Theaterview, όπως πάντα, ήταν εκεί!

Θ. Αθερίδης: "Πολλά απ' όσα συμβαίνουν στο έργο είναι ιδέες της Σοφίας..."

Για την ιδέα  του Τυφλοσούρτη, την σχέση του με τους συντελεστές και φυσικά την συνεργασία του με την Σοφία Φιλιππίδου στο ρόλο της τυφλής ζαχαροπλάστισσας μίλησε ο Θοδωρής Αθερίδης ανοίγοντας την σημερινή συνέντευξη τύπου στο Μικρό Παλλάς.

"Πέρσι το Πάσχα ήταν νομίζω κοντά όταν σκέφτηκα την παραγωγή του επόμενου έτους, γνωρίζοντας ότι δεν θα είναι η Σμαράγδα στο θέατρο, με την οποία έχουμε συνηθίσει τα τελευταία 8 χρόνια να δουλεύουμε μαζί, έτσι σκεφτόμουνα ένα κεντρικό πρόσωπο που να με εμπνεύσει και πολύ γρήγορα κατέληξα στην Σοφία Φιλιππίδου. Πρίν όμως της ανακοινώσω ο,τιδήποτε ήξερα ότι καλό θα ήταν να κάνω μια γαργαλιστική ιστορία, ώστε σαφέστατα να την εξιτάρει στο να μπει στην διαδικασία.
Το βασάνισα καμιά 10-15 μέρες στο μυαλό μου και της τηλεφωνώ προτείνοντάς της να παίξει μια τυφλή ζαχαροπλάστισσα , που από μόνο του είναι αστείο, όπως καταλαβαίνετε και εγώ να παίξω έναν σκύλο, ο οποίος να έχει σχέση μαζί της, να την οδηγεί… γιατί ακόμα δεν ήξερα τι θα γράψω ήξερα απλά αυτά τα δυο πρόσωπα. Η Σοφία αντέδρασε πάρα πολύ θετικά στην αρχή αλλά από την άλλη ήξερα ότι αν αυτό που θα γράψω δεν της αρέσει μπορεί και να μου έλεγε: «είπαμε , ξεείπαμε, αφού είναι χάλια αυτό το πράγμα … κ.λ.π», οπότε πήγαινα με πολύ προσοχή και δεν σας κρύβω ότι σελίδα την σελίδα της το έστελνα και της ζητούσα αν είχε και αντιρρήσεις να μου τις πει. Πολλά απ όσα συμβαίνουν στο έργο είναι δικές της ιδέες, από πράγματα που έχει δει , από προτάσεις που μου έκανε, δηλαδή  υπήρχε μια συνεργασία είτε τηλεφωνική είτε μέσω mail, τα οποία προσπάθησα να τα ενσωματώσω.
Επίσης συνεργάζομαι για πρώτη φορά στο θέατρο με την Ζέτα Μακρυπούλια, η οποία ήταν μαθήτριά μου και έχουμε παίξει στην τηλεόραση μαζί σε ένα σίριαλ, έτσι τώρα κλείνει ο κύκλος. Με την Νίκη Γαβριηλίδου και τον Χρήστο Πλαϊνη εξακολούθησε η συνεργασία, δηλαδή με την Νίκη,  που είναι και βοηθός σκηνοθέτη , είχαμε συνεργαστεί ξανά πέρσι στο θέατρο Αλίκη, ήταν στην Στρίγγλα και ήταν και στην Ελένη. Με τον Χρήστο είναι πάρα πολλά τα έργα που έχουμε ξανασυνεργαστεί και με την Σοφία Φιλιππίδου βέβαια έχουμε ξανασυνεργαστεί θεατρικά στο Full Monty."

"Ψάξτε πίσω από το αυτονόητο" Μπ. Μπρέχτ

"Το έργο το λέμε Τυφλοσούρτη, γιατί στο έργο υπάρχει μια τυφλή και έχουμε έναν σκύλο , οποίος σέρνει την τυφλή. Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση. Τυφλοσούρτης όμως είναι γενικώς η συνταγή. Είναι ο τρόπος που μας μαθαίνουνε να κάνουμε κάτι, να γράφουμε σενάρια, να μαγειρεύουμε, ο τρόπος του να καταναλώνουμε, να ζούμε, γενικότερα είναι δηλαδή αυτό που ο Μπρέχτ ονόμαζε «Ψάξτε πίσω από το αυτονόητο». Δεν υπάρχει αυτονόητο. Όλα δουλεύουν με έναν τυφλοσούρτη που μας έχουν μάθει, που μας έχουν περάσει τις ιδέες και τις πληροφορίες. Μέσα από αυτό το έργο υποτίθεται ότι εγώ προσπαθώ να προσεγγίσω μια άλλη ηθική αντίληψη περί καλού και κακού , περί διαφθοράς και διαφάνειας.
Όσων αφορά στην ιστορία, πρόκειται για μια ανθρώπινη ιστορία στην δίνη μιας αστυνομικής πλοκής , η οποία πάντα είναι αναγκαία, ακόμα και στους μεγαλύτερους συγγραφείς του κόσμου, για να προσελκύσει τον ενδιαφέρον , την προσοχή και γενικώς τα αντανακλαστικά του αναγνώστη ή του θεατή για να παρακολουθεί βήμα βήμα μια ιστορία.
Για μένα το στοίχημα είναι πάντα η πρώτη μιζάν πλάς, η οποία αναδεικνύει αν αυτό που έχει γραφεί γίνεται κατανοητό και από τις πρόβες αυτό μάλλον το έχουμε επιτύχει, είμαι πολύ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα και για να ανταπεξέλθω εγώ στις δικές μου ανάγκες, πήρα έναν σκηλοθέτη, ο οποίος είναι ο συνάδελφος Δημήτρης Δεγαϊτης, με μεγάλη εμπειρία γενικότερα σε αυτό που λέμε αυτοσχεδιασμό, έχει δουλέψει σε παραστάσεις και πρέπει να σας πω ότι με βοήθησε πάρα πολύ, ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του και θα μοιραστούμε την ευθύνη για το αποτέλεσμα, το μισό εγώ σαν ερμηνευτής και το άλλο μισό σαν καθοδηγητής. Σκηλοθέτης λοιπόν είναι δικός μας όρος για τον εκπαιδευτή σκύλων, αλλά όταν πρόκειται να παίξει άνθρωπος έναν σκύλο δεν τον λέμε εκπαιδευτή τον λέμε σκυλοθέτη."

" Ο σκύλος έχει κάτι από τα πρόσωπα του Τριβιζά "
" Ο σκύλος ως πρόσωπο έχει αυτό που έχουν τα πρόσωπα του Ευγένιου Τριβιζά με την έννοια ότι θα ήθελε να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι αλλά όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή είναι πολύ βαθιά ερωτευμένος με την ιδιοκτήτριά του, που τον έχει σώσει από ευθανασία. Τον πόνο του αυτόν τον μοιράζεται, είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να το ομολογήσει, από την άλλη όμως είναι μια ξένη γλώσσα τα σκυλίσια και η Αυγή κάνει ένα άνοιγμα , καθώς την έχει ζαλίσει ο σκύλος την ώρα που φεύγει η Φωτεινή (Ζέτα), και τον πιάνει για να τον τιμωρήσει γιατί κάτι έχει κάνει, εκείνος της γαβγίζει και αρχίζει μια συνομιλία στα σκυλίσια και μοιράζονται και οι δυο τις αλήθειες , του φόβους τους… Είναι μια σχέση αγαπομίσους, με την έννοια ότι η ζαχαροπλάστισσα στην αρχή το πρώτο που κάνει είναι να του δώσει μια κλωτσιά. Μετά όμως αναπτύσσεται μια πολύ καλή σχέση. Επίσης ο σκύλος μιλάει στο κοινό. Καθώς κάποια στιγμή το σκάει και περιπλανάται στην Αθήνα στο Σύνταγμα , στην Ακρόπολη και από ένας σκύλος σπιτιού βρίσκεται με διάφορους άλλους σκύλους αδέσποτους και από αυτές τις εμπειρίες αποκομίζει για την ζωή του κάποια πράγματα. Μιλάει για παράδειγμα με τον Νταγιάν, το οποίο είναι υπαρκτό σκυλί, είναι από τα αδέσποτα σκυλιά του Συντάγματος, όπως και ο Οδυσσέας της Ακρόπολης είναι από τα σκυλιά που ο Δήμος τους έχει βάλει ταυτότητα, τα έχει εμβολιάσει κ.λ.π . Είναι αλήτες σκύλοι αυτοί και αυτός επειδή είναι ξεπεσμένος μπάτσος σκύλος, τον αντιμετωπίζουν αρχικά με μια καχυποψία όμως σιγά σιγά μαθαίνει από αυτούς, όπως ένας άνθρωπος αν βγει στο περιθώριο. Από το σημείο αυτό δηλαδή έχουμε μια παράλληλη ιστορία του σκύλου, ώσπου να επανέλθει που εκτυλίσσεται παράλληλα με την αστυνομική ιστορία."

Σοφία Φιλιππίδου : "Αυτό που μου έκανε πολύ μεγάλη ίντριγκα είναι ότι θα έπρεπε να συνομιλήσω με ένα σκύλο..."

"Είμαι στο Μικρό Παλλάς από περιέργεια και γιατί είναι ένα πολύ κομψό και χαριτωμένο θέατρο καθώς επίσης και γιατί τα τελευταία 8 χρόνια ο Θοδωρής Αθερίδης  έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες και έχει πάρα πολλούς φίλους , τους οποίους θα ήθελα και εγώ να γνωρίσω. Και βέβαια για την πρόταση. Είναι πολύ προκλητικό να διεισδύεις σε αυτό το πράγμα πού λέμε τυφλότητα και μέσα από αυτά να βγάλεις, χαρά , φαντασία, και ό,τι άλλο χρειάζεται το θέατρο. Επιπλέον να είσαι και μαγείρισσα και φουρνάρισσα και να ασχολείσαι με την αλχημεία. Κυρίως όμως αυτό που μου έκανε πολύ μεγάλη ίντριγκα είναι ότι θα έπρεπε να συνομιλήσω με ένα σκυλί και πιστεύω ότι είναι η κορυφαία στιγμή του έργου και φυσικά και ο ρόλος της τυφλής θέλω να μείνει κοντά στα όρια της κωμικότητας αλλά όχι στα όρια της ελεημοσύνης. Πιστεύω όμως ότι , το γεγονός ότι έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω με ένα σκυλί που δεν ακούει και αναγκάζομαι να γαβγίσω για να με καταλάβει και το φέρνω στην απελπιστική κατάσταση να αναγκαστεί να μάθει ελληνικά για να συνεννοηθεί μαζί μου και μάλιστα να μου πει και την άποψή του είναι νομίζω κορυφαία στιγμή και χάρη των μεγάλων χαρισμάτων που έχει ένας τυφλός εξιχνιάζω όλο το ριφιφί."