Pages

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΓΚΥ ΤΡΙΚΑΛΙΩΤΗ

«Μέσα από τον ρόλο ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου…»

Πόσες λέξεις χωράνε στην χούφτα ενός μικρού παιδιού; «Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» είναι ίσως η πιο ηχηρή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ο λόγος για την αληθινή ιστορία της Έλεν Κέλλερ που σε βρεφική μόλις ηλικία έχασε την όραση , την ακοή και την φωνή της και τον αγώνα της νεαρής δασκάλας της Άννυ Σάλιβαν να νικήσει την εκκωφαντική σιωπή της μετατρέποντας την σε ένα χαρισματικό πλάσμα με σπάνια πνευματικά χαρίσματα.. Μια εξαιρετική παράσταση με συγκλονιστικές ερμηνείες όπου τα λόγια κυριολεκτικά περισσεύουν Όσα μας είπε η γλυκιά πρωταγωνίστρια του θεάτρου και της τηλεόρασης Πέγκυ Τρικαλιώτη (Άννυ Σάλιβαν) είναι μόνο λίγα απ’ όσα έχει να διδάξει αυτή η παράσταση. Δηλαδή ΟΛΑ!

Υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον χαρακτήρα της Άννυ Σάλιβαν΄;

Όχι νομίζω ότι δεν έχω κανένα κοινό στοιχείο ως προσωπικότητα. Μακάρι να  είχα γιατί πιστεύω ότι είναι ένα πλάσμα που τα «θέλω» της και τους στόχους της τα κυνηγάει μανιασμένα. Εγώ πολλές φορές στις δυσκολίες κάνω ένα βήμα πίσω. Εκείνη ποτέ. Αντίθετα στην δυσκολία κάνει ένα βήμα μπροστά. Είναι κάτι που το ζηλεύω στην ηρωίδα και πιο πολύ επειδή πρόκειται για ένα αληθινό πρόσωπο.

Θα σας άρεσε ο ρόλος της δασκάλας στην πραγματικότητα;

Ναι άλλά θα ήθελα να διδάσκω μεγάλα παιδιά και στο αντικείμενο μου. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη αλλά και πολύ μεγάλη ικανοποίηση ταυτόχρονα, όταν βοηθάς έναν άνθρωπο να πάει παραπέρα.

Εσάς ποιοι άνθρωποι σας βοήθησαν ;

Δύο άνθρωποι που με βοήθησαν πάρα πολύ και ουσιαστικά με ξεκλειδώσανε με την βοήθεια και των υπόλοιπων δασκάλων που είχα στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης ήταν η Ρένη Πιτακή και Κάτια Γέρου. Αργότερα βρέθηκα με δύο ανθρώπους τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, οι οποίοι με βοήθησαν και με σπρώξανε που ήτανε ο Γ. Κιμούλης και ο Στ. ο Φασουλής. Για μένα αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι ουσιαστικά εκείνοι που με μάθανε να είμαι στο θέατρο.

Ο ρόλος της Αν. Σάλιβαν άλλαξε κάπως και την προσέγγισή σας απέναντι στα μικρά παιδιά;

Ναι. Εγώ νόμιζα ότι δεν έχω υπομονή. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω. Πανικοβάλομαι εύκολα, θυμώνω εύκολα, χαίρομαι εύκολα, λυπάμαι εύκολα. Έχω ακραίες αντιδράσεις. Φανταζόμουνα λοιπόν ότι αν έχω να αντιμετωπίσω ένα παιδί που θέλει την απόλυτη ηρεμία και προσοχή σου πρέπει να είσαι απολύτως συνειδητοποιημένως ανά πάσα στιγμή για το τι κάνεις και τι λές. Μέσα από το ρόλο ανακάλυψα ότι είμαι απόλυτα υπομονετική. Και αυτό γιατί τώρα υπήρξα με τα παιδιά τόσο πολύ. Συνήθως γνώριζα παιδιά φίλων μου που καθόμουνα δύο ώρες μαζί τους και τελείωνε. Όταν όμως έπρεπε καθημερινά να μιλήσω και να συνεργαστώ και να τα φέρω στα νερά μου το συνειδητοποίησα.

Πως ήταν οι συνεργασία σας με την Δήμητρα Δουμένη και την Αναστασία Τσιλιμπίου που ενσαρκώνουν την Έλεν Κέλλερ;

Ήταν και οι δύο άψογες. Με διαφορετικούς χρόνους προσέγγισης η κάθε μια και με διαφορετική ενέργεια πάνω στην σκηνή παρόλο που κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Είναι σαν να παίζω κάθε φορά με διαφορετικό ηθοποιό. Ήθελαν τελείως διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αλλά δεν θυμάμαι να έκανα και πολύ μεγάλη προσπάθεια γιατί και τα δυο τα συμπάθησα και τα αγάπησα αμέσως . Ήθελαν υπομονή και μια λεπτότητα στον όλο χειρισμό για να μην γίνει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει ή λιγότερο. Πάντως είναι πολύ σπουδαία παιδιά και τα δύο και είχαν έναν επαγγελματισμό και ταυτόχρονα μια παιδικότητα που μακάρι να την είχαμε κι εμείς. Υπάρχουν στιγμές στην παράσταση που κάθομαι και τα χαζεύω. Φεύγω απ τον ρόλο.

Τι σας είπαν εκείνες για την ιστορία αυτή και για τον ρόλο τους;

Στην πρεμιέρα της παράστασης έρχεται η Δήμητρα και μου λέει «Σήμερα θα πούμε την ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Και ξέρεις τι θα τους πούμε; Μια απλή μικρή λέξη : ΟΛΑ!» Και φυσικά έβαλα τα κλάματα. Τα παιδιά είναι η αλήθεια ότι συγκινήθηκαν πάρα πολύ από την πραγματική ιστορία και μέρος της ικανοποίησης που παίρνουν καθημερινά είναι ότι λένε τη ιστορία της Έλεν Κέλλερ. Οι ίδιες λένε ότι «δεν παίζουμε απλώς για να μας δούν αλλά για να πούμε την ιστορία ενός πραγματικού προσώπου». Κι αυτό είναι ειλικρινά πολύ συγκινητικό γιατί σε κάνει να θυμάσαι για ποιο λόγο κάνεις αυτή την παράσταση.

Ποια θα ήταν η πρώτη λέξη που θα μαθαίνατε σε ένα παιδί;

Ιδανικά θα ήθελα να του μάθω το ρήμα «υπάρχω» γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας λέξεις και ποιες αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε συνήθως;

Αγαπημένη μου λέξη είναι το «Θέλω» και το «αξίζω» που είναι πιο σημαντικό από το θέλω. Γιατί για να σου έρθουν αυτά που θέλεις πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι τα αξίζεις αλλιώς δεν θα τα πάρεις ποτέ. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ το «πρέπει» και οποιοδήποτε επίθετο είναι κακό τύπου «φοβερό», «τρομερό». Καμιά φορά οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δίνουν μια διαφορετική ενέργεια στα πράγματα χωρίς να το καταλάβουμε όπως συμβαίνει με τα «πρέπει». Μπορεί να είναι ανάγκη να γίνει κάτι αλλά δεν πρέπει!

Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Πέμπτη 20-11-2008

Συνέντευξη με τον Χάρη Ρώμα

“Επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι ο Χάρης Ρώμας…”

Τις  ράγες  της τηλεοπτικής του διαδρομής αποφάσισε να αφήσει πίσω του φέτος ο Χάρης Ρώμας κάνοντας στροφή στην καριέρα του με κυριότερο στόχο από δω και πέρα να υλοποιήσει τα θεατρικά και κινηματογραφικά του όνειρα. Χωρίς πικρίες και με ιδιαίτερη αισιοδοξία και πάθος για την τέχνη και την ζωή ο τζέντλεμαν της ελληνικής τηλεόρασης, που έχει αγαπηθεί όσο λίγοι μέσα από κωμικές σειρές που άφησαν εποχή, μιλά ύστερα από πολύ καιρό για την πρώτη του προσωπική θεατρική δουλειά, που ανεβαίνει από 25 Νοεμβρίου στο θεατρικό βαγόνι «Τρένο στο Ρούφ», τα νέα του τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σχέδια και τις σχέσεις του με το μεγάλο κανάλι του Αμαρουσίου! Η ιστορία και οι πικρίες ενός ανθρώπου, του Θαλή, τον οποίο υποδύεται ο Χάρης Ρώμας, ο οποίος σε όλη του την ζωή υπήρξε μέτριος, ξετυλίγονται μέσα από τα πρόσωπα που στιγμάτισαν την ζωή του μπροστά στις ράγες ενός σιδηροδρομικού σταθμού την ώρα που πηγαίνει να μεταπείσει την γυναίκα του να μην τον εγκαταλείψει. Παντρεύοντας τον κωμικό με το τραγικό, το χιούμορ με την πικρία και την πραγματικότητα με το ονειρικό στοιχείο ο αγαπημένος δημιουργός παρουσιάζει φέτος μια πραγματικά διαφορετική δουλειά σε έναν ρόλο έκπληξη και για τον ίδιο ακόμα μαζί με ένα εξαιρετικό επιτελείο νέων ηθοποιών που αποτελείται από την Θωμαίς Ανδρούτσου, τον Δημήτρη Καρατζία και τον Αναστάση Κολοβό.

Πως εμπνευστήκατε αυτό το σενάριο;

Καταλύτης για μένα για να γράψω αυτό το σενάριο στάθηκε το μουσικό έργο- του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος τροβαδούρος. Μάλιστα το έργο πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 24 Νοεμβρίου και σε βιβλίο και είναι αφιερωμένο σε εκείνον. Γενικότερα το έργο αφορά στους ανθρώπους εκείνους που έχουν αξία αλλά δεν βολεύει να τους δώσουν σημασία. Χρονικά τοποθετείται στην περίοδο της χούντας που πιστεύω πως ήταν και η γενιά των τελευταίων επαναστάσεων και φυσικά μέσα από το έργο επιχειρείται και ένα γενικότερο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο για εκείνη την εποχή που αναδεικνύεται και μέσα από την προσωπική πορεία και ιστορία του ήρωα.


Το έργο αναφέρεται σε πολλά πρόσωπα υπάρχει κάποιο αυτά που να το έχετε συναντήσει και στην πραγματικότητα;

Ναι η δασκάλα που είχα ερωτευτεί όταν ήμουνα μικρός. Αυτό είναι ένα αληθινό ως συναίσθημα τουλάχιστον βεβαίως μετά το επεξεργάστηκα σαν μυθοπλασία. Και την φοβόμουνα και την αγαπούσα. Αυτό το μεταφέρω ατόφιο. Αλλά υπάρχουν και άλλα γεγονότα όπως η πρώτη μου χυλόπιτα, η πρώτη του επίσκεψη σε πορνείο, το κορίτσι της γειτονιάς, η γυναίκα που αγάπησε και τον εγκατέλειψε και τα παίζει όλα η Θωμαίς Ανδρούτσου. Βέβαια δεν είναι όλα δικές μου ιστορίες άλλα είναι δικά μου και άλλα τα είναι ιστορίες που έχουν συμβεί στους γύρω μου.


Συνέπεσε η εποχή που γράφατε το έργο με ένα διάστημα που βιώνατε και εσείς δικές σας πικρίες;

Όχι. Κατά διαστήματα όλοι οι άνθρωποι διακατεχόμαστε από τέτοια συναισθήματα. Εγώ είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος αλλά επειδή ζω έντονα και παθιασμένα και πικρίες έχω εισπράξει και καλά έχω κάνει. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις πικρίες που έχω περάσει αντίθετα προσπαθώ να τις κάνω τέχνη. Σε απολογισμό πάντως ιδιαίτερα πικραμένος δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι από την στιγμή που έχω την δυνατότητα να ανεβάζω ένα τέτοιο έργο φέτος και να μπορώ να πω κάποια πράγματα που θέλω. Ακόμα και σε ό,τι αφορά στον τηλεοπτικό χώρο από την στιγμή που με ευλόγησε ο θεός να κάνω μια δουλειά σαν το Παρθεναγωγείο που για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο καλλιτεχνικό βήμα νιώθω πολύ τυχερός. Δεν μπαίνω πια στο παιχνίδι ούτε του τηλεοπτικού ούτε του θεατρικού πρωταθλητισμού. Δεν αποκλείω το να μου συμβεί αλλά δεν το κυνηγάω κιόλας!


Θα αργήσουμε δηλαδή να σας ξαναδούμε στην τηλεόραση;

Φέτος δεν σκέφτομαι καν την τηλεόραση γιατί είμαι αφοσιωμένος σε αυτό το νέο μου καλλιτεχνικό βήμα αλλά σαφώς και θα προκύψουν  και νέες τηλεοπτικές δουλειές. Η τηλεόραση είναι εξάλλου το μέσω από το οποίο έγινα γνωστός και μου επιτρέπει αυτές τις καλλιτεχνικές επιλογές που έχω τώρα και απ’ αυτή ζω.  Ωστόσο φυσικά και συζητάω διάφορα πράγματα και μάλιστα βρίσκομαι ήδη σε διαπραγματεύσεις για να υπογράψω συμβόλαιο σε κάποιο από τα τρία μεγάλα κανάλια της τηλεόρασης. Αυτή την στιγμή άλλωστε γράφω σενάρια για τηλεόραση που έχω στο μυαλό μου. Η καρδιά μου όμως πάντα ήταν και πάντα είναι το θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο που πιστεύω πως είναι ένα μέσο που ακόμα δεν το έχω κατακτήσει και θέλω πάση θυσία να το κατακτήσω αλλά όχι κάνοντας μια mainstream κωμωδία. Ήδη έχω γράψει ένα σενάριο για κινηματογράφο που θα διαπραγματεύεται κάπως διαφορετικά τις ανθρώπινες σχέσεις και θα είναι ένα road movie.


Πιστεύετε ότι ο ΑΝΤ1 στήριξε αρκετά την τελευταία σας τηλεοπτική δουλειά;

Ναι έχω μόνο καλές σχέσεις με τον ΑΝΤ1. Δεν έχω κανένα παράπονο. Εμένα μια χαρά μου φάνηκε η δουλειά μου. Για μένα ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή αυτή η δουλειά και με το κανάλι ακόμα μιλάμε και μάλιστα μου έχουν ζητήσει την συνεργασία μου και η αλήθεια είναι ότι έχω μια πολύ μεγάλη ιστορία σε αυτό το κανάλι αλλά από κει και πέρα δεν σημαίνει ότι είμαστε και παντρεμένοι. Μπορεί να μείνω μπορεί να φύγω και να ξαναγυρίσω θα δούμε. Πάντως έχω αποφασίσει στο επόμενο βήμα να μην γράψω με την Άννα γιατί έπρεπε να ανανεώσουμε το μυαλό μας και τις ιδέες μας. 


Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Τετάρτη 12-11-2008

Συνέντευξη με την Καρυοφιλιά Καραμπέτη

« Δεν θα ήμουνα ποτέ στην θέση της στρίγγλας…»

Γλυκιά, απλή, προσηνής και πολύ ομιλητική η αγαπημένη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και της τηλεόρασης Καρυοφιλιά Καραμπέτη ετοιμάζεται να ενδυθεί τον μανδύα τις στρίγγλας που έγινε αρνάκι στην θεατρική παράσταση «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας» που ξεκινά από τις 5 Νοεμβρίου στο θέατρο Rex- Σκηνή  Μ. Κοτοπούλη με συμπρωταγωνιστή της τον Άκη Σακελαρίου και μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών. Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης η δημοφιλής ηθοποιός ξέκλεψε λίγο χρόνο και μίλησε στην Metro για τις γυναίκες - στρίγγλες, τους άνδρες, τον έρωτα και τα μελλοντικά της σχέδια!


 Τι είναι αυτό που κάνει την πρωταγωνίστρια να είναι τόσο "στρίγγλά";        

Καταρχάς ο σκηνοθέτης μας ο Κωσταντίνος ο Αρβανιτάκης και όλοι οι συντελεστές έχουμε την άποψη ότι η Κατερίνα δεν είναι στρίγγλα. Έτσι την αποκαλεί το ανδρικό περιβάλλον της γιατί είναι μια γυναίκα η οποία τους απειλεί και ξυπνάει μέσα τους τον φόβο. Είναι μια γυναίκα πολύ έξυπνη, ανεξάρτητη, δυναμική που αρνείται να παίξει τον ρόλο της υπάκοης κόρης και να πάρει μέρος σε αυτή την δημοπρασία που λαμβάνει χώρο γύρω της έχοντας ως στόχο την κοινωνική της αποκατάσταση. Προκειμένου να είναι με κάποιον άνδρα που δεν αγαπά και δεν είναι αντάξιός της προτιμά να είναι μόνη και γίνεται τρομακτικά ειλικρινής, επιθετική και καυστική και αυτό είναι που κάνει τους άνδρες να την φοβούνται πάρα πολύ. Γι αυτό και της κολλούν την ετικέτα στρίγγλα.


Λένε ωστόσο ότι οι άνδρες αγαπούν τέτοιες γυναίκες.

Κάποιοι άνδρες. Στο έργο όλοι οι υπόλοιποι άνδρες και την μισούν και την φοβούνται την Κατερίνα. Μόνο ο Πετρούκιος που δεν έχει και τίποτα να χάσει, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και αίσθηση του χιούμορ είναι αυτός που μπορεί να σταθεί δίπλα της ισότιμα.


Τι σημαίνει τελικά κάποια γυναίκα να είναι στρίγγλα;

Θεωρώ αυτόν τον χαρακτηρισμό αναχρονιστικό και άδικο για την γυναίκα.. Στο έργο θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Πετρούκιος είναι μάλλον ο στίγγλος με τον τρόπο που της φέρεται σε μια προσπάθεια να της δείξει πόσο αντιπαθής μπορεί να γίνει κανείς από την επιθετική του συμπεριφορά απέναντι στους άλλους. Τώρα αν κάποιες γυναίκες υπερβαίνουν κάποια όρια φαντάζομαι ότι κάποιους λόγους θα πρέπει να έχουν, γιατί πολλές φορές η μοναξιά και η αποξένωση από το κοινωνικό περιβάλλον μπορεί να  έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο στην ψυχολογία μιας γυναίκας.


Εντοπίσατε στοιχεία του χαρακτήρα σας ή στοιχεία που θα θέλατε να είχατε μέσα από τον ρόλο;

Πιστεύω ότι το αίσθημα της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας σαφώς το έχω κι εγώ όπως και πολλές άλλες γυναίκες. Από κει και πέρα θα ήθελα να έχω το χιούμορ και την λεκτική της ετοιμότητα. Δηλαδή το πώς συμμετέχει στο λεκτικό παιχνίδι με τους άλλους.

Πως αποφασίσατε να ενσαρκώσετε αυτόν τον ρόλο;

Ήταν μια πρόταση που μου έγινε από τον διευθυντή του Εθνικού τον κ.Χουβαρδά και επειδή αγαπώ πάρα πολύ τον Σαίξπηρ και τον ρόλο αυτό ειδικότερα. Νομίζω ότι είναι ένας πολύ δύσκολος ρόλος βέβαια αλλά εκεί ακριβώς νομίζω ότι είναι η γοητεία του και η πρόκλησή του. Είναι δύσκολο το να κρατήσει κανείς αυτή την εύθραυστη ισορροπία. Η δοσολογία δηλαδή της οργής της και της συμπεριφοράς της να είναι τέτοια που να μην φαίνεται ότι είναι ένα άτομο προβληματικό και να διατηρείται το χιούμορ και το κωμικό στοιχείο των καταστάσεων. Επιπλέον στο τέλος υπάρχει ένας διάλογος που μπορεί να ακούγεται λιγάκι αντιφεμινιστικός και προβληματιστήκαμε πολύ στο πώς να δοθεί αυτός ο λόγος χωρίς να ακούγεται αντιδραστικός.

 Αν ήσασταν στην θέση της πρωταγωνίστριας τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να σταθεί ικανό να αλλάξει τον χαρακτήρα σας;

Καταρχάς νομίζω ότι δεν θα ήμουνα ποτέ στην θέση της Κατερίνας γιατί από μόνη μου είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να κρατάω κάποιες ισορροπίες και δεν θα ξεπερνούσα ποτέ κάποια τέτοια όρια. Αν όμως μου συνέβαινε κάτι τέτοιο νομίζω ότι μέσα από έναν πολύ μεγάλο έρωτα με έναν άνδρα που ακριβώς όπως ο Πετρούκιο που θα έδειχνε και σε μένα το λάθος των καταστάσεων.


Πως θα περιγράφατε εσείς τον εαυτό σας;

Είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ εργατικός, συνεπής, που θέλει να διατηρεί την καλλιτεχνική του αξιοπρέπεια και να εργάζεται με ανθρώπους που τους εκτιμά, ενδιαφέρεται πολύ για το πώς είναι γύρω μας τα πράγματα και σε προσωπικό επίπεδο θέλω να είμαι απλή, προσηνής και να διατηρώ καλές σχέσεις με τους αγαπημένους μου. 


Έχετε κάποια σχέδια για την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο;

Όχι αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν γιατί πραγματικά ποιοτικές δουλειές στην τηλεόραση στις οποίες θα μπορούσα να συμμετάσχω δεν γίνονται πολλές. Μια πρόταση που είχα από τον Κώστα Κουτσομύτη για τα «Ματωμένα Χώματα» δυστυχώς ήθελε την παρουσία μου επί ένα μήνα τον Ιούνιο στην Ξάνθη και άλλον ένα μήνα τον Σεπτέμβρη και λόγω ανειλημμένων  θεατρικών υποχρεώσεων με το Εθνικό και τους δυο Οιδίποδες το καλοκαίρι δεν μπορούσα να δεχτώ. Έτσι μετα την Στρίγγλα θα είμαι πάλι στο Ρεξ με το έργο «Ο εφιάλτης της Ευτυχίας» της Γιουστίνε Ντελ Κόρτε, μιας Μεξικάνας συγγραφέως που ζει στην Αυστρία και γράφει στα Γερμανικά.


Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Τρίτη 04-11-2008