Pages

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΜΟΥΛΗ

“Closer : Πιό κοντά ή πιό κλειστά...;”


Σε μια εποχή που η αλήθεια δείχνει να έχει χρεοκοπήσει και το ψέμα μοιάζει να έχει γίνει το νέο παγκόσμιο νόμισμα, ένα θεατρικό έργο προσπαθεί να φέρει τους ανθρώπους “Πιο Κοντά”. Ο λόγος για το ομώνυμο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ, το οποίο το 2004 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο μέσα από την εμπνευσμένη σκηνοθετική ματιά του Mάικ Νίκολς με τον τίτλο Closer. Φέτος φιλοξενείται στο θέατρο “Αθηνών” σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ενσαρκώνουν εκτός από τον ίδιο η Ζέτα Δούκα, ο Νίκος Ψαρράς και η Δώρα Χρυσικού.  Λίγα λεπτά πριν βγει στην σκηνή ο Γιώργος Κιμούλης φορά την ιατρική του ρόμπα και  διεισδύει στην “ανατομία” της ανθρώπινης φύσης!

Η αλήθεια μας φέρνει τελικά πιο κοντά ή μας απομακρύνει;

Αρχικά η αλήθεια μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό που πρέπει να θυμόμαστε, σε αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Η αλήθεια είναι μια διαδικασία που επαναφέρει στην μνήμη μας όσα η λήθη προσπαθεί να σβήσει απ το μυαλό μας. Το αν τώρα η αλήθεια φέρνει κοντά τον έναν άνθρωπο στον άλλον είναι κάτι διαφορετικό. Η αλήθεια δε είναι μια μέθοδος προσέγγισης προς τον άλλον. Η αλήθεια είναι τρόπος προσέγγισης του εαυτού μας με τον εαυτό μας.

H απιστία είναι στην σκέψη ή στην πράξη;

Η απιστία ξεκινάει από την σκέψη και όταν καταλήξει στην πράξη γίνεται προδοσία

Ποιό από τα δυο φύλα την αντέχει και ποιό την συγχωρεί ευκολότερα;

Ούτε οι άνδρες ουτε οι γυναίκες.. Απλώς την αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο. Η γυναίκα πονάει για τον εαυτό της όταν ο άνδρας την προδίδει. Ενώ ο άνδρας ενδιαφέρεται περισσότερο για την κοινωνική εικόνα που εμφανίζει ο προδομένος. 

Η γυναίκα όμως συχνά χαρακτηρίζεται ως ανήθικη ενώ ο άνδρας όχι.

Το γεγονός ότι η κοινωνία μας έχει φύλο και το φύλο αυτό είναι αρσενικό δεν σημαίνει ότι είτε θα αποδεχτούμε τις απρέπειες των πράξεων ή τις απρεπείς σκεψεις κάποιων ανθρώπων. Το θέμα βρίσκεται στο κατα πόσον ο άνθρωπος μπορεί να παραμείνει "πιστός σε μια σχέση", δηλαδή κατά πόσο είναι μονογαμικό όν και κατά πόσο είναι πολυγαμικό όν. Νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον. Αυτό το οποίο ουσιαστικά τον τοποθετεί σε  μια πολυγαμική συμπεριφορά είναι η αναγκή που του γεννά περισσότερο η αγάπη και όχι ο έρωτας. Γιατί ο έρωτας είναι περισσότερο ο βιασμός του εγώ του άλλου ενώ η αγάπη είναι ο βιασμός του δικού μας εγώ. Αγαπάω δεν σημαίνει κατέχω, σημαίνει οφείλω. Κατ επέκτασιν αυτό το οποίο μπορεί να τοποθετήσει μέσα στο τοπίο της μονογαμίας τον άνθρωπο είναι η αίσθηση της αφοσίωσης που του γεννά η ανάγκη η δική του να είναι μόνο με κάποιον και όχι τόσο ένα πρέπει που μπορεί να καταλήξει σε καταναγκασμό διατήρησης μιας σχέσης. 

Οι άνδρες αγαπούν ή φοβούνται τελικά τις ανεξάρτητες και δυναμικές γυναίκες;

Η αλήθεια είναι ότι ο άνδρας μαθαίνει να μιμείται τον Πυγμαλίωνα. Μαθαίνει ότι οφείλει να λειτουργεί πατερναλιστικά απέναντι στην γυναικα. Να είναι ο καθοδηγητής της. Αυτός που την διαμορφώνει. Όσο λοιπόν η γυναίκα παραμένει σε συνθήκες διαμόρφωσης η γυναίκα χαίρεται. Όταν η γυναίκα αρχίζει να παράγει αυτόνομα ο άνδρας θυμώνει γιατί τότε χάνει τον ρόλο του. Αυτό είναι μια ακόμα αρσενική αναπηρία η οποία βεβαίως και δεν πρέπει να συγχωρείται αλλά είναι αλήθεια. 

Σύμφωνα με τον συγγραφέα του έργου "αν πιστεύεις στον έρωτα με το πρώτο βλέμμα δεν θα σταματήσεις ποτέ να κοιτάζεις". Συμφωνείτε με την άποψη αυτή;

Πραγματικά έχω την αίσθηση ότι αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά ουστιαστικά δεν κρύβει τίποτε άλλο από την δική σου ανάγκη να ερωτευτείς κατ επέκταση το πρόσωπο που βλέπεις ουσιαστικά το χρωματίζει με τα χρώματα και τις γραμμές του ιδανικού σου αντικειμένου. Με τα χρόνια όμως τα χρώματα πέφτουν και πρέπει να δείς το πρόσωπο όπως είναι στην πραγματικότητα όχι όπως το έχεις ζωγραφίσει εσύ. Από κει και πέρα εξαρτάται από το πόσο μεγαλώνοντας ξέρεισ πολύ καλά τι είναι αυτό που θες και ξέρεις πολύ καλά πλέον τι κουβαλά ο απεναντί σου. Έστω και με μια ματιά.

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε φέτος αυτό το έργο;

Το θέμα του έργου είναι το γιατί αποφασίζουν δυο άνθρωποι να έρθουν κοντά πράγμα που δεν είναι κάτι το απλό είναι κάτι το αδύνατον, γιατί ο άλλος αν σε γοητεύει είναι επειδή είναι άλλος.  Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα.  Μπορείς να έρθεις κοντά όχι όμως και να μπείς μέσα του. Δεν μπορείς να μοιραστείς αυτό που είναι αλλά τις εκφράσεις αυτού που είναι. Με αυτή την έννοια θα μείνει πάντα κλειστός. Να άλλη μια έννοια του closer, (close= κλείνω). Αυτό λοιπόν το κλειστό σύστημα την ίδια στιγμή που λειτουργεί φυσικά κεντρομόλα, έχει ανάγκη να  έρθει πιο κοντά στους άλλους. Αυτό λειτουργεί σαν ένα είδος σύγκρουσης μέσα στον άνθρωπο. Κλειστός εκ φύσεως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ανοιχτεί. Μπορεί; Η απάντηση είναι όχι. Δεν μπορεί. Άρα από την στιγμή που δεν μπορούμε να μοιραστούμε με τους άλλους αυτό που είμαστε ας προσπαθούμε να μοιραστούμε μαζί τους ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.Αυτό είναι το θέμα του έργου και γι αυτό ασχολήθηκα με αυτό το έργο.

Ποια είναι η πιο ισχυρή η εξουσία της ψυχής ή του σώματος;

Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ ψυχής και σώματος. Κατ επέκτασιν αν τον εξουσιάζει κάτι είναι ο συνολικός ψυχονοητικός του κόσμος. Αυτό το οποίο μπορεί να φαίνεται διαχωριστικό είναι η ανάγκη του ανθρώπου να διαχωρίζει τα πράγματα.    

Δεσποινα Ραμαντάνη
Metro, Τετάρτη 10-12-2008

"ΡΙΤΕΡ, ΝΤΕΝΕ , ΦΟΣ" ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΜΠΕΡΝΧΑΡΝΤ

"Ρίτερ, Ντένε, Φός Υποκριτικής στο θεάτρο Ποταμίτης"

"Τρείς έξυπνους ηθοποιούς" αλλά πάνω απ' όλα τρεις ηθοποιούς απαιτεί το έργο "Ρίτερ, Ντένε, Φος", του συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ που σφράγισε με το έργο του την γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Το έργο γράφτηκε για πρώτη φορά το 1984 ενώ είδε το φώς της σκηνής το 1986 στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ με τους κορυφαίους ηθοποιούς της σύγχρονης γερμανικής σκηνής Ιλσε Ρίτερ, Κίρστεν Ντένε και Γκερτ Φος.  Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1991 από τον Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος ενσάρκωνε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο με την Λυδία Κονιόρδου και την Ολια Λαζαρίδου  στο ρόλο των δύο αδελφώνΑυτό το χειμωνα ανεβαίνει και πάλι στο θέατο "Ποταμίτης" σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωσταντόπουλου (Λούντβιχ) και συμπρωταγωνίστριες τις Μάντυ Λάμπου (μικρή αδελφή) και Μαρία Καψή (μεγάλη αδελφή).
 Ένα πραγματικό κοντσέρτο ερμηνείας, σκηνοθεσίας και νοήματος με την μορφή μιας αντιστικτικής σύνθεσης που κυλά ασταμάτητα με τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων να εναλλάσονται από τα πιο ελαφρά ντιμινουέντα ως τα πιο σκληρά κρεσέντα. Αποζητώντας να αποδράσει από την μοναξιά , την υποκρισία αλλά κυρίως την ανία της υψηλής κοινωνίας από την οποία προέρχεται ο Λούντβιχ, ήρωας εμπνευσμένος από τον Λούντβιχ Βιτγκεσταιν και τον ανηψιό του Πάουλ, επιχειρεί την δική του απόδραση στο περιθώριο της λογικής, συμπαρασύροντας σιγά σιγά και τις δύο αδελφές του. Η λογική και η τρέλλα συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσεως πριν , μετά και κατά την διάρκεια ενός γεύματος αποτελώντας τα κυρίαρχα θεματικά μοτίβα γύρω από τα οποία περιστρέφονται αιώνια ψυχολογικά, κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά ζητήματα με έναν κοινό παρονομαστή: "Κάποτε κάτι πρέπει να αλλάξει"!

Δέσποινα Ραμάντανη
Metro, Τρίτη, 09-12-2008

Συνέντευξη με την Ιωάννα Παππά

«Σε όλη μου την εφηβεία ήμουν αρκετά παιδί…»

Γλυκό όπως η άνοιξη αλλά και απότομα σκληρό και άγριο όπως τα ξαφνικά ξεσπάσματα της «Το ξύπνημα της άνοιξης» του Φράνκ Βέντεκιντ, από την Νέα Σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας, συμπορεύεται με την ανθρώπινη φύση στην εύθραυστη εκείνη περίοδο της εφηβείας περιγράφοντας μέσα από ένα είδος γκροτέσκας τραγικοκωμωδίας τον ψυχικό κόσμο εκείνης της ηλικίας που συντρίβεται από τις ορθολογικές νομοτέλειες του κοινωνικού περίγυρου. Στον ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο μιας κοπέλας στην εφηβεία η Ιωάννα Παππα, με την οποία είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση , την δικιά της εφηβεία αλλά και την προσωπική της άποψη για το γυμνό στην υποκριτική τέχνη και στην παράσταση!


Πιστεύεις ότι υπάρχουν αντιστοιχίες ανάμεσα στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των νέων την εποχή που γράφτηκε το έργο και την σημερινή εποχή ;
Το έργο σχολιάζει έναν συντηρητισμό που ούτως ή άλλως υπάρχει και στην εποχή μας και έχει να κάνει με το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον και την οικογένεια. Νομίζω ότι ο συντηρητισμός είναι συστατικό στοιχείο ακόμα και των πιο εξελιγμένων κοινωνιών. Ακόμα και στην Αμερική μπορούσες να τον συναντήσεις περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Αλλά εκτός αυτού επειδή το έργο αναφέρεται στην αφύπνιση της σεξουαλικότητας, που συμβαίνει σε μια περίοδο ιδιαίτερα ευαίσθητη για τον άνθρωπο, όπου δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η προσωπικότητα του, εκείνο που θέλει να δείξει ο συγγραφέας είναι οι συνέπειες από την κακή διαχείριση ορισμένων εννοιών όπως η ηθική , η οποία προκύπτει όπως λέει και στο έργο από το καθήκον και την επιθυμία και όταν παραφράζονται αυτές οι έννοιες οδηγούν σε μια πιο συντηρητική σκέψη ως προς την ηθική που πρέπει να έχει ο άνθρωπος και αυτό μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για τον ίδιο. Σχολιάζει ουσιαστικά όλους τους τρόπους που μπορεί να εκφραστεί το ερωτικό ένστικτο, την ίδια την φύση του ανθρώπου πέρα από ηθικούς κανόνες.

Αυτό μπορεί να είναι δίκοπο μαχαίρι.

Δεν προτείνει μια στάση ζωής ή έναν τρόπο έκφρασης σεξουαλικότητας. Γι’ αυτό δεν είναι δίκοπο μαχαίρι. Απλώς παρουσιάζει τα γεγονότα. Χωρίς να το κρίνει ή να το προτείνει απλά το παρουσιάζει.

Πως θα περιέγραφες τα δικά σου εφηβικά και μαθητικά χρόνια;

Υπήρχαν κάποιες έντονες δυσκολίες γιατί ουσιαστικά έρχεσαι αντιμέτωπος για πρώτη φορά με ορισμένα πράγματα στην ζωή σου που έχουν κάνουν και με δικές σου αναζητήσεις. Ξεπερνάς την φάση της παιδικότητας και μπαίνεις σε μια άλλη περίοδο που πιστεύω ότι από την στιγμή που θα ξεκινήσει δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Δεν είχα πολύ μεγάλες ακρότητες. Νομίζω ότι πέρασα τις ανάλογες κρίσεις που αντιστοιχούν σε αυτή την ηλικία. Το οποίο το θεωρώ πάρα πολύ φυσιολογικό. Ως μαθήτρια ήμουνα πάρα πολύ συγκεντρωμένη σε ό,τι έκανα εξάλλου είχα και παράλληλες δραστηριότητες (γλώσσες, αθλήματα, ζωγραφική αργότερα το θέατρο) μετά άρχισα να μπαίνω στον τρόπο που λειτουργούν οι ενήλικες. Αλλά σε όλη μου την εφηβεία ήμουνα αρκετά παιδί.

Παρατηρείς αντιστοιχίες με τον χαρακτήρα της Βέντλα;

Όχι. Εγώ στην ηλικία αυτή, των 14 χρονών, ήμουνα πολύ πιο ήσυχη, συγκεντρωμένη, δεν ήμουνα τόσο εύκολα επικοινωνιακή. Είχα αυτά τα  χαρακτηριστικά της εφηβείας τα λιγότερα εκδηλωτικά.


Ποιο θεωρείς το δυσκολότερο σημείο του ρόλου σου;

Δεν θεωρώ κάτι ιδιαίτερα δύσκολο σε σχέση με τον ρόλο μου. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε όλο το έργο και αυτό που κοιτάζεις σε μια δουλειά που γίνεται συνολικά είναι να υπάρχει μια κοινή αντιμετώπιση από όλους τους συνεργάτες. Ίσως σκέφτηκα λίγο παραπάνω το θέμα της ηλικίας άπ’ ότι αν έπαιζα μια κοπέλα της ηλικίας μου. Οπότε εδώ υπάρχει ούτως ή άλλως μια θεατρική σύμβαση, αλλά το ότι έπρεπε να συζητήσουμε για να θυμηθούμε περίπου τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς εκείνης της ηλικίας, χρειάστηκε και έγινε στην αρχή της πρόβας.

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό λειτουργήσει στο θέατρο μέσα από έναν ρόλο που απαιτεί να εμφανιστεί γυμνός στην σκηνή;

Η σκηνή του γυμνού είναι ανάλογη με οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Προετοιμάζεσαι για κάτι που έχεις να κάνεις, βρίσκεις τον τρόπο που θα λειτουργήσεις μέσα σε αυτό και δεν σκέφτεσαι τους άλλους εκείνη την ώρα, γιατί είναι κάτι που έχει να κάνει με το έργο και με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι στην σκηνή. Άλλωστε το σώμα του ηθοποιού είναι λίγο και σαν του χορευτή. Όταν κάνεις αυτή την δουλειά εξάλλου είναι καλό να έχεις ξεπεράσει κάποια ταμπού και κάποιες ανασφάλειες γιατί ως ηθοποιοί δεν χρησιμοποιούμε το σώμα μας για να προβάλλουμε κάποιον ερωτισμό. Το χρησιμοποιούμε καθαρά σαν εργαλείο. Αλλά ούτως ή άλλως το γυμνό δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω ιδιαίτερα συχνά. Είναι κάτι που κάνω όταν είμαι σίγουρη ότι εντάσσεται πλήρως σε αυτό που συμβαίνει στον τρόπο που παρουσιάζεται η παράσταση.

Ποια είναι η αγαπημένη σου φράση από την παράσταση και γιατί;

Είναι αυτό που αναφέρεται στο τέλος του έργου, στη σκηνή όπου ο άνθρωπος με την μάσκα λέει στον Μέλχιορ «Για να με γνωρίσεις πρέπει να με εμπιστευτείς». Είναι κάτι που κανείς μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την ζωή. Με το πόσο ελεύθερος θα σταθείς απέναντί της και θα την αφήσεις να σε παρασύρει στο άγνωστο και κατ επέκταση κατά πόσο ελεύθερος θα σταθείς απέναντι στον εαυτό σου.

Εσύ είσαι από τους ανθρώπους που παίρνουν ρίσκα και είναι ανοιχτοί στο άγνωστο;

Νομίζω ότι μέχρι έναν βαθμό είμαι. Εξάλλου πιστεύω ότι όλα άγνωστα είναι στην ζωή. Και γενικώς μιλάμε και συζητάμε για πολλά πράγματα ενώ δεν έχουμε καμία ιδέα για το τι πραγματικά είναι.


Δέσποινα Ραμαντάνη

Metro, Τρίτη 02-12-2008

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΓΚΥ ΤΡΙΚΑΛΙΩΤΗ

«Μέσα από τον ρόλο ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου…»

Πόσες λέξεις χωράνε στην χούφτα ενός μικρού παιδιού; «Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» είναι ίσως η πιο ηχηρή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ο λόγος για την αληθινή ιστορία της Έλεν Κέλλερ που σε βρεφική μόλις ηλικία έχασε την όραση , την ακοή και την φωνή της και τον αγώνα της νεαρής δασκάλας της Άννυ Σάλιβαν να νικήσει την εκκωφαντική σιωπή της μετατρέποντας την σε ένα χαρισματικό πλάσμα με σπάνια πνευματικά χαρίσματα.. Μια εξαιρετική παράσταση με συγκλονιστικές ερμηνείες όπου τα λόγια κυριολεκτικά περισσεύουν Όσα μας είπε η γλυκιά πρωταγωνίστρια του θεάτρου και της τηλεόρασης Πέγκυ Τρικαλιώτη (Άννυ Σάλιβαν) είναι μόνο λίγα απ’ όσα έχει να διδάξει αυτή η παράσταση. Δηλαδή ΟΛΑ!

Υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον χαρακτήρα της Άννυ Σάλιβαν΄;

Όχι νομίζω ότι δεν έχω κανένα κοινό στοιχείο ως προσωπικότητα. Μακάρι να  είχα γιατί πιστεύω ότι είναι ένα πλάσμα που τα «θέλω» της και τους στόχους της τα κυνηγάει μανιασμένα. Εγώ πολλές φορές στις δυσκολίες κάνω ένα βήμα πίσω. Εκείνη ποτέ. Αντίθετα στην δυσκολία κάνει ένα βήμα μπροστά. Είναι κάτι που το ζηλεύω στην ηρωίδα και πιο πολύ επειδή πρόκειται για ένα αληθινό πρόσωπο.

Θα σας άρεσε ο ρόλος της δασκάλας στην πραγματικότητα;

Ναι άλλά θα ήθελα να διδάσκω μεγάλα παιδιά και στο αντικείμενο μου. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη αλλά και πολύ μεγάλη ικανοποίηση ταυτόχρονα, όταν βοηθάς έναν άνθρωπο να πάει παραπέρα.

Εσάς ποιοι άνθρωποι σας βοήθησαν ;

Δύο άνθρωποι που με βοήθησαν πάρα πολύ και ουσιαστικά με ξεκλειδώσανε με την βοήθεια και των υπόλοιπων δασκάλων που είχα στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης ήταν η Ρένη Πιτακή και Κάτια Γέρου. Αργότερα βρέθηκα με δύο ανθρώπους τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, οι οποίοι με βοήθησαν και με σπρώξανε που ήτανε ο Γ. Κιμούλης και ο Στ. ο Φασουλής. Για μένα αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι ουσιαστικά εκείνοι που με μάθανε να είμαι στο θέατρο.

Ο ρόλος της Αν. Σάλιβαν άλλαξε κάπως και την προσέγγισή σας απέναντι στα μικρά παιδιά;

Ναι. Εγώ νόμιζα ότι δεν έχω υπομονή. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω. Πανικοβάλομαι εύκολα, θυμώνω εύκολα, χαίρομαι εύκολα, λυπάμαι εύκολα. Έχω ακραίες αντιδράσεις. Φανταζόμουνα λοιπόν ότι αν έχω να αντιμετωπίσω ένα παιδί που θέλει την απόλυτη ηρεμία και προσοχή σου πρέπει να είσαι απολύτως συνειδητοποιημένως ανά πάσα στιγμή για το τι κάνεις και τι λές. Μέσα από το ρόλο ανακάλυψα ότι είμαι απόλυτα υπομονετική. Και αυτό γιατί τώρα υπήρξα με τα παιδιά τόσο πολύ. Συνήθως γνώριζα παιδιά φίλων μου που καθόμουνα δύο ώρες μαζί τους και τελείωνε. Όταν όμως έπρεπε καθημερινά να μιλήσω και να συνεργαστώ και να τα φέρω στα νερά μου το συνειδητοποίησα.

Πως ήταν οι συνεργασία σας με την Δήμητρα Δουμένη και την Αναστασία Τσιλιμπίου που ενσαρκώνουν την Έλεν Κέλλερ;

Ήταν και οι δύο άψογες. Με διαφορετικούς χρόνους προσέγγισης η κάθε μια και με διαφορετική ενέργεια πάνω στην σκηνή παρόλο που κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Είναι σαν να παίζω κάθε φορά με διαφορετικό ηθοποιό. Ήθελαν τελείως διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αλλά δεν θυμάμαι να έκανα και πολύ μεγάλη προσπάθεια γιατί και τα δυο τα συμπάθησα και τα αγάπησα αμέσως . Ήθελαν υπομονή και μια λεπτότητα στον όλο χειρισμό για να μην γίνει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει ή λιγότερο. Πάντως είναι πολύ σπουδαία παιδιά και τα δύο και είχαν έναν επαγγελματισμό και ταυτόχρονα μια παιδικότητα που μακάρι να την είχαμε κι εμείς. Υπάρχουν στιγμές στην παράσταση που κάθομαι και τα χαζεύω. Φεύγω απ τον ρόλο.

Τι σας είπαν εκείνες για την ιστορία αυτή και για τον ρόλο τους;

Στην πρεμιέρα της παράστασης έρχεται η Δήμητρα και μου λέει «Σήμερα θα πούμε την ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Και ξέρεις τι θα τους πούμε; Μια απλή μικρή λέξη : ΟΛΑ!» Και φυσικά έβαλα τα κλάματα. Τα παιδιά είναι η αλήθεια ότι συγκινήθηκαν πάρα πολύ από την πραγματική ιστορία και μέρος της ικανοποίησης που παίρνουν καθημερινά είναι ότι λένε τη ιστορία της Έλεν Κέλλερ. Οι ίδιες λένε ότι «δεν παίζουμε απλώς για να μας δούν αλλά για να πούμε την ιστορία ενός πραγματικού προσώπου». Κι αυτό είναι ειλικρινά πολύ συγκινητικό γιατί σε κάνει να θυμάσαι για ποιο λόγο κάνεις αυτή την παράσταση.

Ποια θα ήταν η πρώτη λέξη που θα μαθαίνατε σε ένα παιδί;

Ιδανικά θα ήθελα να του μάθω το ρήμα «υπάρχω» γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας λέξεις και ποιες αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε συνήθως;

Αγαπημένη μου λέξη είναι το «Θέλω» και το «αξίζω» που είναι πιο σημαντικό από το θέλω. Γιατί για να σου έρθουν αυτά που θέλεις πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι τα αξίζεις αλλιώς δεν θα τα πάρεις ποτέ. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ το «πρέπει» και οποιοδήποτε επίθετο είναι κακό τύπου «φοβερό», «τρομερό». Καμιά φορά οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δίνουν μια διαφορετική ενέργεια στα πράγματα χωρίς να το καταλάβουμε όπως συμβαίνει με τα «πρέπει». Μπορεί να είναι ανάγκη να γίνει κάτι αλλά δεν πρέπει!

Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Πέμπτη 20-11-2008

Συνέντευξη με τον Χάρη Ρώμα

“Επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι ο Χάρης Ρώμας…”

Τις  ράγες  της τηλεοπτικής του διαδρομής αποφάσισε να αφήσει πίσω του φέτος ο Χάρης Ρώμας κάνοντας στροφή στην καριέρα του με κυριότερο στόχο από δω και πέρα να υλοποιήσει τα θεατρικά και κινηματογραφικά του όνειρα. Χωρίς πικρίες και με ιδιαίτερη αισιοδοξία και πάθος για την τέχνη και την ζωή ο τζέντλεμαν της ελληνικής τηλεόρασης, που έχει αγαπηθεί όσο λίγοι μέσα από κωμικές σειρές που άφησαν εποχή, μιλά ύστερα από πολύ καιρό για την πρώτη του προσωπική θεατρική δουλειά, που ανεβαίνει από 25 Νοεμβρίου στο θεατρικό βαγόνι «Τρένο στο Ρούφ», τα νέα του τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σχέδια και τις σχέσεις του με το μεγάλο κανάλι του Αμαρουσίου! Η ιστορία και οι πικρίες ενός ανθρώπου, του Θαλή, τον οποίο υποδύεται ο Χάρης Ρώμας, ο οποίος σε όλη του την ζωή υπήρξε μέτριος, ξετυλίγονται μέσα από τα πρόσωπα που στιγμάτισαν την ζωή του μπροστά στις ράγες ενός σιδηροδρομικού σταθμού την ώρα που πηγαίνει να μεταπείσει την γυναίκα του να μην τον εγκαταλείψει. Παντρεύοντας τον κωμικό με το τραγικό, το χιούμορ με την πικρία και την πραγματικότητα με το ονειρικό στοιχείο ο αγαπημένος δημιουργός παρουσιάζει φέτος μια πραγματικά διαφορετική δουλειά σε έναν ρόλο έκπληξη και για τον ίδιο ακόμα μαζί με ένα εξαιρετικό επιτελείο νέων ηθοποιών που αποτελείται από την Θωμαίς Ανδρούτσου, τον Δημήτρη Καρατζία και τον Αναστάση Κολοβό.

Πως εμπνευστήκατε αυτό το σενάριο;

Καταλύτης για μένα για να γράψω αυτό το σενάριο στάθηκε το μουσικό έργο- του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος τροβαδούρος. Μάλιστα το έργο πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 24 Νοεμβρίου και σε βιβλίο και είναι αφιερωμένο σε εκείνον. Γενικότερα το έργο αφορά στους ανθρώπους εκείνους που έχουν αξία αλλά δεν βολεύει να τους δώσουν σημασία. Χρονικά τοποθετείται στην περίοδο της χούντας που πιστεύω πως ήταν και η γενιά των τελευταίων επαναστάσεων και φυσικά μέσα από το έργο επιχειρείται και ένα γενικότερο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο για εκείνη την εποχή που αναδεικνύεται και μέσα από την προσωπική πορεία και ιστορία του ήρωα.


Το έργο αναφέρεται σε πολλά πρόσωπα υπάρχει κάποιο αυτά που να το έχετε συναντήσει και στην πραγματικότητα;

Ναι η δασκάλα που είχα ερωτευτεί όταν ήμουνα μικρός. Αυτό είναι ένα αληθινό ως συναίσθημα τουλάχιστον βεβαίως μετά το επεξεργάστηκα σαν μυθοπλασία. Και την φοβόμουνα και την αγαπούσα. Αυτό το μεταφέρω ατόφιο. Αλλά υπάρχουν και άλλα γεγονότα όπως η πρώτη μου χυλόπιτα, η πρώτη του επίσκεψη σε πορνείο, το κορίτσι της γειτονιάς, η γυναίκα που αγάπησε και τον εγκατέλειψε και τα παίζει όλα η Θωμαίς Ανδρούτσου. Βέβαια δεν είναι όλα δικές μου ιστορίες άλλα είναι δικά μου και άλλα τα είναι ιστορίες που έχουν συμβεί στους γύρω μου.


Συνέπεσε η εποχή που γράφατε το έργο με ένα διάστημα που βιώνατε και εσείς δικές σας πικρίες;

Όχι. Κατά διαστήματα όλοι οι άνθρωποι διακατεχόμαστε από τέτοια συναισθήματα. Εγώ είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος αλλά επειδή ζω έντονα και παθιασμένα και πικρίες έχω εισπράξει και καλά έχω κάνει. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις πικρίες που έχω περάσει αντίθετα προσπαθώ να τις κάνω τέχνη. Σε απολογισμό πάντως ιδιαίτερα πικραμένος δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι από την στιγμή που έχω την δυνατότητα να ανεβάζω ένα τέτοιο έργο φέτος και να μπορώ να πω κάποια πράγματα που θέλω. Ακόμα και σε ό,τι αφορά στον τηλεοπτικό χώρο από την στιγμή που με ευλόγησε ο θεός να κάνω μια δουλειά σαν το Παρθεναγωγείο που για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο καλλιτεχνικό βήμα νιώθω πολύ τυχερός. Δεν μπαίνω πια στο παιχνίδι ούτε του τηλεοπτικού ούτε του θεατρικού πρωταθλητισμού. Δεν αποκλείω το να μου συμβεί αλλά δεν το κυνηγάω κιόλας!


Θα αργήσουμε δηλαδή να σας ξαναδούμε στην τηλεόραση;

Φέτος δεν σκέφτομαι καν την τηλεόραση γιατί είμαι αφοσιωμένος σε αυτό το νέο μου καλλιτεχνικό βήμα αλλά σαφώς και θα προκύψουν  και νέες τηλεοπτικές δουλειές. Η τηλεόραση είναι εξάλλου το μέσω από το οποίο έγινα γνωστός και μου επιτρέπει αυτές τις καλλιτεχνικές επιλογές που έχω τώρα και απ’ αυτή ζω.  Ωστόσο φυσικά και συζητάω διάφορα πράγματα και μάλιστα βρίσκομαι ήδη σε διαπραγματεύσεις για να υπογράψω συμβόλαιο σε κάποιο από τα τρία μεγάλα κανάλια της τηλεόρασης. Αυτή την στιγμή άλλωστε γράφω σενάρια για τηλεόραση που έχω στο μυαλό μου. Η καρδιά μου όμως πάντα ήταν και πάντα είναι το θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο που πιστεύω πως είναι ένα μέσο που ακόμα δεν το έχω κατακτήσει και θέλω πάση θυσία να το κατακτήσω αλλά όχι κάνοντας μια mainstream κωμωδία. Ήδη έχω γράψει ένα σενάριο για κινηματογράφο που θα διαπραγματεύεται κάπως διαφορετικά τις ανθρώπινες σχέσεις και θα είναι ένα road movie.


Πιστεύετε ότι ο ΑΝΤ1 στήριξε αρκετά την τελευταία σας τηλεοπτική δουλειά;

Ναι έχω μόνο καλές σχέσεις με τον ΑΝΤ1. Δεν έχω κανένα παράπονο. Εμένα μια χαρά μου φάνηκε η δουλειά μου. Για μένα ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή αυτή η δουλειά και με το κανάλι ακόμα μιλάμε και μάλιστα μου έχουν ζητήσει την συνεργασία μου και η αλήθεια είναι ότι έχω μια πολύ μεγάλη ιστορία σε αυτό το κανάλι αλλά από κει και πέρα δεν σημαίνει ότι είμαστε και παντρεμένοι. Μπορεί να μείνω μπορεί να φύγω και να ξαναγυρίσω θα δούμε. Πάντως έχω αποφασίσει στο επόμενο βήμα να μην γράψω με την Άννα γιατί έπρεπε να ανανεώσουμε το μυαλό μας και τις ιδέες μας. 


Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Τετάρτη 12-11-2008

Συνέντευξη με την Καρυοφιλιά Καραμπέτη

« Δεν θα ήμουνα ποτέ στην θέση της στρίγγλας…»

Γλυκιά, απλή, προσηνής και πολύ ομιλητική η αγαπημένη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και της τηλεόρασης Καρυοφιλιά Καραμπέτη ετοιμάζεται να ενδυθεί τον μανδύα τις στρίγγλας που έγινε αρνάκι στην θεατρική παράσταση «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας» που ξεκινά από τις 5 Νοεμβρίου στο θέατρο Rex- Σκηνή  Μ. Κοτοπούλη με συμπρωταγωνιστή της τον Άκη Σακελαρίου και μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών. Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης η δημοφιλής ηθοποιός ξέκλεψε λίγο χρόνο και μίλησε στην Metro για τις γυναίκες - στρίγγλες, τους άνδρες, τον έρωτα και τα μελλοντικά της σχέδια!


 Τι είναι αυτό που κάνει την πρωταγωνίστρια να είναι τόσο "στρίγγλά";        

Καταρχάς ο σκηνοθέτης μας ο Κωσταντίνος ο Αρβανιτάκης και όλοι οι συντελεστές έχουμε την άποψη ότι η Κατερίνα δεν είναι στρίγγλα. Έτσι την αποκαλεί το ανδρικό περιβάλλον της γιατί είναι μια γυναίκα η οποία τους απειλεί και ξυπνάει μέσα τους τον φόβο. Είναι μια γυναίκα πολύ έξυπνη, ανεξάρτητη, δυναμική που αρνείται να παίξει τον ρόλο της υπάκοης κόρης και να πάρει μέρος σε αυτή την δημοπρασία που λαμβάνει χώρο γύρω της έχοντας ως στόχο την κοινωνική της αποκατάσταση. Προκειμένου να είναι με κάποιον άνδρα που δεν αγαπά και δεν είναι αντάξιός της προτιμά να είναι μόνη και γίνεται τρομακτικά ειλικρινής, επιθετική και καυστική και αυτό είναι που κάνει τους άνδρες να την φοβούνται πάρα πολύ. Γι αυτό και της κολλούν την ετικέτα στρίγγλα.


Λένε ωστόσο ότι οι άνδρες αγαπούν τέτοιες γυναίκες.

Κάποιοι άνδρες. Στο έργο όλοι οι υπόλοιποι άνδρες και την μισούν και την φοβούνται την Κατερίνα. Μόνο ο Πετρούκιος που δεν έχει και τίποτα να χάσει, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και αίσθηση του χιούμορ είναι αυτός που μπορεί να σταθεί δίπλα της ισότιμα.


Τι σημαίνει τελικά κάποια γυναίκα να είναι στρίγγλα;

Θεωρώ αυτόν τον χαρακτηρισμό αναχρονιστικό και άδικο για την γυναίκα.. Στο έργο θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Πετρούκιος είναι μάλλον ο στίγγλος με τον τρόπο που της φέρεται σε μια προσπάθεια να της δείξει πόσο αντιπαθής μπορεί να γίνει κανείς από την επιθετική του συμπεριφορά απέναντι στους άλλους. Τώρα αν κάποιες γυναίκες υπερβαίνουν κάποια όρια φαντάζομαι ότι κάποιους λόγους θα πρέπει να έχουν, γιατί πολλές φορές η μοναξιά και η αποξένωση από το κοινωνικό περιβάλλον μπορεί να  έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο στην ψυχολογία μιας γυναίκας.


Εντοπίσατε στοιχεία του χαρακτήρα σας ή στοιχεία που θα θέλατε να είχατε μέσα από τον ρόλο;

Πιστεύω ότι το αίσθημα της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας σαφώς το έχω κι εγώ όπως και πολλές άλλες γυναίκες. Από κει και πέρα θα ήθελα να έχω το χιούμορ και την λεκτική της ετοιμότητα. Δηλαδή το πώς συμμετέχει στο λεκτικό παιχνίδι με τους άλλους.

Πως αποφασίσατε να ενσαρκώσετε αυτόν τον ρόλο;

Ήταν μια πρόταση που μου έγινε από τον διευθυντή του Εθνικού τον κ.Χουβαρδά και επειδή αγαπώ πάρα πολύ τον Σαίξπηρ και τον ρόλο αυτό ειδικότερα. Νομίζω ότι είναι ένας πολύ δύσκολος ρόλος βέβαια αλλά εκεί ακριβώς νομίζω ότι είναι η γοητεία του και η πρόκλησή του. Είναι δύσκολο το να κρατήσει κανείς αυτή την εύθραυστη ισορροπία. Η δοσολογία δηλαδή της οργής της και της συμπεριφοράς της να είναι τέτοια που να μην φαίνεται ότι είναι ένα άτομο προβληματικό και να διατηρείται το χιούμορ και το κωμικό στοιχείο των καταστάσεων. Επιπλέον στο τέλος υπάρχει ένας διάλογος που μπορεί να ακούγεται λιγάκι αντιφεμινιστικός και προβληματιστήκαμε πολύ στο πώς να δοθεί αυτός ο λόγος χωρίς να ακούγεται αντιδραστικός.

 Αν ήσασταν στην θέση της πρωταγωνίστριας τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να σταθεί ικανό να αλλάξει τον χαρακτήρα σας;

Καταρχάς νομίζω ότι δεν θα ήμουνα ποτέ στην θέση της Κατερίνας γιατί από μόνη μου είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να κρατάω κάποιες ισορροπίες και δεν θα ξεπερνούσα ποτέ κάποια τέτοια όρια. Αν όμως μου συνέβαινε κάτι τέτοιο νομίζω ότι μέσα από έναν πολύ μεγάλο έρωτα με έναν άνδρα που ακριβώς όπως ο Πετρούκιο που θα έδειχνε και σε μένα το λάθος των καταστάσεων.


Πως θα περιγράφατε εσείς τον εαυτό σας;

Είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ εργατικός, συνεπής, που θέλει να διατηρεί την καλλιτεχνική του αξιοπρέπεια και να εργάζεται με ανθρώπους που τους εκτιμά, ενδιαφέρεται πολύ για το πώς είναι γύρω μας τα πράγματα και σε προσωπικό επίπεδο θέλω να είμαι απλή, προσηνής και να διατηρώ καλές σχέσεις με τους αγαπημένους μου. 


Έχετε κάποια σχέδια για την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο;

Όχι αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν γιατί πραγματικά ποιοτικές δουλειές στην τηλεόραση στις οποίες θα μπορούσα να συμμετάσχω δεν γίνονται πολλές. Μια πρόταση που είχα από τον Κώστα Κουτσομύτη για τα «Ματωμένα Χώματα» δυστυχώς ήθελε την παρουσία μου επί ένα μήνα τον Ιούνιο στην Ξάνθη και άλλον ένα μήνα τον Σεπτέμβρη και λόγω ανειλημμένων  θεατρικών υποχρεώσεων με το Εθνικό και τους δυο Οιδίποδες το καλοκαίρι δεν μπορούσα να δεχτώ. Έτσι μετα την Στρίγγλα θα είμαι πάλι στο Ρεξ με το έργο «Ο εφιάλτης της Ευτυχίας» της Γιουστίνε Ντελ Κόρτε, μιας Μεξικάνας συγγραφέως που ζει στην Αυστρία και γράφει στα Γερμανικά.


Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Τρίτη 04-11-2008